Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

ΕΥΑΘ η πολύφερνος νύφη,η κίνηση 136 και το παράδειγμα της Βολιβίας


  Οι ερευνητές της επιχειρησιακής στρατηγικής μεγάλων υπέρ-πολυεθνικών έχουν προβλέψει ότι η έλλειψη του πόσιμου νερού θα επιφέρει τεράστια κέρδη. Το νερό είναι για αυτούς το τέλειο προϊόν, δεν χρειάζεται να μας πείσουν να το αγοράσουμε, μας είναι αναγκαίο ήδη. Έτσι, εδώ και δυο δεκαετίες έχει ξεκινήσει ένα σχέδιο απόκτησης του μονοπωλίου του νερού. Οι πιο μεγάλες επιχειρήσεις στο χώρο της εκμετάλλευσης του νερού είναι οι γαλλικές Vivendi Environment και Suez. Η Suez είναι ήδη μέτοχος της ΕΥΑΘ (Εταιρεία Υδρεύσεως Αποχετεύσεως Θεσσαλονίκης) και σύντομα θα ολοκληρώσει τα σχέδια της για να γίνει ο κύριος μέτοχος της επιχείρησης. Αυτό σημαίνει ότι θα αποκτήσει το μονοπώλιο του συστήματος ύδρευσης της Θεσσαλονίκης.
 Με συνοπτικές διαδικασίες η κυβέρνηση-μαριονέτα του Δ.Ν.Τ και των τραπεζών ξεπουλά το Νερό σε ιδιώτες.
 Λίγα στοιχεία για την ΕΥΑΘ:  
   • Καθαρά κέρδη 2011: 20.000.000 ευρώ 
    • Εκτιμώμενα καθαρά κέρδη 2012: 25.000.000 ευρώ 
    • Αξία ακίνητης περιουσίας: άνω των 15.000.000 ευρώ
                      Σύνολο 60.000.000 ευρώ
              Τιμή πώλησης 70.000.000 (εκτιμήσεις χρηματαγοράς)
                • ΔΕΝ επιδοτείται από το Ελληνικό Δημόσιο
           ΔΕΝ έχει οφειλές στο κράτος
ΔΕΝ έχει δάνεια
                                  

 
                                                           ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

«Κίνηση 136» που σκοπό έχει:
  1. την εξαγορά από τους πολίτες του 40% και της διαχείρισης (management) της ΕΥΑΘ.
  2. τον κοινωνικό έλεγχο του νερού της πόλης
  3. την δημοκρατική λειτουργία της εταιρείας
  4. τον μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα της εταιρείας, σε συνδυασμό με την άσκηση κοινωνικής πολιτικής και την προστασία του περιβάλλοντος
  
Το παράδειγμα της Βολιβίας
 
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, στο απόγειο του νεοφιλελευθερισμού, ξεκίνησε ένα κύμα ιδιωτικοποιήσεων των Εταιρειών Ύδρευσης, τις οποίες προωθούσε το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα κυρίως στη Λατινική Αμερική εντάσσοντάς τες σε ένα πλαίσιο προγράμματος του ΔΝΤ με τον ειρωνικό τίτλο «Ανάπτυξη και Εξάλειψη της Φτώχειας» με στόχο δήθεν να διασφαλίσουν την οικουμενική πρόσβαση στο νερό.
Το παράδειγμα της Βολιβίας έχει μεγάλο ενδιαφέρον και αξίζει να δούμε ένα μικρό ιστορικό των 3 μηνών που ακολούθησαν την ιδιωτικοποίηση του νερού. Τον Ιανουάριο του 2000 η Παγκόσμια Τράπεζα αποφάσισε να βάλει τέλος στον «ασύδοτο δανεισμό» όπως τον αποκάλεσε και απείλησε τη βολιβιανή κυβέρνηση ότι θα σταματήσει την εισροή χρήματος αν δεν ιδιωτικοποιήσουν το νερό. Ο τότε πρόεδρος Ούγκο Μπανζέρ προχώρησε στην πώληση της εταιρείας σε μια κοινοπραξία πολυεθνικών με επικεφαλής την αμερικάνικη Bechtel και η σύμβαση υπογράφηκε για σαράντα χρόνια.
Τον Ιανουάριο υπογράφηκε η σύμβαση, τον Φεβρουάριο ξεκίνησε «ο πόλεμος του νερού» όπως τον αποκάλεσαν οι ντόπιοι. Η περιοχή Κοτσαμπάμπα ήταν το επίκεντρο του πολέμου καθώς είναι η κύρια αγροτική περιοχή της Βολιβίας και οι αγρότες ήταν αυτοί που πρώτοι συνειδητοποίησαν τι επιχειρούσε να επιβάλει η κυβέρνηση και σε συνεννόηση με το σωματείο των εργατών και ένα κομμάτι ακαδημαϊκών και διανοουμένων αποφάσισαν να ιδρύσουν ένα συντονιστικό που ονομάστηκε La Coordinadora.

φωτογραφία από την καταστολή των κινητοποιήσεων
Το Φεβρουάριο οι διαδηλωτές κάλεσαν τον λαό στην πόλη και οργάνωσαν μια συγκέντρωση με στόχο να γίνει με τη μορφή γιορτής, με μουσική και αρκετά συγκροτήματα. Η κυβέρνηση δήλωσε ότι δεν θα επιτρέψει την πραγματοποίηση της συγκέντρωσης δημιουργώντας παράλληλα ένα κλίμα εκφοβισμού με αποτέλεσμα μια ολονύχτια πάλη μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομικών, η οποία συνεχίστηκε και την επόμενη μέρα με νέους ανθρώπους να συρρέουν στους δρόμους. Ο στόχος τους ήταν να καταλάβουν την κεντρική πλατεία της Κοτσαμπάμπα. Οι αστυνομικοί άρχισαν να πυροβολούν τον κόσμο αλλά δεν κατάφεραν να τον διασπάσουν .Το ακριβώς αντίθετο.

  Δακρυγόνα, σφαίρες τραυματίες και νεκροί.
 Την επόμενη μέρα κι άλλοι καλλιεργητές κόκας, απλοί άνθρωποι και φοιτητές ενώθηκαν με τους διαδηλωτές με αποτέλεσμα να καταφέρουν να καταλάβουν την πλατεία. Οι κινητοποιήσεις εναντίον της ιδιωτικοποίησης του νερού ήταν τόσο δημοφιλείς γιατί μέσα λίγο καιρό τα τέλη σύνδεσης και τα τιμολόγια για την παροχή νερού εκτοξεύτηκαν σε αδιανόητα επίπεδα.
 Ένας λοχαγός του Στρατού ντυμένος με πολιτικά στέκεται δίπλα στους αστυνομικούς σημαδεύει το πλήθος και δολοφονεί 17χρονο

Η Μαρσέλα Ολιβέρα, μέλος του τότε κινήματος, λέει «Ήταν τεράστια νίκη γιατί ήμασταν σε θέση να διαπραγματευτούμε με την κυβέρνηση. Υπογράψαμε συμφωνία και η κυβέρνηση πάγωσε τις συμφωνίες για το νερό, ενώ δημιούργησε μια επιτροπή για να διαπραγματευτεί, με έναν συντονιστή τους όρους του συμβολαίου με την Bechtel.
Κάποια στιγμή όμως το Μάρτιο συνειδητοποιήσαμε ότι η κυβέρνηση δεν επρόκειτο να κάνει τίποτα, απλά επιχειρούσε να κερδίσει χρόνο. Έτσι, έγινε αυτό που αποκαλούμε λαϊκό δημοψήφισμα, κάτι που δεν προέβλεπε το Σύνταγμα και δεν ήταν νόμιμο. Όμως εμείς πιστεύαμε ότι ήταν νόμιμο.» Το 98% του λαού απάντησε ότι ήθελε να φύγει η Bechtel από τη χώρα, ότι επιθυμούσε αλλαγές στη νομοθεσία και ότι επιθυμεί να επιστρέψει η εταιρεία ύδρευσης σε δημόσια διαχείριση.
Η κυβέρνηση αγνόησε απόλυτα τα αποτελέσματα του λαϊκού δημοψηφίσματος και, τον Απρίλιο, οι διαδηλωτές κάλεσαν για νέες κινητοποιήσεις. Η Μαρσέλα Ολιβέρα θυμάται «Στην αρχή ήταν πολύς ο κόσμος, ίσως 25.000, στην πλατεία. Αλλά όσο περνούσαν οι μέρες ερχόταν λιγότερος κόσμος στις κινητοποιήσεις. Και η αστυνομία δεν ήρθε να μας καταστείλει. Ξέραμε ότι είχαν αλλάξει εντελώς στρατηγική, ήξεραν ότι αν έβγαζαν την αστυνομία, τότε θα εξαγρίωναν το λαό – και γι’ αυτό δεν το έκαναν, περίμεναν να κουραστούμε». Στο μεταξύ, οι διαπραγματεύσεις συνεχιζόταν, ενώ ταυτόχρονα ο Αρχιεπίσκοπος έλαβε το μέρος του λαού.
«Δεν νομίζω ότι κανείς περίμενε αυτό που επρόκειτο να γίνει. Ξέρετε, το Φεβρουάριο λέγαμε ότι ήταν υπέροχο αυτό που συνέβαινε και ότι κάτι τέτοιο δεν θα ξαναγινόταν. Τον Απρίλιο όμως έγινε ξανά. Και δεν νομίζω ότι ζήσαμε κάτι παρόμοιο. Οι γονείς μου λένε ότι δεν είχαν ζήσει κάτι τέτοιο από την επανάσταση του 1952. Όλοι ένιωθαν ότι αυτό ήταν ιστορικό. Πλέον οι απαιτήσεις του λαού δεν ήταν μόνον το να φύγει η εταιρεία από τη χώρα, ήταν να φύγει αυτή η κυβέρνηση και να σχηματίσει τη δική του κυβέρνηση. Και αυτό ήταν αυθόρμητο, κανείς δεν ήταν ηγέτης.
Η μάχη πριν από δέκα χρόνια δεν ήταν μόνο για το νερό, ήταν για κάτι άλλο, για αυτό που αποκαλούμε δημοκρατία. Και δέκα χρόνια μετά λέμε ότι δεν έχει τελειώσει, εξακολουθούμε να προσπαθούμε να αντισταθούμε, αλλά και να φτιάξουμε κάτι – και ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς.
Το μάθημα από τον πόλεμο για το νερό είναι ότι τίποτα δεν είναι οριστικό, ότι πάντα μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Το σύστημα εδώ είχε ήδη ιδιωτικοποιηθεί, σπάσαμε τη συμφωνία, πήραμε την επιχείρηση ύδρευσης στα χέρια μας, κάτι που ποτέ δεν φανταστήκαμε ότι θα συνέβαινε. Και αυτό είναι κάτι που λέει πάντα ο Oscar, το σλόγκαν που επαναλαμβάνουμε πάντα στους δρόμους, ότι ο λαός, ενωμένος, ποτέ δεν μπορεί να ηττηθεί, είναι κάτι που ζήσαμε στην Κοτσαμπάμπα πριν από δέκα χρόνια και είναι κάτι που πιστεύουμε ότι μπορεί να επαναληφθεί ξανά και ξανά….
 
 
                                                      Ε.ΠΑ.Μ Κορυδαλλού
 
πηγές 
 
  •  http://seeyath.blogspot.com/2012/02/blog-post_23.html
  •  http://ithageneis.wordpress.com/2011/09/22/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82/
  • http://www.136.gr/%CF%84%CE%B9-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7-136/
  • http://www.ecocrete.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=6098&Itemid=85
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 http://alepouda.blogspot.com/2009/04/blog-post_07.html#links
 
 
Διαβάστε περισσότερα »

Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Η Υγεία του ελληνικού λαού , το Εθνικό Σύστημα Υγείας και Πρόνοιας στο στόχαστρο του Δ.Ν.Τ και των πολυεθνικών

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Δ. Καζάκη στον Γιώργο

Χριστοφορίδη για την Υγεία:

  • κ. Καζάκη, πώς κρίνετε το νομοσχέδιο για την Υγεία που ψηφίζεται αυτές τις μέρες στη Βουλή;
Οι νέες ρυθμίσεις ορίζουν τη φτηνότερη τιμή ως αποκλειστικό κριτήριο για την επιλογή του φαρμάκου. Τα γενόσημα, όμως, δεν είναι κάτι σαν τα «ιμιτασιόν ανταλλακτικά αυτοκινήτου», όπως φαίνεται ότι τα αντιλαμβάνονται αυτοί οι κύριοι. Ουσιαστικά, ο νέος νόμος για την Υγεία προωθεί τα φθηνότερα σκευάσματα, κι ας παράγονται και στο Πακιστάν! Ποιος ξέρει από ποιες κλινικές μελέτες συνοδεύονται αυτά, πώς έχουν πιστοποιηθεί και από ποιον; Και μη μας πούνε ότι τα πιστοποιεί ο ΕΟΦ! Ο Ελληνικός Οργανισμός Φαρμάκων δεν έχει απολύτως καμία δυνατότητα πιστοποίησης. Το έχουν καταγγείλει οι ίδιοι οι γιατροί, ότι κατ’ αρχήν δε διαθέτει καν το απαραίτητο προσωπικό…
  • Φοβάστε για να χειρότερα, δηλαδή;
Θα πεθάνει κόσμος, κ. Χριστοφορίδη. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην πεθάνει, όταν θα φέρνουν φάρμακα από το Πακιστάν. Εδώ παίζουν με την Υγεία μας. Οποιος έχει λεφτά θα πάρει τα κατάλληλα φάρμακα για την ασθένειά του. Οποιος δεν έχει και περιμένει να θεραπευθεί μέσω του ασφαλιστικού συστήματος, ας πεθάνει!
Τι θα γίνει, δηλαδή, με τους συμπολίτες μας που έχουν ανάγκη από εξαιρετικά εξειδικευμένα φάρμακα; Υπάρχουν ειδικές κατηγορίες ασθενών, που πάσχουν από όχι άμεσα ιάσιμα νοσήματα, τα οποία απαιτούν θεραπείες υψηλού κόστους. Η λογική της τρόικα είναι «να τους πετάξουμε στον Καιάδα και να τελειώνουμε με αυτούς». Γιατί, όταν αυτά τα φάρμακα δε θα καλύπτονται από το ασφαλιστικό σύστημα, οι τιμές τους θα καταλήξουν να διαμορφώνονται ελεύθερα και να φτάσουν στα ουράνια.
  • Κατά τη γνώμη σας, τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά;
Η τρόικα θεωρεί τους Ελληνες ως ανθρώπους β’ κατηγορίας. Συνεπώς, δεν τρέχει τίποτα γι’ αυτήν αν αυξηθούν τα ποσοστά θνησιμότητας στην Ελλάδα, προκειμένου να κάνουν οι ξένες πολυεθνικές τα πειράματά τους εις βάρος ενός ολόκληρου λαού. Τα έχουν ανάγκη, εξάλλου, αυτά τα πειράματα για να αναπτύξουν τα εναλλακτικά τους φαρμακευτικά προϊόντα.
Υπάρχει σχέδιο, δηλαδή…
Και, βέβαια. Ολα αυτά δε γίνονται χωρίς σχέδιο. Όταν θα φέρνουν φάρμακα από το Πακιστάν, το κόστος των οποίων διαμορφώνεται 99% χαμηλότερα, καταλαβαίνετε ποιο θα είναι το ποσοστό κέρδους των εισαγωγέων. Οι οποίοι, βέβαια, στη συνέχεια θα εκτοξεύσουν τις τιμές στα ουράνια. Διότι, είναι διαφορετικό να λειτουργείς ως εκπρόσωπος μιας πιστοποιημένης εταιρείας, η οποία ορίζει τα ποσοστά κέρδους εντός των οποίων μπορείς να κινηθείς και σε ελέγχει. Εδώ είναι τόσο τεράστια τα περιθώρια κέρδους που είναι σαφές ότι η ρύθμιση προωθείται για να εξυπηρετηθούν ειδικά επιχειρηματικά συμφέροντα που θα εξασφαλίσουν αδιανόητα κέρδη εις βάρος της Υγείας μας.
  • Ποια θα έπρεπε, σύμφωνα με τη δική σας άποψη, να είναι η πολιτική μας για το φάρμακο;
Αντί να επενδύσουν στην αναγέννηση της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας, η οποία είναι ανταγωνιστική, διαθέτει υποδομή, επιστημονικό δυναμικό και ποιοτικές προδιαγραφές, της δίνουν το τελειωτικό χτύπημα. Αφήστε που, έτσι κι αλλιώς, την είχαν πλήξει ανεπανόρθωτα.
Υπάρχει τρόπος να ανατραπεί όλος αυτός ο σκοτεινός σχεδιασμός;
Πρέπει να κινητοποιηθούν οι εμπλεκόμενοι φορείς -γιατροί, φαρμακοποιοί κ.λπ.- για να υπερασπίσουν την Υγεία του ελληνικού λαού, για να σώσουν το Εθνικό Σύστημα Υγείας και Πρόνοιας που καταστρέφεται.
Η πρωτοβουλία για ένα μεγάλο συλλαλητήριο, που οργανώνεται μέσω facebook, σήμερα στις 6μμ στο Σύνταγμα, είναι κάτι που μπορεί να συνεισφέρει στην αποτροπή της επερχόμενης καταστροφής;
Πάντα οι αυθόρμητες κινητοποιήσεις του κόσμου είναι η απάντηση στην ασυδοσία. Αρκεί, όμως, να είναι καλά οργανωμένες.

πηγή  http://www.newsbomb.gr/bloggers/giorgos-hristoforidis/fytilies/story/117292/d-kazakis-tha-pethanei-kosmos-me-ta-farmaka-apo-to-pakistan

Διαβάστε περισσότερα »

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Η πνευματική αλλοτρίωση της νέας γενιάς Ελλήνων προς χάριν των νεοταξικών συμφερόντων στη μεταπολιτευτική Ελλάδα-Το πανεπιστήμιο της γενικευμένης αμάθειας και της αδιέξοδης εξειδίκευσης για χάρη της αγοράς στα χρόνια του Δ.Ν.Τ



Το Υπουργείο Παιδείας, προς το τέλος του καλοκαιριού, σε ρυθμούς «fasttruck», πέρασε το νέο νομοσχέδιο λειτουργίας των ΑΕΙ, έχοντας εξασφαλίσει την κοινοβουλευτική συναίνεση και στήριξη της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑΟΣ.
Και ενώ η κυρία Διαμαντοπούλου, απολάμβανε την επιτυχία της πρώτης Υπουργού Παιδείας, που πέρασε νόμο λειτουργίας των ΑΕΙ, χωρίς φοιτητικές καταλήψεις, σε διάστημα μιας εβδομάδας, με τις ευλογίες της εκπαιδευτικής κοινότητας το μεγαλύτερο μέρος των εκπαιδευτικών τμημάτων προχώρησε σε κινητοποιήσεις, αναβάλλοντας την εξεταστική περίοδο του Σεπτεμβρίου.
Κι όμως ο νόμος αυτός, δεν έρχεται να λύσει κανένα από τα πραγματικά προβλήματα του Δημοσίου Πανεπιστήμιου. Απεναντίας, έρχεται να επικυρώσει και να ενισχύσει το πανεπιστήμιο της γενικευμένης αμάθειας και της αδιέξοδης εξειδίκευσης για χάρη της αγοράς. Είναι τα μονοπάτια που χάραξε η συνθήκη του Μάαστριχτ και της Λισσαβόνας, αλλά από όσο φαίνεται στην Ευρώπη οδήγησαν σε περισσότερα προβλήματα παρά παρήγαγαν… κέρδη ή επιστήμονες!
Το ελληνικό Πανεπιστήμιο, όχι μόνο δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο ιδεολογικό κοκτέιλ της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αλλά μεθόδευσε την νομιμοποίηση του και την αναπαραγωγή του. Την ίδια στιγμή που λειτουργούσε παρασιτικά και εν τέλει σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας, μεθόδευε την πνευματική αλλοτρίωση της νέας γενιάς Ελλήνων προς χάριν των νεοταξικών συμφερόντων. Αλλά ας τα δούμε αναλυτικά.
Ο νόμος του 1982 που προέβλεπε την αυτοτέλεια και την αυτοδιοίκηση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, έθεσε τις βάσεις για να διαμορφωθεί ο «επιστημονικός παρασιτισμός». Οικογένειες και κλίκες άλωσαν τις έδρες, μεταβιβάζοντας τίτλους και διατριβές από γενιά σε γενιά, με αποτέλεσμα πολύ γρήγορα οι ακαδημαϊκές ομάδες συμφερόντων να αλωνίζουν στο δημόσιο Πανεπιστήμιο. Πλάι στη λογική αυτή, με την ένταξη της Ελλάδας σε διάφορους υπερεθνικούς οργανισμούς το πανεπιστήμιο δέχτηκε «τόνους» δανεικών χρημάτων μέσω «προγραμμάτων» ή επιδοτήσεων τα οποία οι «συμπαιγνίες» αξιοποίησαν προς το συμφέρον τους. Έτσι την ίδια στιγμή που τα πανεπιστήμια εμφάνιζαν τραγικές ελλείψεις σε υλικοτεχνικές υποδομές, οι πανεπιστημιακοί μπορούσαν να απολαμβάνουν από ηλεκτρονικά συστήματα τελευταίας γενιάς, μέχρι βίλες στις ακριβότερες περιοχές των αστικών συγκροτημάτων. Σε αυτό το ύφος και το ήθος, δεν έλλειπε η αδιάλειπτη επαφή με κοινοβουλευτικά κόμματα, φοιτητικές συνδικαλιστικές παρατάξεις ή παράγοντες της αγοράς, που με τον έναν ή το άλλο τρόπο εξασφάλιζαν τη διατήρηση του ακαδημαϊκού παρασίτου στη ζωή.
Βέβαια, ο παρασιτισμός απολάμβανε εν λευκώ τα προνομία αυτά επιτελώντας με αφοσίωση τις εντολές των υπερεθνικών οργανισμών, των πρεσβειών και των δεξαμενών σκέψεις της νέας τάξης. Την ίδια στιγμή που άλωναν το δημόσιο πλούτο ή τα λογής «προγράμματα» φρόντιζαν, τη μεθοδική αλλοτρίωση των συνειδήσεων των νεοελλήνων. Επιτέθηκαν συγκροτημένα ενάντια στην ιστορική μνήμη των νεολαίων, εξύψωσαν τον ατομικισμό και τον αγοραίο ανταγωνισμό. Χαντάκωσαν την πολιτιστική παράδοση του τόπου μας, προς χάριν των πολιτιστικών εκτρωμάτων της κοινωνίας του θεάματος. Προώθησαν τις πλέον καταστρεπτικές για το περιβάλλον και τον άνθρωπο μελέτες, αφήνοντας στα ντουλάπια καινοτόμες ή φιλικές για τη ζωή προτάσεις. Συναρμολογούσαν το μυαλό των νέων, με τρόπο τέτοιο, ώστε ως μοναχικά γρανάζια να ενταχθούν στη παγκόσμια μηχανή, χωρίς κριτική σκέψη ή σφαιρικές γνώσεις.
Το δημόσιο Πανεπιστήμιο, από χώρος γνώσης, αμφισβήτησης, καινοτομίας και μελέτης μετατράπηκε σε χώρο ωμής συναλλαγής ιδιοτελών συμφερόντων και ταυτόχρονα παρασκευαστήριο πειθήνιων και αμαθών νέων, έτοιμων να ενταχθούν στις νόρμες της νέας τάξης.

Η λογική του νομοσχεδίου Διαμαντοπούλου

  Με βάση τη θέση αυτή, ο νέος νόμος προσπαθεί όμοια με το σύνολο των νομοθεσιών μετά το Μνημόνιο να καταφέρει τα εξής. Πρώτον, να περιορίσει το πάρτυ της «ακαδημαϊκής συμπαιγνίας». Δεύτερον, να περιορίσει το λειτουργικό κόστος του Πανεπιστημίου, με την προοπτική να εμφανιστούν νούμερα στους δείκτες του προϋπολογισμού, που θα «συγκινήσουν» τους ιθύνοντες της Τρόικας. Τρίτον, να διαμορφώσει ένα νομικό και λειτουργικό περιβάλλον ώστε να το θέσει προς… πώληση. Τέταρτον, να ενταχθεί εξολοκλήρου στο πνεύμα και την αντίληψη της ελεύθερης αγοράς.
    Για να τα πετύχει το πρώτο σκοπό παραδίδει τη διοίκηση του πανεπιστημίου σε δεκαπενταμελές συμβούλιο που οι 7 είναι εξωπανεπιστημιακές προσωπικότητες, ενώ ο Πρύτανης θα εκλέγεται από το συμβούλιο μετά από Διεθνή Διαγωνισμό, με μόνη ευθύνη την εύρυθμη λειτουργία των ΑΕΙ. Η σύγκλητος αποκτά ένα διακοσμητικό ρόλο. Για να επιτευχθεί ο δεύτερος σκοπός μειώνουν το χρόνο φοίτησης περιορίζοντας δραστικά τον αριθμό σπουδαστών, καταργούν τα δωρεάν συγγράμματα και μεταφέρουν το κόστος σίτισης και στέγασης στα ίδια τα ιδρύματα και στην ανάθεση από μεριάς τους σε εξωπανεπιστημιακούς φορείς μέσω υπεργολαβιών. Επιπλέον προχωρούν σε συγχώνευση τμημάτων και σχολών, επιτυγχάνοντας δραστική μείωση κονδυλίων προς τα ΑΕΙ και ταυτόχρονα άμεσες περικοπές σε διοικητικό προσωπικό. 
Θέλοντας να προκαλέσει το ενδιαφέρον των ιδιωτικών επενδύσεων το πανεπιστήμιο επιτρέπει την απευθείας συνεργασία με καθηγητές του εξωτερικού και ιδρύει Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου για την αξιοποίηση της περιουσίας των ΑΕΙ και την εξασφάλιση συμφωνιών εξωτερικής ιδιωτικής χρηματοδότησης. Συνακόλουθα ειδική μνεία γίνεται στην αξιολόγηση και στην ανταποδοτικότητα των τμημάτων και την παραγωγικότητα των καθηγητών. 
Τέλος για να ολοκληρωθεί ο χαρακτήρας του πανεπιστημίου της αγοράς και της αμάθειας προβλέπει την ύπαρξη τριετών, πενταετών και οκταετών προγραμμάτων βασισμένων σε εκπαιδευτικές πιστωτικές μονάδες (καταργείται το ενιαίο πρόγραμμα σπουδών, κάθε μάθημα αποκτάει έναν συγκεκριμένο αριθμό πιστωτικών μονάδων, ο φοιτητής επιλέγει μαθήματα, και παίρνει πτυχίο η βαρύτητα του οποίου κρίνεται από τις μονάδες που συγκέντρωσε) καθιερώνει την υποχρεωτική διδασκαλία μιας ξένης γλώσσας σε κάθε τμήμα και προβλέπει αυξημένη συμμετοχή των αλλοδαπών φοιτητών στα εκπαιδευτικά προγράμματα.

Φοιτητικές καταλήψεις
 
Κι αν από τη μεριά του το Υπουργείο Παιδείας, προχώρησε σε αυτή τη «δράση» το φοιτητικό κίνημα προχώρησε άμεσα στη γνωστή «αντίδραση». Σε «fast track» συνελεύσεις, με μικρό βαθμό νομιμοποίησης, προχώρησε σε πενθήμερες καταλήψεις των σχολών, διαμορφώνοντας ένα «διαδικτυακό» κλίμα μαζικού ξεσηκωμού, Κι όμως στο δρόμο, στις φοιτητικές πορείες και δράσεις ο βαθμός συμμετοχής ήταν σαφώς περιορισμένος και οι σχολές φάνταζαν ακόμα να βρίσκονται στην περίοδο των διακοπών.
Από τη μεριά μας θα είμαστε ξεκάθαροι και ειλικρινείς: Ένας νόμος που ψηφίζεται με συναίνεση από τις δυνάμεις εκείνες που θα κληθούν αργά ή γρήγορα να εκπροσωπήσουν τις εντολές της Τρόικας, πρέπει να ανατραπεί. Ωστόσο, για να γίνει αυτό, θα πρέπει το φοιτητικό κίνημα να πείσει όλη την υπόλοιπη κοινωνία ότι αγωνίζεται για ένα πανεπιστήμιο που να έχει σχέση με το λαό και τη χώρα, και όχι γι’ αυτό το ξεκομμένο παράσιτο. Από αυτό θα κριθεί η επιτυχία του κινήματος. Και εδώ, δυστυχώς, το κίνημα επιδεικνύει τις χειρότερες επιδόσεις.
Η ελληνική κοινωνία βλέπει για ακόμα μια φορά ο αντιπολιτευτικός λόγος του κινήματος, να αρθρώνεται με το συνήθη τρόπο που έκδηλα πια έχει απορρίψει. Οι δυνάμεις της πανεπιστημιακής αμφισβήτησης προς το παρόν δεν πείθουν, γιατί συνεχίζουν να μιλούν σαν να βρίσκονται εσώκλειστες σε «άσυλο». Δεν πείθουν, γιατί δεν έχουν προσπαθήσει να καταλάβουν σε ποιά χώρα ζουν, ή το τι διακυβεύεται σήμερα σχετικά με τις τύχες του ελληνικού λαού. Μιλούν σα να βρισκόμαστε στο 2006, αυτόβαυκαλίζονται σαν «φοιτητικό κίνημα στην πρωτοπορία της αντικυβερνητικής πολιτικής» και ασχολούνται μόνο με το νομοσχέδιο, ενώ γύρω τους υπάρχουν ερείπια και κουρέλια κοινωνικών τάξεων. Σε αντίθεση με όσα λένε, όμως, είναι αλήθεια ότι οι φοιτητές ξύπνησαν τελευταίοι, καθώς ο ελληνικός λαός εδώ και ένα χρόνο σχεδόν βρίσκεται ήδη στους δρόμους.
Όλα αυτά, δεν σημαίνουν ότι ο αγώνας τον φοιτητών δεν έχει αξία, ότι δεν πρέπει να γίνει ή ότι τίποτε δεν αλλάζει. Σημαίνουν ότι αν επιθυμούν οι φοιτητές να διαμορφώσουν ένα αυθεντικό, ριζοσπαστικό κίνημα, θα πρέπει να πραγματοποιήσουν κάθετη ρήξη με τον παλιό κόσμο και τις δυνάμεις που αντιπροσωπεύουν. Να πάψουν να είναι «αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά», να πάψουν να νομίζουν ότι ζουν στη… Βαρκελώνη από όπου… αλληλογραφούν με τους Ζαπατίστας στην επαρχία της Τσιάπας.
 Επί του πρακτέου, όλα αυτά σημαίνουν ότι το φοιτητικό κίνημα έχει να αντιμετωπίσει δύο κύρια προβλήματα στο εσωτερικό τους. Πρώτον, την αδυναμία του να αναπτύξει ένα καινοτόμο και λαϊκό όραμα για το Δημόσιο Πανεπιστήμιο και την Παιδεία σφαιρικότερα, ικανό να εμπνεύσει το σύνολο της κοινωνίας. Δεύτερον, πρέπει να αντιπαρατεθεί με το ύφος και τις επιλογές των εργολάβων κινημάτων και να ξεμπλοκάρει τα αρνητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας μπροστά σε κάθε φοιτητική κινητοποίηση.
Και όλα αυτά τη στιγμή που οι φοιτητές δέχονται αθρόες πιέσεις να «ξεμπερδεύουν» με τις σπουδές τους για να πάρουν το πρώτο αεροπλάνο για το εξωτερικό ή το διαβατήριο για την αναζήτηση εργασίας.
 
Νεολαία ενάντια στο Μνημόνιο
 
Είναι αλήθεια πως το κίνημα των πλατειών έδωσε κάποια πρώτα στοιχεία, για το καταπώς μπορεί ο ελληνικός λαός να αντισταθεί απέναντι στους εντολοδόχους της Τρόικας. Αυτή την εμπειρία πρέπει να αξιοποιήσουν και οι φοιτητές. Έχουμε ανάγκη όσο ποτέ ένα ακηδεμόνευτο, εθνικοαπελευθερωτικό νεολαιίστικο κίνημα.
Υπ’ αυτή την έννοια, το φοιτητικό κίνημα οφείλει να δει το νόμο Διαμαντοπούλου ως αφορμή για την ανάπτυξη ενός κινήματος νεολαίας ενάντια στο Μνημόνιο, και όχι να παραμείνει σε μια συντεχνιακή πολιτική δραστηριότητα και πρακτική. Είναι άλλωστε εμφανές, πως όλο αυτό το διάστημα η πολιτική εξουσία με τη συμπαιγνία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης καταφέρνει να διαχειριστεί τις μεμονωμένες αντιστάσεις κοινωνικών ομάδων, ενώ αντίθετα εμφανίστηκε στα πρόθυρα… παραίτησης μπροστά στις ακηδεμόνευτες δομές και φωνές του κινήματος των πλατειών.
Στο εσωτερικό τώρα της φοιτητικής κοινότητας είναι απαραίτητη η ανάδειξη και η υιοθέτηση δομών αλληλεγγύης, που θα συνέβαλαν αποφασιστικά στην επιβίωση του Πανεπιστήμιου και των νέων γενικότερα. Πρέπει να διεκδικήσουμε την αυτοδιαχείριση των κυλικείων των σχολών, τη διαμόρφωση αυτοδιαχειριζόμενων βιβλιοθηκών και να καθιερώσουμε ανταλλακτικά παζάρια. Επιπλέον, στα πανεπιστήμια υπάρχουν τόνοι αναξιοποίητων υλικών (ηλεκτρονικοί υπολογιστές, μηχανήματα προβολής κ.α.)  με τα οποία φιλότιμες χειρωνακτικές ομάδες θα μπορούσαν να συντηρήσουν τις υπάρχουσες διαλυμένες δομές ή και να διαμορφώσουν νησίδες υπολογιστών και αίθουσες προβολών ανοιχτές προς το σύνολο της κοινωνίας. Η λογική των δικτύων ανταλλαγής χρόνου (που μπορούν στα πανεπιστήμια να οδηγήσουν στην αναβίωση των μεθόδων αλληλοδιδασκαλίας) ή ακόμα και η δημιουργία ενός φοιτητικού ανταλλακτικού νομίσματος θα συνέβαλε καθοριστικά στην αυτό-οργάνωση της φοιτητικής κοινότητας. Τέλος, θα μπορούσαν να στηθούν δίκτυα συντονισμού της φοιτητικής συγκατοίκησης, φοιτητικά κοινωνικά παντοπωλεία και αυτοδιαχειριζόμενες συλλογικές κουζίνες. Μια τέτοια λογική, θα πετύχαινε την αναγέννηση της φοιτητικής κοινότητας, ως συλλογικού υποκείμενου, οργανικό κομμάτι της Ελλάδας της επιβίωσης.
Και βέβαια, πρώτα και πάνω απ’ όλα θα πρέπει να υπάρξει μια… παιδευτική επανάσταση, που θα αποκαταστήσει την αυταξία της παιδείας και της μόρφωσης στο επίκεντρο της ακαδημαϊκής κοινότητας. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει φοιτητές και καθηγητές να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με την λογική της εθνο-αποδόμησης και του μηδενισμού που κυριαρχεί μέσα στα πανεπιστήμια, είτε μιλάμε για την εκδοχή του… Βερέμη και του Αντώνη Λιάκου, είτε για την δήθεν αντιεξουσιαστική εκδοχή που κρύβει κάτω από την προβιά του εναλλακτικού, τη χειρότερη αναπαραγωγή της κατεδαφιστικής ιδεολογίας των αρχουσών τάξεων. Εξάλλου, τούτος ο αγώνας για την αποκατάσταση της γνώσης, της μόρφωσης, της ταυτότητας, είναι προπάντων αγώνας για την βελτίωση των όρων ζωής ολόκληρης της κοινωνίας. Γιατί ακριβώς, μια κοινωνία με μορφωμένους, ενεργούς αγωνιζόμενους πολίτες, είναι πιο ελεύθερη, πιο ανεξάρτητη και χαρακτηρίζεται από μικρότερες κοινωνικές και πολιτικές ανισότητες. Να, λοιπόν, πιο θα μπορούσε να είναι το περιεχόμενο ενός νέου ριζοσπαστισμού, πραγματικού αυτή τη φορά.
Αυτή τη στιγμή, ο αγώνας του ελληνικού λαού για την ελευθερία και την ανεξαρτησία, και ο αγώνας των φοιτητών και των καθηγητών ενάντια στο γενικευμένο ξεπούλημα του δημόσιου πανεπιστημίου συμπίπτουν. Αυτό που πρέπει να κάνει το κίνημα ενάντια στο νόμο της Διαμαντοπούλου, είναι να εγκαταλείψει τον ενσωματωμένο του εαυτό, να κάνει πέρα τις κλίκες, τις «συμπαιγνίες» και τους εργολάβους των κινημάτων, και να κόψει τις γέφυρες με το πανεπιστήμιο της μεταπολίτευσης, που είναι σάπιο και άχρηστο για τον ελληνικό λαό. Μόνο με αυτές τις βαθιές ρήξεις μπορεί να πάει βήματα μπροστά…

Αυτή τη στιγμή, ο αγώνας του ελληνικού λαού για την ελευθερία και την ανεξαρτησία, και ο αγώνας των φοιτητών και των καθηγητών ενάντια στο γενικευμένο ξεπούλημα του δημόσιου πανεπιστημίου συμπίπτουν. Αυτό που πρέπει να κάνει το κίνημα ενάντια στο νόμο της Διαμαντοπούλου, είναι να εγκαταλείψει τον ενσωματωμένο του εαυτό, να κάνει πέρα τις κλίκες, τις «συμπαιγνίες» και τους εργολάβους των κινημάτων, και να κόψει τις γέφυρες με το πανεπιστήμιο της μεταπολίτευσης, που είναι σάπιο και άχρηστο για τον ελληνικό λαό. Μόνο με αυτές τις βαθιές ρήξεις μπορεί να πάει βήματα μπροστά…
  των «Ιθαγενών»                                                  
                                                                                                                                 αναρτήθηκε από Ε.ΠΑ.Μ Κορυδαλλού
Διαβάστε περισσότερα »

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

''Οι αφέντες του χρήματος'' , η ιστορία και η ανάλυση της νόμιμης τοκογλυφίας των ιδιωτικών τραπεζών

Οι ΑΦΕΝΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ (THE MONEY MASTERS) είναι ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ που ανιχνεύει την προέλευση της δομής της πολιτικής εξουσίας, η οποία έχει τις ρίζες της στην κρυφή χειραγώγηση και στην συσσώρευση του χρυσού και άλλων μορφών χρήματος από τους  τραπεζίτες ,οι οποίοι έχουν καταφέρει να έχουν την αποκλειστική δυνατότητα έκδοσης του χρήματος.
Συζητά τις έννοιες του χρήματος, του χρέους, και των φόρων, και περιγράφει την ανάπτυξή τους από τους βιβλικούς χρόνους και μετά. 
 Οι κρίσεις είναι μια διαδικασία ρουτίνας του συγκεκριμένου συστήματος και δημιουργούνται τεχνητά μόλις το σύστημα επιθυμεί την εκ νέου αναδιανομή του πλούτου και την περαιτέρω φτωχοποίηση των μαζών.
Ειδικότερα στην περίπτωση της Ελλάδος η κοροϊδία είναι απροκάλυπτη και το όλο έργο παίζεται μπροστά στα μάτια μας χωρίς καθόλου αναστολές από την εν λόγω επαγγελματική συμμορία και τους δωσίλογους συνεργάτες της.

Το ντοκιμαντέρ The Money Masters θα είναι πάντα επίκαιρο όσο η δυνατότητα έκδοσης του χρήματος θα βρίσκεται στα χέρια μιας τέτοιας κλίκας ιδιωτών τραπεζιτών.
 Καλύπτει την ιστορία του τραπεζικού συστήματος που βασίζεται σε κλασματικά αποθεματικά (fractional reserve banking), των κεντρικών τραπεζών, της νομισματικής πολιτικής, το σύστημα των ομολόγων, καθώς και το σύστημα της Ομοσπονδιακής Τράπεζας.


Εξηγεί πώς σε όλη την ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών σημαντικοί πολιτικοί έχουν δωροδοκηθεί, εξαπατηθεί ακόμη και δολοφονηθεί (περιλαμβανομένου και του Αβραάμ Λίνκολν) λόγω πολιτικών που σχετίζονται με τις τράπεζες.

Η ανάπτυξη των τραπεζικών πρακτικών που βασίζεται σε κλασματικά αποθεματικά τον 17ο αιώνα αναβάθμισε σε μια πανούργα εκλέπτυνση τις μυστικές τεχνικές που αρχικά είχαν δόλια χρησιμοποιηθεί από χρυσοχόους για να συσσωρεύουν πλούτο.

Με την ίδρυση της υπό ιδιωτική ιδιοκτησία Τράπεζας της Αγγλίας το 1694, ο ζυγός της οικονομικής σκλαβιάς σε μια ιδιωτικά κατεχόμενη κεντρική τράπεζα επιβαλλόταν για πρώτη φορά στις πλάτες ενός ολόκληρου έθνους, που όχι μόνο δεν θα αφαιρούνταν, αλλά θα γινόταν βαρύτερος με το πέρασμα των τριών αιώνων μέχρι τις μέρες μας. Το ένα έθνος μετά το άλλο έχουν πέσει θύματα σε αυτήν την σκευωρία της κλίκας των διεθνών κεντρικών τραπεζιτών.

"Όταν μια κυβέρνηση εξαρτάται νομισματικά από τραπεζίτες, τότε είναι αυτοί και όχι οι αρχηγοί της κυβέρνησης που ελέγχουν την κατάσταση, αφού το χέρι που δίνει είναι πάνω από το χέρι που παίρνει... Το χρήμα δεν έχει πατρίδα. Οι χρηματιστές δεν έχουν πατριωτισμό ή αξιοπρέπεια. Ο μοναδικός τους στόχος είναι το κέρδος."
                                                        (Ναπολέων Βοναπάρτης, Αυτοκράτορας της Γαλλίας) 
( Το Money Masters γυρίστηκε το 1995, με παραγωγό τον Patrick SJ Carmack και σε σκηνοθεσία και αφήγηση από τον William T. Still.)

Tο Ε.ΠΑ.Μ σε αυτό το τοκογλυφικό σύστημα απαντά :  εθνικοποίηση των μεγάλων τραπεζών, με πρώτη την Τράπεζα της Ελλάδας, με σκοπό τον έλεγχο της οικονομίας, τον επαναπροσανατολισμό της πιστωτικής πολιτικής, το χτύπημα της χρηματιστικής αγυρτείας και τον έλεγχο της κίνησης των κεφαλαίων. Μόνο έτσι μπορούμε να εγγυηθούμε τις λαϊκές αποταμιεύσεις που διασπαθίζονται από το υπάρχον σαράφικο και τοκογλυφικό τραπεζικό σύστημα.
                                                                                                         Ε.ΠΑ.Μ Κορυδαλλού
Διαβάστε περισσότερα »

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

H εθνική ανεξαρτησία,η εθνική ταυτότητα και η εθνική αυτοσυνειδησία στο στόχαστρο της παγκοσμιοποίησης.Η πολεμική κατά των εθνικών κρατών

Η ύπαρξη εθνικών κρατών είναι αναγκαία για τη διασφάλιση αφενός της εθνικής ανεξαρτησίας των λαών και αφετέρου της κοινωνικής τάξης. 


Τα κράτη -τουλάχιστον της περιοχής μας- αποτελούν προϊόντα της ανάγκης των λαών για εθνική αυτοδιάθεση και για αποτροπή πιθανών επίβουλων ενεργειών από την πλευρά γειτονικών ή ιμπεριαλιστικών χωρών. Έτσι λοιπόν και το ελληνικό κράτος γεννήθηκε από την ανάγκη των Ελλήνων για απελευθέρωσή τους από τον επαχθή τουρκικό ζυγό και για την εξασφάλιση εν συνεχεία της κυριαρχίας τους επί των ιστορικά και πληθυσμιακά δικών τους εδαφών και προάσπισής τους έναντι των αδηφάγων ορέξεων ορισμένων γειτόνων τους. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για άλλους λαούς της Βαλκανικής, που επαναστάτησαν και αυτοί εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενός δεσποτικού πολυεθνικού κράτους, με στόχο την εθνική τους χειραφέτηση.
Αυτό ακριβώς το ρόλο του εθνικού κράτους έρχεται σήμερα να πλήξει η μεταμοντέρνα ιστοριογραφία. Ως γνήσιο νεοταξικό προϊόν [1] η μεταμοντέρνα προσέγγιση αφενός καταργεί στην πράξη κάθε έννοια επιστημονικότητας (σχετικοποιούνται τα πάντα, δεν υπάρχει επιστημονική αλήθεια, ούτε καν στις θετικές επιστήμες) και αφετέρου επιχειρεί να υπονομεύσει κάθε μορφή εθνικής αυτοσυνειδησίας και εν τέλει τα ίδια τα εθνικά κράτη, με απώτερο στόχο τη δημιουργία πολυφυλετικών κρατικών μορφωμάτων τύπου ΗΠΑ και ΕΕ, που θα κατοικούνται όχι από ενεργούς πολίτες, αλλά από απάτριδες καταναλωτές. Στο στόχαστρο όμως των ΗΠΑ και των απανταχού υπαλλήλων τους βρίσκονται πρωτίστως λαοί που για λόγους ιδεολογικούς και γεωπολιτικούς δεν είναι αρεστοί προς την Ουάσινγκτον. Έτσι π.χ. μετά την πτώση του Μιλόσεβιτς άλλαξαν τα σχολικά βιβλία στη Σερβία επί το αμερικανοπρεπέστερον, φαινόμενο που είχε παρατηρηθεί και σε άλλες ανατολικές χώρες μετά την κατάρρευσή της Σοβιετικής Ένωσης, για λόγους προφανείς.

Στην Ελλάδα δεν έγινε κάποιου είδους έξωθεν χρηματοδοτούμενη «επανάσταση», όπως στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, ωστόσο οι εδώ θεραπαινίδες της Νέας Τάξης, ευνοούμενες από τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις και τις πολιτικές συγκυρίες της εποχής, κατόρθωσαν να αποκτήσουν υπογείως τον έλεγχο όλων σχεδόν των πανεπιστημίων και των ΜΜΕ, δημιουργώντας παράλληλα «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις»[2] με σκοπό την προαγωγή των ιδεωδών της «Δημοκρατίας» (π.χ. ελεύθερη αγορά, κατάργηση των συνόρων, καταπολέμηση του «εθνικισμού», του «ρατσισμού» και του «αντισημιτισμού»). Από το 1990 λοιπόν και ύστερα η χώρα μας άρχισε να εισέρχεται στην τροχιά του «εκσυγχρονισμού».

Έκτοτε πολιτικοί φιλοατλαντικού προσανατολισμού, μεγαλοεπιχειρηματίες με οικονομικά συμφέροντα στην αγορά της Τουρκίας, «αριστεροί» διανοούμενοι με φιλοδοξίες για ακαδημαϊκή ανέλιξη, «έγκριτοι» δημοσιογράφοι, καθώς και η μεγάλη μάζα των «χρησίμων ηλιθίων», προερχόμενη κυρίως από το χώρο των αναρχικών, των αντιεξουσιαστών και των αριστεριστών, βάλλουν από κοινού κατά του εθνικού κράτους και προσπαθούν να αποδομήσουν την ελληνική εθνική ταυτότητα. Κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω είναι η πολεμική τους εναντίον της ιδέας του έθνους, η απέχθειά τους προς τη θρησκεία και τη λαϊκή μας παράδοση και πρωτίστως η αμφισβήτηση του δικαιώματός του λαού μας για εθνική αυτοδιάθεση. Ο ετερόκλητος αυτός συρφετός αρνείται το νόμιμο δικαίωμά μας για αποτίναξη της αμερικανικής επικυριαρχίας ή για τη διατήρηση του ελληνικού χαρακτήρα της κοινωνίας μας, διατεινόμενος ότι στην πραγματικότητα αυτή η γη δεν μας ανήκει. Κατ' αυτούς λοιπόν δεν θα πρέπει να προβάλουμε αντίσταση στους νεοταξικούς σχεδιασμούς, αλλ' αντιθέτως θα πρέπει αφενός να εκθειάζουμε τη μετατροπή της πατρίδας μας σε μία πολυπολιτισμική «χαβούζα», όπου θα βασιλεύει ο ατομισμός, ο ανταγωνισμός, η εργοδοτική αυθαιρεσία και η φτώχεια και αφετέρου να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα έναν πιθανό εδαφικό ακρωτηριασμό της χώρας μας[3] προς όφελος της Τουρκίας, υπό την αιγίδα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Η εθνική αυτοσυνειδησία του λαού μας
(και του κάθε λαού) αποτελεί εμπόδιο για την χωρίς αντιστάσεις υλοποίηση των γεωπολιτικών σχεδιασμών και επιδιώξεων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και γι' αυτό τίθεται στο στόχαστρο του σημερινού υποτελούς σε αυτές πολιτικού, οικονομικού και πνευματικού κατεστημένου του τόπου μας. Μέσα από τη διαστρέβλωση και παραχάραξη της ιστορίας μας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης γίνεται απόπειρα αφαίρεσης του ιστορικού βάθους του Ελληνισμού (το ελληνικό έθνος παρουσιάζεται ως «κατασκευή» του ελληνικού κράτους το 19ο αιώνα ή στην καλύτερη των περιπτώσεων προϊόν του Γαλλικού Διαφωτισμού), κάτι που έχει ως στόχο την ιδεολογική υπονόμευση του δικαιώματος του λαού μας για εθνική κυριαρχία και αυτοδιάθεση. Εφόσον οι Έλληνες είναι ένας λαός μπαστάρδων, με ιστορία δύο περίπου αιώνων, από πού αυτοί αντλούν το δικαίωμα να αξιώνουν την εθνική τους ανεξαρτησία, εις βάρος των συμφερόντων των ΗΠΑ, της ΕΕ και της Τουρκίας; Πως είναι δυνατόν οι Έλληνες να επικαλούνται κυριαρχικά δικαιώματα επί της γης τους, αντιστεκόμενοι έτσι στον εξοβελισμό τους από την ίδια τους την πατρίδα από τα αλλεπάλληλα κύματα λαθρομεταναστών; Κάτι παρόμοιο ισχύει και για πολλούς άλλους λαούς και ιδίως για όσους δεν πολιτεύονται με «ορθό» τρόπο (π.χ. Ρώσοι, Σέρβοι).Η καταπολέμηση ωστόσο του εθνικισμού και του «ρατσισμού» μέσα από τα σχολικά βιβλία και τα πανεπιστημιακά συγγράμματα είναι επιλεκτική, αφού αυτή προορίζεται κυρίως για τους λαούς που αγωνίζονται για την εθνική τους αυτοδιάθεση, ενώ αντιθέτως, ο επιθετικός εθνικισμός των κατ' εξοχήν ιμπεριαλιστικών χωρών (ΗΠΑ, Βρετανίας, Ισραήλ) και των τοποτηρητών τους στην περιοχή μας[4] βρίσκεται πάντοτε στο απυρόβλητο. Τυχαία άραγε; Τα παραπάνω ασφαλώς και γεννούν πολλά ερωτηματικά αναφορικά με τις σκοπιμότητες που υποκρύπτονται γύρω από την πολεμική «κατά του εθνικισμού» στη χώρα μας.

Η διαστρέβλωση της ελληνικής εθνικής ταυτότητας από τους «εκσυγχρονιστές»

Σήμερα στα πανεπιστήμια και στα σχολεία της χώρας μας έχει στηθεί ένας τεράστιος μηχανισμός προπαγάνδας [5], χρηματοδοτούμενος από την ΕΕ και συνεπικουρούμενος από φιλοαμερικανικού προσανατολισμού ΜΚΟ και ΜΜΕ, με σκοπό τη δημιουργία μίας νέας γενιάς αφελληνισμένων Ελλήνων, που δεν θα γνωρίζουν το παρελθόν τους και που θα είναι ανίκανοι να αντιμετωπίσουν το μέλλον τους, οι οποίοι και θα σκέπτονται «πολιτικά ορθά», διαπνεόμενοι από τις «αξίες» της «ανοιχτής κοινωνίας», της «δημοκρατίας», του «αντιρατσισμού», του ατομικισμού, της «ελεύθερης αγοράς» κτλ. Αυτή βεβαίως η αποικιακού τύπου διαδικασία άκριτου μιμητισμού και αυτούσιας μεταφοράς και υιοθέτησης ξένων προτύπων και αντιλήψεων δεν αποτελεί αποκλειστικά σημερινό φαινόμενο, αφού ήδη από το 19ο αιώνα, εκπρόσωποι του πνευματικού κόσμου της χώρας μας προσπαθούσαν να απαρνηθούν την εθνική μας ταυτότητα (ιδίως τη βυζαντινή), ώστε να γίνουν δήθεν πιο «Ευρωπαίοι»[6]. Ωστόσο στις ημέρες μας το φαινόμενο αυτό έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, αφού οι οπαδοί της μεταμοντέρνας ιστοριογραφίας επιδοτούνται με παχυλή χρηματοδότηση από εξωεθνικά κέντρα (π.χ. ταμεία της ΕΕ και ορισμένες ΜΚΟ), εξασφαλίζοντας παράλληλα την ταχύτατη ακαδημαϊκή τους ανέλιξη, ενώ όσοι δεν συμμερίζονται τις «εκσυγχρονιστικές» τους αντιλήψεις εξοβελίζονται, στηλιτευόμενοι ως συντηρητικοί», «σκοταδιστές» ή «εθνικιστές», ενώ επιχειρείται η τρομοκράτηση και η φίμωσή τους, με σκοπό τη διατήρηση του μονοπωλίου της μίας και μοναδικής «πολιτικά ορθής» ("politically correct") άποψης, όπως αυτή εκφράζεται από το «ιερατείο» της «εκσυγχρονιστικής» ελίτ.

Η «εκσυγχρονιστική σχολή» με τις διάφορες παραλλαγές της έχει υιοθετήσει ορισμένα θεμελιώδη αξιώματα, τα οποία και επέχουν τη θέση δόγματος. Αυτά συνοψίζονται στα εξής:
α) Το έθνος αποτελεί προϊόν της νεωτερικότητας. Δεν υπάρχουν έθνη στην Ευρώπη πριν από τη Γαλλική Επανάσταση (1789).
β) Το έθνος είναι δημιούργημα του κράτους. Οι κάτοικοι μίας χώρας αισθάνονται ότι ανήκουν σ' ένα έθνος, λόγω της άνωθεν καλλιέργειας της ιδέας του εθνικισμού από τους κρατικούς μηχανισμούς (π.χ. εκπαίδευση, στρατός).
γ) Το έθνος αποτελεί απλώς μία ένωση πολιτών και τίποτε περισσότερο.
δ) Το έθνος είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το κράτος, αποτελώντας μία ενιαία και αδιαίρετη ολότητα, που ονομάζεται «έθνος-κράτος». Δε νοείται έθνος χωρίς κράτος.
ε) Η ανάπτυξη της εθνικής ταυτότητας όλων των λαών σχετίζεται με την άνοδο της εγχώριας αστικής τάξης και με την κατάργηση της φεουδαρχίας.
στ) Η άνθιση του εθνικισμού αποτελεί αποκλειστικό προϊόν του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Η Εκκλησία αποτελεί αξιωματικά αντιδραστικό παράγοντα.
ζ) Ο δυτικός πολιτισμός είναι υπέρτερος έναντι των άλλων και διατηρεί το μονοπώλιο της αλήθειας. Συνεπώς πρέπει να εφαρμοστεί ως μοντέλο και εργαλείο σκέψης καθολικά, σε παγκόσμια κλίμακα. Οι υπόλοιποι, οι μη δυτικοευρωπαϊκοί λαοί είναι πνευματικά καθυστερημένοι και οφείλουν να υιοθετήσουν τις δυτικές αρχές, αντιλήψεις και αξίες, ώστε να θεωρούνται προοδευμένοι.
η) Ο πατριωτισμός και ο εθνικισμός αποτελούν μάστιγα (υπάρχουν όμως και κάποιες εξαιρέσεις). Θεωρούνται ξεπερασμένες έννοιες, αφού ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Δεν είναι εξάλλου μακριά ο καιρός που θα επέλθει το «τέλος της ιστορίας».
Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις κάποιοι ακραίοι μεταμοντέρνοι «εκσυγχρονιστές», οπαδοί της «αποδόμησης» αρνούνται την εγκυρότητα και την αξιοπιστία των ίδιων των ιστορικών πηγών, δεδομένου ότι αυτές επιδέχονται πολλαπλές αναγνώσεις. Υπάρχει επίσης μία τάση κατάργησης στην πράξη της ιστορίας και αντικατάστασής της από την κοινωνική ανθρωπολογία. Έτσι οι έρευνες στα πανεπιστήμια δε στοχεύουν στην εξακρίβωση -στο μέτρο του δυνατού- της ιστορικής αλήθειας, αλλά αναλώνονται σε επουσιώδεις «αφηγήσεις» στα πλαίσια της «μικροϊστορίας»: π.χ. στην «πρόσληψη του Εμφυλίου μετά τον Εμφύλιο», στο φόβο του «Άλλου», στην ιστορία των γυναικών, των μειονοτήτων και των περιθωριακών ομάδων (Εβραίων, μαγισσών, τρελλών, λεπρών, επιληπτικών, ομοφυλοφίλων κτλ).
Υπάρχει λοιπόν μία γενικότερη άκριτη κι αυτούσια μεταφορά και ένα αναμάσημα δυτικών και δη αγγλοσαξωνικών αντιλήψεων περί έθνους και κράτους, γεγονός ενδεικτικό της πηγής προέλευσής τους, ενώ αγνοείται παντελώς και εξοβελίζεται η ελληνική κοσμοαντίληψη.
[1] Οι πρόδρομοι της σημερινής «μεταμοντέρνας» ιστοριογραφίας εμφανίστηκαν κυρίως κατά τη δεκαετία του '60, ωστόσο η κυριαρχία των «εκσυγχρονιστών» ιστορικών στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας μας, αλλά και της Ευρώπης, έλαβε χώρα κυρίως κατά τη δεκαετία του '90, περίοδο απόλυτης κυριαρχίας των ΗΠΑ στη διεθνή πολιτική σκηνή. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τη «σχολή» αυτή απαρτίζουν κυρίως «μεταλλαγμένοι αριστεροί» τύπου Λιάκου, γνωστοί για τις φιλοαμερικανικές τους θέσεις σε καίρια ζητήματα (π.χ. υπεράσπιση της «πολυπολιτισμικής» κοινωνίας, του σχεδίου Ανάν, της ένταξης της Τουρκίας στη Ε.Ε., του κεμαλισμού, του δικαιώματος του Ισραήλ για «αυτοάμυνα», αλλά και καταδίκη κάθε είδους υγιούς πατριωτισμού ως «αυγού του φιδιού»), οι οποίοι και εξαργυρώνουν τις υπηρεσίες τους προς τους υπερατλαντικούς πάτρωνές τους με την ακαδημαϊκή τους ανέλιξη, αλλά και με τη διαχείριση πακτωλού κοινοτικών κονδυλίων (π.χ. ο διεφθαρμένος τ. πρύτανις του Παντείου Πανεπιστημίου, Αιμίλιος Μεταξόπουλος και οι συν αυτώ). Εδώ πρόκειται καθαρά για σχέσεις διαπλοκής.
[2] Τέτοιες οργανώσεις θεωρούνται το ΕΛΙΑΜΕΠ του Θάνου Βερέμη, ο Όμιλος Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας (ΟΠΕΚ) του Κώστα Σημίτη (πρόεδρος ο Αντώνης Λιάκος), το Παρατηρητήριο των συμφωνιών του Ελσίνκι του Παναγιώτη Δημητρά, το Ελληνοτουρκικό Οικονομικό Επιμελητήριο με πρόεδρο τον Παναγιώτη Κούτσικο (τ. σύζυγο της υπουργού Παιδείας), η Νεολαία ενάντια στο Ρατσισμό (YRE) κ.ά. Αξίζει να σημειωθεί ότι ανάλογα «ευαγή» ιδρύματα δραστηριοποιούνται σε χώρες της ανατολικής Ευρώπης υπό την αιγίδα του ουγγρο-εβραϊκής καταγωγής Αμερικανού μεγιστάνα Τζώρτζ Σόρος. Βλέπε και «Άρδην», τεύχος 58 (Μάρτιος-Απρίλιος 2006) και «Ρεσάλτο», τεύχος 15 (Μάρτιος 2007).
[3] Είναι χαρακτηριστικό το περιεχόμενο της ομιλίας της Προέδρου της Βουλής κ. Άννας Ψαρούδα-Μπενάκη στις 8 Φεβρουαρίου 2005, κατά την προσφώνησή της στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Κάρολο Παπούλια: «…τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη…». Βλέπε «Καθημερινή», 13-2-2005, σ. 24.
[4] Είναι ενδεικτικό ότι υπάρχει μία έντονη τάση εξωραϊσμού της Τουρκοκρατίας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, αφού απενοχοποιείται και εξιδανικεύεται το αιματοβαμμένο οθωμανικό παρελθόν.
[5] http://gr.altermedia.info/?p=940#more-940
[6] Γιώργος Καραμπελιάς, Το 1204 και η διαμόρφωση του νεώτερου Ελληνισμού, Αθήνα, Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2006, σ. 397-403

 περιοδικό ρεσάλτο                                                         αναρτήθηκε από Ε.ΠΑ.Μ Κορυδαλλού
Διαβάστε περισσότερα »

Η “αποκρατικοποίηση” του κράτους, η απαξίωση της δημοκρατίας από το νεοφιλελευθερισμό και το δόγμα του Σοκ

«Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ειπωθεί η ιστορία του νεοφιλελευθερισμού, μια από αυτές είναι και η ιστορία του πώς να δεθούν τα χέρια της δημοκρατίας…»
 Η συγγραφέας του εξαιρετικού βιβλίου «το Δόγμα του Σοκ» Ναόμι Κλάιν σχολιάζει(  απόσπασμα της συνέντευξής της στο  ντοκιμαντέρ  «Catastroika».)

         

 Για όποιον ενδιαφέρεται,αξίζει να αφιερώσει χρόνο  για
 το ντοκιμαντέρ ''Το δόγμα του Σοκ''     http://vimeo.com/19863083 .Είναι οι ίδιες πολιτικές που εφαρμόζονται και στη χώρα μας.

Μια συναρπαστική περιγραφή της νέας παγκόσμιας τάξης, που βρίσκεται σε κατάσταση αμόκ...

Η ανάλυση του καπιταλισμού της καταστροφής επιχειρείται από την Καναδή συγγραφέα Ναόμι Κλάιν με τέλεια διυλισμένη οργή, που διοχετεύεται μέσα από αδιάσειστα δεδομένα. Σε αυτή την πρωτοποριακή εξιστόρηση των πεπραγμένων της πλέον κυρίαρχης ιδεολογίας της εποχής μας, της οικονομικής επανάστασης των «ελεύθερων αγορών» του Αμερικανού οικονομολόγου Μίλτον Φρίντμαν, η Ναόμι Κλάιν αμφισβητεί το διαδεδομένο μύθο ότι η παγκόσμια νίκη του νεοφιλελεύθερου κινήματος υπήρξε ειρηνική.
Καταδεικνύει ότι, από τη Χιλή του 1973 μέχρι το σημερινό Ιράκ, ο Φρίντμαν και οι υποστηρικτές του
εκμεταλλεύτηκαν επανειλημμένα τη βία και μια σειρά από τρομακτικά σοκ για να επιβάλουν τις ακραίες πολιτικές τους. Αποκαλύπτει την εντυπωσιακή ομοιότητα ανάμεσα στις ανακριτικές τεχνικές της CIA και στις εκβιαστικές τεχνικές της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ, στην προσπάθειά τους να επιβάλουν τον καπιταλισμό της καταστροφής σε ολόκληρο τον κόσμο.
                                                                                                         
                                                                                                                    Ε.ΠΑ.Μ Κορυδαλλού
Διαβάστε περισσότερα »

Εθνικό νόμισμα-εθνική ανεξαρτησία





Ο Adrian Salbuchi  πολιτικός και οικονομικός αναλυτής, και ραδιοφωνικός ,τηλεοπτικός παραγωγός στην Αργεντινή (www.asalbuchi.com.ar περιγράφει τα γεγονότα που οδήγησαν την Αργεντινή στην κατάρρευση, με εμφανείς ομοιότητες με την ελληνική πραγματικότητα.
 ( για το Russia Today) 


" Εδώ στην Αργεντινή παρακολουθούμε τα τραγικά πράγματα που συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα και μπορούμε να δώσουμε μόνο μια εξήγηση για όλα αυτά: Ε, αυτό είναι ότι ακριβώς συνέβη στην Αργεντινή το 2001 και το 2002...!
Δέκα χρόνια πριν και η Αργεντινή επίσης πέρασε μια συστημική οικονομική κατάρρευση εξαιτίας του εξωτερικού της χρέους, το οποίο κατέληξε σε κοινωνική αναταραχή, μεγάλη ταλαιπωρία για τους εργαζομένους, βία και συγκρούσεις με την Αστυνομία.
Μερικούς μήνες πριν η Αργεντινή «εκραγεί», και πιο συγκεκριμένα στις 20 Μαρτίου  2001 ο τότε πρόεδρος της χώρας Fernando de la Rúa – ο οποίος αργότερα αναγκάστηκε να παραιτηθεί κάτω από το βάρος της κοινωνικής κρίσης- κάλεσε στο υπουργείο Οικονομικών ως υπουργό τον διαβόητο Domingo Cavallo  φίλο των τραπεζών, μέλος της γνωστής trilateral και προστατευόμενο του συστήματος Rockefeller/Soros/Rhodes.
Ο  Cavallo ήταν ο φρικτός αρχιτέκτονας της οικονομικής αιχμαλωσίας της Αργεντινής στις ΗΠΑ και τη Βρετανία, όταν ήταν πάλι υπουργός Οικονομικών αλλά και υπουργός Εξωτερικών κατά τη δεκαετία του ΄90 επί προεδρίας Carlos Menem.
Ο Menem και ο Cavallo είναι οι βασικοί πρωτεργάτες, της παράδοσης της Αργεντινής στις ΗΠΑ και τη Βρετανία μετά τον πόλεμο των νησιών Falklands, ανοίγοντας την οικονομία στις ανεξέλεγκτες ιδιωτικοποιήσεις, στην απελευθέρωση και στην υπερχρέωση στο αμερικανικό δολάριο κάτι που οδήγησε στην αύξηση του εξωτερικού δανεισμού σχεδόν τρεις επάνω μέσα σε λίγα χρόνια.
Το σχέδιο αυτό προετοίμασε πρακτικά την κατάληψη της Αργεντινής από τους τραπεζίτες, και χρειάστηκε ένας συγκεκριμένος κύκλος για να ολοκληρωθεί και για αυτό το λόγο ο Cavallo επέστρεψε στο πόστο του το 2001, για να ολοκληρώσει το έργο του.
Της παραίτησης της κυβέρνησης –στις 20 Δεκεμβρίου παραιτήθηκε η κυβέρνηση de la Rúa και μαζί της και ο Cavallo- διαδέχθηκε μια πρωτοφανής ακυβερνησία στη χώρα.
Κατά τη διάρκεια εκείνου του ζεστού καλοκαιριού του Δεκεμβρίου του 2001 οι κυβερνήσεις άλλαζαν πιο συχνά από την «ημέρα και τη νύχτα». Μέσα σε μια εβδομάδα μόνο είχαν ορκιστεί και παραιτηθεί τουλάχιστον 4 πρόεδροι. Ένας εξ αυτών ο Adolfo Rodriguez Sáa η θητεία του οποίου άντεξε δεν άντεξε τρία 24ωρα, έκανε το μόνο σωστό πράγμα, έστω και αν το έκανε λάθος: Κήρυξε επίσημα την πτώχευση της Αργεντινής. 
Τότε άνοιξαν οι πύλες της κολάσεως: Οι διεθνείς τραπεζίτες και το IMF (ΔΝΤ) έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να «σπάσουν τη ραχοκοκαλιά»  της χώρας. Τα διεθνή ΜΜΕ προέβλεπαν όλων των ειδών τις καταστροφές. Η πτώχευση της χώρας σήμαινε πως η Αργεντινή θα έπρεπε να υποφέρει μόνη της και μέσα στην αγωνία, όντας εξοστρακισμένη από τη «διεθνή οικονομική κοινότητα». 

Δεν είσαι το αφεντικό μου πια…
 Αλλά άσχετα με το πόσο στραβά πήγε, ήταν πολύ καλύτερα χωρίς τη «βοήθεια» των τραπεζιτών, χωρίς το IMF, τις ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες και το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών. Καλύτερα να ξεκαθαρίζεις τα προβλήματα μόνος σου παρά να είσαι αναγκασμένος να ζεις παρασιτικά από τους «γύπες» του διεθνούς τραπεζικού συστήματος οι οποίοι ξεσκίζουν τις σάρκες της χώρας σου, μια χώρας που παρακμάζει κοινωνικά και οικονομικά.
Και πόσο άσχημο ήταν το 2002 για την Αργεντινή; Πολύ άσχημο: Το ΑΕΠ έπεσε κατά 40%, η ανεργία ανήλθε στο 30% και το 50% του πληθυσμού πέρασε κάτω από το όριο της φτώχειας ενώ το πέσος υποτιμήθηκε εν μια νυκτί από 1:1 σε 1:4ενώ όσοι είχαν σε τραπεζικούς λογαριασμούς δολάρια αναγκάστηκαν να τα ανταλλάξουν σε πέσος με ισοτιμία 1,40 πέσος προς 1 δολάριο.
Ναι αλλά τι είχε κάνει λάθος η κυβέρνηση της Αργεντινής; Στους μήνες που ακολούθησαν την οικονομική κατάρρευση, υπέκυψε στις εντολές και τις συνταγές του IMF οι οποίες ήταν στην ουσία η ίδια η αιτία για την οικονομική της καταστροφή. Η Αργεντινή δανειζόταν πολύ περισσότερα από όσα μπορούσε να επιστρέψει πίσω και οι τραπεζίτες το γνώριζαν αυτό!
Οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν συνέχισαν να λειτουργούν για τους τραπεζίτες μεταθέτοντας το χρέος σε βάθος 30 και 40 ετών, ενώ το 2006 η Αργεντινή κατάφερε να ξεπληρώσει όλο το χρέος της στο IMF σχεδόν 10 δισ. $ σε ρευστό. 

Οι ίδιοι «γύπες» πετούν γύρω από την Ελλάδα
Σήμερα η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια παρόμοια απόφαση. Είτε κρατά την κυριαρχία της, ή παραδίδεται στην «Τρόικα» την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, και το IMF που εργάζονται για τους τραπεζίτες και όχι για τους ανθρώπους.
Χωρίς να αποτελεί έκπληξη σήμερα βρίσκουμε στην Ελλάδα ένα άνθρωπο της Trilateral και του συστήματος Rockefeller/Rothschild να διοικεί τη χώρα, πράττοντας τα ίδια ακριβώς που είχαν πράξει άλλοι στην Αργεντινή το 2001 και 2002.
Η Αργεντινή όχι μόνο υπέστη τον Cavallo αλλά και ο τότε πρόεδρός της De la Rúa ήταν επίσης συν-ιδρυτής του εγχώριου lobby CARI – του Αργεντινού Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων- ενός τοπικού «υποκαταστήματος» της  Trilateral και της μαφίας της Bilderberg.
Η Ελλάδα σήμερα πρέπει να κάνει αυτό που αποφάσισε η Αργεντινή να κάνει πριν από μια δεκαετία. Καλύτερα να υποφέρετε τον πόνο και την δοκιμασία, ξεκαθαρίζοντας το χάος που δημιούργησαν οι πολιτικοί σας σε συνεννόηση με τους διεθνείς τραπεζίτες, κρατώντας όποια Εθνική κυριαρχία εξακολουθείτε να έχετε παρά να αφήσετε τους τραπεζίτες που εδρεύουν στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη ή την Φρανκφούρτη να καθορίζουν το μέλλον σας. 

Είναι το «νέο-αποικιακό» μοντέλο της οικονομικής ισχύος
Ή νομίζετε πως είναι απλά κακή τύχη, ή κακή εκτίμηση και σύμπτωση που χώρες όπως η Ελλάδα, η Αργεντινή, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Βραζιλία, η Ισλανδία, η Ιρλανδία, η Ρωσία, η Μαλαισία, η Ουκρανία, η Ινδονησία, η Νότιος Κορέα, η Ταϊλάνδη, η Γαλλία και ακόμη ακόμη οι ΗΠΑ και η Βρετανία, που δανείζονται πάντα τόσο πολλά από τους τραπεζίτες για να «διαπιστώσουν» στη συνέχεια πως ότι δεν μπορούν να τα ξεπληρώσουν και κατά τρόπο συστηματικό οι ίδιοι τραπεζίτες (CitiCorp, HSBC, Deutsche, Commerz, BNP, Goldman Sachs, Bank of America, JPMorganChase, BBVA) δανείζουν τόσα πολλά σε χώρες για να «διαπιστώσουν» στη συνέχεια πως δεν μπορούν να τα εισπράξουν;
Όχι! Είναι ο δρόμος που οδηγεί στις «αναδιαρθρώσεις χρέους», στις «επαναχρηματοδοτήσεις χρέους» και στις «ανταλλαγές ομολόγων» οι οποίες επεκτείνουν το κρατικό χρέος πρακτικά σε ορίζοντα 20, 40 ή περισσοτέρων ετών.
Η παραπάνω διαδικασία εγγυάται απίστευτα μεγάλα και κολοσσιαία επιτόκια, για τους μεγάλους τραπεζίτες και όλους αυτούς του «καλούς» πολιτικούς, βαρόνους των ΜΜΕ, επενδυτές  και μεσίτες χωρίς του οποίους κάτι τέτοιο δε θα ήταν δυνατό.
Αυτό είναι το μοντέλο. Πρέπει να τρέχει και να τρέχει με αυτόν τον τρόπο… Αυτή είναι η τερατώδης μηχανή που συντρίβει όνειρα και ελπίδες των ανθρώπων  και δεν την ενδιαφέρει ποιοι είναι τα θύματα της: Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι ή Βουδιστές, γιατι δεν έχει καμία ηθική.

Φέρτε πίσω τη Δραχμή
Έτσι λοιπόν Ελλάδα: Απλά χρεωκοπήστε το κρατικό σας χρέος: Απλά επιστρέψτε στη Δραχμή: Απλά πείτε «Όχι ευχαριστώ» στους Γερμανούς τραπεζίτες, και στα αρπακτικά της Τρόικα. Πείτε όχι στον δικό σας πρόεδρο της Trilateral.
Με αυτόν τον τρόπο θα θέσετε ένα ισχυρό προηγούμενο για τους Ευρωπαίους γείτονές σας: Όπως η Ισπανία που έχει πληγωθεί τόσο άσχημα για τους ίδιους λόγους. Όπως η Ιταλία με τον δικό της πρωθυπουργό της τριμερούς, Mario Monti –και επίσης πρόεδρος της ευρωπαϊκής Trilateral.
Η Ελλάδα το λίκνο της Δημοκρατίας, μπορεί να διδάξει στον κόσμο ένα μάθημα αληθινής Δημοκρατίας με το να πετάξει έξω τα παράσιτα από τη χώρα, μια κίνηση η οποία παρ΄ ελπίδα μπορεί να οδηγήσει στο να τα πετάξουν έξω από την Ευρώπη και ίσως αργότερα από το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.
Γιατί αυτό που η Ελλάδα, η Αργεντινή, η Ιταλία και η Ισπανία περνούν τώρφα δεν είναι μια αληθινή Δημοκρατία, αλλά μάλλον μια διαστρεβλωμένη μίμησή της η οποία συστηματικά τις οδηγεί στον έλεγχο των παγκόσμιων αφεντικών, στον έλεγχο της Trilateral της Bilderberg και της διεθνούς τραπεζικής κυριαρχίας.
Αυτοί διοικούν τώρα το «παιχνίδι» όπου όλες οι χώρες καταλήγουν να έχουν την «καλύτερη δημοκρατία που τα λεφτά μπορούν να αγοράσουν» κάτι το οποίο δεν είναι Δημοκρατία…
Τα μεγαθήρια της οικονομικής ισχύος επελαύνουν με πλήρη ταχύτητα εναντίον όλων μας. Εάν η Ελλάδα καταρρεύσει, ποιος θα είναι ο επόμενος; Η  Ισπανία; Η Ιταλία; Η Πορτογαλία; Η Αργεντινή; (ξανά;) 
Και τι θα γίνει εάν η Ελλάδα γυρίσει πίσω στην Δραχμή;
Αφήστε και την Ιταλία να γυρίσει πίσω στην Λιρέτα, την Ισπανία στην Πεσέτα, την Πορτογαλία στο Εσκούντο…!
Ένα εθνικό νόμισμα είναι το κλειδί στην εθνική κυριαρχία.
Όλες οι κυβερνήσεις πρέπει να καταλάβουν ότι είτε θα κυβερνάς για τον κόσμο ενάντια στους τραπεζίτες, είτε για τους τραπεζίτες ενάντια στον κόσμο.
                                                                                          
                                                                                                               Ε.ΠΑ.Μ Κορυδαλλού
Διαβάστε περισσότερα »

Για την τιμή, για τη λευτεριά ,για την ανεξαρτησία

Δημήτρης Πατέλης
Επίκουρος καθηγητής Τμήματος Κοινωνικών Επιστημών Πολυτεχνείου Κρήτης

Μέλος της Πολιτικής Επιτροπής του Ε.ΠΑ.Μ.                                                                            


Πόλεμο θέλουν; Θα τον έχουν! Εσύ διάλεξες στρατόπεδο;
«Τώρα έχουμε πόλεμο», μας λένε κυνικά και απροκάλυπτα οι δωσίλογοι κυβερνώντες του χρηματοπιστωτικού άξονα. Ας το συνειδητοποιήσουν λοιπόν καλά όσοι σπεύδουν (ασχέτως προθέσεων: από ωμό συμφέρον, από εκβιασμούς και πιέσεις, από ιδιοτελείς στρατηγικές επιβίωσης, από άγνοια, από αφέλεια, από κοινωνικό αναλφαβητισμό, από απλή βλακεία) να συστρατευθούν σήμερα με το στρατόπεδο των ύπουλων επιτιθεμένων, απατεώνων, καταχραστών εξουσίας, με τη χούντα των δωσίλογων και τους Νόμους Πλαίσιο της Νέας Κατοχικής Τάξης τους.
Οι αδίστακτοι επιτιθέμενοι, αποφάσισαν να θυσιάσουν την παιδεία, την υγεία, τις εργασιακές σχέσεις, την περίθαλψη, την ασφάλιση, και κυρίως: μερικές γενεές του λαού μας, τη νεολαία μας, τα αγέννητα παιδιά, με όρους γενοκτονίας, για να εξευμενίσουν τα αφεντικά τους: τους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους!
Ας μην ακκίζονται κάποιοι με λεκτικές ακροβασίες και υπεκφυγές: ο κοινωνικός πόλεμος που έχει πρακτικώς και επισήμως κηρυχθεί, έχει στρατούς και στρατόπεδα που οριοθετούνται όσο προχωρά η σύγκρουση ζωής ή θανάτου με μεγαλύτερη σαφήνεια:
  1. Από τη μια πλευρά το στρατόπεδο των αδίστακτων επιτιθέμενων: παρτάκηδες μεγαλοεισοδηματίες, επιχειρηματίες που βλέπουν τον πόλεμο ως “ευκαιρία” για μπίζνες, μισθοφόρους, συνεργάτες του κατακτητή, πουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, κομματόσκυλα κάθε αποχρώσεως της “εθνικής συναίνεσης” της Νέας Τάξης, ψευτοαγωνιστές της παρελκυστικής εκτόνωσης που υπονομεύουν τη συγκρότηση του μετώπου μάχης των από κάτω, αρχομανείς αυλοκόλακες που μυρίστηκαν καινούργια νομή εξουσίας και δεν κρύβουν τη λύσσα τους, εθελοντές, ψοφοδεείς εθελόδουλους, βλάκες που συνωστίζονται αγεληδόν με τους ισχυρούς, κ.ο.κ. Αυτό είναι το στρατόπεδο της κραυγαλέας κυνικής ιδιοτέλειας, της υποκρισίας, του ψεύδους, της απάτης, της αναλγησίας, της καταδίκης του λαού σε γενοκτονία.
  2. Από την άλλη – το στρατόπεδο όσων πλήττονται από τον κοινωνικό πόλεμο: η καθημαγμένη κοινωνία, που κάθε μέρα περιμένει την επόμενη εξαγγελία αφαίμαξης, μισθωτοί, συνταξιούχοι, άνεργοι, “εργασιακοί έφεδροι”, νέοι που καταδικάζονται σε ανέχεια και μετανάστευση, πεινασμένοι και άστεγοι, φοιτητές, μαθητές, αγέννητα παιδιά που δεν πρόκειται να έλθουν στον κόσμο λόγω εξαθλίωσης ανθρώπων που δεν θα κάνουν οικογένειες… Το στρατόπεδο της αξιοπρέπειας και του αγώνα για την επιβίωση της κοινωνίας, για το μέλλον των παιδιών μας. Αυτό το στρατόπεδο έχει το ηθικό προβάδισμα, την αλληλεγγύη, την ανιδιοτελή συλλογικότητα, την αλήθεια, την κοινωνική ευαισθησία, την αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης, άρα και την προοπτική της νίκης.
Ο πόλεμος έχει διακυβεύματα, έχει θύτες, θύματα και παράπλευρες απώλειες. Ας αφήσουν λοιπόν κάποιοι κατά μέρος την υποκρισία του τεχνοκρατικού, του δήθεν “ουδέτερου” επαγγελματισμού και της υποτακτικής νομιμοφροσύνης.
Στον πόλεμο, η άνευ όρων και ορίων αποδοχή της εύρυθμης “νομιμότητας” των επιτιθέμενων, των κυρίαρχων, ανεξαρτήτως προθέσεων (δηλ. από κυνισμό είτε από απλή βλακεία-ιδιωτεία) συνιστά μονοσήμαντα πράξη πολέμου, συστράτευσης με τον επιτιθέμενο.
Δεν έχει εδώ “δεν με νοιάζει τι παθαίνει ο λαός, αν πληρώνει δίδακτρα με το νόμο απ’ το 4ο έτος ο φοιτητής, αν τον χώνουν στο βρόγχο των φοιτητοδανείων απ’ τα 18 του, αν ο φτωχός και ο εργαζόμενος δεν έχει πρόσβαση στην παιδεία, αν θα περιφέρεται στην επισφάλεια με το κουρελόχαρτο των 180 πιστωτικών μονάδων”, κ.ο.κ. καθ’ ότι “εγώ κοιτάζω τη δουλίτσα μου”.
Αν κάποιος ωρύεται σήμερα μετ’ επιτάσεως: “Το μόνο που με νοιάζει είναι η “εύρυθμη λειτουργία των θεσμών” άνευ όρων και ορίων”, σε συνθήκες ασύμμετρου κοινωνικού πολέμου, αυτό σημαίνει de facto συστράτευση, σημαίνει σήμερα μονοσήμαντη αναγνώριση στον επιτιθέμενο του αποκλειστικού μονοπωλίου να θέτει τους δικούς του όρους και τα όρια.
Στον πόλεμο, κανείς δεν σε ρωτά γιατί διάλεξες στρατόπεδο ή αν είσαι ανίκανος να διαλέξεις ή να συνειδητοποιήσεις το διακύβευμα, το με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Η κλαγγή των εκάστοτε όπλων διεξαγωγής του πολέμου, θα ξεκαθαρίσει το ποιόν των στρατοπέδων, των σκοπών, της θεωρίας και της πράξης, των στρατηγικών, των τακτικών. Εδώ κρίνεται και το ήθος του καθ’ ενός και της κάθε μιας, ατόμων και συλλογικοτήτων.
Σε συνθήκες οξύτατου ανοικτού κοινωνικού πολέμου, δεν υπάρχουν ουδέτεροι, δεν υπάρχει αταραξία της βολής, δεν υπάρχουν χρυσελεφάντινοι πύργοι διανοουμενίστικης εστέτ νιρβάνα, δεν υπάρχουν μεσοβέζικες θέσεις και υπεκφυγές: το κάθε επιμέρους, τοπικό και ελάσσον συνάπτεται αναγκαστικά με το γενικό, το κοινωνικό και το μείζων. Ότι αφορά έστω και μικρά διακυβεύματα μετατοπίσεων συσχετισμών δυνάμεων, η κάθε θέση υπέρ ή κατά θεσμών, επιλογών και προσώπων, εξακοντίζεται στο επίκεντρο του αδυσώπητου κοινωνικού και πολιτικού αγώνα.
Όποιοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να το αντιληφθούν, ας πρόσεχαν.
Όλοι οι εμπλεκόμενοι, τελικά θα λογοδοτήσουν απέναντι στο λαό μας, απέναντι στην ιστορία.
Ο πανεπιστημιακός δάσκαλος έχει ως εκ της θέσης, του ρόλου και του λειτουργήματός του ιδιαίτερες ευθύνες σε αυτό τον πόλεμο.
Εσύ διάλεξες στρατόπεδο ή καμώνεσαι ακόμα ότι δεν σε αφορά και είσαι υπεράνω;
                                                                                                                       Ε.ΠΑ.Μ Κορυδαλλού
Διαβάστε περισσότερα »