Είναι η αυτοκτονία μια κάποια λύση;

Είναι η αυτοκτονία μια κάποια λύση;

Προς όσους σκέφτονται να δώσουν τέλος στην ίδια τους τη ζωή

του Ασημακόπουλου Θανάση 

(μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. Χαλανδρίου)

Δεν είμαι ο ανιδιοτελής φιλάνθρωπος που θέλει να σώσει ανθρώπινες ζωές, ούτε θεωρώ τον εαυτό μου «ειδικό» σε θέματα ψυχικής υγείας. Από καθαρή ιδιοτέλεια αποφάσισα να σας μιλήσω.

Για να εξηγηθώ,  μέσα στους χαλεπούς για την πλειοψηφία των Ελλήνων καιρούς στους οποίους  τα έφερε η μοίρα να ζήσουμε, σε όλους λίγο-πολύ, τουλάχιστον έτσι πιστεύω, έχει περάσει η σκέψη της αυτοκτονίας είτε αυτούσια είτε ως ένα άγχος για το μέλλον. Έτσι σκέφτηκα, ιδιοτελώς, ότι αν εσείς καταφέρετε να βγείτε από αυτό το λούκι, θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε και οι υπόλοιποι από εμάς, και τελικά όλοι μαζί, το μέλλον με την αισιοδοξία ότι θα τους οδηγήσουμε εμείς στον τάφο πριν μας χώσουν αυτοί.

Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να συντρίψουμε τις αιτίες, και όχι μόνο τα πρόσωπα, που έχουν....
οδηγήσει ένα απίστευτα μεγάλο τμήμα των Ελλήνων στον ψυχίατρο ή στο δρόμο, και τελικά θα ανοίξει ο δρόμος για την κοινωνία των ελεύθερων δημιουργών-πολιτών όπου η ψυχική νόσος θα είναι περισσότερο δημιούργημα της φύσης και λιγότερο άμεσο αποτέλεσμα της κοινωνικής κατάστασης στη χώρα.

Καταρχήν, οφείλω να σας πω ότι δεν είστε μόνοι. Χιλιάδες άνθρωποι (περίπου 1 000 000 Έλληνες σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία) εν δυνάμει πάσχουν από κατάθλιψη και περνούν το ίδιο δύσκολα όσο περνάτε κι εσείς. Μπορώ να αντιληφθώ ότι δεν σας φτάνει αυτό. Μπορώ να αντιληφθώ ότι, όπως κάθε άνθρωπος,  θα θέλατε την υγεία σας περισσότερο απ οτιδήποτε άλλο. Ωστόσο, η συνειδητοποίηση του πόσο συχνή είναι αυτή η δυσάρεστη συναισθηματική κατάσταση, και ιδιαίτερα σε εποχές σαν αυτή που διανύουμε τα τελευταία 3 χρόνια, ίσως σας απαλλάξει από την ψευδή αίσθηση των προσωπικών λαθών (με την έννοια των λανθασμένων προσωπικών επιλογών ) ως αποκλειστικό και μοναδικό αίτιο της κατάστασής σας. Μάλλον κάτι ευρύτερο που προστίθεται και επηρεάζει τον μικρόκοσμο ενός ατόμου έχει κάνει την κατάθλιψη μια σύγχρονη μάστιγα στη βασανισμένη πατρίδα μας.

Στη συνέχεια, οφείλω να σας πω ότι πολλές φορές οι άνθρωποι (κι εσείς οι ίδιοι παλαιότερα) ισχυρίζονται ότι η ζωή είναι όμορφη. Αν τους ρωτήσεις: «Γιατί το λέτε αυτό ρε παιδιά;» ορισμένοι από αυτούς θα σου πουν: «Επειδή είναι απρόβλεπτη!». Η περιπέτεια που έλεγε και ο τυφλός τραγουδιστής από τη Χίο… Δεν το λέω για λόγους εντυπώσεων αλλά κι εγώ, όπως και η πλειοψηφία των ανθρώπων νομίζω, έχω περάσει μεγάλες στεναχώριες και μεγάλες απογοητεύσεις. Μέρες ολόκληρες περνούσαν χωρίς χαρές και γέλιο, και αναρωτιόμουν αν θα σχηματιστεί ξανά ποτέ το χαμόγελο στα χείλη μου. Αυτό που με κράτησε, και με κρατάει πάντα, είναι η βαθιά πίστη στην αιώνια εναλλαγή. Ότι η ζωή περιλαμβάνει τη θλίψη, εφόσον και μόνον εφόσον περιλαμβάνει και τη χαρά. Μετά από την μεγάλη καταιγίδα, στο πρώτο γέλιο που θα τύχει να σκάσει στα χείλη σας, μπορεί και για άσχετο λόγο, πείτε στον εαυτό σας: «Αν είναι, μέσα στα επόμενα 30 χρόνια, να βιώσω έστω και μόνο μία ακόμη φορά αυτό το μικρής διάρκειας υπέροχο συναίσθημα, αξίζει να κρατηθώ στη ζωή.». Και θα δείτε πως όχι απλώς ένα γελάκι, αλλά τόνοι και θάλασσες ολόκληρες γέλιου σας περιμένουν μέσα στα επόμενα 30 χρόνια!

Και κάτι ακόμη: Αν υπάρχει μια πιθανότητα να αλλάξουν τα πράγματα και να ξαναεπιστρέψει το χαμόγελο στα χείλη των Ελλήνων, δεν είσαι περίεργος να δεις αν θα ξαναεπιστρέψει και το δικό σου χαμόγελο στα δικά σου χείλη; Μήπως τελικά δεν είσαι εσύ ο «σκάρτος» και ο ανίκανος να νιώσει χαρά; Μήπως φταίει τελικά η γενικότερη κατάσταση στη χώρα;

Αν σου λείπει κάτι ακόμη για να σε πείσω να αφήσεις πίσω αυτές τις άσχημες σκέψεις που σε κατακλύζουν, ίσως είναι αυτό: Όλα τα πράγματα στη ζωή κάνουν τον κύκλο τους. Πάλιωσε πια και σάπισε ο κόσμος στον οποίο ζούσαμε. Δεν ωφελεί σε τίποτα να κλαίμε για το χαμό του. Αν είναι ο τροχός της Ιστορίας να μας πάει ένα βήμα παρακάτω, έχουμε δικαίωμα και καθήκον να μεριάσουμε τους λίγους και εκλεκτούς καλεσμένους στο μεγάλο φαγοπότι, και να πάρουμε εμείς, οι πολλοί και καταφρονεμένοι, τη θέση τους! Τώρα, σε αυτή τη ζωή, και όχι μετά θάνατον…