Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Η υποβάθμιση της Ελλάδας σε Failed State

 
 Άρθρο του Δ.Καζάκη

Στις 25/5 το Bloomberg δημοσίευσε τις δηλώσεις του Γιούνγκερ Φίτσεν, συνδιευθύνοντος συμβούλου της Deutsche Bank AG, ο οποίος μόλις είχε επισκεφθεί την Ελλάδα για συναντήσεις με ντόπιους παράγοντες των τραπεζών, της βιομηχανίας και της ναυτιλίας. «Η Ελλάδα είναι ένα 'αποτυχημένο κράτος' (failed state) και ο πληθυσμός και η επιχειρηματική κοινότητα δεν βλέπει καμιά πορεία εξόδου από την κρίση,» δήλωσε ο Γερμανός τραπεζίτης. «Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα, αισθάνομαι, όπου μπορούμε να πούμε ότι 'αυτό είναι ένα αποτυχημένο κράτος', είναι ένα διεφθαρμένο κράτος, διεφθαρμένο όσον αφορά την πολιτική ηγεσία που προφανώς κι άλλος κόσμος ήταν πρόθυμος να στηρίξει κάτι τέτοιο».

Την έκφραση failed state δεν πρέπει να την πάρει κανείς ελαφρά. Τι σημαίνει «αποτυχημένο», ή διαλυμένο κράτος (failed state); Πρόκειται για έναν όρο που επινοήθηκε στην δεκαετία του ’90 από ένα δήθεν ανεξάρτητο ίδρυμα το Ταμείο για την Ειρήνη (Fund for Reace), το οποίο αποτελεί μια από τις βιτρίνες της επίσημης πολιτικής των ΗΠΑ. Σύμφωνα με αυτόν τον όρο ένα κράτος χαρακτηρίζεται αποτυχημένο ή διαλυμένο, όταν η κεντρική του κυβέρνηση χάνει τον έλεγχο της χώρας και δεν μπορεί να ασκήσει πια την εξουσία της. Κάθε χρόνο αυτό το ίδρυμα δημοσιοποιεί κατάλογο Failed State με χρηματοδότηση του Ιδρύματος Φορντ και του Αμερικανικού Κογκρέσου. Τόσο το υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ, όσο και το Πεντάγωνο θεωρεί αυτά τα «αποτυχημένα κράτη» ως πρώτης προτεραιότητας απειλή για την εθνική ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και της παγκόσμιας κοινότητας.
Η λογική είναι απλή. Η παγκόσμια τάξη και ασφάλεια κινδυνεύει από τα «αποτυχημένα κράτη» και επομένως οι θεματοφύλακες της παγκόσμιας έννομης τάξης πρέπει να παρέμβουν, ακόμη και με στρατιωτικοπολιτικά μέσα, προκειμένου να διαφυλάξουν τα «ανθρώπινα δικαιώματα» στην χώρα. Σήμερα σχεδόν σε όλες τις χώρες που επίσημα έχουν χαρακτηριστεί failed states, υπάρχει και εξελίσσεται στρατιωτικοπολιτική επέμβαση είτε μονομερής του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, είτε υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.
Παρά το γεγονός ότι ο όρος «αποτυχημένο κράτος» εγκαινιάστηκε στην δεκαετία του ’90, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε περισσότερο από τον παλιό διαχωρισμό του 19ου αιώνα σε «πολιτισμένα» και «απολίτιστα» κράτη, ή χώρες. Σύμφωνα με τους κανόνες που είχαν επιβάλει οι Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης τον 19ο αιώνα, κανένα κράτος ή χώρα δεν μπορούσε να αναγνωριστεί ως ισότιμο στις διεθνείς σχέσεις, αν δεν χαρακτηριζόταν «πολιτισμένο». Τι σήμαινε και πώς καθοριζόταν ο χαρακτηρισμός «πολιτισμένο»; Ένας από τους πιο ένθερμους απολογητές αυτής της λογικής, τον Γκέοργκ Σβαρτζενμπέργκερ, έγραφε χαρακτηριστικά: «Η δοκιμή εάν το κράτος ήταν πολιτισμένο και, ως εκ τούτου, είχε το δικαίωμα στην πλήρη αναγνώρισή του ως διεθνής προσωπικότητα ήταν, κατά κανόνα, το αν η κυβέρνησή του ήταν αρκετά σταθερή για να αναλάβει δεσμεύσεις βάσει του διεθνούς δικαίου και αν ήταν ικανή και πρόθυμη να προστατεύσει επαρκώς τη ζωή, την ελευθερία και την ιδιοκτησία των αλλοδαπών.» (Georg Schwarzenberger, ‘The Standard of Civilisation in International Law’ στο Current Legal Problems, George W Keeton and Georg Schwarzenberger (eds.), Stevens & Sons Ltd., London, 1955, σ. 220.)
Αν λοιπόν δεν μπορούσε η κυβέρνηση αυτού του κράτους να προστατεύσει τους αετονύχιδες της διεθνούς αγοράς από το να λεηλατήσουν με την ησυχία τους την χώρα, δεν χαρακτηριζόταν «πολιτισμένο» και επομένως δεν αναγνωριζόταν ως ισότιμη διεθνής προσωπικότητα. Κι επομένως άνοιγε ο δρόμος για επεμβάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίες είχαν αυτοδιοριστεί και ως εγγυητές της διεθνούς έννομης τάξης. Η Ελλάδα του 19ου αιώνα υπήρξε πολλές φορές ένα από τα θύματα αυτής της λογικής.
Στη βάση αυτής της λογικής και πρακτικής του 19ου αιώνα στηρίχθηκε η άνοδος του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας. Οι απολογητές του εμφάνισαν την εξόρμηση των ισχυρών για σφαίρες επιρροής, αγορές και αποικίες παγκόσμια, ως ιερή αποστολή εκπολιτισμού των «απολίτιστων» χωρών του πλανήτη.
Οι ομοϊδεάτες και παλιοί απόγονοι των αποικιοκρατών δεν μπορούν να μιλήσουν για «απολίτιστα» κράτη. Δεν είναι πολιτικά ορθόν! Κι έτσι μιλάνε για Failed States, αποτυχημένα, διαλυμένα και διεφθαρμένα κράτη. Με την ίδια ακριβώς λογική και τις ίδιες βλέψεις που είχαν οι εμπνευστές της αρχής του «πολιτισμένου κράτους» πίσω στον 19ο αιώνα.
Αυτό που νοιάζει και κόφτει τον κ. Φίτσεν είναι αυτό που εξηγεί: «Ρώτησα τους συνομιλητές μου [στην Ελλάδα], ‘που είναι τα πρόσωπα που εσείς θα εμπιστευόσασταν για να οδηγήσουν την χώρα σε μια νέα εποχή όπου θα είσαστε σίγουροι ότι θα αποτελεί ένα πολύτιμο μέλος της ευρωζώνης;’. Δυστυχώς, ο αριθμός των ονομάτων ήταν τόσο πολύ περιορισμένος, ώστε δεν θα βρίσκατε ούτε καν μια χούφτα ονομάτων τα οποία θα μπορούσαν σήμερα να συγκεντρώνουν την εμπιστοσύνη ως υποψήφιοι πολιτικοί ηγέτες.» Το πρόβλημα του κ. Φίτσεν και των ομογάλακτών του εντός χώρας είναι ότι δεν υπάρχουν πια εναλλακτικές λύσεις πολιτικού προσωπικού που θα μπορούσαν να ηγηθούν της κατάστασης, έτσι ώστε να εξασφαλιστούν τα συμφέροντα της ολιγαρχίας, ντόπιας και ξένης.
Γι’ αυτό η Ελλάδα είναι διαλυμένο κράτος. Γιατί πολύ απλά η κοινωνία και ο λαός της έχει απαξιώσει τόσο πολύ το πολιτικό προσωπικό του καθεστώτος υποτέλειας στην ευρωζώνη και την ΕΕ, ώστε αυτή την στιγμή να μην διαθέτουν εφεδρείες στην προσπάθειά τους να ανακτήσουν τα ηνία της χώρας.
Δεν είναι τυχαίο ότι την επομένη έγιναν οι δηλώσεις Λαγκάρντ που συνέκρινε την Ελλάδα με τον Νίγηρα.
Η ανησυχία τους είναι κατανοητή γιατί αυτό που ετοιμάζεται για μετά τις εκλογές ως «πακέτο ανάπτυξης» είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσει την Ελλάδα στην κατάσταση του Νίγηρα. Σύμφωνα με το περιοδικό Der Spiegel, 25/5/2012, «η γερμανική κυβέρνηση τάσσεται υπέρ της δημιουργίας ειδικών οικονομικών ζωνών στα κλονισμένα από την κρίση κράτη της ευρωζώνης. Έτσι, με φορολογικές ελαφρύνσεις και λιγότερο αυστηρές ρυθμίσεις, θα μπορούσαν τα κράτη να προσελκύσουν επενδυτές. Η πρόταση αποτελεί τμήμα ενός ευρύτερου σχεδίου έξι σημείων, το οποίο η γερμανική κυβέρνηση προτίθεται να καταθέσει προς συζήτηση για την προώθηση της ανάπτυξης στην Ευρώπη. Επιπλέον, σύμφωνα με το σχέδιο, οι χώρες που διέρχονται κρίση θα πρέπει να δημιουργήσουν ιδρύματα τύπου Treuhand κατά το γερμανικό πρότυπο ή ταμεία ιδιωτικοποιήσεων, προκειμένου να πωλήσουν τις πολυάριθμες δημόσιες επιχειρήσεις τους».
Πώς θα εξασφαλίσουν ότι το σχέδιο αυτό μπορεί να εφαρμοστεί; Στην Αφρική της κ. Λαφκάρντ αυτό εξασφαλίστηκε με το να πυροδοτήσουν εμφυλίους ανάμεσα σε φυλάρχους και ανοιχτές στρατιωτικές επεμβάσεις της «πολιτισμένης» Δύσης. Στην Ελλάδα τι θα χρειαστεί για να πειθαναγκαστεί ο λαός της να ζήσει ως μετανάστης στον τόπο του που θα έχει πουληθεί σε «επενδυτές»; Μήπως με ανοιχτή στρατιωτικοπολιτική επέμβαση της ΕΕ; Άλλωστε η Ελλάδα είναι failed state και ο λαός της υποτίθεται ότι θέλει εναγωνίως να μείνει στην ευρωζώνη!

πηγή
Διαβάστε περισσότερα »

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

ΕΠΕΙΓΟΝ : ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ 25/5

Στις 25 Μαΐου 2012 συμπληρώνουμε ένα χρόνο από την ημέρα που εμείς οι Έλληνες βγήκαμε στους δρόμους και τις πλατείες όλης της Ελλάδας, χωρίς οργάνωση μα με πολύ πίστη και διάθεση για Ελευθερία και Δημοκρατία. 

Η αυθόρμητη αντίδραση μας, γρήγορα πήρε διαστάσεις και μορφοποιήθηκε ως ένα κίνημα που όμοιο του δεν έχει ξαναγίνει στα Ελληνικά χρονικά. Το κίνημα των Ελλήνων Αγανακτισμένων ήταν πλέον γεγονός και οι κεντρικές πλατείες όλων των μεγάλων και μικρών πόλεων καταλήφθηκαν απ' άκρη σ' άκρη σε όλη την Ελλάδα.

Άνθρωποι κάθε ηλικίας, φύλλου και πολιτικής άποψης, σταθήκαμε ο ένας δίπλα στον άλλο ξεχνώντας έστω και για λίγο τα όσα μας χωρίζουν και αντιλαμβανόμενοι ότι η χώρα και ο λαός μας ήταν σε μεγάλο κίνδυνο και έπρεπε να αντιδράσουμε πριν να είναι αργά. Η βία που εξαπέλυσαν εναντίων μας ήταν πρωτόγνωρη και δολοφονική, σημάδι ότι τους είχαμε κλονίσει και βιάζονταν να ξεμπερδέψουν μαζί μας με κάθε κόστος. Όλες οι πλατείες της Ελλάδας έγιναν πεδία μαχών, σώμα με σώμα με πρώτη και καλύτερη την κεντρικότερη πλατεία της Ελλάδας, την πλατεία Συντάγματος.

Ένα χρόνο μετά καλούμε όλους τους Έλληνες πολίτες την Παρασκευή 25 Μαΐου 2012, στις 6:00 μ.μ να δώσουμε ένα βροντερό ειρηνικό παρόν στην πλατεία Συντάγματος, για να καταγγείλουμε τις πολιτικές των Μνημονίων αλλά και όλους αυτούς που οδήγησαν την χώρα μας στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και τους Έλληνες στην οικονομική εξαθλίωση. 

Υπενθυμίζουμε σε όλους πως είμαστε πάντα εδώ και αγωνιζόμαστε για την λευτεριά της πατρίδας και του Ελληνικού λαού. Τώρα είμαστε, όχι μόνο αγανακτισμένοι αλλά ενωμένοι και αποφασισμένοι. Οι κομματικοί διαχωρισμοί που τόσα χρόνια σκόπιμα μας επιβλήθηκαν, δεν έχουν καμία θέση ανάμεσά μας. Για μας δεν υπάρχει Δεξιά και Αριστερά αλλά μόνο
Ελλάδα και Έλληνες. Αυτό που προέχει τώρα είναι να ενωθούμε όλοι μας, να συσπειρωθούμε, να συμπράξουμε με κάθε τρόπο και να επιτελέσουμε το καθήκον μας απέναντι στους εαυτούς μας, στα παιδιά μας και στην πατρίδα μας. 

Εν όψει των επαναληπτικών εκλογών της 17/6/2012, η επέτειος του Συντάγματος αποκτά ιδιαίτερη σημασία καθώς καλούμαστε όχι μόνο να τιμήσουμε τους αγώνες μας και τους νεκρούς μας αλλά και να ανταποκριθούμε στην ανάγκη και την προσδοκία του Ελληνικού Λαού να συνεχιστεί και να ολοκληρωθεί η πορεία για την απελευθέρωση και την αναγέννησή του. 

Καλούμε όλα τα αντιμνημονιακά κόμματα και κινήματα, χωρίς πολιτικές ταμπέλες και σημαίες να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τους απλούς πολίτες και να συμμετέχουν ενεργά σε αυτή την επέτειο της δημοκρατίας. Να δείξουμε στο σύστημα ότι δεν το φοβόμαστε. Δεν μας τρομάζουν τα δακρυγόνα και οι μονάδες καταστολής τους. Δεν μας κάμπτει η βία τους. Είμαστε πολλοί και είναι λίγοι. 

Οι συλλογικότητες που υπογράφουν το παρόν καλούμε όλους τους Έλληνες δημοκράτες πολίτες να συγκεντρωθούμε στο Σύνταγμα, για να δηλώσουμε όλοι μαζί την αντίθεσή μας απέναντι στο αντιλαϊκό καθεστώς των κυβερνήσεων του μνημονίου και να διαδηλώσουμε την πίστη μας και την ετοιμότητά μας να πάρουμε τις τύχες της Χώρας στα χέρια μας!

Στις 25 Μάη, Ένα χρόνο μετά, θα είμαστε ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΚΕΙ!

·         Θα είμαστε εκεί γιατί οφείλουμε να παλέψουμε για τις ζωές μας.
·         Θα είμαστε εκεί γιατί τώρα θα είναι δύσκολο γι' αυτούς να παίξουν τα παιχνιδάκια της εξουσίας τους.
·         Θα είμαστε εκεί γιατί είμαστε όλοι εναντίον του μνημονίου και της εξαθλίωσης των λαών της Ευρώπης.
·         Θα είμαστε εκεί και γι' αυτούς που "έφυγαν" άδικα.
·         ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ και θα είμαστε ΟΛΟΙ μαζί ΕΝΩΜΕΝΟΙ.

                                            ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ  (ΣΟΚ)

ΕΝ.Α
ΕΠΑΜ
ΚΑΠ. ΣΠΙΘΑ
300 ΕΛΛΗΝΕΣ
ΛΑΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
ΛΑΚΩΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΡΑΜΑ
ΜΑΧΙΜΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΕΛΛΗΝΕΣ YOU-TUBERS
ΕΝΩΣΙΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΛΟΓΑ ΠΕΙΡΑΙΑ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΑΡΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ
ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΟΜΑΔΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΚΑΛΕΣΜΑΤΟΣ
ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΙΣΤΕΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗ ΠΑΡΑΜΒΑΣΗ
ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
Διαβάστε περισσότερα »

Η Υπόθεση Πατσίφικο και ο Πάλμερστον

Εμπορικός αποκλεισμός του Πειραιά για τη αποζημίωση του Δαβίδ Πατσίφικο
 Οι παρεμβάσεις των μεγάλων δυνάμεων στα εσωτερικά της χώρας μας ξεκίνησαν αμέσως σχεδόν με την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, εξαιτίας και του τρόπου που επετεύχθη η απελευθέρωση του Γένους. Ένα τέτοιο γεγονός ήταν η υπόθεση Πατσίφικο και τα επακολουθήσαντα «Παρκερικά»






 Ο Δαυίδ Πατσίφικο (γνωστός και ως Δον Πασίφικο) εγεννήθη στο Γιβραλτάρ το 1784 το οποίο, αν και Πορτογαλικό έδαφος ευρίσκετο υπό Αγγλική κατοχή. Έτσι ο Πασίφικο, αν και από πολιτογραφημένους Πορτογάλους Εβραίους γονείς, λόγω Αγγλικής κατοχής του Γιβραλτάρ, έλαβε αυτομάτως και Αγγλική υπηκοότητα.

Ο Δαυίδ Πατσίφικο (γνωστός και ως Δον Πασίφικο) εγεννήθη στο Γιβραλτάρ το 1784 το οποίο, αν και Πορτογαλικό έδαφος ευρίσκετο υπό Αγγλική κατοχή. Έτσι ο Πασίφικο, αν και από πολιτογραφημένους Πορτογάλους Εβραίους γονείς, λόγω Αγγλικής κατοχής του Γιβραλτάρ, έλαβε αυτομάτως και Αγγλική υπηκοότητα.

Υπηρέτησε ως πρόξενος της Πορτογαλίας στο Μαρόκο τα έτη 1835–1836 και ακολούθως εγκατεστάθη στην Ελλάδα ως Πρόξενος της Πορτογαλίας στην Αθήνα από το 1836 ως το 1842 οπότε και εξεδιώχθη από την θέσι του συνεπεία καταχρήσεων. Μετά την καθαίρεσί του δεν απεχώρησε από την Ελλάδα αλλά προσεκολλήθη στον κύκλο της Δουκίσσης της Πλακεντίας κα έζησε για κάποιο διάστημα με βοηθήματά της. Στη συνέχεια επεδώθη στο εμπόριο και κυρίως την τοκογλυφία. Είχε εγκατασταθή τότε επί της οδού Καραϊσκάκη, της συνοικίας Ψυρρή.


Η τύχη ήθελε την περιφορά του επιταφίου του Ιερού Ναού Αγίου Φιλίππου να διέρχεται έξω από την οικία του εβραίου Πασίφικο. Αυτό από μόνο του δεν θα είχε δημιουργήση κανένα πρόβλημα αν δεν είχαν συμβή το 1849 κάποια γεγονότα. Συγκεκριμένα, η κυβέρνησις είχε εκτάκτως απαγορεύσει εκείνη την Λαμπρή, το άκρως δημοφιλές έθιμο της καύσεως ομοιώματος του Ιούδα, υποχρεώνοντας τον λαό να το τελέση την Δευτέρα του Πάσχα στην Πλατεία Ηρώων του Ψυρρή. Αυτή η αναβολή του εθίμου έγινε λόγω της επισήμου επισκέψεως την Μεγάλη Εβδομάδα εις Αθήνας του Γαλλοεβραίου μεγαλοτραπεζίτη βαρώνου Ντε Ροθσίλντ.

Κατά την περιφορά του Επιταφίου όμως και προσπάθεια τελέσεως του εθίμου της καύσεως Ιούδα, επενέβη η Αστυνομία λόγω της ισχυούσης απαγορεύσεως. Ο όχλος εξεμάνη και είτε προκληθείς υπό του Πασίφικο (λέγεται ότι έξωθεν της οικίας του προκάλεσε το πλήθος), είτε όχι, επετέθη στην οικία του Πασίφικο λεηλατώντας και καταστρέφοντάς την, ο ίδιος δε, μόλις που διεσώθη από τη μανία του πλήθους και κατέφυγε στην αγγλική πρεσβεία ως Άγγλος υπήκοος. Μάλιστα οι Άγγλοι εθεώρησαν αρχηγούς της εξεγέρσεως τους υιούς του τότε υπουργού στρατιωτικών, Σουλιώτη αγωνιστή, Κίτσου Τζαβέλλα.


Ακριβώς το πρωί της επομένης του συμβάντος ο Άγγλος πρέσβυς Σερ Έντμοντ Λάιονς προέβη σε διάβημα προς το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών για άμεσο καταβολή αποζημιώσεως στον θιγέντα με το αστρονομικό για τα τότε δεδομένα ποσό των 886.736 δραχμών και 67 λεπτών. Ανέλυε δε το ποσόν ως εξής:


1) διαρπαγέντα χρήματα 9.800 δρχ.

2) καταστραφέντα έπιπλα αξίας 200.000 δρχ.
3) ψυχκή οδύνη 12.500 δρχ. και
4) καταστραφέντα πορτογαλλικά πιστωτικά έγγραφα 665.000 δρχ.1

Ήταν μία άκρως τυχοδιωκτική ενέργεια η οποία κατεδείκνυε τυχάρπαστο τυχοδιώκτη τον Πασίφικο. Το εξωφρενικό αυτό ποσόν ήταν πολλαπλάσιο της τότε αξίας των Ανακτόρων της Πλατείας Κλαυθμώνος. Η ελληνική κυβέρνηση βεβαίως ηρνήθη θεωρώντας ότι το θέμα ανήκει στη Δικαιοσύνη ενώ ο Βρεταννός πρεσβευτής εδήλωνε ότι ο Υπουργός Εξωτερικών Πάλμερστον ελάμβανε υπ' όψιν του αποκλειστικώς και μόνο γνωμοδότησι του συμβουλίου νομικών του βρεταννικού στέμματος, μη αναγνωρίζοντας δικαιοδοσία της ελληνικής δικαιοσύνης σε βρεταννό υπήκοο, δηλ. τον Πασίφικο.


Ήταν μία πραγματικά άτυχη συγκυρία λόγω της γενικής πολιτικής καταστάσεως στην Ευρώπη και των διαφόρων εύθραυστων ισορροπιών. Διότι η άρνησις της Ελλάδος να καταβάλη αμέσως το εξωφρενικό ποσόν στον τυχοδιώκτη τοκογλύφο ραδιούργο Πασίφικο, προτείνοντας την νόμιμη οδό των Δικαστηρίων, έδωσε την ποθουμένη ευκαιρία στον Άγγλο Υπουργό Εξωτερικών Πάλμερστον να κάνη εκ του ασφαλούς, σε μία ανίσχυρη χώρα όπως την Ελλάδα, επίδειξι δυνάμεως και αποφασιστικότητος, στέλνοντας τον ναύαρχο Πάρκερ2, στα τέλη του 1849, με τον πανίσχυρο Αγγλικό Στόλο Μεσογείου, να ταπεινώση την Ελλάδα δίχως να προηγηθούν στοιχειώδεις ανακρίσεις ή έρευνες. Η Ελλάς έγινε πεδίον ανταγωνισμού των Μεγάλων Δυνάμεων λόγω της προηγουμένης Γαλλοφίλου κυβερνήσεως του Κωλέττη και γενικώς της αυξανομένης στην Ελλάδα Γαλλοφιλίας, την οποία η Βρεταννία εξελάμβανε ως απειλή για τα συμφέροντά της.


Eκτός αυτού, η Βρεταννία ανεκίνησε τον Αύγουστο του 1849 θέμα ελληνικής κυριαρχίας επί των νήσων Ελαφονήσου (Λακωνικού κόλπου) και Σαπιέντζας (των Οινουσών, έναντι Μεθώνης) ως δήθεν ανήκουσες στας νήσους του Ιονίου, τότε υπό Βρεταννική κατοχή3. Η πρωτόγνωρη για τα παγκόσμια χρονικά ενέργεια της διαταγής να προβή ο Αγγλικός Στόλος σε ναυτικό αποκλεισμό των Ελληνικών λιμένων τον Ιανουάριο του 1850 και να κατασχεθούν πολεμικά κι εμπορικά πλοία, αν δεν αποζημιωνόταν εκβιαστικώς δίχως δίκη ο Πασίφικο, έμεινε γνωστή στην ιστορία ως Πολιτική των Κανονιοφόρων και ειδικώς για την Ελλάδα τα γνωστά Παρκερικά.

Από τότε, διπλωματία των κανονιοφόρων ονομάζουμε κάθε ωμή, εκβιαστική, βίαιη ενέργεια, με χρησιμοποίησι πολεμικών μέσων, προκειμένου να επιτευχθούν πολιτικοί κυρίως στόχοι όπως, στην συγκεκριμένη περίπτωσι, φιλοβρεταννική πολιτική ή μεταβολή συμμαχιών ή γενικά αμφισβήτησι κυριαρχίας ανεξαρτήτου κράτους. Μέσω κανονιοφόρων, με αφορμή τον Πασίφικο, ο Πάλμερστον προσπάθησε αφ' ενός να υποσκάψη την βασιλεία του ανεπιθυμήτου και μισητού απ' αυτόν Όθωνος και αφ' ετέρου να προσδέση την Ελλάδα πλήρως στην Αγγλία, μεταβάλλοντας επιχειρουμένη ελλαδική προσέγγισι με την Γαλλία και με την Ρωσσία.


Ο αποκλεισμός ελληνικών λιμένων ήτο άμεσος στις αρχές του 1850 και ταυτοχρόνως ο Αγγλικός Στόλος άρχισε τις κατασχέσεις εμπορικών-πολεμικών πλοίων. Κατεσχέθησαν τα καλύτερα πολεμικά σκάφη του Στόλου. Συγκεκριμένα τα ΟΘΩΝ, ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ, ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ, ΚΑΝΑΡΗΣ, ΚΡΙΕΖΗΣ, ΤΟΜΠΑΖΗΣ, ΜΕΘΩΝΗ, ΝΑΥΤΙΛΟΣ, ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ, ΣΦΑΚΤΗΡΙΑ, ΤΣΑΜΑΔΟΣ, ΜΙΑΟΥΛΗΣ, ΚΑΣΤΩΡ.


Σημειωτέον ότι δεν κατεσχέθησαν τα πλοία τα οποία έφεραν τιμητικώς, ονόματα Άγγλων, δηλαδή τα ΚΟΧΡΑΝ, ΑΣΤΙΓΞ και το ΜΑΤΘΙΛΔΗ, όνομα της αδελφής της βασιλίσσης της Αγγλίας, Βικτωρίας. Τότε η ελλαδική κυβέρνησις κατέθεσε στο όνομα του Βρεταννού πρεσβευτού Γουάις ποσόν 250.000 δραχμών ως εγγύησι καλής θελήσεως για άρσι των αποκλεισμών και τερματισμό των κατασχέσεων και επεκαλέσθη την προστασία των άλλων εγγυητριών δυνάμεων.


Οι Ρωσσία και Γαλλία, ως εγγυήτριες Δυνάμεις, επενέβησαν δραστικά απαιτώντας απόσυρσι των Αγγλικών κανονιοφόρων, άρσι του αποκλεισμού και απόδωσι των κατασχεθέντων πλοίων στην Ελλάδα. Οι σχέσεις των δυνάμεων αυτών με την Αγγλία έφθασαν σε οριακό σημείο και ο Γάλλος πρέσβυς στο Λονδίνο απεχώρησε απειλώντας με διακοπή σχέσεων. Στην Αγγλία τότε το θέμα συζητήθηκε στην Βουλή των Λόρδων όπου τελικώς κατεδικάσθη η ενέργεια του Πάμερστον, ενώ η Βουλή των Κοινοτήτων αναίρεσε την απόφασι αποκλεισμών-κατασχέσεων. Τα κατασχεθέντα πλοία, έως το τέλος του Απριλίου 1850, είχαν επιστραφή στην Ελλάδα.


Εκ μέρους της Ελληνικής Κυβερνήσεως ωρίσθη επιτροπή διαιτησίας η οποία και επεδίκασε τελικώς στον ραδιούργο Πασίφικο το υπέρογκο ποσόν των 100.000 δρχ. ώστε να θεωρήθή η υπόθεσις λήξασα. Επιτροπή δε στην Λισσαβώνα υπό τον επιτετραμένο της Γαλλίας Louis Beclard κατόπιν επισταμένων ερευνών στα πορτογαλλικά πιστωτικά έγγραφα, επεδίκασε τον Αύγουστο του 1851 στον τυχοδιώκτη Πασίφικο 3.750 δραχμές ή 150 λίρες Αγγλίας (αντί των 665.000 δραχμών ή 26.000 λιρών που υπεστήριζε ότι έχασε ο Πασίφικο). Τελικώς, ο πρεσβευτής Γουάις επέστρεψε 150.000 δραχμές της εγγυήσεως.


Η Ελλάς υπέστη αρκετά μεγάλη οικονομική απώλεια από αυτήν την υπόθεσι, ηθικώς όμως όχι. Ο λαός επέδειξε σθένος, καρτερία και ψυχραιμία, ο Όθων βρέθηκε πιό λαοφιλής και η κοινή γνώμη στην Ευρώπη έδειχνε συμπαράστασι στην Ελλάδα. Ακόμη και το αγγλόφιλο κόμμα υπεστήριξε τον Όθωνα. Η σκαιά συμπεριφορά του Πάλμερστον είχε αντίθετα αποτελέσματα από τα αναμενόμενα απ' αυτόν. Ο Πάλμερστον, με κλονισμένο πλέον κύρος, υπερασπίστηκε τις ενέργειές του όχι μόνο για την συγκεκριμένη υπόθεση αλλά για την γενικότερη εξωτερική πολιτική του, που υιοθετούσε την υπεράσπισι οποιουδήποτε Βρεταννού πολίτη με όλα τα μέσα, με μια ομιλία πέντε ωρών γνωστή ως Civis Romanus sum (Είμαι Ρωμαίος πολίτης) συγκρίνοντας την Βρεταννική με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Εδήλωσε μετά παρρησίας την άποψι ότι η Αγγλία έχει δικαίωμα να υποκαθιστά τα ξένα δικαστήρια προς υπεράσπισι πολιτών της. Η Βασίλισσα Βικτωρία της Αγγλίας απέστειλε σχετικό έγγραφο στον Πρωθυπουργό Ράσσελ θεωρώντας τον εν λόγω υπουργό ως κύριο υπαίτιο της εις βάρος της Αγγλίας αποδιδομένη διεθνή δυσφορία αλλά και κοινοποιώντας την απαγόρευσι πλέον οποιασδήποτε ενεργείας επί εξωτερικών σχέσεων χωρίς την προηγούμενη έγκρισί της. Μετά το τέλος της υποθέσεως αυτής ο Πασίφικο εγκατεστάθη στο Λονδίνο και απεβίωσε στις 12 Απριλίου 1854 ενώ ήδη από 2ετίας ο Άγγλος πρωθυπουργός είχε καθαιρέσει τον Πάλμερστον.


Ο  ελληνομαθείς ραββίνος-καθηγητής Στήβεν Μπάουμαν, πρόεδρος Ιουδαϊκών Σπουδών του πανεπιστημίου της Ιντιάνα κλπ, σε επετειακό άρθρο του4 περί Εβραίων της Ελλάδος, προσπάθησε να υποτιμήση το μέγεθος της ελληνικής εθνικής ταπεινώσεως εξ αιτίας του Πασίφικο, ταυτοχρόνως εξαγνίζοντάς τον και θυματοποιώντας τον, όταν γράφει ότι οι Άγγλοι κατέσχεσαν μόνο εμπορικά πλοία.


Ο Πάλμερστον παρουσιάζεται ως φιλέλλην κυρίως λόγω των αναγκών της βρεταννικής προπαγάνδας η οποία διαρκώς "φορά" στους αρμοδίους πολιτικούς της τον "μανδύα" του φιλέλληνος και ακολούθως, με κατάλληλο "βομβαρδισμό" από εξαγορασμένα και κατευθυνόμενα ΜΜΕ τον παρουσιάζει εξαγνισμένο στους αφελείς έως βλακείας νεοέλληνες. Γενικά ήτο αλαζών, υπερόπτης σε ξένους, ισχυρογνώμων, αυταρχικός, και διήγειρε εντός αλλά και εκτός Αγγλίας ισχυρές αντιπάθειες. Ο Πάλμερστον δεν ανήκε σε κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, πηδώντας από το συντηρητικό κόμμα στο φιλελεύθερο, κατά το συμφέρον του.


Σε γενικές γραμμές, ως μόνο καθήκον του θεωρούσε την παγίωσι της βρεταννικής πανηγεμονίας με κάθε τρόπο και κάθε κόστος έχοντας πλήρη επίγνωσι του ρόλου των ενόπλων δυνάμεων στην επιδίωξι αυτή, διότι επί 20ετία ήταν υπουργός στρατιωτικών με τους Συντηρητικούς. Ο φιλελληνισμός του ανδρός άρχιζε με την υποστήριξί του σε ένα ελεγχόμενο από την Αγγλία θνησιγενές Ελληνικό Κράτος και ετελείωνε με τις δραστήριες προσπάθειές του για διατήρησι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας απέναντι στους απειλητικούς Αιγυπτίους και Ρώσσους5.


Ως επίλογος παρατίθεται η γραπτή ομολογία6 του Άγγλου πρέσβεως Λάιονς στον Ν. Δραγούμη, περί λανθασμένης αγγλικής πολιτικής.


"Γνωρίζεις πόσο εγκρίνω την πολιτική του Λόρδου Πάλμερστον, και όμως δύσκολα συγχωρώ την απόφασί του. Επί τέσσερις μήνες να αναστατωθή η Ευρώπη χάριν του Πασίφικο και να πιεσθή μικρό κράτος, δημιούργημα μάλιστα αυτού του πιέσαντος. Και εγώ προστάτευσα κατά χρέος τον Πασίφικο θα ντρεπόμουν όμως να προκαλέσω και προστασία τοιούτου είδους".

Διαβάστε περισσότερα »

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Οι περίεργοι κοσμοπολίτες στην περίοδο των εκλογών και η ΔΗΜΑΡ !!!

Αυτό που συνέβη στην Βουλη αυτές τις μέρες με ολιγόλεπτη φυγή της Μαρ. Ρεπούση της ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη είναι η αφορμή γι’ αυτή την ανάρτηση όταν η κατ’ ελάχιστον ανοικτή Βουλή στις 19 Μαΐου έκανε ενός λεπτού σιγή για την Ποντιακή Γενοκτονία…..

 

 

 Είναι αποκαλυπτικό ενός ευρύτερου σχεδίου ενάντια στα εθνικά κράτη, ειδικά σ’ αυτήν εδώ την περίοδο, που ο σύγχρονος άγριος νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός οδηγεί λαούς και χώρες στις μεγάλες περιφερειακές, καπιταλιστικές βεβαίως, ολοκληρώσεις. Σε μας το σχέδιο προβλέπει απομείωση, συρρίκνωση και τέλος της διάλυση των εθνικών κρατών και μετατροπή των μερών τους σε επαρχίες της Γερμανικής Ευρώπης.

 

 Σε κάθε εθνικό κράτος οι ομάδες κρούσεις χρησιμοποιούν τα κατάλληλα εργαλεία. Στα καθ’ ημάς έχουμε τις δανειακές συνθήκες με αφορμή το δημόσιο χρέος. Πέρα από την πορεία διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, μισθών, συντάξεων, μικρομεσαίων και δημόσιων αγαθών έχουμε στη 2η δανειακή συνθήκη το αγγλικό δίκαιο, την επιτροπεία, το ειδικό ταμείο. Κυρίως όμως έχουν δρομολογηθεί οι κατ’ ευφημισμό, «Ελεύθερες επιχειρηματικές Ζώνες» [Ε.Ο.Ζ.]  που σε συνδυασμό με τις 13 περιφέρειες, που έχουν ήδη αιρετή-πλειοψηφική διοίκηση, μπορούν να μετατραπούν στο εκρηκτικό μίγμα τεμαχισμού της χώρας.

Ένα σχέδιο που έχει στόχο ώστε το «ολικό πειραματόζωο» να μετατρέπεται σε «Προτεκτοράτο» της Γερμανικής Ευρώπης και οι Περιφέρειες σε απολύτως ελεγχόμενες επαρχίες. Σε επόμενο βήμα δεν αποκλείουμε τις συνενώσεις τους με αντίστοιχες γείτονες μικρές χώρες ή περιφέρειες για τον πλήρη έλεγχο και την αντιδημοκρατική ομοσπονδιακή γερμανική ΕΕ. Ποιοι όμως άμεσα ή έμμεσα πρωτοστατούν σ’ αυτά τα σχέδια;


 Όσα πρόσωπα συμμετέχουν σε αντίστοιχα «φόρα» και προωθούν κομμάτι-κομμάτι το σχέδιο. Άλλοι παίρνουν πολιτικές αποφάσεις, ενώ άλλοι προετοιμάζουν το ιδεολογικό τοπίο με συνωστισμούς στη Σμύρνη, εναντιούμενοι στην αποκάλυψη γενοκτονιών ή δημιουργούν στηρίγματα σε μειονότητες που ξεπερνούν στην πολιτική τους αυτονόητα δημοκρατικά δικαιώματα…

Πρόσωπα, κινήσεις και τάσεις που κινούνται στον εκσυγχρονιστικό περίγυρο του κέντρου, αλλά διασπείρονται από τη νεοφιλελεύθερη δεξιά έως τη φιλελεύθερη αριστερά. Το πρώην «Σιμητικό» στελεχικό δυναμικό (που μια σημαντική μερίδα έχει εναγκαλιστεί στη ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη) αποτελεί τον κεντρικό άξονα του ακραίου κοσμοπολιτισμού.

- Από δεξιά η «Δημοκρατική Συμμαχία» της Ντόρας Μπακογιάννη, που παρά τη σημερινή νομική «αναστολή» της θα συναντήσει την ομάδα της Ευρωβουλευτίνας της ΝΔ Μαρ. Γιαννάκου, την παρέα της επίσης Ευρωβουλευτίνας του ΛΑΟΣ Νίκης Τζαβέλα (που φαίνεται να αποσκιρτά) και φυσικά τους λοιπούς κοσμοπολίτες της ΝΔ (τύπου Άρη Σπηλιωτόπουλου, κ.λπ.). Τραγελαφικό γεγονός αποτελεί επίσης ότι στο στρατόπεδο αυτό προσχωρούν σχεδόν μεθοδευμένα και πολλά στελέχη του ΛΑΟΣ με επικεφαλής αυτούς που πουλούσαν «πατρίδα», τους Μ. Βορίδη και Α. Γεωργιάδη!!!!

- Στον καθαρά κεντρώο νεοφιλελεύθερο χώρο κινούνται –με δυσκολίες βεβαίως– η «Δράση» του Στ. Μάνου, η «Φιλελεύθερη Συμμαχία» του Γρ. Βαλιανάτου (; ) και η «Δημιουργία, Ξανά» του Θάν. Τζήμερου, που από σήμερα φαίνεται να  ενώνουν και τις κοσμοπολίτικες δυνάμεις τους!!!






 Πιο καθαρές στα αριστερά οι (τροσκιστικές;) ομάδες «Ρόζα», «Κόκκινο», «ΔΕΑ» ή ευρωλιγούρηδες του ΣΥΝ εντός του ΣΥΡΙΖΑ, το ΣΕΚ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και αρκετοί εντός «Οικολόγων Πράσινων» (τύπου πρ. ευρωβουλευτή Μιχ. Τρεμόπουλου).


- Κοντά τους «χορεύουν» εθνικιστικά: α) η καθοδηγούμενη ηγεσία της μουσουλμανικής μειονότητας της Δυτ. Θράκης, η οποία με το πρόσχημα της θρησκευτικής μειονότητας παίζει παιχνίδι αυτονόμησης και «κυπροποίησης». β) Το ουράνιο τόξο των σλαβομακεδόνων, υπό την υψηλή αιγίδα των μαθητών του Χάρβαντ φιλοαμερικάνων ηγετών της μικρής μεν, αλλά κινούμενης μικρής χώρας (FYROM). γ) ελαχιστότατοι τσάμηδες της Αλβανίας.






Όλο αυτό το κομβόι συμβολίζουν, κατά τη γνώμη μου, πολλά πρόσωπα. Τις τελευταίες όμως μέρες έκλεψε τις εντυπώσεις η καθηγήτρια Γαλλικών Μαρία Ρεπούση, βουλευτής στην Α΄ Πειραιά με 1.536 σταυρούς της ΔΗΜΑΡ (γνωστή με το πολυσυζητημένο βιβλίο Ιστορίας στη σχολική διδακτική ύλη της ΣΤ΄ Δημοτικού επί υπουργίας Μαρ. Γιαννάκου και ο δικηγόρος Νάσος Θεοδωρίδης (του ΣΥΝ Αμπελοκήπων) με τις ακραίες κοσμοπολίτικες (και αιρετικές) ιστορικές του αρθρογραφίες, συνήθως στην εφ. «Αυγή», όπως η τελευταία που προσπάθησε να ρίξει – ανεπιτυχώς – όπως η σουπιά, ιστορικό μελάνι….www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=617492

Ο δεύτερος έχει αρκετά πια ξεδοντιαστεί, αφού ο ΣΥΝ έχει απέιρως διευρυνθεί με συνιστώσες με εθνικές καταβολές, με νέους βουλευτές και φυσικά με τους ψηφοφόρους άνω του 80% του παλιού ΣΥΡΙΖΑ. Απόδειξη αποτελεί το μήνυμα του Αλ. Τσίπρα με αφορμή την Εκδήλωση στις 19 Μαΐου της Παμποντιακής Ομοσπονδίας!!!/
Αντίθετα η πρώτη έχει τεράστιες συμμαχίες στην σχεδόν πλήρως κοσμοπολίτικη ΔΗΜΑΡ και επομένως μπορεί να οδηγήσει το κάρο…. Επομένως, τηρουμένων των αναλογιών, έχουμε μια ΝΔ που κυριαρχείται από νεοφιλελεύθερους πια και τον Α. Σαμαρά να βγάζει όλη την προβιά του «πατριώτη». Το όποιο ΠΑΣΟΚ το γνωρίσαμε και ξέρουμε ποιοι ελέγχουν εκεί το παιχνίδι…. Το πιο επικίνδυνο πολιτικό μόρφωμα επομένως – για τέτοιες πολιτικές – μετατρέπεται η ΔΗΜΑΡ…







Δείτε το σχετικό φωτογραφικό υλικό με την αποχώρηση της Μαρ. Ρεπούση, με αφορμή την «ενός λεπτού σιγή» για την απόφαση του ΟΗΕ για την «Γενοκτονία των Ποντίων». Εμείς δεν πιστεύουμε ότι εκείνο το χρονικό λεπτό ειδικά «χρειαζόταν» για μια μη αναβαλλόμενη ανάγκη, ανώτερη της τιμής στο ποντιακό γένος…  Οφείλει να απαντήσει, αλλά δεν γνωρίζω αν θα τα καταφέρει, σε όλα τα στοιχεία που έβγαλε χθες 20 Μαΐου  η γνωστή ιστοσελίδα olympia.gr/2012/05/20/….-154147, όπου ανάμεσα στα άλλα σημειώνει:

«…Η φιλόλογος Γαλλικής, που γρήγορα εξελίχθηκε σε καθηγήτρια ιστορίας -μία μετριότατη επιστήμων- είναι επιφανές μέλος της «συμμαχίας των πρόθυμων», αυτών δηλαδή που ένα αόρατο υπερατλαντικό χέρι, βοηθά να ανελίσσονται ακαδημαϊκά. Μέλη της συμμαχίας των πρόθυμων, έχει εγκαταστήσει το χέρι του Σόρος σε όλα τα Α.Ε.Ι. με τη βοήθεια των «ιδρυμάτων» του. Το δέλεαρ είναι η ανέλιξη σε καθηγητικές βαθμίδες και τα συνέδρια.


Σε ένα μήνα λοιπόν, η Ρεπούση, θα βρίσκεται σε συνέδριο στον Πόντο στο Karadeniz University ως μέλος του Advisory Board του συνεδρίου (http://www.historyeducation.org/ishe-2012-committees.html). Πώς θα απολογηθεί στους εκεί προφεσόρους, (βλ.και γκρίζους λύκους), που τη θεωρούν φίλη τους, όπως περιχαρής ο φίλος της και επικεφαλής οργανωτής του συνεδρίου, συγχωριανός του Ερντογάν από τα Ριζά του Πόντου Ismail Demircioglu, ο οποίος κατέχει την έδρα Fatih (πορθητής) στο Πανεπιστήμιο της Μαύρης Θάλασσας;
(http://www.fatih.ktu.edu.tr/http://www.fatih.ktu.edu.tr/ πνιγμένη στην Τουρκική σημαία. Η Ρεπούση δεν έχει όμως πρόβλημα με την τουρκική σημαία που βρίσκεται παντού, ούτε το επισημαίνει στους εκεί συναδέλφους της)…».
- Γιατί η κ. Μαρ. Ρεπούση της ΔΗΜΑΡ συμβολίζει όλα όσα περιγράφουμε; Αρκεί να παρακολουθήσετε το τι συνέβη στη Βουλή στις 19 Μάη του 12.
Για να δείτε λεπτό προς λεπτό το τι συνέβη με την παρουσία της κυρίας σε λίγα μόλις λεπτά στη βουλή πατείστε αυτην την ανάρτηση! Συνεχίζουμε να μην θέλουμε να το πιστέψουμε, αλλά οι φωτογραφίες είναι αποκαλυπτικές. Δείτε: …..
Αποχώρησε από τη Βουλή, η γνωστή Ρεπούση, όταν ο β. Πολύδωρας κάλεσε τους βουλευτές σε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού!!!
Ωρα : 12 :42 μμ Διακρίνεται η Ρεπούση ακόμα μέσα στη Βουλή
Ωρα 12:44 μμ  η Ρεπούση μέσα στη Βουλή






 

Διαβάστε περισσότερα »

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Η μεγαλύτερη συνωμοσία της Ιστορίας: Ο έλεγχος του χρήματος, πώς παράγεται και από ποιούς

Άφησε με ελεύθερο να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα ενός έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιος ψηφίζει τους νόμους του», είχε αναφέρει χαρακτηριστικά ο M.A. Rothschild, επιφανές μέλος της ομώνυμης οικογένειας, η οποία ίδρυσε στα τέλη του 18ου αιώνα τα γνωστά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Ο δε J.K. Galbraith, οικονομολόγος, υπέρμαχος του φιλελευθερισμού, είχε τονίσει ότι, «Η διαδικασία, με την οποία οι τράπεζες δημιουργούν νέο χρήμα, είναι τόσο απλή, που το μυαλό αηδιάζει».

Τι συμβαίνει με το χρήμα;Έχει κανείς μας ιδέα πως παράγεται;Αντιστοιχεί σε πραγματικές αξίες στη ζωή, ή είναι ένα έξυπνο εργαλείο υποδούλωσης πρώτα στο μυαλό (αφού μας πείθουν ότι χρωστάμε "φανταστικά" λεφτά , και ταυτόχρονα ότι εμείς απαγορεύεται να παράξουμε "φανταστικό" χρήμα όπως αυτοί) και μετά στην ιδιοκτησια μας την οποία μας την εξαερώνουν σε ελάχιστο χρόνο αφού ο ιδρώτας της δουλειάς μας δεν αρκεί για να ισοροπήσει το άπειρο "άϋλο" απόθεμα χρήματος.

Ας δούμε κάποια διαφωτιστικά στοιχεία από το εξαιρετικό άρθρο του οικονομολόγου Βασίλη Βιλιάρδου για το πως παράγεται το χρήμα και από ποιούς.

"Mε τη διαδικασία της «δημιουργίας» χρήματος «κατασκευάζεται» ουσιαστικά το «λογιστικό χρήμα», το οποίο στη συνέχεια «διοχετεύεται» στο κυκλοφοριακό σύστημα της Οικονομίας.Για παράδειγμα, όταν μία εταιρεία (ιδιώτης, δημόσιο) δανείζεται από μία εμπορική τράπεζα, «δημιουργούνται» αυτόματα νέα χρήματα – όπως και όταν η ιδιωτική τράπεζα δανείζει κάποια άλλη ή δανείζεται από την κεντρική. Εκτός αυτού, δημιουργούνται επίσης νέα χρήματα από τις ιδιωτικές τράπεζες, όταν αγοράζουν στοιχεία του Ενεργητικού τους (αξιόγραφα, ακίνητα κλπ), ανοίγοντας πιστωτικό λογαριασμό (όψεως) στον πωλητή, με τον οποίο συναλλάσσονται.

Έτσι λοιπόν, η «δημιουργία» του νέου χρήματος είναι συνδεδεμένη με τη δημιουργία πιστώσεων, ενώ η εξόφληση των πάσης φύσεως δανείων, ή η πώληση των στοιχείων του ενεργητικού από τις τράπεζες «καταστρέφει», περιορίζει δηλαδή, την υφιστάμενη ποσότητα χρημάτων. Τα «άϋλα» χρήματα δε που «παρασκευάζονται» ή «καταστρέφονται» με αυτόν τον τρόπο, ονομάζονται, σε αντίθεση με αυτά που προέρχονται από τα ευγενή μέταλλα, «Fiat Money» - από το λατινικό «fiat», το οποίο μεταφράζεται ως «δημιουργία» (στην προκειμένη περίπτωση, χρήματα που δημιουργούνται από το τίποτα.

Τα χρήματα που δημιουργούνται με αυτή τη «μαγική» διαδικασία, αντιπροσωπεύουν πραγματικές αξίες (ΑΕΠ), εφόσον δανείζονται έναντι υλικών αξιών (ακίνητα, αξιόγραφα, μετοχές κλπ), οι οποίες «δεσμεύονται» από τις τράπεζες σαν εγγυήσεις. Όταν όμως οι υλικές αυτές αξίες είναι υπερτιμημένες, όπως στο παράδειγμα των Subprimes (Η.Π.Α., Ισπανία, Ιρλανδία κλπ), όταν δηλαδή υπάρχουν «στρεβλώσεις» στις αγορές, τότε τα χρήματα που δημιουργούνται με το συγκεκριμένο αντίκρισμα είναι εντελώς αδικαιολόγητα – με αποτέλεσμα να «εκβάλλουν» στις γνωστές μας χρηματοπιστωτικές κρίσεις, όπου «καταστρέφονται» (διαγράφονται) στην πραγματικότητα οι υπερβάλλουσες ποσότητες.

Οι εμπορικές τράπεζες επιτρέπεται να δανείζουν στους καταναλωτές (επιχειρήσεις και ιδιώτες), ένα συγκεκριμένο πολλαπλάσιο ποσόν των συναλλαγματικών αποθεμάτων τους (καταθέσεων), στην εκάστοτε κεντρική τράπεζα. Στην Ευρώπη (ΕΚΤ) είναι υποχρεωμένες να διαθέτουν ένα ελάχιστο απόθεμα καταθέσεων (ρεζέρβα) ύψους 2% - γεγονός που σημαίνει ότι μπορούν να δανείζουν το 50πλάσιο των καταθέσεων που διατηρούν στην κεντρική τράπεζα, με τη μορφή λογιστικών χρημάτων.

Φυσικά τηρούνται επίσης ορισμένοι άλλοι κανόνες, όπως το ύψος των καταθέσεων σε σχέση με την εκχώρηση δανείων, έτσι ώστε να υπάρχει κίνητρο για τις τράπεζες. Εάν βέβαια οι εμπορικές τράπεζες ήταν υποχρεωμένες να διατηρούν αποθέματα (ρεζέρβες) στις κεντρικές ή μετρητά χρήματα, ισόποσα με το 100% των δανειακών και λογιστικών χρημάτων, τότε δεν θα είχαν το προνόμιο της δημιουργίας χρημάτων «από τον αέρα»,οπότε δεν θα «διαστρεβλωνόταν» η επενδυτική διαδικασία και δεν θα οδηγούμαστε στις συνεχείς χρηματοπιστωτικές κρίσεις των τελευταίων δεκαετιών – παράλληλα όμως, δεν θα είχαμε τη σημερινή ανάπτυξη (η ποσότητα χρήματος M3 στην Ευρωζώνη αυξήθηκε από 4,4 τρις € στις αρχές του 1999, στα 9,5 τρις € στα τέλη Απριλίου του 2009).

Ο κίνδυνος τώρα των μαζικών αναλήψεων των καταθετών από τις τράπεζες (Bankrun) οφείλεται στο ότι, οι τράπεζεςδιαθέτουν μόνο ένα ελάχιστο ποσοστό των καταθέσεων τους σε μετρητά, της τάξης του 3% (η έκδοση των μετρητών χρημάτων είναι αποκλειστικό προνόμιο των κεντρικών τραπεζών). Εάν λοιπόν ένας μεγαλύτερος αριθμός καταθετών θελήσει να αποσύρει τα χρήματα του, οι τράπεζες αδυνατούν να τα διαθέσουν. Έτσι συνέβη σε γενικές γραμμές στην κρίση του 1930 - κάτι που τελικά επιλύθηκε αργότερα, ως ένα βαθμό, με τη βοήθεια της ίδρυσης των κεντρικών τραπεζών, οι οποίες καλύπτουν (εν μέρει φυσικά), τέτοιου είδους ενδεχόμενα (Bankrun).


Αυτό που επίσης συνέβη στην ίδια κρίση (1930), ήταν η «μανία αποχρέωσης» των νοικοκυριών (επιστροφή παλαιών δανείων, κανένας νέος δανεισμός) – γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα, αφενός μεν την «καταστροφή» μεγάλων ποσοτήτων χρήματος, αφετέρου το μηδενισμό της δημιουργίας νέων."

Αν καταλάβατε καλά από τα παραπάνω οι τράπεζες παράγουν λεφτά από το μηδέν και από τις καταθέσεις σας, και απο τις αγοραπωλησίες σας, ακόμα και από τα δάνεια που οι ίδιες σας δίνουν! Με απλά ελληνικά όσο και αν δουλέψουμε όσο χρήμα και αν παράξουμε, ας πούμε ψ χρήματα, οι κύριοι αυτοί που κατευθύνουν τον πλανήτη κλείνονται σε ένα δωμάτιο και με το πάτημα ενός κουμπιού παράγουν 10ψ,20ψ,30ψ,... όσα γουστάρουν και τη συνέχεια την ξέρετε βάζουν όλους τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς στον πλανήτη να σας κυνηγούν για ..φοροδιαφυγή, και για το που βρήκατε χρήματα να πάτε στο σούπερμάρκετ.Και φυσικά το ίδιο ισχύει και στην κλίμακα των εθνών, όπως έλεγε ο Ερμής ο Τρισμέγιστος χιλιάδες χρόνια πριν "όπως επάνω, έτσι και κάτω".

Κλείνοντας θα θυμίσουμε τη ρήση του 28ου  Προέδρου των Η.Π.Α. W.Wilson, αναφορικά με το τραπεζικό σύστημα: «Υπάρχει μία (σκοτεινή) δύναμη τόσο οργανωμένη, τόσο λεπτή, τόσο προσεκτική, τόσο διασφαλισμένη, τόσο πλήρης και τόσο κυρίαρχη, που καλά θα κάνουν να προσέχουν όσοι και όταν μιλούν εναντίον της». Το Novus Ordo Seclorum γραμμένο πάνω στο δολλάριο άλλωστε, τα εξηγεί όλα. 



πηγή
Διαβάστε περισσότερα »

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ MAXIMUM FM 16/05/2012




Aκούστε την συνέντευξη και τον σχολιασμό της τρέχουσας κατάστασης στον παρακάτω σύνδεσμο :



ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ MAXIMUM FM

Διαβάστε περισσότερα »

Ανακοίνωση Ε.Πα.Μ.

Αγαπητοί συναγωνιστές,

Σας ενημερώνουμε για τη παναττική συγκέν-τρωση του ΕΠΑΜ στο ΚΥΒΕ Περιστερίου για τη Τετάρτη 23  Μαΐου και ώρα 7.οο' το απόγευμα με ομιλητή το Γ.Γ. του ΕΠΑΜ συν/στή Δημήτρη Καζάκη.

Σκοπός της συγκέντρωσης είναι η όσο το δυνατόν πληρέστερη ενημέ-ρωση των μελών και φίλων του ΕΠΑΜ για την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα.

Πιστεύουμε ότι η παρουσία όλων είναι απαραίτητη, ειδικά αυτές τις ''πονηρές'' μέρες που διανύουμε.
Καλούμε τους συντονιστές των πυρήνων να φροντίσουν για την κινητοποίηση συναγωνιστών και φίλων του Ε Π Α Μ.

Για την Πολιτική Γραμματεία
Κώστας Γιαννιώτης

πηγή
Διαβάστε περισσότερα »

Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

Treuhand: To... Blitzkrieg των ιδιωτικοποιήσεων

Στην καρδιά του Βερολίνου, στη διασταύρωση των οδών Wilhemstrasse και Leipzigerstrasse, στέκει ακόμη ένα από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα της ναζιστικής αρχιτεκτονικής. Εδώ κάποτε στεγαζόταν το αρχηγείο της περιβόητης Λουφτβάφε, της πολεμικής αεροπορίας με την οποία ο Χίτλερ πίστευε ότι θα μπορούσε να κατακτήσει την Ευρώπη.
Το κτίριο, σαν από θαύμα, παρέμεινε ανέπαφο από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς, για να φιλοξενήσει αργότερα κυβερνητικά κτίρια της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας (ΛΔΓ). Στα μολυβένια χρόνια της δεκαετίας του ’50 μάλιστα πραγματοποιήθηκαν εδώ ορισμένες από τις πρώτες –και τελευταίες– συγκεντρώσεις ενάντια στη διαδικασία «σταλινοποίησης» που επέβαλε η ΕΣΣΔ.
Σχεδόν μισό αιώνα μετά, το αρχιτεκτονικό μεγαθήριο των ναζί, που κατασκευάστηκε για να αποτελέσει το μεγαλύτερο κτιριακό συγκρότημα στην Ευρώπη, θα στέγαζε και τη μεγαλύτερη «εταιρεία» της ιστορίας. Αμέσως μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και την ενοποίηση των δύο Γερμανιών, η περίφημη Treuhand (Τρόιχαντ), το ίδρυμα καταπιστευτικής διαχείρισης που ανέλαβε να ιδιωτικοποιήσει την περιουσία της πρώην Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας οργάνωσε μέσα από αυτά τα γραφεία ένα από τα μεγαλύτερα πειράματα στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ιστορία της ανθρωπότητας.
Για τους θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού, η Treuhand αποτέλεσε το πιο επιτυχημένο παράδειγμα μαζικής εκποίησης δημόσιας περιουσίας.

Για τους κατοίκους της Ανατολικής Γερμανίας, όμως, παραμένει ακόμη και σήμερα σύμβολο εθνικής διαπόμπευσης, οικονομικής εξαθλίωσης και διάρρηξης του κοινωνικού ιστού. Η δράση της Treuhand άφησε πίσω της εκατομμύρια ανέργους και μια διαλυμένη βιομηχανική βάση, ενώ δημιούργησε τη γερμανική εκδοχή των Ρώσων ολιγαρχών.
Ένα κράτος μέσα στο κράτος
Η Treuhand δημιουργήθηκε λίγους μήνες πριν από τη διάλυση της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας από ομάδες αντικαθεστωτικών, όπως ο θεολόγος Γουόλφγκανγκ Ούλμαν, που δήλωναν ότι θέλουν να μοιράσουν την κρατική περιουσία στους πολίτες της Ανατολικής Γερμανίας με ένα σύστημα κουπονιών-μετοχών. Η συγκεκριμένη πρακτική λειτούργησε με σχετική επιτυχία στην πρώην Τσεχοσλοβακία, αλλά είχε καταστροφικές συνέπειες στη Ρωσία.

Οι επικριτές της Treuhand υποστηρίζουν ότι η δημιουργία της είχε ως στόχο το να επιτρέψει σε μικρές ομάδες από την ιδιότυπη οικονομική ελίτ της χώρας να αποκομίσουν τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη πριν από την αναμενόμενη ενοποίηση των δύο Γερμανιών. Όποια κι αν ήταν, όμως, τα αρχικά σχέδια των δη μιουργών της, φαίνεται ότι υπολόγισαν χωρίς το... Δυτικογερμανό ξενοδόχο.
Η εταιρεία εκποίησης θα ανδρωθεί την περίοδο που οι Ανατολικογερμανοί συνειδητοποιούν πως η ενοποίηση δεν αποτελούσε σύμπραξη δύο ισότιμων κρατών, αλλά «επιθετική εξαγορά» μιας χώρας από μια άλλη. Μάταια προειδοποιούσε ο Όσκαρ Λαφοντέν, ως αρχηγός τότε των Γερμανών Σοσιαλ δημοκρατών, ότι η λεόντειος ένωση θα οδηγούσε σε κατάρρευση της ανατολικογερμανικής οικονομίας. Η πίεση των οικονομικών ελίτ της Δυτικής Γερμανίας αλλά και του λαού της Ανατολικής δεν άφηνε περιθώρια για καθαρή σκέψη.

Ακόμη και οι πιο σκληροί επικριτές της οικονομικής ενοποίησης, όμως, δεν μπορούσαν να φανταστούν το ρόλο που θα έπαιζε η Treuhand και κυρίως τη δύναμη που θα αποκτούσε ακόμη και στο εσωτερικό των δυτικογερμανικών δομών εξουσίας. Υπό την καθοδήγηση του Χέλμουτ Κολ η νέα υπερ-εταιρεία στρατολογεί 3.000 υπαλλήλους, στήνει τα γραφεία της στο παλιό αρχηγείο της Λουφτβάφε και αναλαμβάνει αμέσως δράση για το ξεπούλημα του αιώνα. Αμέσως μετά τη δημιουργία της, η Treuhand αποτελούσε τη μεγαλύτερη επιχείρηση στον πλανήτη, αφού είχε στην ιδιοκτησία της 8.000 επιχειρήσεις, 40.000 εργοστάσια και καλλιεργήσιμες και δασικές εκτάσεις 4 εκατ. στρεμμάτων. Κυρίως, όμως, κρατούσε στα χέρια της τις τύχες 4 εκατομμυρίων εργαζομένων.
Προκειμένου να διαχειριστεί και να ξεπουλήσει τον πλούτο μιας ολόκληρης χώρας, η Treuhand μετατράπηκε σε ένα γιγαντιαίο γραφειοκρατικό μηχανισμό, ο οποίος ελέγχονταν σχεδόν εξ ολοκλήρου από Δυτικογερμανούς τεχνοκράτες και ο οποίος μόνο θεωρητικά έδινε λόγο στο γερμανικό υπουργείο Οικονομικών. Είναι χαρακτηριστικό ότι για τη λειτουργία του χρησιμοποιούσε εξοπλισμό και δίκτυα των Ενόπλων Δυνάμεων της πρώην Λαο κρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας – σχεδόν, δηλαδή, όπως θα έκανε και μια κατοχική δύναμη σε καιρό πολέμου.
                                        Τα κλεμμένα «ανταλλακτικά» της ΛΔΓ

Ο πρώτος διευθυντής της Treuhand υπολόγιζε ότι από τις ιδιωτικοποιήσεις θα μπορούσε να αποκομίσει περίπου 900 δις δολάρια, η πραγματικότητα, όμως, αποδείχτηκε ελαφρώς διαφορετική. Ύστερα από την αρχική εκποίηση των «φιλέτων» της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, τα στελέχη της Treuhand βρέθηκαν αντιμέτωπα με ανυπέρβλητα εμπόδια. Οι περισσότερες από τις δημόσιες επιχειρήσεις, ενώ προσέφεραν έστω με σχετική επάρκεια τις υπηρεσίες τους στους κατοίκους της Ανατολικής Γερμανίας, χρειάζονταν αναδιάρθρωση προκειμένου να σταθούν στις συνθήκες της αγοράς. Το κόστος, όμως, για μια τέτοια αιφνίδια αλλαγή ήταν κολοσσιαίο, καθώς οι υπό ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεις θα έπρεπε να επιδοτηθούν από το δημόσιο ταμείο της ενοποιημένης πλέον Γερμανίας. Ουσιαστικά, το Δημόσιο σήκωνε το βάρος της εξυγίανσης, με την Treuhand να λειτουργεί σαν μηχανισμός αναδιανομής πλούτου από το κράτος προς τους ιδιώτες.

Παράλληλα, η ενοποίηση των δύο γερμανικών νομισμάτων σε ισοτιμία ένα προς ένα –τη στιγμή που η αξία του δυτικογερμανικού μάρκου ήταν πενταπλάσια– είχε ως αποτέλεσμα οι ανατολικογερμανικές επιχειρήσεις να χάσουν την αγορά τους στην Ανατολική Ευρώπη και να βρεθούν αντιμέτωπες με ένα δυσβάσταχτο κόστος λειτουργίας.
Τα στελέχη της Treuhand, βλέποντας ότι υπό τις συνθήκες αυτές δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα ιδιω τικοποιήσεων, είτε προχωρούσαν σε αιφνιδιαστικές εκκαθαρίσεις, στέλνοντας δεκάδες χιλιάδες εργαζομένους στην ανεργία, είτε έριχναν τις τιμές σε εξευτελιστικά επίπεδα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της κερδοφόρας εταιρείας λαμπτήρων Narva-Glühbirnen, η οποία πωλήθηκε στο συμβολικό αντίτιμο του 1 γερμανικού μάρκου!

Το σημαντικότερο πρόβλημα, όμως, ήταν ότι η Treuhand, από ένα σημείο κι έπειτα, έπαψε να πραγματοποιεί οποιονδήποτε ουσιαστικό έλεγχο για τα στοιχεία των αγοραστών και τις δυνατότητές τους να κρατήσουν εν ζωή τα πάλαι ποτέ μεγαθήρια της ανατολικογερμανικής οικονομίας. Δεκάδες μεγαλοαπατεώνες, που αγόρασαν κολοσσιαίες επιχειρήσεις έναντι πινακίου φακής με μοναδική υπόσχεση να μην προχωρήσουν σε μαζικές απολύσεις, πραγματοποίησαν αληθινό πλιάτσικο. Μόλις αναλάμβαναν τον έλεγχο, εκποιούσαν τα περιουσιακά στοιχεία των επιχειρήσεων και με τα χρήματα ενίσχυαν τις δικές τους εταιρείες. Ουσια στικά, οι παλιές επιχειρήσεις λειτουργούσαν σαν κλεμμένα αυτοκίνητα, από τα οποία οι νέοι «ιδιοκτήτες» αφαιρούσαν όλα τα πολύτιμα εξαρτήματα και άφηναν τον σκελετό να σκουριάζει σε κάποια χωματερή. Μόνο που στη συγκεκριμένη «χωματερή» κατέληγαν και χιλιάδες εργαζόμενοι.

Η κατάσταση έλαβε τρομακτικές διαστάσεις δύο μόλις χρόνια μετά την έναρξη των μαζικών ιδιωτικοποιή σεων, αναγκάζοντας την Treuhand να προχωρήσει στη μοναδική κίνηση που δεν θα μπορούσε κανείς να διανοηθεί: Να επανε θνικοποιήσει τις επιχει ρήσεις που είχε πουλήσει πριν από μερικούς μήνες. Μόνο το 1993 εθνικοποιήθηκαν τουλάχιστον 30 επιχειρήσεις, ενώ περισσότερες από 500 αγοραπωλησίες οδηγήθηκαν στη Δικαιοσύνη, με τους ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων να κατηγορούνται για απάτη, χρηματισμό στελεχών της ίδιας της Treuhand και άλλες βαριές κατηγορίες. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα ήταν ότι οι Γερμανοί φορολογούμενοι καλούνταν να πληρώσουν αρχικά για την εξυγίανση των δημόσιων επιχειρήσεων, οι οποίες πωλούνταν σε χαμηλές τιμές, και στη συνέχεια να τις αγοράσουν ξανά για να αποτρέψουν την ολοκληρωτική τους κατάρρευση. Το αποτέλεσμα συνήθως ήταν νέες απολύσεις, οι οποίες βάρυναν και πάλι τους φορολογούμενους μέσω των επιδομάτων ανεργίας και πρόνοιας.

Θεωρητικά, η Γερμανία είχε την ικανότητα να απορροφήσει το τεράστιο κόστος, καθώς αποτελούσε την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία στον πλανήτη, ενώ η πιστοληπτική της ικανότητα βαθμολογούνταν αδιάλειπτα με τα τρία Α των οίκων αξιολόγησης. Ακόμη κι έτσι, όμως, το πρόγραμμα ιδιωτικοποιή σεων μετατρεπόταν μήνα με το μήνα σε ακατάσχετη οικονομική αιμορραγία. Πολύ περισσότερο που οι τεχνοκράτες της Treuhand αδιαφορούσαν πλήρως για το πολυτιμότερο περιουσιακό στοιχείο της πάλαι ποτέ Ανατολικής Γερμανίας: Το υψηλά ειδικευμένο εργατικό δυναμικό, που ξεπερνούσε σε τεχνογνωσία ορισμένες από τις μεγαλύτερες οικονομικές υπερδυνάμεις της εποχής. Με την έπαρση του «οικονομικού κατακτητή», οι Δυτικογερμανοί θυσίασαν την επαγγελματική γνώση αρκετών γενεών – ίσως το μοναδικό αγαθό που παρήγαγαν εν αφθονία τα αυταρχικά καθεστώτα του ανατολικού μπλοκ.

                                          Βουτιά στη φτώχεια και την ανεργία

Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να καταγραφούν και στα μακροοικονομικά μεγέθη της ενοποιημένης –αλλά ουδέποτε ενωμένης– Γερμανίας. Μέσα σε λίγους μήνες από την ίδρυση της Treuhand, το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν στις περιοχές της Ανατολικής Γερμανίας συρρικνώθηκε κατά 30%, ενώ η ανεργία έφτασε από το 0% στο 20%. Για πρώτη φορά από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σημειώνονταν συγκρούσεις μεταξύ ομάδων εργαζομένων που διεκδικούσαν τις όλο και λιγότερες θέσεις εργασίας.
Προφανώς, η δράση της Treuhand δεν ευθύνεται για το συνολικότερο μαρασμό της Ανατολικής Γερμανίας. Η αιφνίδια και χωρίς προγραμματισμό μετατροπή μιας κατ’ όνομα «σοσιαλιστικής» οικονομίας σε καπιταλιστική αλλά και η ένωση δύο άνισων εταίρων χωρίς την ύπαρξη ενός συγκεκριμένου μηχανισμού για τη γεφύρωση του χάσματος θα οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια σε παρακμή το αδύναμο μέρος. «Έτσι φτάσαμε σήμερα να μιλάνε ορισμένοι για “άσπρους Γερμανούς” και “μαύρους Γερμανούς”», μου έλεγε παλαιότερα ο Λόταρ Μπίσκι, αντιπρόε δρος του κόμματος Die Linke. Σήμερα μια νοητή γραμμή χωρίζει ακόμη τους κατοίκους της Γερμανίας σε πολίτες δύο ταχυτήτων. Αν ζεις στην ανατολική πλευρά της πόλης, έχεις δύο φορές περισσότερες πιθανότητες να βρεθείς κάτω από το όριο της φτώχειας. Ο μισθός σου είναι αισθητά χαμηλότερος και το φάσμα της ανεργίας θα χτυπήσει πρώτα τη δική σου πόρτα. Μία στις δύο ανατολικογερμανικές μονογονεϊκές οικογένειες επιβιώνει αποκλειστικά χάρη στην κρατική ενίσχυση. Οι Ανατολικογερμανοί, μάλιστα, έμαθαν να διεκτραγωδούν την κατάστασή τους με ένα πικρό ανέκδοτο: «Τι θα πάρεις εάν διασταυρώσεις έναν Ανατολικογερμανό με ένα Δυτικογερμανό; Έναν υπερόπτη άνεργο».

Ενώ, όμως, οι παράγοντες της παρακμής της Ανατολικής Γερμανίας ποικίλλουν, η Treuhand παραμένει στα μάτια εκατομμυρίων Ανατολικογερμανών ως το απόλυτο σύμβολο της εθνικής ταπείνωσης. Τα παιδιά των Ανατολικοβερολινέζων, που κάποτε διαδήλωναν έξω από το παλαιό αρχηγείο της Λουφτ βάφε ενάντια στη «σταλινοποιήση» της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της πόλης τους, βρέθηκαν και πάλι έξω από το ίδιο κτίριο στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Ο Detlev Carsten Rohwedder, ο πρώτος διευθυντής της Treuhand, θα τους έβλεπε προφανώς από κάποιο παράθυρο του γιγαντιαίου κτιρίου. Γνώριζε πολύ καλά ότι στο πρόσωπό του ο μέσος Ανατολικογερμανός έβλεπε τον εκπρόσωπο μιας άλλης Γερμανίας που συμπεριφερόταν στη χώρα του σαν κατακτητής. Αυτό που ίσως δεν γνώριζε είναι ότι λίγες εβδομάδες αργότερα, την 1η Απριλίου του 1991, θα δολοφονούνταν από άγνωστο οπλοφόρο στο σπίτι του στο Ντίσελντορφ – μια εκτέλεση που δεν εξιχνιάστηκε ποτέ, αλλά, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, φέρει την υπογραφή της Φράξια-Κόκκινος Στρατός.

Όπως συμβαίνει βέβαια συνήθως με την τυφλή δράση των τρομοκρατών, η δολοφονία του Rohwedder όχι μόνο δεν άλλαξε την καταστροφική πολιτική της Treuhand, αλλά την επιτάχυνε. Σε σύγκριση με την Birgit Breuel, που ανέλαβε τα ηνία από τα μέσα του 1991, ο πρώτος διευθυντής της Treuhand άρχισε να φαντάζει σαν μετριοπαθής μεταρρυθμιστής, εάν όχι... ακραιφνής κρατιστής. Επιβάλλοντας ακόμη πιο σφιχτά χρονοδιαγράμματα, τα οποία ήταν πρακτικά αδύνατο να καλυφθούν, η Breuel προχώρησε σε περισσότερες εκκαθαρίσεις επιχειρήσεων, ενώ ψαλίδισε περαιτέρω τους ελέγχους των υποψήφιων αγοραστών. Τρία χρόνια αργότερα, όταν η ίδια ξεβίδωσε την ταμπέλα της Treuhand από το παλιό αρχηγείο της Λουφτβάφε, σηματοδοτώντας την ολοκλήρωση των ιδιω τικοποιήσεων, ο απολογισμός ήταν τραγικός: Από τα 900 δις δολάρια που ανέμενε η Γερμανία από τις αποκρατικοποιήσεις, η Treuhand παρουσίασε χρέος 172 δις δολαρίων. Η χώρα απέκτησε 20.000 νέες ιδιωτικές επιχειρήσεις αλλά και 2,5 εκατομμύρια νέους ανέργους, αφού σχεδόν τρεις στους τέσσερις Ανατολικογερμανούς που εργάζονταν στις υπό ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεις βρέθηκαν στο δρόμο.

Μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια μια επιχείρηση κατάφερε να ισοπεδώσει τα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς Γερμανών που πέρασαν από τη σφαίρα επιρροής της Μόσχας στη σφαίρα επιρροής των χρηματιστών της Φρανκφούρτης και των πολιτών του (δυτικού) Βερολίνου. Σήμερα στο κτίριο που φιλοξένησε τη ναζιστική πολεμική αεροπορία, τα κομματικά στελέχη της ΛΔΓ και την Treuhand στεγάζονται υπηρεσίες του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών. Και η διαδικασία «κατάκτησης» της Ευρώπης συνεχίζεται... με άλλα μέσα. 



 πηγή
Διαβάστε περισσότερα »

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

Το νέο παγιδευτικό δίπολο: εθνικισμός - αποεθνοποίηση

                            Λαοκράτης Βάσσης


A. Από τα μέσα περίπου της Μεταπολίτευσης η κρίσιμη αντίθεση εθνικισμός - αντιεθνικισμός επικαλύπτεται όλο και περισσότερο από το παγιδευτικό δίπολο: εθνικισμός υπό τον μανδύα του πατριωτισμού - αποεθνοποίηση υπό τον μανδύα του αντιεθνικισμού.

     Από το ένα άκρο οι εθνικιστές ιδιοποιούνται δίκην ιερατείου εθνικής ορθότητας τις εθνικές αξίες, την ιστορία και την παράδοσή μας, και από το άλλο οι αποεθνοποιητές ιδιοποιούνται δίκην ιερατείου αντιεθνικιστικής ορθότητας τις δημοκρατικές, τις προοδευτικές και τις αριστερές αξίες μας.

     Ομοιοτρόπως φερόμενοι, οι πρώτοι ενοχοποιούν ό,τι αποκλίνει από την εθνική τους ορθότητα ως ύποπτο εθνικής μειοδοσίας και οι δεύτεροι ενοχοποιούν ό,τι το ελληνικό ως ύποπτο εθνικισμού, επιδιδόμενοι σε λαθροχειρικές επικαλύψεις του μεγάλου πολιτικού, ιδεολογικού και πολιτιστικού κενού του τόπου μας.

B. Προσπερνώντας το ιστορικό της διαμόρφωσης αυτού του νέου δίπολου, απλώς θα σημειώσω πως με την πτώση της χούντας και την ήττα της φαιάς ιδεολογίας της μετεμφυλιακής «εθνικοφροσύνης», καθόλου άσχετης με τα απολιθωματικά στερεότυπα της πάντοτε προβληματικής εθνικής ιδεολογίας μας, άρχισε, έστω και με συντηρητικά βήματα, η κριτική υπέρβαση της παρελθοντοκεντρικής μας νοσηρότητας σε μια κατεύθυνση δημοκρατικού εκσυγχρονισμού της Πολιτείας μας και της Παιδείας μας.
     Για τις δημοκρατικές μας δυνάμεις, η κριτική αναδιατύπωση της εθνικής ιδεολογίας μας, ιδιαίτερα των πολιτιστικών της οριζουσών, ήταν διαρκές ζητούμενο από την προδικτατορική ακόμη περίοδο, όπως φαίνεται και στη μεγάλη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1964 (Παπανδρέου - Ακρίτας - Παπανούτσος).
     Ειδικότερα για την Αριστερά, με την παράδοση του «Εκπαιδευτικού Ομίλου» και του ΕΑΜικού πατριωτισμού (βαθύτατα πολιτιστικού, διεθνιστικού, δημοκρατικού και ουμανιστικού), η κατάκτηση μιας σύγχρονης εθνικής στρατηγικής, απαλλαγμένης από τις παρενέργειες των εθνικιστικών, εθνοκεντρικών και ελληνοκεντρικών στερεοτύπων, ήταν και είναι πάντοτε συνυφασμένη με τον κεντρικό πυρήνα της ιδεολογίας της. Και είναι μόνο μια ακραία εκσυγχρονιστική της εκδοχή που με πρόσχημα την κριτική αποδόμηση αυτών των στερεοτύπων έχει αναγάγει σε άθλημά της τον αποδομητικό λόγο, ενοχοποιώντας ακόμα και την αναφορά σε θέματα όπως η εθνική ταυτότητα, ο πατριωτισμός, η ιστορική μας συνέχεια και πολύ περισσότερο η ελληνικότητα.

Γ. Ο εθνικιστικός πόλος, που συμπεριλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα φαιών μικρορευμάτων σκέψης και εθνοφοβικών αντιλήψεων, εκφραζομένων πολιτικά από τον ΛΑΟΣ, δεν μπορεί να αρθρώσει διεισδυτικό λόγο... ιδεολογικής ηγεμονίας και ανησυχητικής πολιτικής απήχησης, χωρίς προφανώς να υποτιμώνται, υπό ύποπτες προϋποθέσεις, οι κίνδυνοι εκκόλαψης του «αυγού του φιδιού».
     Αν δεν συντρέξουν τέτοιες προϋποθέσεις, με το στίγμα των κληρονόμων των ιδεολογιών του Μεσοπολέμου (φασισμός - ναζισμός) και της μετεμφυλιακής «εθνικοφροσύνης», χωρίς τις παλιές προσβάσεις τους στην κρατική και παρακρατική εξουσία, χωρίς τον προνομιακό πολιτικό ρόλο... για τις βρώμικες δουλειές που τους επιφύλασσε ο δυτικός «ηγεμών» κατά τη διπολική και ψυχροπολεμική περίοδο, αλλά και με τις εκλεκτικές τους συγγένειες με τα νεοφασιστοειδή της Ευρώπης, οι εθνικιστές δεν μπορούν να υπερβούν την πατριδοκαπηλική γραφικότητα και τον «αμυντικό» εθνοφοβικό πολιτικό, ιδεολογικό και πολιτιστικό λόγο, αυτόχρημα απωθητικό και οριακό.
     Δεν είναι, γι' αυτό, καθόλου τυχαίο που ο Καρατζαφέρης «στρογγυλεύει» και «φιλτράρει» πονηρά τον πολιτικό του λόγο, για να συναντηθεί οριζοντίως με τις πατριωτικές ευαισθησίες, τις αγωνίες ή και τις φοβίες του λαού μας σ' αυτήν τη δύσκολη ιστορική συγκυρία.
     Με όποια όμως παραλλαγή, δεν μπορεί να κρύψει τους ενδότερους πυρήνες της ιδεολογίας του, όπου μεταξύ άλλων είναι κυρίαρχα, άλλοτε ρητά και άλλοτε υπόρρητα, όλα τα νοσηρά στερεότυπα της παρωχημένης εθνικής ιδεολογίας μας.

Δ. Ο καινοφανής αποεθνοποιητικός πόλος, με τις προνομιακές προσβάσεις στα μεγάλα τηλεοπτικά μέσα, στα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα, στα πανεπιστήμια, στους ιδεολογικούς μηχανισμούς της Πολιτείας μας, αλλά και με την οριζόντια δικτύωση των ultra εκσυγχρονιστών της αριστερής και της νεοφιλελεύθερης διανόησης, είναι ο ιδεολογικά κυρίαρχος σ' αυτό το κρίσιμο γύρισμα των καιρών, σε πλήρη πάντοτε συμφωνία με τα «νεοταξικά» προτάγματα της παγκοσμιοποίησης.
     Η θορυβώδης αυτή διανόηση στοχεύει με επιστημονικοφανή, προοδευτικοφανή και αριστεροφανή ταχυδακτυλουργία όχι στην κριτική αναδιατύπωση της «εθνικής ιδεολογίας» μας, αλλά στην περιφρονητική αποδόμηση των συντεταγμένων της. Όχι στην απαλλαγή από τις παγιδευτικές παρενέργειες των εθνικιστικών, εθνοκεντρικών και ελληνοκεντρικών στερεοτύπων, αλλά στην απορριπτική αποδόμηση του ιστορικού και πολιτιστικού βάθους της εθνικής μας ταυτότητας. Όχι στην κριτική ανάγνωση της πολύ σύνθετης ιστορικής μας συνέχειας, προφανώς όχι γραμμικής και αχρονικής, αλλά στη «νεωτερική» και ανιστόρητη άρνησή της. Όχι, εντέλει, στην κριτική απελευθέρωση της σκέψης μας και της ματιάς μας από όλες τις ιδεολογηματικές ακρότητες στη θεώρηση της υπερτρισχιλιετούς ελληνικής περιπέτειας, αλλά στην απαξιωτική αποδόμηση της ίδιας της ελληνικής περιπέτειας.
     Πολύ συχνά μοιάζει να αντικαθιστά, ως αντεστραμμένο είδωλό της, την παλιά «εθνικοφροσύνη» στον ρόλο της.
     Γιατί δεν αρκείται σε μια άλλη θεώρηση του Ελληνισμού, σε κάθε περίπτωση δικαιωματική... ακόμα κι αν είναι προκλητικά αιρετική, αλλά, αυτοαναγορευόμενη σε ιερατείο «αντιεθνικιστικής», «νεωτερικής» και «προοδευτικής» ορθοφροσύνης, ενοχοποιεί συλλήβδην τις διαφορετικές απόψεις ως ύποπτες εθνικισμού το λιγότερο, χρησιμοποιώντας τον Καρατζαφέρη, που αν δεν υπήρχε... θα τον εφεύρισκε, ως «σκιάχτρο» και ως «αγιαστούρα» στο κάκιστο παιγνίδι της κυνικής ιδεολογικής τρομοκρατίας επί των αντιπάλων της. Έχουν δε πάρει τόση φόρα κάποιοι κεκράκτες της, που δεν σέβονται ούτε μεγέθη όπως ο Μίκης Θεοδωράκης.
     Δεν είναι όμως αυτό το μείζον, όσο κι αν είναι σημαντικό, αλλά το ότι επιχειρεί με επιστημονικοφανείς «λαθροχειρίες» να περάσει την «ορθότητά» της στην Παιδεία μας -εκεί δηλαδή όπου θεμελιώνεται (ή αποδομείται διά του ουδετεροποιητικού αποχρωματισμού της) η εθνική συνείδηση των ελληνοπαίδων- ανοίγοντας, αν δεν αφυπνιστεί ο συντριπτικά πλειοψηφικός μεταξύ των παγιδευτικών αυτών «πόλων» πνευματικός κόσμος του τόπου μας, τον ασκό του Αιόλου και επιτείνοντας την ήδη επικίνδυνη σύγχυση του τόπου μας, που βρίσκεται μπροστά σε ένα από τα πιο ομιχλώδη σταυροδρόμια της νεώτερης ιστορίας του.

Ε. Και είναι αυτός ο συντριπτικά πλειοψηφικός και ευρέος ιδεολογικού φάσματος πνευματικός κόσμος που καλείται, με πυξίδα προσανατολισμού τα αξιακά φορτία της μακραίωνης πνευματικής μας παράδοσης, να διεμβολίσει το παγιδευτικό δίπολο της «ελληνοκεντρικής τύφλωσης» και της «αντιελληνοκεντρικής αχρωματοψίας», βάζοντας τέρμα τόσο στη νόθα και παραπλανητική επικάλυψη της πολιτικής, πνευματικής και πολιτιστικής μας ζωής όσο και στην εκατέρωθεν ασκούμενη ιδεολογική τρομοκρατία... από τους «ιδιοκτήτες του έθνους» και τους «ιδιοκτήτες της προοδευτικότητας».
     Με ανοιχτή σκέψη και πίστη στην ανοιχτή κοινωνία, από τη μια να υψώσει φράγμα για να μην αναδυθούν τα φαιά ιδεολογήματα του εθνοφυλετικού βυθού και από την άλλη να αποκαλύψει τον βαθύτατα αντιδραστικό χαρακτήρα της προοδευτικοφανούς αποδόμησης της ιστορίας μας και της ταυτότητάς μας, συνεισφέροντας, όπως έχει ευθύνη, στη χάραξη μιας μακρόπνοης πολιτιστικής στρατηγικής, που θα αποτελέσει τη στέρεη βάση για την κριτική αναδιατύπωση της τόσο αναγκαίας εθνικής μας στρατηγικής στη δύσκολη ανηφοριά του 21ου αιώνα.
     Οι καιροί δεν είναι καλοί. Άνοιξαν και ανοίγουν μεγάλα θέματα και μεγάλα μέτωπα το ένα μετά το άλλο. Κι εμείς, έχοντας ξοδέψει με περισσή αφροσύνη τη μεγάλη ευκαιρία της Μεταπολίτευσης, τον υλικό και τον άυλο πλούτο μας, βρισκόμαστε απαράσκευοι και ξαρμάτωτοι στη δίνη μιας βαθιάς και γενικευμένης κρίσης, που είναι πρωτίστως πολιτιστική, όπως πολύ πειστικά το επισήμανε σε πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη ο καθηγητής Αδαμάντιος Πεπελάσης, οικονομολόγος ο ίδιος. Γι' αυτό και η αντιμετώπισή της, η έξοδός μας από τη βαθιά και γενικευμένη κρίση που δοκιμάζει τις αντοχές μας, προϋποθέτει πολιτιστική αφύπνιση, πολιτιστική πυξίδα και πολιτιστικό συναγερμό των πνευματικών δυνάμεων του λαού μας. Γιατί μόνο έτσι θα αφήσουμε πίσω μας όλα τα «βαρίδια», μαζί και το παγιδευτικό δίπολο του εθνικισμού και της αποεθνοποίησης, που δεν μας αφήνουν να ανοίξουμε περπατησιά προς το μέλλον.




- Να βρούμε την ψυχή μας, να κρατηθούμε από την ψυχή μας, για να μπορέσουμε να πάμε μπροστά, μνημονεύοντας, όπως μας συμβουλεύει ο Οδυσσέας Ελύτης, Διονύσιο Σολωμό και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη... αλλά και τραγουδώντας με τον Μίκη «Άξιον Εστί» και «Ρωμιοσύνη»!

πηγή
Διαβάστε περισσότερα »