Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

Το αδιέξοδο της ελληνικής γεωργίας

Ιστορικά στοιχεία 
 
Το αγροτικό ζήτημα κυριαρχεί στον ελλαδικό χώρο από καταβολής του ελληνικού κράτους. Από τις κοινωνικοποιήσεις γης και τα πειράματα αυτοδιαχείρισης στα νησιά του Αιγαίου το 1823, την εξέγερση των σταφιδοπαραγωγών στον Πύργο το 1898, τον αγώνα για την κατάργηση των τσιφλικιών και το Κιλελέρ (1910), την «πρωτόγονη επανάσταση» που συντελέστηκε με τον θεσμό της κοινωνικής ληστείας, τη μαζική συμμετοχή χωρικών στο αντάρτικο του ’40, τις κινητοποιήσεις και τις συγκρούσεις των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων έως και τα πρόσφατα συλλαλητήρια, το αγροτικό παραμένει ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα για την εκάστοτε εξουσία. 
 
Στρατηγική επιδίωξη του κράτους σήμερα είναι η πλήρης εναρμόνιση της γεωργικής παραγωγής με τις επιταγές της οικονομίας της αγοράς. Διαδικασία, όμως, που συναντάει προσκόμματα, όχι μόνον εξαιτίας της δυναμικής που αναπτύσσουν οι αγρότες στη διάρκεια των αγώνων τους, αλλά και λόγω των εγγενών αντιφάσεων στην κοινωνική και οικονομική δομή του αγροτικού κόσμου, που τον καθιστούν εχθρικό στις απόπειρες εκσυγχρονισμού. 

Τα αγροτικά στρώματα παρουσιάζουν μια ιστορικά καταγραμμένη διττή ιδιότητα: από τη μια ιδιοκτήτες γης, αλλά και ταυτόχρονα εργάτες, μιας και η γη δεν αποφέρει καρπούς αν δεν δουλευτεί. Παράλληλα, εμφανίζουν αξιοσημείωτη κοινωνική και οικονομική κινητικότητα (μαζική μετανάστευση, διαρκής μετακίνηση  σε πόλη και χωριό, μεγάλος αριθμός πτυχιούχων, πολυαπασχόληση), αλλά και μια καχυποψία απέναντι στην επιχειρηματικότητα. Το αν αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελούν και μέχρι ποιο σημείο μια ιδιότυπη τροχοπέδη στο σύστημα μένει να εξακριβωθεί. Ακόμη και σήμερα και παρά την αύξηση του εισοδήματός των αγροτών στις δεκαετίες του ’70 και του ’80, αυτό παραμένει μόλις το μισό σε σχέση με τους Ευρωπαίους συναδέλφους τους, ενώ είναι και οι πλέον υπερχρεωμένοι της Ε.Ε.


                                                     Αγροτικοί Συνεταιρισμοί

Η αγροτική μεταρρύθμιση του 1917 και η σταδιακή διάλυση των τσιφλικιών καθιέρωσε τη μικρή οικογενειακή εκμετάλλευση (πρότυπο, που αν και διαρκώς βαλλόμενο, επιβιώνει ως τις μέρες μας, ιδίως στα νησιά του Αιγαίου) και ενίσχυσε την ανάπτυξη των συνεταιρισμών. Οι γεωργοί τότε απέκτησαν ιδιοκτησία, αλλά έγιναν ταυτόχρονα οφειλέτες ενός αρχικού ποσού (70.000 δρχ) προς το κράτος. Έτσι, στην προσπάθειά τους ν’ αποσβέσουν τα χρέη, διηύρυναν την παραγωγή, εντατικοποίησαν την εργασία τους και τέλος δανείζονταν εκ νέου, συντηρώντας έναν φαύλο κύκλο εξάρτησης μέσα στην ήδη εξαθλιωμένη καθημερινότητα. Η ιδιοκτησία αποδείχτηκε τυπική, καθώς ουσιαστικά ο αγρότης ήταν κολίγος στην ίδια του τη γη. 

Οι συνεταιρισμοί, παρά τις αγνές προθέσεις των πρώιμων οπαδών της ιδέας, σπάνια  λειτούργησαν ως «όργανα αυτοβοήθειας των ασθενών οικονομικά προσώπων». Αντίθετα, υπήρξαν ο δούρειος ίππος για τη διείσδυση του κεφαλαίου στη γεωργία. Οι ίδιες οι τράπεζες πριμοδότησαν τους συνεταιρισμούς, ενώ η ίδρυση της Αγροτικής Τράπεζας το 1927 θα καταστήσει το συνεταιριστικό κίνημα βοηθητικό μηχανισμό της ΑΤΕ. Μάλιστα, δέκα χρόνια αργότερα, ο τότε διευθυντής της δεν παρέλειψε να τους εξάρει «διότι παρέχουν τον καλύτερο, φθηνότερο και πιο αποτελεσματικό τρόπο ανάπτυξης της αγροτικής πίστεως»! Από το 1929 η Αγροτική Τράπεζα θα αναλάβει την εποπτεία των συνεταιρισμών, ενώ μια σειρά από νομοθετικές ρυθμίσεις θα επιτρέψουν στο κράτος να ασκεί απόλυτο πολιτικό έλεγχο.
Οι διακρίσεις με βάση τα πολιτικά φρονήματα και το κοινωνικό ιδιώνυμο ίσχυσαν, βέβαια, και σ’ αυτόν τον χώρο, αποκλείοντας όσους οι ιδεολογικές των αποχρώσεις δεν ήταν αποδεκτές. Αντίθετα, ενθαρρύνθηκε η εισροή ατόμων άσχετων με τη γεωργία όπως, δικηγόρων, ιδιοκτητών γης, αργόσχολων κεφαλαιούχων, και ενισχύθηκαν τα φαινόμενα ηγεμονισμού κι εξάρτησης των αγροτών από κομματικά στελέχη και ανθρώπους της εξουσίας.  Το φαινόμενο είναι έως σήμερα κυρίαρχο, αν δει κανένας την σύνθεση των εκάστοτε διοικήσεων της ΠΑΣΕΓΕΣ. 

Οι δικτατορίες του 1936 και του 1967 επιχείρησαν να μετατρέψουν τους συνεταιρισμούς σε εξαρτήματα του καθεστώτος, επεμβαίνοντας από τη μία ανοιχτά στις διοικήσεις, ενώ από την άλλη η λήψη «φιλοαγροτικών» υποτίθεται μέτρων τους επέτρεπαν να διατηρούν ερείσματα στον αγροτικό πληθυσμό.
Έστω και μ’ αυτόν τον χαρακτήρα πάντως, οι οργανώσεις αυτές υπήρξαν ο μοναδικός χώρος συνδικαλιστικής δράσης για τους αγρότες, με δεδομένο μάλιστα ότι ως τα τέλη της δεκαετίας του ’70 κανένας σύλλογος ή συνδικαλιστικό όργανο δεν είχε αναγνωριστεί επίσημα. Ωστόσο, ο ασφυκτικός έλεγχος της πολιτείας δεν άφηνε περιθώρια για την ανάπτυξη ενός μαζικού αυτόνομου κινήματος.
Βασικές παράμετροι του αγροτικού προβλήματος στη χώρα:
• Συρρίκνωση του αγροτικού τομέα και κοινωνικός μετασχηματισμός της ελληνικής υπαίθρου
Στην περίοδο μετά την ένταξη στην Ε.Ε. σημειώνεται γενικό βάλτωμα της αγροτικής παραγωγής, παρά τις πολυδιαφημισμένες επιδοτήσεις από την Κοινοτική Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ).
Η αναθεώρηση της Κοινής Αγροτική Πολιτικής (ΚΑΠ), η συμφωνία της G.A.T.T.5, συνεπικουρούμενες από μια σειρά μέτρων όπως η τράπεζα γης και το μητρώο αγροτών, η περικοπή των επιδοτήσεων (το 1/3 των γεωργών δεν παίρνει κοινοτικές ενισχύσεις), η απαγόρευση κάποιων παραδοσιακών καλλιεργειών και οι ποσοστώσεις εξοβέλισαν τους μικρούς καλλιεργητές και την οικογενειακή αγροτική εκμετάλλευση από την παραγωγή.
Την τελευταία εικοσαετία 182.000 αγρότες ξεκληρίστηκαν, ενώ άλλοι 70.000 είναι υπερχρεωμένοι στην ΑΤΕ. Το κατά πόσον η πολυδραστηριότητα –αναγκαία προϋπόθεση για τη διατήρηση των οικογενειακών εκμεταλλεύσεων όπου το γεωργικό εισόδημα δεν επαρκεί– έχει συνεισφέρει στο να αποσοβηθεί το τεράστιο κοινωνικό κόστος από την προαναφερθείσα κατάσταση είναι αντικείμενο προς διερεύνηση. Σίγουρα πάντως η μαζική έξοδος των αγροτών που αντανακλάται π.χ. στη μη επιστροφή των νέων μετά το τέλος των σπουδών τους και την παραμονή τους στα αστικά κέντρα σηματοδοτεί τη σταδιακή αποψίλωση της υπαίθρου από τις πλέον δυναμικές ηλικιακές ομάδες και συμβάλλει στην όλο και μεγαλύτερη πληθυσμιακή συγκέντρωση στα υπερκορεσμένα αστικά κέντρα –ιδιαιτέρως αυτό των Αθηνών. 

Σίγουρα, πάντως, η μαζική εισροή φθηνής εργατικής δύναμης –μόνο οι Αλβανοί φτάνουν το 1 εκατ. στη χώρα μας– και η άγρια εκμετάλλευση των μεταναστών από μικρούς (και μεγάλους) παραγωγούς, έχει συντελέσει αρκετά στην επιβράδυνση της αποσάθρωσης του μικρού αγροτικού κλήρου. Η ελληνική ύπαιθρος βρίσκεται σε μια περίοδο βαθιών ανακατατάξεων και όσο κι αν οι κυρίαρχες τάσεις πρέπει να θεωρούνται δεδομένες (συγκέντρωση της ιδιοκτησίας και της παραγωγής, σαφής ενίσχυση των μεγαλο-αγροτών και των νέων επιχειρηματιών αγροτών, αυξανομένη διείσδυση και έλεγχος στην παραγωγή των αγροτοβιομηχανικών κολοσσών), δεν αποτελούν καμία νομοτέλεια.  Αν σ’ αυτά συνυπολογίσουμε και την εθνολογική αλλοίωση που προκάλεσε η εγκατάσταση μεταναστών αρχικά  εργατών γης, –ένα μέρος των οποίων σταδιακά μετατράπηκε σε ιδιοκτήτες–, έχουμε μια πρώτη εικόνα των συντριπτικών κοινωνικών μετασχηματισμών που λαμβάνουν χώρα στην ελληνική επαρχία την τελευταία 20ετία.
Αντίστοιχη συρρίκνωση του αγροτικού κόσμου  συνέβη και στις χώρες του αναπτυγμένου Βορρά, αλλά ενώ εκεί μιλάμε για ένα 3% του ενεργού πληθυσμού που έπρεπε να βρει (και  βρήκε) απασχόληση στον επεκτεινόμενο σύγχρονο τομέα των υπηρεσιών, στην Ελλάδα μιλάμε για ένα ποσοστό σχεδόν 15% του πληθυσμού που αναγκάστηκε σε φυγή προς τις συνήθως αεριτζίδικες «υπηρεσίες» των αστικών κέντρων, ή σε εποχικές δουλειές, ή σε παράνομες δραστηριότητες της υπαίθρου, ή ακόμα και σε νέα έξοδο προς τη Δύση!
Η αγροτική παραγωγή με μέσο ετήσιο ρυθμό αύξησης 0,2% υπέστη πραγματική καθίζηση, την ίδια στιγμή που ο αντίστοιχος  ρυθμός ανάπτυξης του τομέα στις χώρες του Βορρά έφτανε το 2% για όλη την προηγούμενη 20ετία. Η καθίζηση αυτή αντανακλάται στο αγροτικό ισοζύγιο της χώρας, το οποίο παρουσιάζει δραματική επιδείνωση, αφού το έλλειμμα έχει σχεδόν οκταπλασιαστεί μέσα σε 25 περίπου χρόνια, τη στιγμή που μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70 η χώρα παρουσίαζε ένα υγιές πλεόνασμα στο αγροτικό ισοζύγιο που έφτανε κατά μέσο όρο τα 45 εκ. $ ετησίως. Σήμερα ετησίως το έλλειμμα του αγροτικού ισοζυγίου φτάνει τα 2 δις €, ενώ με βάση τη νέα ΚΑΠ οι επιδοτήσεις αποκόπτονται από την ποσότητα της παραγωγής.
Η απαγόρευση παραγωγής ορισμένων προϊόντων που έχουμε ανάγκη οδηγεί στην εισαγωγή τους από τον Βορρά (γάλα και κρέας) και Τρίτες χώρες, με όλα τα συνεπακόλουθα. Η πολιτική συγκράτησης ή και πτώσης των τιμών των αγροτικών προϊόντων ευνοεί τους βιομηχάνους και τους μεσάζοντες, καθώς αγοράζουν φτηνά και πουλούν ακριβά. Ένώ στη δεκαετία του ‘80 η σχέση τιμής σταριού και ψωμιού ήταν 1 προς 3, τώρα είναι 1 προς 7. Το ίδιο και στο βαμβάκι, όπου από 1 προς 15, έχει πάει στο 1 προς 20. Οι επιδοτήσεις παίζουν ακριβώς αυτόν τον ρόλο, της καθήλωσης δηλαδή των τιμών προς τα κάτω, προς όφελος των εταιρειών που αγοράζουν φτηνά τα προς μεταποίηση αγροτικά προϊόντα.
Ο εκσυγχρονισμός της αγροτικής μας παραγωγής και οι περίφημες επιδοτήσεις δεν ήταν παρά  το  ξερίζωμα  δεκάδων χιλιάδων σταφιδάμπελων στην Κρήτη και την Πελοπόννησο, η συρρίκνωση της παραγωγής  και της ποσότητας εξαγωγής  καπνού, η  μείωση της παραγωγής σκληρού σταριού, για να μην αναφερθούμε στη μαζική κατάληξη οπωροκηπευτικών  στις “χωματερές” καθ’ όλη τη δεκαετία του ’80.
Αυτό που ονομάστηκε εκσυγχρονισμός στον αγροτικό τομέα στην χώρα μας δεν ήταν παρά μία διατροφική, γαστρονομική και πολιτιστική γενοκτονία. Όπως χάθηκαν μνημεία, έργα τέχνης, έτσι χάθηκαν ποικιλίες, προϊόντα, συνταγές γεύσης.

•     Συγκεντροποίηση και έλεγχος στο πλαίσιο της αγοράς
Η συγκέντρωση ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της γενικότερης συγκέντρωσης οικονομικής δύναμης που επιφέρει η δυναμική της οικονομίας της αγοράς και της συνακόλουθης πληθυσμιακής συγκέντρωσης στο υδροκέφαλο αθηναϊκό κέντρο. Οι πολιτικές της  Ε.Ε. στη φάση της  παγκοσμιοποίησης, στην οποία ενταχθήκαμε παρασιτικά στη 10ετία του ’90, είχαν ως συνέπεια τον εκτοπισμό των μικρών αγροτών  από τις  πολυεθνικές, τους μεγαλο-αγρότες, τους μεσάζοντες και τα σουπερ-μαρκετ. Ταυτόχρονα σήμαινε την όλο και μεγαλύτερη  εξάρτηση του αγρότη από τις πολυεθνικές για την προμήθεια των φυτοφαρμάκων, μηχανημάτων, σπόρων κ.λπ.,  γεγονός  που συνακόλουθα οδήγησε στην εκτόπιση των μικρό-αγροτών. Για να επιβιώσει ο αγρότης  έπρεπε να ελαχιστοποιεί συνεχώς  το κόστος  παραγωγής!
Δεν θα πρέπει να απορούμε σήμερα που οι μόνοι προμηθευτές προϊόντων στο πιάτο μας  είναι οι  εισαγωγικές πολυεθνικές εταιρείες, που προμηθεύονται αμφίβολης ποιότητας προϊόντα από τις τεράστιες αγρό-επιχειρήσεις (agri-business), οι οποίες εξαπλώνονται σε κάθε σημείο του πλανήτη χωρίς κανέναν έλεγχο. 
Ενδεικτικά της σημερινής συγκέντρωσης στον τομέα των τροφίμων είναι το ότι 30 μόλις πολυεθνικές ελέγχουν το ένα τρίτο των επεξεργασμένων τροφίμων, 5 ελέγχουν το 75% του διεθνούς εμπορίου σιτηρών, 6 διευθύνουν το 75% της παγκόσμιας αγοράς παρασιτοκτόνων, 2 ελέγχουν τις μισές πωλήσεις της παγκόσμιας παραγωγής μπανανών και 3 εμπορεύονται το 85% της παγκόσμιας παραγωγής τσαγιού, ενώ η Μονσάντο από μόνη της ελέγχει το 91% της παγκόσμιας αγοράς μεταλλαγμένων σπόρων. Γενικά, οι πολιτικές ελεύθερου εμπορίου που θεσμοποιούν το άνοιγμα και  τη δήθεν απελευθέρωση τους –υπό τις ευλογίες και τη στήριξη του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (Π.Ο.Ε)– οδήγησαν σε μια τεράστια συγκέντρωση οικονομικής δύναμης στα χέρια των οικονομικών ελίτ που διαχειρίζονται την παγκόσμια αγροτική οικονομία.
Η εξάρτηση αυτή παίρνει τραγικές διαστάσεις σήμερα, με τη συνεχή άνοδο της τιμής των τροφίμων, όταν σ’ ένα χρόνο π.χ. η τιμή του καλαμποκιού ανέβηκε κατά 130%, της σόγιας 87%, του ρυζιού 74%. Πέραν των πολλαπλών αιτίων που δικαιολογούν την κρίση αυτή,  π.χ. πετρέλαιο, τα ακραία καιρικά φαινόμενα, η αλλαγή καταναλωτικών προτύπων στις αναπτυσσόμενες χώρες όπως Ινδία, Κίνα κ.λπ., η άνοδος της παραγωγής βιο-καυσίμων (συνεργασία Λούλα - Μπούς ), μια βασική διάσταση είναι αυτή της κερδοσκοπίας των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών στην αγορά και διάθεση των σπόρων παραγωγής. Αυτό σημαίνει αγορά των σπόρων σε χαμηλές τιμές και πώλησή τους σε πολύ υψηλότερες στους παραγωγούς, οι οποίοι λόγω του μοντέλου της μεταφοράς και εμπορίας σε παγκόσμια κλίμακα είναι άμεσα εξαρτημένοι από την αγορά σπόρων. Αυτό φυσικά δεν θα μπορούσε να συμβεί αν η απόσταση παραγωγής και κατανάλωσης ήταν μικρότερη και αν, όπως στην παραδοσιακή καλλιέργεια, ο καταναλωτής επέστρεφε ή αν ο παραγωγός αποθήκευε σε ετήσια βάση τους σπόρους, που ήταν και πιο προσαρμοσμένοι στα τοπικά οικοσυστήματα. Βεβαίως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να εφαρμοστεί με τη χρήση υβριδίων που κυριαρχούν στην εμπορία και διάθεση σπόρων.
• Η κρίση του περιβάλλοντος
Ο πρώτος και σημαντικότερος περιβαλλοντικός κίνδυνος στην ύπαιθρο  είναι αυτός της λειψυδρίας! Ο αγροτικός τομέας κάνει συχνά κατάχρηση υδατικών πόρων και πολλές από τις μονοκαλλιέργειες στις οποίες επιδιδόμαστε, π.χ. βαμβάκι, έχουν τεράστιο κόστος στα υδατικά αποθέματα. Από εδώ προκύπτει και η έντονη πίεση για την εκτροπή του Αχελώου προκειμένου να καλυφθούν οι ούτως η ή άλλως σημαντικές ελλείψεις νερού στον θεσσαλικό κάμπο, έργο που αν πραγματοποιηθεί θα έχει τεράστιες επιπτώσεις στα οικοσυστήματα της χώρας μας.
Η μονοκαλλιέργεια, που αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της εντατικής καλλιέργειας, έχει συνέπεια  την εξαφάνιση του  75% της παγκόσμιας αγροτικής ποικιλότητας μέσα σ’ έναν αιώνα. Η εντατική χρήση χημικών στη καλλιέργεια επιβαρύνει τα ήδη περιορισμένα αποθέματα νερού, ενώ  έχει αρνητικές συνέπειες  στην ποιότητα των τροφίμων και στο  έδαφος. Είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι η εντατική καλλιέργεια και ιδιαίτερα τα λιπάσματα έχουν μολύνει τις υδατικές πήγες στη χώρα .
Όσον αφορά τις συνέπειες της εκβιομηχάνισης σε σχέση με τα ζώα, είναι γνωστές οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης/συνωστισμού των ζώων μέσα σε κλουβιά, όπου κυριολεκτικά τα ταΐζουν με αντιβιοτικά, με μοναδικό στόχο την ταχεία ανάπτυξη για το σφαγείο.
Τέλος, οι τεράστιες αποστάσεις διακίνησης των αγροτικών προϊόντων οδηγούν  σε μια απίστευτη επιβάρυνση του πλανήτη, αυξάνοντας κατακόρυφα τις εκπομπές CO2 που ευθύνονται για την κλιματική αλλαγή
Υπάρχει απάντηση;

                                                      Η απάντηση των ελίτ 
 
Η απάντηση των υπερεθνικών ελίτ και των πολυεθνικών στην παραγωγή τροφής είναι η μαζική επιβολή των εφαρμογών της βιο-τεχνολογίας και των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών. Θεωρούν για παράδειγμα  πως  προκειμένου να αντιμετωπιστεί ο επερχόμενος λιμός –αφού 850 εκατ. άνθρωποι ήδη πεινάνε στον πλανήτη και ο αριθμός αυτός θα αυξηθεί κατά 100 εκατ. τα επόμενα χρόνια– θα πρέπει να επικρατήσει η μαζική καλλιέργεια  γενετικά τροποποιημένων ποικιλιών, οι οποίες και θα λύσουν το διατροφικό, αλλά και το οικολογικό πρόβλημα (!) ιδιαίτερα στις αναπτυσσόμενες χώρες, αφού οι ποικιλίες αυτές είναι πιο ανθεκτικές και πιο παραγωγικές. Επαναλαμβάνεται λοιπόν η βασική επιχειρηματολογία της «Πράσινης Επανάστασης» της δεκαετίας του ’60 που θα έλυνε το πρόβλημα της πείνας  του Τρίτου Κόσμου, βλ. Ινδία κ.λπ.Το αποτέλεσμα της εφαρμογής αυτών των πολιτικών είναι εμφανές σήμερα στον Τρίτο Κόσμο.
Δυστυχώς, η ένταση των εφαρμογών της βιο-τεχνολογίας και των μεταλλάξεων θα οδηγήσει  στην πλήρη εξαφάνιση των μικρών παραγωγών και την εξάρτηση των υπολοίπων, παραγωγών και καταναλωτών, από της μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες αμερικάνικων συμφερόντων –π.χ. Mονσάντο. Την ίδια στιγμή τα μεταλλαγμένα συνιστούν  μια σημαντική και οιονεί απειλή για την υγεία των καταναλωτών, και την ισορροπία των οικοσυστημάτων.

                                                 Μια εναλλακτική απάντηση 
 
Απαιτείται λοιπόν να προσδιοριστεί ένας άλλος δρόμος παραγωγής τροφίμων. Ένας δρόμος που θα θεμελιώνεται στην ολοκληρωμένη ανασυγκρότηση των  ελληνικών περιφερειών στη βάση περιφερειακών και τοπικών σχεδίων με σκοπό την αποκέντρωση, την άρση του παρασιτισμού και της διατροφικής εξάρτησης,  την επανα-τοπικοποίηση της παραγωγής, τον ριζικό περιορισμό της διακίνησης προϊόντων μεταξύ παραγωγών  και καταναλωτών, τη διατήρηση της μικρής –οικογενειακής επιχείρησης, την παραγωγή ποιοτικών και ασφαλών  προϊόντων διατροφής, με ήπια διαχείριση  των τοπικών πόρων. 


Το πέρασμα από το παγκοσμιοποιημένο μοντέλο αγροτικής παραγωγής και κατανάλωσης το βασισμένο στο διεθνές εμπόριο και στο συγκριτικό πλεονέκτημα  στη μικρή και τοπική παραγωγή απαιτεί ένα συνδυασμό εθνικών και τοπικών μέτρων πολιτικής όπως:

 
                                                              Εθνικά μέτρα:


•     Ριζική πληθυσμιακή αποκέντρωση της χώρας που είναι δυνατόν να επιτευχθεί με τη μεταφορά του διοικητικού κέντρου της πρωτεύουσας στον Βορρά, σε συνδυασμό με ισχυρά κίνητρα εγκατάστασης στην επαρχία.
•     Ριζικός περιορισμός  εισαγωγής αγροτικών προϊόντων και τροφίμων με άρση των ποσοστώσεων π.χ. στο γάλα, με  εφαρμογή δασμολογικών μέτρων που ανατρέπουν τα βασικά θεμέλια της Κ.Α.Π.
•     Προώθηση ζωνών ελευθέρου εμπορίου με τόνωση των ανταλλαγών τροφίμων με τις βαλκανικές χώρες και τη Ρωσία. Δυστυχώς μέχρι σήμερα ο τομέας αυτός εξαντλείται   στην επισιτιστική βοήθεια.
•     Σθεναρή άρνηση στην επέκταση και χρήση γενετικά μεταλλαγμένων  στη βάση του πρωτοκόλλου της Καρθαγένης για τη  βιο-ασφάλεια,  με ενδυνάμωση των εθνικών και βαλκανικών δικτύων κατά των μεταλλαγμένων προϊόντων.
•     Αλλαγή καταναλωτικών προτύπων με προώθηση της κατανάλωσης εγχώριων προϊόντων ποιότητας π.χ. στις ένοπλες δυνάμεις, τη γενίκευση της μεσογειακής διατροφής, το σταμάτημα της αθλιότητας της κατανάλωσης των ταχυφαγείων.
•     Συστηματική οργάνωση και συντήρηση τράπεζας εγχώριου γενετικού υλικού και σπόρων, καθώς  και διατήρησης και αναπαραγωγής τοπικών εθνικών φυλών ζώων.
Τοπικά μέτρα
• Δημιουργία τοπικών συμβουλίων πολιτικής τροφίμων και διασύνδεση της τοπικής παραγωγής με τοπικά δίκτυα εστιατορίων, δημόσιων οργανισμών (σχολεία, νοσοκομεία). Αλλαγή του συστήματος προμηθειών τροφίμων για δημόσιες υπηρεσίες.
•     Δημιουργία τοπικών ταμείων αποταμίευσης και ενίσχυσης μικρών παραγωγών στο πρότυπο των ηθικών –εναλλακτικών τραπεζών για την ενίσχυση της λειτουργίας συνεταιρισμών παραγωγής και διάθεσης προϊόντων.
•     Αποκατάσταση και  ήπια διαχείριση των φυσικών  πόρων και άμεσος έλεγχος τους από τους ίδιους τους παραγωγούς. 
•     Ανάδειξη και σύνθεση της πολιτιστικής ταυτότητας κάθε τόπου  με πρότυπα μεσογειακής διατροφής. 
•     Υιοθέτηση παραδοσιακών παραγωγικών προτύπων καλλιέργειας  που θα βασίζονται στην αγρανάπαυση, στην πολυκαλλιέργεια, στις βιολογικές μεθόδους αντιμετώπισης των φυτικών και ζωικών ασθενειών, στη χρήση ντόπιων σπόρων και ποικιλιών, στον συνδυασμό αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής.
•     Ανασυγκρότηση των παραγωγικών και καταναλωτικών συνεταιρισμών  μέσω νέων δικτύων μεταξύ πόλεων και υπαίθρου εις βάρος των μεσαζόντων και των εμπόρων, με εφαρμογή  μοντέλων όπως αυτό της community support agriculture.
•     Δημιουργία  χώρων συνδυασμού παραγωγής αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων, κουζίνας, πολιτιστικών δρώμενων, οικολογικών παρεμβάσεων για την αποκατάσταση της περιβαλλοντικής υποβάθμισης περιοχών, ταξιδιωτικών εμπειριών  και λοιπών εκδηλώσεων υπό τη μορφή κοινωνικών επιχειρήσεων.
• Επέκταση  πρωτοβουλιών παραγωγής τροφής  και σε αστικά κέντρα, όπως π.χ. αγροκτήματα πόλης.
•     Συνδυασμός παραγωγής και διάθεσης  ενέργειας από ΑΠΕ, με παραγωγή και διάθεση προϊόντων υπό τον έλεγχο των τοπικών συνεταιρισμών.
•     Δημιουργία και επέκταση δικτύων συνεργασιών όπως αυτών του κινήματος για τις Αργές Πόλεις στην Ιταλία, το αργό φαγητό, το δίκτυο των οικο-χωριών κ.λπ.
Συμπεράσματα
Η αύξηση της τιμής του πετρελαίου, των τροφίμων, η οικολογική και κοινωνική κρίση που ήδη πλήττει τα μεγάλα αστικά κέντρα, καθιστά απαγορευτικό το μοντέλο ανάπτυξης του αγροτικού χώρου της περιόδου της παγκοσμιοποίησης.
Η ενδογενής και  αυτό-τροφοδοτούμενη ανάπτυξη –σε αντίθεση με την εξαγωγικά προσανατολισμένη μαζική παραγωγή και τη μονοκαλλιέργεια – αποτελεί τη μόνη εφικτή διέξοδο για την μικρή και μεσαία παραγωγή που αποτελεί τη βάση του κοινωνικού σχηματισμού σ’ όλον τον βαλκανικό χώρο. Αυτό προϋποθέτει την οικοδόμηση ενός νέου υποκειμένου πολύ  σημαντικού στην ιστορία των λαών της περιοχής: των κοινοτήτων, βασισμένων σε νέες και εν πολλοίς ξεχασμένες μορφές συμμετοχής, συνεργασίας και αλληλεγγύης.

 Ν. Ντάσιος

Διαβάστε περισσότερα »

Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος είναι να διαγράψεις .....

«Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος είναι να διαγράψεις τη μνήμη του. Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του.
Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία.
Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν. Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα»

Μίλαν Κούντερα


Σας θυμίζουν κάτι τα παραπάνω ;......Ίσως Ελλάδα  εδώ και κάποια χρόνια
H εξόντωση δεν περνά μόνο μέσα από την οικονομική καταστροφή .
 


Στη μεταψυχροπολεμική εποχή δύο νέοι όροι κυριαρχούν στο λεξιλόγιο των κοινωνικών επιστημών, η παγκοσμιοποίηση και η λεγόμενη νέα τάξη πραγμάτων. Η δεύτερη βρίσκεται υπό διαμόρφωση, ενώ η πρώτη αποτελεί το μηχανισμό εξομάλυνσης των κοινωνικο-οικονομικών πολιτικών και πολιτισμικών δεδομένων, προκειμένου να δημιουργηθεί μία νέα παγκόσμια πολιτική και οικονομική τάξη της οποίας θα ηγούνται η το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα, το G8 και η Ατλαντική Συμμαχία.
Η έννοια της παγκοσμιοποίησης ενέχει δύο κεντρικούς παραμέτρους, την οικονομική και την πολιτισμική, οι οποίες αποτελούν και τα δύο βασικά πεδία δράσης των παραγόντων, οι οποίοι επιδιώκουν να διαμορφώσουν τις νέες παγκόσμιες πολιτικο-οικονομικό-κοινωνικές νόρμες. Κοινό σημείο και των δύο πεδίων της παγκοσμιοποίησης αποτελεί η ομογενοποίηση και η εξάλειψη της διαφορετικότητας, είτε αυτή είναι οικονομική (περιορισμοί από κρατική παρεμβατική πολιτική), είτε είναι πολιτισμική. Η παγκοσμιοποίηση αποτελεί σήμερα φαινόμενο εν εξελίξει, ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν να προβλεφθεί εκ του ασφαλούς το αποτέλεσμα των διεργασιών που προωθούνται σε παγκόσμιο επίπεδο και με θέρμη από ακραίους γκλομπαλιστές.

Στο πολιτικό-πολιτισμικό πεδίο οι εν λόγω διεργασίες αφορούν το ρόλο ή ακόμα και την επιβίωση του κράτους-έθνους, το οποίο σημειολογικά αλλά και λειτουργικά διαφαίνεται να αποτελεί έννοια και θεσμός μη συμβατός με τους στόχους που θέτει η παγκοσμιοποίηση, καθώς η πλήρης απελευθέρωση των αγορών διαβρώνει την εθνική κυριαρχία και μεγεθύνει το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών λαών(1). Το ζητούμενο στη νέα χιλιετία είναι ο νέος ρόλος του έθνους-κράτους, αλλά και των πολιτικών ελίτ στη διαδικασία διακυβέρνησης μίας κρατικής οντότητας.

Στη μεταψυχροπολεμική εποχή, η αυτοτέλεια δράσης του έθνους-κράτους τουλάχιστον στο πεδίο μακροοικονομικής διαχείρισης, έχει αναμφίβολα περιορισθεί. Ωστόσο, το κράτος ως οντότητα με κανονιστικές/ρυθμιστικές εξουσίες εξακολουθεί να παραμένει ισχυρό σε βαθμό που να του επιτρέπει να λειτουργεί προς όφελος της τοπικής κοινωνίας που εκπροσωπεί. Αυτό ωστόσο που δεν έχει αποσαφηνισθεί είναι αν θα εξακολουθήσει να λειτουργεί στο μέλλον ως ο εντολοδόχος της τοπικής κοινωνίας ή απλά ως ο διαχειριστής ενός υπερεθνικού κέντρου λήψης αποφάσεων. Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι στις “αναδυόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης των διεθνών αγορών οι εθνικές κυβερνήσεις θα διαδραματίζουν ένα νέο ρόλο, λιγότερο αυτοτελή…[ο οποίος θα εστιάζεται] στο ρόλο του αρωγού/εντολοδόχου μιας παγκόσμιας/διεθνούς οντότητας”(2). Η προβληματική που προκύπτει από τα παραπάνω εστιάζεται στο κατά πόσο οι τοπικοί εκπρόσωποι του παγκόσμιου διεθνοποιημένου κεφαλαίου θα αποτελούν αξιόπιστους εκπροσώπους της τοπικής κοινωνίας. Μέχρι σήμερα ο ρόλος των πολιτικών ελίτ προσδιορίζονταν με αποκλειστικό γνώμονα την αμφίδρομη σχέση τους με το τοπικό στοιχείο καθώς οι εθνικές ελίτ, ως η “κυρίαρχη μειονότητα”(3) ενός υπο-εθνικού περιβάλλοντος λειτουργούσαν με αποκλειστικό γνώμονα το συμφέρον της τοπικής κοινωνίας. Οι παρενέργειες της παγκοσμιοποίησης απειλούν να διαρρήξουν τους δεσμούς μεταξύ των εθνικών πολιτικών ελίτ και των τοπικών κοινωνιών, ειδικά στη περίπτωση μικρών, αναπτυσσόμενων χωρών, στις οποίες οι πολιτικές ηγεσίες αναλαμβάνουν δεσμεύσεις έναντι υπερεθνικών κέντρων εξουσίας, τα οποία δεν επηρεάζονται από καμίας μορφής δέσμευση έναντι υπο-εθνικών κέντρων λήψης αποφάσεων. 
Το ζητούμενο προκειμένου να υπάρξει μία εξισορροπημένη σχέση μεταξύ της επιβαλλόμενης νόρμας παγκοσμιοποίησης και των αναγκών μίας τοπικής κοινωνίας είναι κατά πόσον οι πολιτικές ελίτ θα αυτοπροσδιορίζονται και λειτουργικά ως “εθνικές” ελίτ ή ως “υπερεθνικοί εντολοδόχοι”. Μία άποψη υποστηρίζει ότι μία νέα μορφή διακυβέρνησης θα ανατρέψει τις μέχρι σήμερα ισορροπίες στο πεδίο του έθνους-κράτους, καθώς αυτό θα λειτουργεί πλέον ως τοπικός διαχειριστής υπερεθνικών κέντρων, προσφέροντας νομιμότητα στις αποφάσεις που θα λαμβάνονται εκτός εθνικής επικράτειας.

Με την εν λόγω πιθανή εξέλιξη μπορούμε να συσχετίσουμε το μοντέλο του Barry Buzan, με το οποίο περιέγραψε δύο ανόμοιες μορφές κράτους, προσδιοριζόμενων από τους στόχους που έχουν θέσει οι πολιτικές ελίτ. Ο πρώτος τύπος (minimal state) θεμελιώνεται στην αντίληψη του John Locke περί κοινωνικού συμβολαίου και περιγράφει μία μορφή κράτους με προσανατολισμούς τέτοιους, που να εξυπηρετούν τις ανάγκες και επιθυμίες των ατόμων που το συνθέτουν. Στην εν λόγω πολιτειακή οργάνωση διακρίνεται ταύτιση μεταξύ των στόχων μεταξύ των συντελεστών μονάδων του κράτους (τους πολίτες) και των στόχων του ιδίου του κράτους, όπως αυτοί εκφράζονται από την ηγεσία του. Το δεύτερο “μοντέλο” κράτους (maximal state) είναι “είτε κάτι πολύ περισσότερο από το σύνολο των μερών του (πχ. τη λαϊκή βούληση, τα επί μέρους συμφέροντα των πολιτών του), είτε κάτι διαφορετικό από αυτούς, και, ως εκ τούτου έχει τα δικά του συμφέροντα(4). Σύμφωνα με το προτεινόμενο μοντέλο μπορεί ένα κράτος να μην εκφράζει τις πραγματικές επιθυμίες των πολιτών του, καθώς στοχεύει πρώτιστα στην ικανοποίηση των δικών του στόχων “σε βάρος των επιθυμιών/συμφερόντων της πλειοψηφίας των ατόμων, όπως αυτά εκφράζονται εντός αυτού(5). Σε μία τέτοια περίπτωση, παρατηρείται κοινωνικός αναβρασμός/απορύθμιση, καθώς η ασυμβατότητα των ιδίων στόχων του κράτους με τις επιθυμίες των ατόμων που οργανώνονται υπό αυτό δημιουργεί σύγκρουση συμφερόντων. Το κράτος πλέον λειτουργεί προς ίδιον όφελος, μην εκφράζοντας ή διαστρεβλώνοντας τη λαϊκή βούληση, με αποτέλεσμα να μην ικανοποιεί τις επιθυμίες της πλειοψηφίας, οι αντιδράσεις της οποίας ωστόσο μετριάζονται με τη χειραγώγηση μέσα από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, τα οποία αποτελούν την αιχμή του δόρατος της επιδιωκόμενης πολιτικής κοινωνικοποίησης(6) των ατόμων, προκειμένου να γίνουν αποδεκτοί οι νέοι στόχοι.

Στο χώρο της ΕΕ το δικαίωμα του εθνικού κέντρου λήψης αποφάσεων να προσδιορίζει τις σχέσεις του κράτους έναντι μεμονωμένων ατόμων ήδη φαίνεται να τίθεται σε δεύτερη μοίρα, όπως διαφαίνεται και με τη Συνθήκη Σένγκεν, με την οποία επιβάλλεται στις εθνικές πολιτικές ηγεσίες να αποδέχονται χαρακτηρισμούς φυσικών προσώπων ως “επικίνδυνα”, με μοναδικό γνώμονα την αξιολόγηση ενός υπερεθνικού κέντρου λήψης αποφάσεων. Από τη μέχρι τώρα ανάλυση διαφαίνεται ότι το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην υιοθέτηση υπερεθνικών δομών και μορφών διακυβέρνησης, αλλά πρώτον στην εξισορροπημένη σχέση μεταξύ κεντρικής εξουσίας και των τοπικών πολιτικών ελίτ και δεύτερον στο κατά πόσο είναι δυνατόν ένα απρόσωπο, απομακρυσμένο, υπερεθνικό κέντρο εξουσίας να λάβει υπόψη του τις ιδιαιτερότητες και ξεχωριστές ανάγκες μίας τοπικής κοινωνίας, η οποία αποτελεί μία διοικητική περιφέρεια με την οποία δεν τη “δένουν” ούτε συναισθηματικοί ούτε άλλοι δεσμοί. Πιθανή λύση στο εν λόγω πρόβλημα θα ήταν η ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης και η πλήρης πολιτική ένωση με στόχο τη δημιουργία μίας ενιαίας πολιτικής οντότητας με διεθνή κρατική υπόσταση, ωστόσο αυτό προϋποθέτει αποσαφήνιση του θεσμικού πλαισίου διαμόρφωσης ομοσπονδίας, καθώς και του ρόλου και ειδικού βάρους που θα έχουν οι εταίροι, ώστε να εξασφαλίζεται η ισονομία, η πολιτιστική ιδιαιτερότητα και τυπική ισοπολιτεία μεταξύ εταίρων με ανόμοιο ειδικό βάρος.

Οι στόχοι της παγκοσμιοποίησης στο οικονομικό πεδίο είναι η διαμόρφωση συνθηκών φθηνής εργασίας, η ελαστικοποίηση του νομικού πλαισίου εργασίας η οποία θα επιτρέψει την αύξηση των κερδών του πολυεθνικού κεφαλαίου. Αυτό εξηγεί και τη διεθνή τάση συμπίεσης της αμοιβής εργασίας η οποία θυσιάζεται στο βωμό της ανταγωνιστικότητας. Οι υπέρμαχοι του γκλομπαλισμού και του διεθνοποιημένου κεφαλαίου χρησιμοποιούν συχνά το επιχείρημα του εκσυγχρονισμού των τοπικών κοινωνιών και του “αναπόφευκτου” των αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις προκειμένου να δικαιολογήσουν την διαβρωτική διείσδυση των πολυεθνικών σε βάρος των εξουσιών και παρεμβατικού χαρακτήρα του έθνους-κράτους. Το ρητορικό ερώτημα που τίθεται είναι αν η δράση μίας πολυεθνικής σε μία υπανάπτυκτη ή και υπό ανάπτυξη χώρα, όπου η εθνική νομοθεσία δεν προστατεύει τον εργαζόμενο θα οδηγήσει στη διαμόρφωση ενός νέου εργασιακού χάρτη προστασίας της αμειβόμενης εργασίας. Το ερώτημα δυστυχώς δεν επιδέχεται απάντηση με διφορούμενες δελφικές ερμηνείες, καθώς διακηρυγμένος στόχος του διεθνικού κεφαλαίου είναι η ελαχιστοποίηση του κόστους παραγωγής που επιχειρείται με τη συμπίεση των εργασιακών αμοιβών και την ανάπτυξη τεχνολογίας αιχμής.

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς λοιπόν, αν πράγματι οι υπό διαμόρφωση κοινωνικο-οικονομικές και πολιτικές συνθήκες σε παγκόσμιο επίπεδο είναι τόσο δυσοίωνες τότε γιατί μέρος των διανοουμένων, των άλλοτε επαναστατών και υπερασπιστών των πένιτων δεν αντιδρά. Στη χώρα μας ειδικότερα οι λεγόμενοι “διανοούμενοι” πλην ορισμένων εξαιρέσεων (βλέπε καθηγητή Βεργόπουλο)(7) έχουν αποδεχθεί πλέον τους όρους που επιβάλλουν οι ισχυροί της γης και σιωπούν. Ελάχιστοι στέκονται κριτικά και με θάρρος απέναντι στην “απολυταρχία του χρήματος”, η οποία εξελίσσεται σε μία εν δυνάμει απειλή για τη δημοκρατία. Σιγά αλλά σταδιακά διαμορφώνεται μία “οριζόντια κουλτούρα” διανοούμενων και τεχνοκρατών οι οποίοι καλούνται να πείσουν τους πλέον δύσπιστους για την “αναγκαιότητα” της επιβολής νέων όρων εργασίας εν ονόματι του ανταγωνισμού. Η μερική απασχόληση αναβιβάζεται σε πανάκεια προκειμένου να αντιμετωπιστεί η ανεργία, γεγονός που οδηγεί στην έκπτωση των δικαιωμάτων του εργαζόμενου, αλλά και στη στοιχειώδη υποχρέωση που έχει το κράτος να τον προστατεύσει. Οι αγορές αποτελούν το κάρο που θα οδηγήσει την ανθρωπότητα σε μία νέα εποχή ημιαπασχόλησης και στην πενία εκατομμύρια εργαζομένων. Ωστόσο ελάχιστοι έχουν την ικανότητα προσομοίωσης ή και το θάρρος ανάλυσης των κοινωνικών προβλημάτων και αντιθέσεων που θα προκύψουν από μία ισοπεδωτική, μονεταριστική μη κοινωνική πολιτική για τις τοπικές κοινωνίες. Ο αιώνας που εισήλθαμε δεν αποτελεί μόνο τον αιώνα της παγκοσμιοποίησης και της νέας πολιτικής και οικονομικής τάξης πραγμάτων, αλλά και τον αιώνα των συγκρούσεων. Αυτές θα λάβουν μορφή διεθνικής διαμαρτυρίας και ταξικής αφύπνισης των μη προνομιούχων χαμηλόμισθων, οι οποίοι θα προσφέρουν φτηνή εργασία. Όπως σωστά επισημαίνει ο Κ. Βεργόπουλος ήδη “τα υπερκέρδη [των πολυεθνικών] προέρχονται όχι από εξειδικευμένη ψηφιακή εργασία αλλά από την υπερεκμετάλλευση ανειδίκευτων και ανίσχυρων ανηλίκων”(8). Ο κίνδυνος “διάχυσης” του εν λόγω φαινομένου σε χώρες υπό ανάπτυξη είναι πλέον ορατός, καθώς θα προσπαθήσουν να γίνουν αποδέκτες ξένων πολυεθνικών κεφαλαίων με την αναθεώρηση των “ανελαστικών” εργασιακών σχέσεων και τη συμπίεση του κόστους εργασίας. Σύμφωνα με εκτιμήσεις Ελλήνων εργατολόγων “η απορύθμιση της εργασίας έχει γίνει σήμερα το νέο επίσημο παγκόσμιο δόγμα της νέας τάξης πραγμάτων”(9).
Θα επιχειρήσουμε να αναλύσουμε τις τρεις θεμελιώδεις υποθέσεις εργασίας (10) βάση των οποίων η παγκοσμιοποίηση με τη νέα εργασιακή νόρμα που επιδιώκει να επιβάλλει θεωρεί ότι θα επιλύσει τα παγκοσμιοποιημένα προβλήματα της ανεργίας και ανάπτυξης. Πρώτον, οι υπέρμαχοι του γκλομπαλισμού υποστηρίζουν ότι “εμπόριο πάνω από όλα σημαίνει ελευθερία”.Ως σημαίνον, η παραπάνω διατύπωση βρίσκει την πλειοψηφία των αναλυτών σύμφωνους. Ωστόσο, το σημαινόμενο της εν λόγω ελευθερίας προϋποθέτει την οριοθέτηση μεταξύ ελευθερίας και ασυδοσίας και εκμετάλλευσης. Με δεδομένο ότι το κράτος υποχωρεί ως ρυθμιστικός/παρεμβατικός παράγων δεν έχει ακόμα αποσαφηνιστεί το ποιος θα μπορέσει εν προκειμένω να ελέγξει ακραίες μορφές εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Πρακτικά, κινούμαστε προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή του απόλυτου αντιπαραγωγικού και αντιαναπτυξιακού κρατικού παρεμβατισμού. Υπό αυτό το πρίσμα το κράτος ορθά υποχωρεί, ωστόσο δεν διαφαίνεται να υπάρχει μία ασφαλιστική δικλείδα που θα προστατεύσει τους πολίτες του “παγκόσμιου χωριού”. Ο απόλυτος μη έλεγχος αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε εκφυλιστικά φαινόμενα και ασυδοσία όπως έχει δείξει και η διεθνή πρακτική. Δεύτερος ισχυρισμός των υπέρμαχων της παγκοσμιοποίησης είναι ότι “το ελεύθερο εμπόριο πλουτίζει τους λαούς, ιδιαίτερα τους πιο φτωχούς στις υπανάπτυκτες χώρες”. Η μέχρι σήμερα αναμφισβήτητη διεθνή πρακτική αποδεικνύει ότι οι ανειδίκευτοι εργάτες σε χώρες με οικονομική υστέρηση πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, καθώς προσφέρουν φθηνό εργατικό δυναμικό, το οποίο επιπλέον στερείται οιονδήποτε δικαιωμάτων λόγω έλλειψης ενός θεσμικού εργασιακού πλαισίου, το οποίο να τους προστατεύει από την χαμηλά αμειβόμενη υπερεργασία. Παρόμοια παραδείγματα καταγγέλθηκαν στους συντηρητικούς Times του Λονδίνου, με αφορμή το πλαίσιο απασχόλησης στη νοτιοανατολική Ευρώπη και χώρες αναφοράς τη Βουλγαρία, όπου οι ωριαίες αμοιβές εργαζομένων σε βιομηχανίες ένδυσης λυμαίνονται μεταξύ 30 και 60p (180-350 δρχ). Εάν μέχρι σήμερα δεν κατέστη εφικτό να προστατευθούν τα δικαιώματα των εργαζομένων μέσα από έναν ενίοτε υπέρμετρο κρατικό παρεμβατισμό είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν αυτό μπορεί να επιτευχθεί με την απόλυτη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας. Τη στιγμή που οι ισχυροί του “παγκόσμιου χωριού” στέκονται αδιάφορα (11) μπροστά στο πρόβλημα της φτώχειας και του υποσιτισμού, της καταπίεσης και της καταστροφής του περιβάλλοντος είναι αδιανόητο να αναμένει κανείς να αναλάβει αυτό το έργο το πολυεθνικό κεφάλαιο. Όπως επισημάνθηκε και στη διακήρυξη της Χιλιετίας του ΟΗΕ, “τα οφέλη από την παγκοσμιοποίηση είναι άνισα μοιρασμένα, όπως άνισα διανεμημένα είναι και τα κόστη”. Η ίδια προβληματική διαφαίνεται και στην Έκθεση για την Ανάπτυξη 2000 του ΟΗΕ όπου η φτώχεια κατηγοριοποιείται ως ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο απόλυτος στόχος της φθηνής εργασίας δεν φαίνεται να είναι απόλυτα συμβατός και με τις πρόσφατες διακηρύξεις του Κόφι Ανάν περί σεβασμού της πολιτισμικής ιδιομορφίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων(12), τα οποία εκτιμάται πως θα παραβιάζονται όταν οι εργαζόμενοι δεν απολαμβάνουν προστασίας από κανέναν θεσμικό φορέα. Αυτό θα σημάνει και το τέλος του ρόλου του κράτους όχι μόνο ως ρυθμιστή των δρώμενων στο εσωτερικό του αλλά και ως εκφραστή της πλειοψηφίας, οπότε δημιουργείται δημοκρατικό έλλειμμα στον τρόπο διαχείρισης των κοινών μίας οργανωμένης πολιτείας. Τρίτο επιχείρημα στη φαρέτρα των υπέρμαχων της παγκοσμιοποίησης είναι η υπόθεση εργασίας ότι “το εμπόριο βελτιώνει το περιβάλλον, καθώς αυξάνει τα κέρδη, οπότε όσο πιο εύποροι γίνονται οι άνθρωποι τόσο πιο πρόθυμοι είναι να δαπανήσουν στη διατήρηση της οικολογικής ισορροπίας”. Ο παραπάνω ισχυρισμός είναι αληθής κατά το ήμισυ, δηλαδή ότι η αύξηση των εσόδων παρέχει τη δυνατότητα αύξησης των κονδυλίων για την προστασία του περιβάλλοντος. Ωστόσο με την υποχώρηση του κράτους ως ρυθμιστικού/παρεμβατικού παράγοντα και την εξουδετέρωση του από τη διείσδυση του πολυεθνικού κεφαλαίου, δεν διαφαίνεται ποιος μπορεί να λάβει δραστικά μέτρα προκειμένου να ελέγξει τις όποιες οικολογικές παρενέργειες της εμπορικής δραστηριότητας. Χαρακτηριστική περίπτωση η δράση των πολυεθνικών στη νότια Αμερική και η σταδιακή καταστροφή των τροπικών δασών του Αμαζονίου, η υπεραλιείας. Η υπερκατανάλωση και η άλογη αύξηση της παραγωγικότητας οδηγεί σε μία κούρσα αυτοκαταστροφής, ιδιαίτερα καθώς το κόστος της υποβάθμισης του περιβάλλοντος δεν υπολογίζεται στο κόστος αύξησης της βιομηχανικής παραγωγής.
Στην Ευρώπη τα κεντροαριστερά κόμματα βρίσκονται αντιμέτωπα με τις νέες προκλήσεις και καλούνται να αποσαφηνίσουν όχι μόνο τον Ευρωπαϊκό εργασιακό χάρτη αλλά και το ρόλο της ενωμένης Ευρώπης στο νέο διεθνές πολιτικό γίγνεσθαι. Ωστόσο δείχνουν μάλλον αδύναμα να ελέγξουν τις παρενέργειες της παγκοσμιοποίησης όπως διεφάνει και στη διάσκεψη του Βερολίνου για την κεντροαριστερή Ευρώπη(13). Αν μη τι άλλο οι απόψεις μέρους των ειδικών, οι οποίοι επωμίστηκαν το έργο αναζήτησης του νέου ρόλου της κεντροαριστεράς στην Ευρώπη απέχουν παρασάγγας από την κεντροαριστερή κοσμοθεωρία, ενώ ταυτίζονται σχεδόν με το ακραιφνώς νεοφιλελεύθερο αμερικανικό μοντέλο, το οποίο υιοθετήθηκε από την σημερινή κυβέρνηση ως η “απάντηση” στις προκλήσεις τις νέας χιλιετίας.
Η παγκοσμιοποίηση επιδιώκει να αμβλύνει τις όποιες διαφορές μεταξύ των επί μέρους τοπικών κοινωνιών, προκειμένου να επιβάλλει με τη μορφή της πλέον λογικής, ορθολογικής απόφασης, τις λύσεις που εξυπηρετούν τα παγκοσμιοποιημένα συμφέροντα μη κυβερνητικών δρώντων, όπως οι πολυεθνικές εταιρείες. Αναπόφευκτα τίθεται το ερώτημα ως ποιο σημείο η παγκοσμιοποίηση θα διαβρώσει τις ρυθμιστικές και κανονιστικές εξουσίες του έθνους-κράτους. Ενδεχομένως στο μέλλον να ξεπεραστεί το dictum του Μάξ Βέμπερ με το οποίο προσέδιδε στο κράτος το προνόμιο να κάνει χρήση βίας κατά το δοκούν εντός της επικράτειας του(14). Αυτό ωστόσο φαντάζει εξωπραγματικό σήμερα, καθώς οι τοπικές κοινωνίες δεν φαίνονται διατεθειμένες να αποδεχθούν την αλλοτρίωση τους. Το παράδειγμα των Γάλλων αγροτών, οι οποίοι εξεγέρθηκαν κατά της παγκοσμιοποίησης, φτάνοντας μάλιστα και σε ακραίες μορφές αντίδρασης που περιελάμβαναν το κάψιμο καταστημάτων πολυεθνικής αλυσίδας ενδέχεται να ακολουθήσουν και άλλες κοινωνικές ομάδες, οπότε ελλοχεύει ο κίνδυνος κοινωνικής απορύθμισης. Όπως είναι φυσικό, παρόμοιες δυναμικές αντιδράσεις δεν χαρακτηρίζουν τα αντανακλαστικά όλων των Ευρωπαϊκών τοπικών κοινωνιών.
Στην Ελλάδα, μία χώρα με ανεπαρκή βιομηχανική ανάπτυξη και υποδομή και έναν γηρασμένο πληθυσμό, ο οποίος παρουσιάζει έλλειψη αντανακλαστικών και ανικανότητα πρόβλεψης/ προσομοίωσης των κοινωνικών προβλημάτων που θα προκύψουν με την επιβολή της νέας εργασιακής νόρμας, η νέα αντίληψη αναμένεται να δημιουργήσει μία νέα τάξη μη προνομιούχων, γεγονός το οποίο έχει επισημανθεί κυρίως από τους ιδεολογικούς αντιπάλους της παγκοσμιοποίησης το ΚΚΕ(15). Το ζητούμενο είναι να καθορισθεί το ποιος θα έχει το θεσμικό δικαίωμα να παρεμβαίνει όταν η παγκοσμιοποιημένη αγορά εκτρέπεται από κανόνες οι οποίοι δεν βοηθούν την κοινωνική συνοχή των τοπικών κοινωνιών και καταστρατηγούν κάθε είδους εργασιακό προνόμιο προκειμένου να μεγιστοποιηθούν τα κέρδη μίας μικρής παγκόσμιας ολιγαρχίας. Η έκθεση του ΟΗΕ (1998)(16) για την ανθρώπινη ανάπτυξη επισημαίνει ότι 225 άτομα κατέχουν πλούτο ίσο με το ετήσιο εισόδημα 2,5 δις ανθρώπων. Οι εν λόγω δείκτες έχουν επιβαρυνθεί ακόμα περισσότερο τα τελευταία δύο χρόνια σε βάρος των απανταχού μη προνομιούχων ενώ όλα δείχνουν ότι το πολυεθνικό κεφάλαιο δεν κινείται από αλτρουιστικά κίνητρα. Δεν απομένει παρά το κράτος να επανεργοποιηθεί προκειμένου να αναλάβει το νέο παρεμβατικό ρόλο του και να υιοθετήσει μία αναθεωρημένη πολιτική στρατηγική έναντι του απειλητικού φαινομένου της παγκοσμιοποίησης. Δεν νοείται το κράτος να παραμένει ένας “επιτήδειος ουδέτερος” αλλά ένας ουσιαστικός θεσμικός ρυθμιστής των συγκρουόμενων συμφερόντων με δυνατότητα παρέμβασης. Αυτό το οποίο θα πρέπει να λάβουν υπόψη οι εθνικές πολιτικές ελίτ και τα υπο-εθνικά κέντρα λήψης αποφάσεων είναι ότι το πολυεθνικό κεφάλαιο έχει πλέον τη δυνατότητα μετακίνησης ωστόσο τα έθνη διαβιούν και ευημερούν ή δυστυχούν εντός της εθνικής επικράτειας.

Διαβάστε περισσότερα »

Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

Το ευρώ φέρνει τη «βαλκανοποίηση» της Ελλάδας

     Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ



 Μας το λένε πλέον κατάμουτρα. Έμμεσα, αλλά σαφέστατα. Η διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ ο Γερμανός γκαουλάιτερ, Χορστ Ράιχενμπαχ, ο Δανός εκπρόσωπος του ΔΝΤ, Πόουλ Τόμσεν, στην τρόικα – όλοι αυτοί, συγκρίνουν τους μισθούς στην Ελλάδα με εκείνους της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας, της Κροατίας. Εκεί μας κατατάσσουν, στα εξαθλιωμένα Βαλκάνια.
Το μήνυμά τους δεν μπορεί να παρερμηνευτεί:

«Αν θέλετε να μείνετε στο ευρώ, οι μισθοί και οι συντάξεις σας θα οδηγηθούν στα επίπεδα των μισθών της Βουλγαρίας, της Αλβανίας, της Ρουμανίας! Συντάξεις δυο τρία κατοστάρικα, μισθοί από τέσσερα κατοστάρικα μέχρι ένα χιλιάρικο οι καλύτεροι! Τέρμα οι συγκρίσεις των μισθών και των συντάξεων των Ελλήνων με των Γερμανών, των Γάλλων, των Ολλανδών ή των Βέλγων. Από δω και πέρα τέτοιου είδους συγκρίσεις θα ανήκουν μόνο στη σφαίρα της ονειροφαντασίας! Από πού κι ως πού έχουν το θράσος οι Έλληνες να συγκρίνονται με τους Γερμανούς ή τους Βέλγους; Οι Βούλγαροι, οι Σκοπιανοί, οι Αλβανοί είναι η κατηγορία τους! Αυτής της κλάσης “Ευρωπαίοι” είναι!».


Η εκδίκηση της Ιστορίας

«Θέλετε να γίνουμε σαν τους Βαλκάνιους γείτονές μας;» ήταν η μόνιμη επωδός στη χώρα μας εναντίον όσων επέκριναν τη συχνά ολέθρια πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ κατά των ελληνικών εθνικών συμφερόντων.

Η απειλή αυτή έπαψε να εκτοξεύεται από τους απολογητές της πολιτικής της εθνικής υποτέλειας όταν κατέρρευσε και στις βαλκανικές χώρες ο αλήστου μνήμης «υπαρκτός σοσιαλισμός» και αποδείχτηκε εμπράκτως ότι το πέρασμα των χωρών αυτών στον καπιταλισμό και η ένταξή τους στην ΕΕ οδήγησαν δεκάδες εκατομμύρια κατοίκους τους σε απείρως χειρότερη φτώχεια και δυστυχία, που ούτε είχαν φανταστεί στους πιο ανατριχιαστικούς εφιάλτες τους!

Τώρα έρχεται η εκδίκηση της Ιστορίας. Από τα πιο επίσημα χείλη των εκπροσώπων της Ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ακούμε ότι και η Ελλάδα εκεί ανήκει, στα νέα Βαλκάνια της ΕΕ, τα οποία είναι πολύ, πολύ χειρότερα από τα Βαλκάνια του «υπαρκτού σοσιαλισμού», με τα οποία μας απειλούσαν πριν από τριάντα σαράντα χρόνια!

Το χειρότερο είναι ότι δεν πρόκειται πλέον για απειλή. Πρόκειται για την επίσημη γραμμή της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στη χώρα μας, την οποία υλοποιεί μια κυβέρνηση «οικονομικών Κουίσλινγκ» που συναπαρτίζουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ – τα δύο κόμματα που κυβερνούν αδιαλείπτως την Ελλάδα εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια.

Υπάρχει σωτηρία;

Το ζωτικής σημασίας ερώτημα που αναφύεται και απασχολεί ολόκληρο τον ελληνικό λαό είναι: Εδώ που μας έχουν οδηγήσει, υπάρχει ακόμη ελπίδα σωτηρίας; Τι μπορούμε να κάνουμε ή τι μπορεί να γίνει για να σωθούμε και να μην ξαναβρεθούμε μισόν αιώνα πίσω;

Η μία λύση, η ριζική, είναι η έξοδος από το ευρώ, όπως προτείνουν οι πιο ριζοσπαστικές αντιμνημονιακές δυνάμεις και πρωτίστως της Αριστεράς, αλλά όχι μόνο. Η άποψη αυτή κερδίζει συνεχώς έδαφος, σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν είναι ακόμη πλειοψηφική ούτε οι δυνάμεις που την υιοθετούν έχουν άμεση κυβερνητική ή επαναστατική προοπτική για να την εφαρμόσουν. Είναι υποχρεωμένες να περιμένουν, προσπαθώντας ταυτόχρονα να διαμορφώσουν ευνοϊκότερο συσχετισμό δυνάμεων στην ελληνική κοινωνία, χωρίς αυτό να σημαίνει οπωσδήποτε μακρόχρονη αναμονή.
Για την ώρα, πάντως, ο πολύς κόσμος αναζητά λύση μέσα στο σύστημα, μέσα στο ευρώ, διερωτώμενος, βεβαίως, αν όντως υπάρχει τέτοια οδός σωτηρίας, συναρτώμενη όχι μόνο με ελληνικές, αλλά και με ευρωπαϊκές εξελίξεις.
Όχι σε ΝΔ - ΠΑΣΟΚ

Προκειμένου οι Έλληνες να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι αν υπάρχει ή δεν υπάρχει λύση μέσα στην Ευρωζώνη, είναι απαραίτητο να προηγηθούν ορισμένα βήματα.

Πρώτα απ’ όλα, πρέπει η νέα κυβέρνηση της χώρας που θα σχηματιστεί μετά τις εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν, να μην είναι και πάλι μια επανέκδοση «οικονομικών Τσολάκογλου». Στο πλαίσιο αυτό και με βάση τη στάση που έχουν μέχρι τώρα τηρήσει, μια κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου θα είναι ολέθρια για τη χώρα – ιδίως αν η κυβέρνηση αυτή έχει ισχυρή πλειοψηφία.

Ο απόλυτος εφιάλτης θα είναι, μάλιστα, αν η κυβέρνηση αυτή έχει συνολικά πάνω από εκατόν ογδόντα βουλευτές. Τότε θα κάνει αμέσως και τις τροποποιήσεις του Συντάγματος που απαιτούν οι Γερμανοί, προκειμένου να μετατρέψουν την Ελλάδα –όπως και όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες– σε αποικία τους και να εξανδραποδίσουν οικονομικά τους Έλληνες, γυρίζοντάς τους σε καταστάσεις ανάλογες με των δεκαετιών του 1950, του 1960, του 1970. Τότε που δεκάδες εκατομμύρια Έλληνες, Ιταλοί, Ισπανοί, Πορτογάλοι, Τούρκοι έφευγαν εργάτες στη Δυτική Γερμανία.


Η αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας είναι απολύτως αδύνατη, ενώ για αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ ούτε ως ανέκδοτο δεν μπορεί να κάνει κανείς λόγο. Για να πάρουν, όμως, και τα δύο αυτά κόμματα μαζί εκατόν πενήντα έναν βουλευτές απαιτείται ποσοστό γύρω στο 37% με 38% αθροιστικά από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Ευνόητο είναι ότι αυτό το ποσοστό το έχουν εξασφαλισμένο, εκτός συναρπαστικού απροόπτου «εξέγερσης» των ψηφοφόρων στην κάλπη.



Όλεθρος οι 180 βουλευτές

Για να πάρουν μαζί εκατόν ογδόντα βουλευτές, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πρέπει να συγκεντρώσουν αθροιστικά ποσοστό ψήφων που θα υπερβαίνει το 47% με 48%, ίσως και το 49%, καθώς αυτό εξαρτάται από το άθροισμα των ψήφων όλων των κομμάτων που θα μείνουν εκτός Βουλής.

Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι το χειρότερο ποσοστό που συγκέντρωσαν από κοινού το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ήταν το 77,4% που σημείωσαν στις εκλογές του 2009 –ποσοστό που είναι κατά... τριάντα (!) εκατοστιαίες μονάδες μεγαλύτερο από αυτό που απαιτείται σήμερα για να συγκεντρώσουν τα δύο κόμματα μαζί εκατόν ογδόντα βουλευτές–, θα έλεγε ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θα έχουν οπωσδήποτε εκατόν ογδόντα βουλευτές και, μάλιστα, πολλούς περισσότερους μετά τις εκλογές.

Καθόλου έτσι δεν είναι, όμως, σήμερα η κατάσταση. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πολύ δύσκολα θα συγκεντρώσουν αθροιστικά ποσοστό 47% με 48%. Ενδέχεται, μάλιστα, αυτό να καταστεί αδύνατο, αν πάνε καλά τα αντιμνημονιακά κόμματα του Πάνου Καμμένου στο χώρο της ΝΔ και των Λούκας Κατσέλη και Χάρη Καστανίδη στο χώρο του ΠΑΣΟΚ.

Στην περίπτωση αυτή δεν αποκλείεται καθόλου η μεν ΝΔ να κινηθεί γύρω στο 25%, το δε ΠΑΣΟΚ να μην φτάσει καν το 20%. Όλα αυτά, βεβαίως, δεν είναι τίποτα περισσότερο από υποθέσεις. Οι κάλπες είναι αυτές που θα διαμορφώσουν τη νέα πολιτική κατάσταση της χώρας. Αν, πάντως, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ πάρουν εκατόν ογδόντα βουλευτές, η Ελλάδα χάθηκε.



Οι ελπίδες στη Γαλλία

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τα μάτια όλων των λαών της Γηραιάς Ηπείρου είναι στραμμένα προς τις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας.

Οι πάντες γνωρίζουν ότι ο καπιταλισμός έχει και εναλλακτικές οικονομικές πολιτικές για την ΕΕ. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι μονόδρομος η ασκούμενη πολιτική ακραίας και εξοντωτικής λιτότητας για τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τους μικρομεσαίους. Αυτή η πολιτική ασκείται φυσικά επειδή επιφέρει τα μέγιστα δυνατά κέρδη στο κεφάλαιο αλλά και επειδή σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν απειλούνται επαναστάσεις του λαού ή, έστω, σοβαρές κοινωνικές εξεγέρσεις. Σε οποιοδήποτε κράτος κι αν σημειωνόταν κοινωνική επανάσταση και ανατροπή, η ευρωπαϊκή πολιτική θα άλλαζε ραγδαία και ριζικά, προκειμένου οι ελίτ της Ευρώπης να διασώσουν το καθεστώς τους. Όσο οι λαοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπομένουν αδρανείς, θα ήταν πραγματικά ηλίθιοι να αλλάξουν πολιτική.

Οι Ευρωπαίοι πολίτες ευελπιστούν η αναμενόμενη νίκη του σοσιαλιστή υποψήφιου Φρανσουά Ολάντ να σηματοδοτήσει την έναρξη εφαρμογής μιας σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής στην Ευρώπη, προκειμένου να εκτονωθούν οι εντάσεις προς όφελος του συστήματος – ιδίως αν επακολουθήσει νίκη και σχηματισμός κυβέρνησης Σοσιαλδημοκρατών - Πρασίνων στη Γερμανία του χρόνου το Σεπτέμβρη.

Μικρό καλάθι...

Η αλήθεια είναι ότι ο Ολάντ αυτό που θα διαπραγματευτεί με το Βερολίνο θα είναι η βελτίωση της θέσης της Γαλλίας στο γαλλογερμανικό άξονα, καθώς η σχέση αυτή γίνεται όλο και πιο ετεροβαρής για το Παρίσι. Αν οι Γερμανοί του εκχωρήσουν κάτι που να ικανοποιεί τη γαλλική ελίτ, ο Ολάντ θα συμβιβαστεί και, φυσικά, θα αδιαφορήσει για την τύχη των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών, διαψεύδοντας τις ελπίδες τους.

Όποιος θέλει μπορεί να ελπίζει, αλλά καλύτερα ας κρατάει μικρό καλάθι μέχρι να δει τι θα γίνει.
Διαβάστε περισσότερα »

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ: ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΜΕΝΙΑ ΕΧΘΡΟ ΜΑΣ!

 Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
  http://konstantakopoulos.blogspot.com/

Η Αρμενία (και το συνδεόμενο με αυτή Ναγκόρνο-Καραμπάχ) είναι μια ορεινή περίκλειστη χώρα, περιβαλλόμενη από εχθρούς. Ανατολικά το Αζερμπαϊτζάν, με το οποίο βρέθηκε σε πόλεμο στη δεκαετία του 1990 και το οποίο την απειλεί. Νότια και νοτιοδυτικά με την Τουρκία, που έχει απειλήσει επανειλημμένως να επέμβει στην περιοχή, κάνοντας χρήση των προνοιών της συνθήκης του Καρς. Βορείως είναι η Γεωργία, που, αν δεν είναι ανοιχτός εχθρός, φίλος πάντως δεν είναι. Η Γεωργία έχει εξαιρετικά εχθρικές σχέσεις με τη Ρωσία, κυριότερο σύμμαχο της Αρμενίας, που χρειάζεται όμως τον εναέριο χώρο της ή το έδαφoς της Γεωργίας για να τη συνδράμει. Στη στρατιωτική απειλή που αντιμετωπίζει εύκολα μπορεί να προστεθεί και ο ενεργειακός και άλλος αποκλεισμός, όπως συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Για τους λόγους αυτούς πληροφορήθηκαν με κατάπληξη στο Ερεβάν (όπως επίσης στη Μόσχα και την Τεχεράνη), ότι η ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζεται να συνάψει συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με το Αζερμπαϊτζάν, παρέχοντάς του μάλιστα, παρά την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε ως χώρα, γενναιόδωρη στρατιωτική βοήθεια, που μπορεί να ανατρέψει τον συσχετισμό δυνάμεων! Η έκπληξη ήταν ακόμα μεγαλύτερη, στο μέτρο που Αρμένιοι και ‘Ελληνες της Μικράς Ασίας εσφάγησαν από τον ίδιο δυνάστη! Αλλά και το Αζερμπαϊτζάν διατηρεί στενότατες σχέσεις με την ‘Αγκυρα και το ψευδοκράτος στην Κύπρο, με το οποίο οι σχέσεις του είναι οι καλύτερες που έχει οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο, μετά από την ίδια την Τουρκία! Γιατί να ενισχύσει η Ελλάδα αυτή τη χώρα;

Οι κατάπληκτοι Αρμένιοι, σε μια προσπάθεια αποτροπής της συμφωνίας, προσέφυγαν στον ‘Ελληνα Υπουργό ‘Αμυνας Δημήτρη Αβραμόπουλο, όχι μόνο εκλιπαρώντας τον να μην προχωρήσει, αλλά και φτάνοντας στο σημείο να προσφέρουν εκείνοι δωρεάν στην Ελλάδα όσα τυχόν αντιαεροπορικά συστήματα δεν τους είναι απαραίτητα. Σύμφωνα με τις πληροφορίες μας όμως, ο ‘Ελληνας Υπουργός ‘Αμυνας επιμένει στη συμφωνία.

Ο λόγος είναι (δυστυχώς) απλός. Το ζητάει από τον κ. Αβραμόπουλο η ισραηλινή κυβέρνηση, στα πλαίσια της στρατηγικής της για μια «ημισέληνο», μια ζώνη επιρροής που θα ξεκινάει από την Κύπρο και θα «κυκλώνει» την Τουρκία, συνιστώντας ταυτόχρονα και τον βόρειο διάδρομο μιας επίθεσης κατά του Ιράν. Εξ ου η εντατική στρατιωτική συνεργασία με τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και τη Γεωργία, μεταξύ άλλων. Και, όπως και σε όλα τα άλλα ζητήματα, στο λεξιλόγιο των Ελλήνων πολιτικών απουσιάζει η λέξη «όχι».

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η ρήξη της κυβέρνησης Νετανιάχου με την ομάδα του Ερντογάν (και όχι την Τουρκία γενικά, όπως νομίζουν οι παρ’ ημίν κουφιοκεφαλάκηδες, αγνοώντας μια κρισιμότατη διαφορά) μπορεί να συνιστά μια σπουδαία ευκαιρία για την Ελλάδα και την Κύπρο, υπό τον όρο όμως (που δεν εκπληρούται) ότι Αθήνα και Λευκωσία θα διέθεταν μια εθνική στρατηγική, θα είχαν δηλαδή κάποιες επιδιώξεις, πέραν του να λύσουν εις βάρος τους τις ελληνοτουρκικές διαφορές και να επαναφέρουν το σχέδιο Ανάν. Αλλοιώς θα κάνουν τελικά τα «θελήματα» μιας χώρας που έχει εμπλακεί στα πιο επικίνδυνα παιχνίδια της υφηλίου, χωρίς η Ελλάδα ή η Κύπρος να κερδίζουν τίποτα άλλο από κινδύνους.

Δεν χρειαζόμαστε «νταβατζήδες»

Η χώρα μας, στην κατάσταση που βρίσκεται, χρειάζεται απελπιστικά συμμάχους σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, και στην Ιερουσαλήμ και στη Μόσχα, και στην Ευρώπη και στην Αμερική και στον τρίτο κόσμο, παντού. Το μόνο που δεν χρειάζεται, το μόνο που την έχει καταστρέψει, είναι οι «νταβατζήδες». Και μόνο τέτοιους μπορούν να βρουν οι ‘Ελληνες πολιτικοί, ικανοί μόνο για σχέσεις υποτέλειας. Ακόμη και την κατ’ αρχήν αξιοποιήσιμη ιδέα μιας ελληνοϊσραηλινής προσέγγισης θα καταστρέψουν με τον τρόπο που πολιτεύονται, μετατρέποντάς την από πηγή ωφέλους σε πηγή κινδύνων και δεινών.

Παίρνουμε άλλωστε ως χώρα κάποιο αντάλλαγμα από όλα αυτά; Το Ισραήλ έχει π.χ. πολύ μεγάλη επιρροή στην Αλβανία. Του ζητήσαμε να την ασκήσει ώστε να κυρωθεί η συμφωνία για την ΑΟΖ ή να σταματήσει ο ελλιμενισμός τουρκικών υποβρυχίων; ‘Όχι φυσικά. Η Αθήνα μόνο δίνει, δεν παίρνει, ούτε καν ζητάει, σε αυτό και σε όλα τα άλλα θέματα, όχι μόνο από το Ισραήλ, αλλά από τους πάντες! Ζητήσαμε σε αντάλλαγμα όχι μόνο της βοήθειας του Αζερμπαϊτζάν, αλλά και πολλών άλλων πολύ σημαντικών και παρακινδυνευμένων στρατιωτικών διευκολύνσεων που μας ζητάει, να σταματήσει έστω η Ιερουσαλήμ να αναγνωρίζει τα Σκόπια ως Μακεδονία; ‘Όχι βέβαια.

Υπάρχει και μια άλλη πτυχή στην υπόθεση της Αρμενίας. Δεν χρειάζεται η Ελλάδα να κάνει αυτή τη βρωμοδουλειά με το Αζερμπαϊτζάν. Κάνοντάς την η Αθήνα μπήχνει βαθιά το μαχαίρι της δυσπιστίας στις σχέσεις με έναν λαό σύμμαχο, που η τραγική ιστορία μας, μας ενώνει με ακατάλυτους δεσμούς. Γιατί να το κάνουμε;

Τα ίδια έγιναν με τον Μιλόσεβιτς, που τον έριξε ο σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου ‘Αλεξ Ρόντος, βάζοντας ταυτόχρονα σφήνα στους Ρώσους και μετά βγήκε και διαφήμιζε τον ρόλο του, ώστε να μη μείνει τίποτα όρθιο στις ελληνοσερβικές και ελληνορωσικές σχέσεις. Μας έβαλαν εμάς να δώσουμε τον Οτσαλάν, για να μην ξαναυπάρξει εμπιστοσύνη μεταξύ Κούρδων και Ελλήνων. Και πάει λέγοντας, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει το σύνολο σχεδόν των παράπλευρων σχέσεων που είχε η Ελλάδα, μέχρι το 1996, σχέσεων που δεν αρέσουν βέβαια στους «φιλέλληνες» των Αθηνών, αλλά που μπορούσαν κάπως να αντισταθμίσουν την πίεση που δέχεται μονίμως η Ελλάδα από τους υποτιθέμενους συμμάχους και εταίρους, περιλαμβανομένης της Τουρκίας. Ελπίζουμε ο κ. Σαμαράς να «μαζέψει» τον Υπουργό του, σταματώντας αυτή την ακατανόητη συμφωνία.


       πηγή


Διαβάστε περισσότερα »

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

Βίντεο -συζήτηση : Τα ελληνικά ιδρύματα των ατλαντιστών



Μειοψηφικές ομάδες χαμηλού επιστημονικού επιπέδου, προσπαθούν να καθορίσουν την εξωτερική και αμυντική πολιτική της Ελλάδας χρηματοδοτούμενες από ιδρύματα και πρόσωπα που κάθε άλλο παρά υπερασπίζονται τα εθνικά συμφέροντα της χώρας μας.
Εξαιρετική συζήτηση,σχολιασμός (πραγματοποιήθηκε το 2009,αλλά πάντα επίκαιρη) που αξίζει να ακούσετε ολόκληρη ,παρατίθενται άρθρα περιοδικών εφημερίδων ( Καθημερινή) ,δηλώσεις προσώπων
( Παπαχελάς ,Βερέμης κ.α ) , μέσα από τα οποία γίνεται γνωστή η δράση των εν λόγω φιλοαμαρικάνικων ιδρυμάτων.
Από ιδρύματα τύπου (ΕΛΙΑΜΕΠ ) κατακρίνεται ,υποβαθμίζεται κάθε φωνή,συλλογικότητα πατριωτική ,ενώ παράλληλα ταυτίζεται ο αγνός δημοκρατικός πατριωτισμός του ελληνικού λαού με τον εθνικισμό.
Η εθνική εξωτερική πολιτική γι αυτούς ,ταυτίζεται με τα συμφέροντα των Η.ΠΑ και όχι της Ελλάδος.



Για την συζήτηση  ( Γ. Καραμπελιάς με Σπύρο Κουτρούλη ) 
πατήστε  τον παρακάτω σύνδεσμο: 

Διαβάστε περισσότερα »

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

ΕΛΙΑΜΕΠ : Ελληνικό Ίδρυμα Αμυντικής (αμερικάνικης καλύτερα) και Ευρωπαϊκής Πολιτικής .Προωθώντας την Νέα Τάξη Πραγμάτων στην Ελλάδα! Ο ελληνικός λαός πρέπει να μάθει ....!!!!!!

Η υλοποίηση της ηγεμονίας της Νέας Τάξης πραγμάτων σε άμεσο και πρακτικό πολιτικό επίπεδο.


Ένα - ένα τα κομμάτια του νεοταξικού παζλ έρχονται στην θέση τους...

Σειρά έχει το περιβόητο ΕΛΙΑΜΕΠ (www.eliamep.gr) που μας έχει απασχολήσει ουκ ολίγες φορές με την δραστηριότητα του...

Όπως αναφέρουν λοιπόν απόλυτα αξιόπιστες και διασταυρωμένες πληροφορίες το ΕΛΙΑΜΕΠ διαχειρίζεται τα τελευταία χρόνια, ως άτυπο διευθυντήριο συγκρότησης της εξωτερικής πολιτικής, όλους τους φακέλους της ελληνικής διπλωματίας, εν γνώσει μάλιστα του εκάστοτε πρωθυπουργού.

Η επιρροή που ασκεί το ΕΛΙΑΜΕΠ στη χάραξη της στρατηγικής από το υπουργείο Εξωτερικών είναι διαχρονική. Εξάλλου είναι ηλίου φαεινότερο το γεγονός ότι σε γενικές γραμμές η κεντρική αντίληψη και η βασική στρατηγική κατεύθυνση της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας ελάχιστα τροποποιείται σήμερα τόσο σε σχέση με την περίοδο που υπουργός Εξωτερικών ήταν η νυν πρόεδρος της «Δημοκρατικής Συμμαχίας» κα Ντόρα Μπακογιάννη, (η οποία διατηρούσε ιδιαίτερα καλές σχέσεις με το ΕΛΙΑΜΕΠ, σε όλα τα επίπεδα και ευθυγραμμιζόταν με αυτό) όσο και επι πρωθυπουργίας  Γ. Α. Παπανδρέου ο οποίος μάλιστα έστειλε και μέλος του ΕΛΙΑΜΕΠ, τον γνωστόν τέως πρέσβη Αποστολίδη να διαπραγματευθεί μυστικά με τους τούρκους για το Αιγαίο!!![1]

Άλλωστε είναι καιρός τώρα που ορισμένες επιλογές των κυβερνήσεων στην εξωτερική μας πολιτική, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στα ζητήματα της ευρύτερης περιοχής μας, τα Βαλκάνια, την Τουρκία και την Κύπρο, προκαλούν σε όλους μας έκπληξη.

Ο βαθμός της ευθυγράμμισής τους με τις αμερικανικές επιταγές και τα αιτήματα των Τούρκων είναι εντυπωσιακός. Το μέγεθος της συναίνεσης μοιάζει κυριολεκτικά εξωπραγματικό αν κανείς δεν γνωρίζει ότι, πίσω από αυτούς τους «διαμορφωτές της κοινής γνώμης», υπάρχουν ολόκληρα δίκτυα στήριξης και κατάρτισης αυτής της πολιτικής. Μόνον αν κάποιος αποκτήσει μια ευρύτερη εποπτεία αυτών των δικτύων θα καταλάβει πως οι κυβερνητικές επιλογές προκύπτουν από μια στρατηγική που προωθείται συστηματικά στη χώρα μας. Ειδάλλως, οι στάσεις και οι συμπεριφορές ορισμένων ανθρώπων θα παραμένουν, στα μάτια ακόμα και του πιο καλοπροαίρετου παρατηρητή, απλά ως παροξυστικές εκφράσεις εθελοδουλείας.


Το ιστορικό του Ιδρύματος

Το ΕΛΙΑΜΕΠ άρχισε να λειτουργεί στα μέσα του 1980. Επίσημη θεσμική έκφραση, ως ένα ανεξάρτητο μη-κερδοσκοπικό ίδρυμα με εκπαιδευτικό και ερευνητικό χαρακτήρα, πήρε στα 1988 με την ονομασία Ελληνικό Ίδρυμα Αμυντικής και Ευρωπαϊκής Πολιτικής. Μέχρι τότε, το ίδρυμα λειτουργούσε άτυπα, στα πλαίσια ανεπίσημων συναντήσεων πανεπιστημιακών, στρατιωτικών, διπλωματών και δημοσιογράφων που συζητούσαν σχετικά με τις διεθνείς εξελίξεις και την εξωτερική πολιτική της χώρας.

Όπως αναφέρεται και στο σχετικό ιστορικό στην ιστοσελίδα του ΕΛΙΑΜΕΠ, ήδη από την περίοδο όπου το ίδρυμα λειτουργούσε άτυπα, ως χώρος διαλόγου, τα «δι-ατλαντικά θέματα» βρίσκονταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των συμμετεχόντων. Αντικείμενο των ερευνών και των εκπαιδευτικών προγραμμάτων του ιδρύματος είναι οι «εξελίξεις στις περιοχές της Μεσογείου, της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Μαύρης Θάλασσας, στους τομείς της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και των διατλαντικών σχέσεων που ενδιέφεραν άμεσα την Ελλάδα».

Το 1993, το ίδρυμα αλλάζει την ονομασία του σε Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής. Η αλλαγή αυτή, όπως αναφέρεται στο σύντομο ιστορικό της ιστοσελίδας του τμήματος, πραγματοποιήθηκε για να αποτυπώσει τη διεύρυνση των δραστηριοτήτων του ιδρύματος με διάφορα ερευνητικά προγράμματα τα οποία: «συνέβαλαν στην εδραίωση των δημοκρατιών της Ανατολικής, Κεντρικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης με τη δημιουργία κοινωνίας των πολιτών, αποτελώντας ένα σημείο αναφοράς ανάμεσα σε ιδιωτικούς και δημόσιους φορείς, σε θέματα κοινωνικοπολιτικά, ασφάλειας και ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης».


Η σύνθεση του παρόντος διοικητικού συμβουλίου
(μέλη της Bilderberg, οι μισοί αν όχι όλοι):

ΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΙ
ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΤΑΜΙΑΣ
ΜΕΛΗ
  • Γεώργιος Αντωνετσής, Πτέραρχος ε.α.
  • Γιώργος Δαυίδ, Πρόεδρος, Δ.Σ., Coca Cola 3Ε (Ο εκπρόσωπος της Bilderberg στην Ελλάδα με συνεχόμενες συμμετοχές στις συνεδριάσεις της «Λέσχης» απο το 1996 μέχρι και σήμερα)
  • Μίνως Ζομπανάκης, Πρόεδρος, GISE A.G., Αθήνα (Παρών στην συνεδρίαση της «Λέσχης Bilderberg» το 1991)
  • Παναγιώτης K. Ιωακειμίδης, Καθηγητής Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, Πανεπιστήμιο Αθηνών
  • Αχιλλέας Μητσός, Πρώην Γενικός Διευθυντής, Γενική Διεύθυνση Έρευνας, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Καθηγητής Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
  • Θάνος Ντόκος, Γενικός Διευθυντής, ΕΛΙΑΜΕΠ
  • Ελένη Παπακωσταντίνου, Nομική Σύμβουλος
  • Αλέξανδρος Φίλων, Πρέσβης ε.τ. / Διευθυντής , Επιστημονικό Κέντρο Ανάλυσης και Σχεδιασμού (ΕΚΑΣ), Υπουργείο Εξωτερικών
Τιμητικό Συμβούλιο
  • Νίκη Γουλανδρή, Πρόεδροs Μουσείου Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας
  • Στάθης Ευσταθιάδης, Δημοσιογράφος, TO BHMA
  • Κωνσταντίνος Ζέπος, Πρέσβης ε.τ.
  • Κώστας Ιορδανίδης, Δημοσιογράφος, H ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
  • Πάνος Καζάκος, Ομότιμος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Αθηνών
  • Ιωάννης Καρτάλης, Σύμβουλος έκδοσης «Το Βήμα Της Κυριακής»
  • Ευάγγελος Κωφός, Ιστορικός / Επιστημονικός Σύμβουλος σε Βαλκανικά θέματα
  • Νικόλαος Λαζαρίδης, Αντιστράτηγος ε.α., Επίτιμος Γενικός Επιθεωρητής Στρατού
  • Θεόδωρος Παπαλεξόπουλος, Σύμβουλος Διοίκησης  - ΤΙΤΑΝ Α.Ε.(Παρών στην συνεδρίαση της «Λέσχης Bilderberg» το 1993 και 2008)
  • Στέφανος Σταθάτος, Πρέσβης ε.τ.

Οι χρηματοδότες του ΕΛΙΑΜΕΠ

Η χρηματοδότηση του Ιδρύματος σύμφωνα με την σελίδα του προέρχεται κυρίως από τη σύναψη συμβάσεων για έρευνα και εκπαίδευση με φορείς του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και από χορηγίες διεθνών ιδρυμάτων και οργανισμών.



Είναι όμως μόνο αυτοί οι χρηματοδότες;;

Ανάμεσα στην σχεδόν ατελείωτη λίστα χρηματοδοτών, που παραθέτει στην επίσημη σελίδα του το ΕΛΙΑΜΕΠ και περιλαμβάνει το κράτος, μεγάλες τράπεζες (από την Εμπορική, έως...την Παγκόσμια Τράπεζα), μεγάλες πολυεθνικές (από την Ιντρακόμ έως την Κόκα-κόλα), το ΝΑΤΟ, κτλ... παραλείπει να αναφέρει μερικά ενδιαφέροντα ονόματα τα οποία με μια σύντομη έρευνα καταφέραμε να ανακτήσουμε απο την παλιά σελίδα του EΛΙΑΜΕΠ (http://www.eliamep.gr/old-site/...) η οποία όμως, όπως μπορείτε να δείτε έχει διαγραφεί...

Γιατί άραγε;;...
Αναλυτικά οι ξένοι χορηγοί του ΕΛΙΑΜΕΠ

• Bertelsmann Foundation,Gütersloh
• Carnegie Endowment forInternational Peace,Washington DC
• Commemorative Associationfor the Japan World Exposition(1970), Tokyo
• Council of Europe, Strasbourg
• Eleni Nakou Foundation, London
• Embassy of the United States,Athens
• EU Institute for Security Studies,Paris
• European Bank forReconstruction andDevelopment (EBRD), London
• European Commission, Brussels
• European Human RightsFoundation, Brussels
• European Parliament, Brussels• European Science Foundation,Strasbourg
• Ford Foundation, New York• Friedrich Ebert Stiftung, Bonn
• Friedrich Naumann Stiftung,Königswinter
• Fund for an OpenSociety- Serbia, Belgrade
• German Marshall Fund of theUnited States, Washington DC
• Haniel Stiftung, Hannover
• Hellenic Resources Institute,Cambridge MA
• Institute for East-West Studies,New York
• Japan External Trade Organisation (JETRO), Tokyo
• Japan Foundation, Tokyo
• John D. and CatherineT. MacArthur Foundation,Chicago
• Körber Stiftung, Hamburg
• Kosovo Foundation for Open Society - Prishtina
• Michael Marks
• NATO Public DiplomacyDivision, Brussels
• Open Society Foundation - Sofia
• Open Society Foundation for Albania, Tirana
• Open Society Fund - Bosniaand Herzegovina, Sarajevo
• Open Society Fund - Lithuania,Vilnius
• Open Society GeorgiaFoundation, Tbilisi
• Open Society Institute - FYROM, Skopje
• Open Society Institute - Russia, Moscow
• Philip Morris Institute for PublicPolicy Research, Brussels
• Rockefeller Foundation,New York
• Royal Ministry of ForeignAffairs, Oslo
• Soros Foundation - Hungary,Budapest
• Soros Foundation - Latvia, Riga
• Speros Basil Vryonis Centerfor the Study of Hellenism,Rancho Cordova CA
• Stability Pact for SoutheasternEurope, Working Table I onDemocratisation and HumanRights, Brussels
• United States Institute of Peace,Washington DC
• Volkswagen Stiftung, Hannover
• World Bank, Washington DC

Φυσικά, η σχέση του ΕΛΙΑΜΕΠ μ’ όλα αυτά τα διεθνή κέντρα προώθησης της αυτοκρατορικής πολιτικής δεν είναι μόνο ιδεολογική. Πέρα από τη συνδιοργάνωση των εκδηλώσεων, οι συνεργασίες αυτές εκτείνονται και σε αμεσότερο, υλικό επίπεδο. Μια ματιά στην παραπάνω λίστα των διεθνών χρηματοδοτών του ιδρύματος αρκεί για να μας πείσει ότι το ΕΛΙΑΜΕΠ συμμετέχει πλήρως στα ευρύτερα δίκτυα των μη-κυβερνητικών οργανώσεων που προωθούν την Νέα Τάξη Πραγμάτων σε παγκόσμιο επίπεδο.

Το United States Institute of Peace είναι ένας ανεξάρτητος οργανισμός που ιδρύθηκε και χρηματοδοτείται από το Κογκρέσο. “Σκοπός του είναι να συμβάλει στην αποτροπή, τη διαχείριση και την επίλυση διεθνών διενέξεων, τόσο μέσα από έναν συμβουλευτικό ρόλο όσο και μέσω της άμεσης εμπλοκής στις διεθνείς ειρηνευτικές αποστολές”21.

Ο πρόεδρός του ιδρύματος, Τζ. Ρόμπινσον Γουέστ (J. Robinson West), συμμετείχε στην κυβέρνηση Φορντ (ως υψηλά ιστάμενος στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας) και της κυβέρνησης Ρήγκαν (υφυπουργός στο υπουργείο Πολιτικής, Διοίκησης και Προϋπολογισμού 1981-1983, με τομέα ευθύνης την εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. για το πετρέλαιο). Σήμερα, είναι επίσης αντιπρόεδρος στο συμβουλευτικό τμήμα του υπουργείου Ενέργειας και μέλος στο Εθνικό Συμβούλιο για το Πετρέλαιο και στο Συμβούλιο για τις Διεθνείς Σχέσεις των Η.Π.Α.

Αποκαλυπτικό είναι επίσης το στοιχείο ότι ένας από τους βασικούς ξένους χρηματοδότες του ΕΛΙΑΜΕΠ είναι και ο γνωστός σε όλους μας George Soros-CFR και μάλιστα με χορηγίες μέσω 9 (εννέα!) διαφορετικών ιδρυμάτων!


Έχει μεγάλο καημό ο άνθρωπος με τα εθνικά μας θέματα. Τον ίδιο καημό έχουν κι άλλα ιδρύματα όπως το Ford Foundation, το State Department, η PHILIPP MORRIS , ο ROCKEFELLER κοκ...
Και όλοι αυτοί μαζεύτηκαν μία μέρα και είπαν: «Δεν πάμε στην Ελλάδα να βρούμε τον Alexis, τον Veremis, τον Vourloumis, τον Culubis, τον Dokos, τον Τsoukalis να τους δώσουμε μερικές χιλιάδες δολάρια ώστε να πολεμήσουν για τα συμφέροντα της χώρας τους ;;;».

Ο SOROS, ο οποίος επενδύει όπου επενδύει κι ο Rockefeller, και ο FORD, και το ΝΑΤΟ, και το STATE DEPARTMENT κέρδισε ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ από τις μετοχές τους στις βιομηχανίες όπλων του BUSH (Carlyle) και τις ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΕΣ του Dick Cheney (HULLIBURTON) αλλά επειδή με τα ίδια ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΑ δολάρια ΜΠΟΥΚΩΝΕΙ ΤΑ ΣΤΟΜΑΤΑ Αριστερών, Οικολόγων Πράσινων, Φιλελεύθερων, Πασόκων, Νεοδημοκρατών, Σκοπιανών, Τούρκων, Τσάμηδων θα βρείτε να τον αποκαλούν ΜΕΓΑ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟ (!), και άλλα τέτοια χιουμοριστικά.

Τα αιματοβαμμένα δολάρια του Soros χρηματοδοτούν δεκάδες οργανώσεις δήθεν για τα ανθρώπινα δικαιώματα που η μόνη τους δουλειά είναι να ΡΟΚΑΝΙΖΟΥΝ αντι-αμερικανικά καθεστώτα ώστε να ανατραπούν μετά από «ΕΓΧΡΩΜΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ» που εκτός από εικονική Δημοκρατία υποχρεώνουν τις «απελευθερωμένες» χώρες , εκτός από τα να διαθέτουν τους φυσικούς τους πόρους σε Αμερικάνικες εταιρίες, να φιλοξενήσουν και μερικές συστοιχίες από Αμερικάνικους Πυρηνικούς Πυράυλους!

Ιδρύματα με χρηματοδότηση του SOROS και της παρέας του που κινούνται υπογείως με σκοπό να υποτάξουν τις χώρες στην Αμερικανική κυριαρχία, υπάρχουν παντού και κυρίως στη Ρωσία όπου έλαβε χώρα και μεγάλο σκάνδαλο ΚΑΤΑΣΚΟΠΕΙΑΣ με πρωταγωνιστή δήθεν φιλανθρωπικό ίδρυμα του ιδίου κ.Soros. 


Το έργο του ΕΛΙΑΜΕΠ

Για να μας φαίνονται ΛΟΓΙΚΑ τα παράλογα και ΣΟΒΑΡΑ τα γελοία ... απαιτούνται μεγάλες δόσεις ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ. Έτσι διάφοροι "πόρνοι" της δημοσιογραφίας φροντίζουν να χειραγωγούν την κοινή γνώμη, με ΨΕΜΑΤΑ ή σοβαροφανή άρθρα άποψης.

Ένας άλλος τρόπος εισαγωγής προπαγάνδας στην κοινή γνώμη είναι η εκπόνηση μελετών, η διενέργεια ερευνών, συνεδρίων και σεμιναρίων καθώς και η έκδοση βιβλίων προπαγάνδας. Ο συντονισμός της προπαγάνδας γίνεται μέσα από Ιδρύματα ή Οργανισμούς που δεν έχουν άλλο σκοπό από την προώθηση των συμφερόντων ... όσων επενδύουν σ'αυτά.

Οι μεγαλύτεροι κερδοσκόποι του αιώνα μας δεν θα επένδυαν ούτε μισό δολάριο αν δεν ήταν σίγουροι ότι θα το πάρουν πίσω στο δεκαπλάσιο. Έχουμε γράψει κατά καιρούς γι'αυτό και τους πράκτορες-φωστήρες σε διάφορα THINK-TANK που προσπαθούν να πείσουν τον κοσμάκη για τη ΓΝΩΣΗ , τη ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ και την ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ τους... έννοιες που ΔΕΝ έχουν σχέση με το επάγγελμα του πράκτορα ή του πόρνου της δημοσιογραφίας που είναι η πραγματική τους δουλειά.

Γι' αυτούς τους πόρνους της διανόησης και της δημοσιογραφίας είναι παράλογο να αποκτήσει πυρηνικά όπλα το ΙΡΑΝ αλλά απόλυτα λογικό να ρίξει κανείς 2 ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΒΟΜΒΕΣ σε πόλεις με άμαχο πληθυσμό.


Είναι παράλογο να ζητάμε από τα Σκόπια να αλλάξουν το αλυτρωτικό τους (καλλιτεχνικό) όνομα αλλά είναι λογικό το ΝΑΤΟ να δημιουργεί εκ του μηδενός το έθνος των Βόσνιων και των Κοσοβάρων αφού προκάλεσε 1 εκατομμύριο νεκρούς στην Γιουγκοσλαβία!

Είναι παράλογο για τους ίδιους φωστήρες να υπάρχει ανεξάρτητη χώρα παραγωγός πετρελαίου που τα πετρέλαιά της να μην ανήκουν σε Αμερικάνικες εταιρίες.


Μας ενημερώνουν για το δημοκρατικό έλλειμα της Ρωσίας οι εκπρόσωποι αυτών των φιλανθρώπων που είναι οι ίδιοι που λειτουργούν ένα κρατικό στρατόπεδο νόμιμων βασανιστηρίων, το Γκουαντάναμο .

Φρόντισαν να μας πείσουν ότι το ΙΡΑΚ είχε πυρηνικά όπλα κάτι που ήταν ΨΕΜΑ.

Φρόντισαν να μας πείσουν ότι στο Αφγανιστάν πήγαν για τον Μπιν Λάντεν κι ΟΧΙ για το όπιο που παράγεται μαζικά εκεί. Και τώρα ξεκίνησαν ήδη να μιλούν για ΕΤΟΙΜΑ πυρηνικά όπλα του ΙΡΑΝ τα οποία μάλιστα διαδίδονται!

Μάλιστα σε ένα ''σοβαροφανές'' βιβλίο του Θάνου Ντόκου εξετάζεται ο κίνδυνος της εξάπλωσης όπλων μαζικής καταστροφής!

Δεν φαντάζομαι να ασχολείται με το σχέδιο των Αμερικανών να γεμίσουν ΠΥΡΗΝΙΚΟΥΣ ΠΥΡΑΥΛΟΥΣ τα σύνορα της Πολωνίας με τη Ρωσία και δεν φαντάζομαι να αναφέρεται στο γεγονός ότι οι μεγαλύτεροι έμποροι όπλων στη γη "τυγχάνει" να είναι τα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ.

Επειδή το ΕΛΙΑΜΕΠ όμως έχει πάρει χρήματα κι από Ελληνικά Υπουργεία (Γειά σου Ντόρα-ΓΑΠ-SOROS-BUSH) μπορούμε να δούμε παρακάτω πως ειρωνεύεται την τουριστική διαφημιστική καμπάνια της χώρας μας η οποία φυσικά είναι πάλι ΥΠΟΛΟΓΗ για την κακομεταχείριση (!) των χιλιάδων λαθρομεταναστών που συνέβαλαν στην διόγκωση της εγχώριας ανεργίας στο 25%, ενώ ταυτόχρονα καταλμβάνουν και το 50% των χώρων στις Ελληνικές φυλακές.


Ως γνωστό επίσης, η Αμερικάνικη ατζέντα έχει ως βασικά θέματα πίεσης ενάντια στην Ελλάδα την ένταξη της Τουρκίας και των Σκοπίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση που επιμένουν να μας παρουσιάζουν ως ΠΡΟΒΛΗΜΑ που πρέπει να λυθεί επειγόντως. Λες και εδώ και 40 χρόνια που ΔΕΝ ήταν στην Ε.Ε μας είχε πιάσει μελαγχολία.

Αυτή η σπουδή των Αμερικανών για την είσοδο των Σκοπιανών στην Ε.Ε αντί να μεταφράζεται σε πίεση προς αυτούς ώστε ν' αλλάξουν το προκλητικό όνομα που θέλουν για τη χώρα τους, χρησιμοποιείται ως όπλο εναντίον μας ώστε να υποχωρήσουμε εμείς!

Είναι χαρακτηριστικό το άρθρο του Παπαχελά στην Καθημερινή στις 17 Μαϊου του 2007 με τον τίτλο O Loser των Βαλκανίων.” αναφέροντας πως το πρόβλημα της ονομασίας των Σκοπίων είναι “χαμένο απο χέρι γιά την Ελλάδα. με προφανή σκοπό, την προσπάθεια δημιουργίας ενοχών στους Έλληνες που ΔΕΝ πουλάνε την πατρίδα τους τσάμπα!

Διαβάστε όλο το άρθρο ΕΔΩ

Μάλιστα στο ΕΛΙΑΜΕΠ βρήκαμε και δημοσκοπήσεις που περνούν το μήνυμα της "μεγάλης" ανησυχίας των πολιτών για ενεργειακή εξάρτηση από τη Ρωσία, για τα όπλα που πουλάει η Ρωσία σε τρίτες χώρες, για τη δημοκρατία εκεί κλπ. Διαβάστε τα αποτελέσματα των προπαγανδιστικών δημοσκοπήσεων που δείχνουν έναν κόσμο που δεν σχετίζεται με την πραγματικότητα.Στο ΣΚΑΙ είδαμε σχεδόν ολόκληρο το ΕΛΙΑΜΕΠ να παραδίδει μαθήματα εξωτερικής πολιτικής μπροστά σε επιβλητικά σκηνικά και μία σοβαροφάνεια αντιστρόφως ανάλογη της σοβαρότητας πολλών εκ των συνομιλητών. Για τον ρόλο του συγκεκριμένου ιδρύματος που διοικούν "σπουδαίες" προσωπικότητες που "προσέφεραν" στην Ελλάδα είχε τεθεί ερώτημα και στη Βουλή από το 1996.


  Εκλεκτοί καλεσμένοι…

Πολλές εκδηλώσεις του ιδρύματος φιλοξενούν διακεκριμένους Αμερικανούς ακαδημαϊκούς, διανοούμενους και αξιωματούχους που έχουν γίνει γνωστοί τόσο για την υποστήριξή τους στην Νέα Τάξη Πραγμάτων όσο και για τη συμμετοχή τους στην υλοποίησή της μέσα από διάφορες θέσεις σε ιδρύματα και κρατικές υπηρεσίες. Από αυτές τις εκδηλώσεις, πολλές είναι κλειστές στο κοινό. Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Στις 3 Ιουνίου του 2001, το ΕΛΙΑΜΕΠ διοργάνωσε γεύμα εργασίας με τον γνωστό αρθρογράφο των New York Times σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, κ. Τόμας Φρίντμαν. O Φρίντμαν είναι γνωστός για τις δημόσιες τοποθετήσεις του υπέρ της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού. Πέρα από αυτό, υποστήριξε τη διεξαγωγή του πολέμου στο Ιράκ ενώ, μετά από την τρομοκρατική επίθεση στο Λονδίνο, τον Ιούλιο του 2005, ο Φρίντμαν κάλεσε το Στέιτ Ντηπάρτμεντ να διεξαγάγει, παράλληλα με τις πολεμικές επιχειρήσεις, και έναν «Πόλεμο ιδεών» ενάντια σε όσους συσχετίζουν την έξαρση της διεθνούς τρομοκρατίας με τη δράση του ιμπεριαλισμού και του σιωνισμού στη Μέση Ανατολή3.

Στις 6 Ιουνίου 2002, το ΕΛΙΑΜΕΠ συνδιοργανώνει με την Αμερικανική Πρεσβεία κλειστή συζήτηση με τον διάσημο πλέον Τζον Νεγκροπόντε, τότε Πρέσβη των Η.Π.Α. στα Ηνωμένα Έθνη. Ο Τζόν Ντιμίτρι Νεγκροπόντε είναι διπλωμάτης καριέρας και μία αμφιλεγόμενη φιγούρα εξαιτίας της συμμετοχής του στην υπόγεια χρηματοδότηση των «Κόντρας» στη Νικαράγουα αλλά και της εμπλοκής του στην Υπόθεση της Ονδούρας όπου στρατιωτικοί, εκπαιδευμένοι από τη CIA, κατηγορούνται για βαρύτατες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σύμφωνα με τους Τάιμς της Νέας Υόρκης, ο Νεγκροπόντε είχε αναλάβει τη «συγκαλυμμένη δράση της κυβέρνησης Ρήγκαν για τη συντριβή της κυβέρνησης των Σαντινίστας στη Νικαράγουα7».

Στις 3 Ιουνίου 2005, διοργανώνεται συζήτηση με θέμα: Οι προτεραιότητες των Ηνωμένων Πολιτειών στα Βαλκάνια και στη Μαύρη Θάλασσα, με ομιλητή τον κ. Μπρους Τζάκσον (Bruce P. Jackson*), πρόεδρο του προγράμματος Transitional Democracies. Ο Μπρους Τζάκσον είναι μέλος του Συμβουλίου για τις Διεθνείς Σχέσεις. Συμμετέχει στο Ινστιτούτο για τις Στρατηγικές Σπουδές και είναι μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής στην New Atlantic Initiative. Ο Τζάκσον είναι πρώην αντιπρόεδρος στο τμήμα των οπλικών συστημάτων της Lockheed Martin (1993 - 2002). Επίσης, ο Τζάκσον υπήρξε πρόεδρος στο διαβόητο νεο-συντηρητικό ινστιτούτο Project for the New American Century και τώρα είναι πρόεδρος της Επιτροπής για την Απελευθέρωση του Ιράκ8. Το Project for the New American Century ιδρύθηκε το 1997 ως μια μη-κερδοσκοπική εταιρεία που σκοπό έχει την προώθηση της «αμερικανικής παγκόσμιας διακυβέρνησης». Ο πρόεδρος της οργάνωσης, William Kristol, είναι ένας από τους επιφανέστερους νεοσυντηρητικούς, εκδότης της Εφημερίδας Weekly Standard και στέλεχος του καναλιού FOX News9. Τέλος, ο Τζάκσον είναι ο ιδρυτής του ιδρύματος Project on Transnational Democracies, που σκοπό έχει την προώθηση του «εκδημοκρατισμού» των κοινωνιών που βρίσκονται σε μεταβατική φάση μετά το 1989 και την ομαλή ενσωμάτωσή τους στους ευρω-ατλαντικούς θεσμούς.

Στις 16 Φεβρουαρίου του 2012 γιά τα 60 χρόνια συμμετοχής τής Ελλάδος στό ΝΑΤΟ έγινε στό Μέγαρο εκδήλωση, στήν οποία μίλησε και ο ΓΓ τού ΝΑΤΟ Ρασμούσεν. Ο Άντερς Φογκ Ράσμουσεν, παρευρέθηκε στη Σύνοδο Κορυφής της Λέσχης  Bilderberg, στο St Moritz της Ελβετίας, για να ''συζητήσει'' την επέκταση του πολέμου στη Λιβύη και τη "στροφή" των συγκρούσων, σε μια πιο «αιματηρή» υπόθεση, παρά το γεγονός ότι η συμμετοχή των Ηνωμένων Πολιτειών στον βομβαρδισμό, είχε στοιχίσει τότε σχεδόν 1 δισεκατομμύριο δολάρια.

Η προώθηση της Νέας Τάξης Πραγμάτων
μέσω του ''ευρωατλαντισμού'' 


Πέρα όμως από τις παρουσίες των προσώπων αυτών, οι οποίοι σαφώς αντιπροσωπεύουν, προβάλλουν και προωθούν την Νέα τάξη πραγμάτων, σημασία έχουν επίσης και οι κατευθύνσεις των συζητήσεων του ΕΛΙΑΜΕΠ.

Έτσι, στις 6 Δεκεμβρίου 2002, το ΕΛΙΑΜΕΠ, σε συνεργασία με το υπουργείο Μακεδονίας–Θράκης, το υπουργείο Εξωτερικών, την Αμερικανική Πρεσβεία και με την υποστήριξη της London School of Economics και του ιδρύματος German Marshall Fund of the United States (GMFUS), διοργάνωσε εκδήλωση με θέμα: Ευρω-Ατλαντική κοινότητα, μια κοινότητα αξιών.

Το ταμείο German Marshall προβάλλεται ως ένα ανεξάρτητο από κόμματα αμερικανικό ίδρυμα υποτροφιών για την πολιτική. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα, σκοπός του ιδρύματος είναι να προωθήσει την ευρύτερη συνεργασία και την κατανόηση μεταξύ Η.Π.Α. και Ευρώπης:

«Το ίδρυμα προωθεί τους σκοπούς του μέσα από την υποστήριξη προσωπικοτήτων και ιδρυμάτων που εργάζονται σε δι-ατλαντικά θέματα, διοργανώνοντας συνέδρια στα οποία οι ηγεσίες συζητούν για τα σημαντικότερα ζητήματα που αφορούν τις δυο πλευρές του Ατλαντικού και διερευνώντας τρόπους μέσα από τους οποίους η ευρωατλαντική συμμαχία μπορεί να συμβάλει σε παγκόσμια ζητήματα πολιτικής.

Επιπλέον, το ίδρυμα Μάρσαλ υποστηρίζει διάφορες πρωτοβουλίες που ενισχύουν τη δημοκρατία».

Στις ίδιες σελίδες, διαβάζουμε ότι μεταξύ των χρηματοδοτών του Ιδρύματος συγκαταλέγονται και οι: • Εταιρεία Daimler-Chrysler
• Ίδρυμα Ford
• Γραφείο Τύπου και πληροφοριών του NATO
• Ινστιτούτο για την Ανοιχτή Κοινωνία
• U.S. Agency for International Development
• Ταμείο αδελφών Ροκφέλλερ
• Ίδρυμα Ροκφέλλερ
• Υπουργείο Εξωτερικών (Ελλάδα)13

Στην πραγματικότητα, βέβαια, το ίδρυμα αυτό είναι γνωστό για τις διασυνδέσεις του με τα υψηλότερα κλιμάκια άσκησης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Ιδρύθηκε την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, στη Γερμανία, προκειμένου να συσφίξει τις σχέσεις μεταξύ της Ευρώπης και των Η.Π.Α. έναντι της εξ ανατολών απειλής, της Ε.Σ.Σ.Δ. Όσο διαρκούσε ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα, το German Marshall Fund συντηρούσε ένα δίκτυο ιδεολογικής υποστήριξης και προπαγάνδας υπέρ των Η.Π.Α. σε όλη την Ευρώπη.

Με την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ, προσωρινά, φάνηκε ότι το German Marshall Fund, όπως και άλλα ιδρύματα που έπαιζαν παρόμοιο ρόλο, δεν έχει θέση στη μετά-ψυχροπολεμική παγκόσμια σκακιέρα. Σύντομα όμως, οι νεοσυντηρητικοί κύκλοι των Η.Π.Α. ενεργοποίησαν τα φιλο-ατλαντικά δίκτυα του ψυχρού πολέμου για να τα χρησιμοποιήσουν στα πλαίσια των σχεδιασμών τους για τη «νέα, αμερικανική ηγεμονία του 21ου αιώνα»14.

Φαίνεται πως αυτός ακριβώς ο ''ευρωατλαντισμός'' είναι που συγκινεί τους φορείς του ιδρύματος ΕΛΙΑΜΕΠ. Και τούτο δεν φαίνεται μοναχά από την εκδήλωση στην οποία αναφερθήκαμε. Στο κάτω- κάτω, κάποιος θα μπορούσε να αντιτείνει πως πρόκειται για μια μόνο περίπτωση ανάμεσα στις δεκάδες εκδηλώσεις που διοργανώνει το ίδρυμα κάθε χρόνο.

Δυστυχώς, όμως, δεν πρόκειται για μια εξαίρεση. To ταμείο German Marshall χρηματοδοτεί ολόκληρο πρόγραμμα δράσεων σχετικά με τα ζητήματα αυτά, στο οποίο συμμετέχει το ΕΛΙΑΜΕΠ ως συνδιοργανωτής. Πρόκειται για το Forum on New Security Issues το οποίο, σύμφωνα με τη σχετική ιστοσελίδα15, σκοπό έχει:

«Α) Να οικοδομήσει ένα μόνιμο χώρο διαλόγου που προωθεί την αμοιβαία κατανόηση και τη συναίνεση μεταξύ των διαμορφωτών της κοινής γνώμης των Η.Π.Α., της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Νoτιο-ανατολικής Ευρώπης.

Β) Να κοινοποιήσει τα αποτελέσματα των ερευνών και των συνεδρίων στους διαμορφωτές της πολιτικής και της κοινής γνώμης, μ’ έναν τρόπο ο οποίος θα διευκολύνει τη διαμόρφωση αποτελεσματικών πολιτικών για τη Νοτιo-ανατολική Ευρώπη.»

Παράλληλα με τη διεξαγωγή αυτού του προγράμματος, το ΕΛΙΑΜΕΠ έχει αναλάβει τον συντονισμό των υποτροφιών του Marshall στην Ελλάδα. Σχετικά με τους σκοπούς των υποτροφιών, η σχετική ιστοσελίδα του ΕΛΙΑΜΕΠ αναφέρει:

«Οι υποτροφίες έχουν ως στόχο τη δημιουργία ενός δικτύου Ευρωπαίων και Αμερικανών νέων ηγετών, μέσα στα πλαίσια ενδυνάμωσης της διατλαντικής συνεργασίας. Το German Marshall Fund χορηγεί πάνω από 100 υποτροφίες κάθε χρόνο σε νέους δημοσιογράφους, εκπροσώπους του επιχειρηματικού και πολιτικού κόσμου και μη κυβερνητικών οργανισμών που ταξιδεύουν για να γνωρίσουν τους ευρωπαϊκούς και αμερικανικούς θεσμούς και κοινωνίες καθώς και τις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσουν η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης, οι υπότροφοι έχουν συναντήσεις με επιφανείς επιχειρηματίες, πολιτικούς, ακαδημαϊκούς και δημοσιογράφους».

Εξ άλλου, το ζήτημα του ευρωατλαντισμού θεωρείται τόσο σημαντικό από το ΕΛΙΑΜΕΠ, ώστε ο γενικός διευθυντής του, κ. Θ. Κουλουμπής, θεώρησε σκόπιμο να αρθρογραφήσει και στην Καθημερινή υπέρ αυτού, υποστηρίζοντας πως η επιλογή αυτή αποτελεί την καλύτερη δυνατή στρατηγική επιλογή για τη χώρα μας. Το ίδιο άρθρο, βέβαια, φιγουράρει και στην ιστοσελίδα του ιδρύματος, στη σελίδα όπου κατατίθενται οι απόψεις των φορέων του ιδρύματος σχετικά με τα διάφορα ζητήματα της επικαιρότητας.


Τα Βαλκάνια

Πλαισιωμένο μ’ αυτές τις διασυνδέσεις και δηλώνοντας ανοικτά την προτίμησή του προς τους αμερικανικούς γεωπολιτικούς σχεδιασμούς, δεν χρειάζεται και μεγάλη φαντασία για να προβλέψουμε το τι συζητά και προωθεί το ΕΛΙΑΜΕΠ αναφορικά με τα ζητήματα των Βαλκανίων.

Η στρατηγική που προωθεί το ΕΛΙΑΜΕΠ για τα Βαλκάνια στηρίζεται στο γνωστό τετράπτυχο του δόγματος της Νέας Τάξης για την περιοχή: «ανθρώπινα δικαιώματα, πλουραλισμός, ελεύθερη αγορά, ατλαντισμός». Αυτό θα το συναντήσουμε σε κάθε δυνατή έκφραση μέσα από τις εκδηλώσεις και τα προγράμματα του ιδρύματος.

Στο ίδιο κλίμα, σε ό,τι αφορά το ζήτημα της ασφάλειας στην περιοχή μετά την 11η Σεπτεμβρίου, το ΕΛΙΑΜΕΠ διοργάνωσε, στις 24 Μαΐου 2002, διεθνές συνέδριο στην Αθήνα, σε συνεργασία με το Γραφείο Πληροφοριών του ΝΑΤΟ. Προφανώς, στα πλαίσια του συνεδρίου, δεν συζητήθηκε η απειλή που συνιστά για την περιοχή το ίδιο το ΝΑΤΟ, η αμερικανική εξωτερική πολιτική και η στρατηγική της αλλαγής των συνόρων, του κατακερματισμού και της επιβολής των νόμων της ελεύθερης αγοράς.

Επίσης, κανένα περιθώριο για παρανοήσεις δεν αφήνει και μια άλλη εκδήλωση στην οποία αναφερθήκαμε πιο πάνω, εκείνη που φιλοξενούσε τον Μπρους Τζάκσον, του διαβόητου νεοσυντηρητικού Project for a new American Century, με θέμα: «Οι αμερικανικές προτεραιότητες στα Βαλκάνια και τη Μαύρη Θάλασσα».

Ακόμα, στο πλαίσιο –προφανώς– της προώθησης της αμερικανικής στρατηγικής για τα Βαλκάνια στους «διαμορφωτές» της κοινής γνώμης της περιοχής, το ΕΛΙΑΜΕΠ διοργάνωσε διμερή συνάντηση αρχισυντακτών από την Ελλάδα και τη Βουλγαρία στις 14 Φεβρουαρίου 2001. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με το Free and Democratic Bulgarian Foundation, την ACCESS Association και το Συμβούλιο της Ευρώπης.

Το Free and Democratic Bulgaria Foundation (FDBF) είναι ένα ιδιωτικό ίδρυμα που ιδρύθηκε στις 14 Ιουνίου του 1991 από την Ιβόν και τον Ντιμίτρι Πάνιτζα. Το ίδρυμα αυτό σκοπό έχει την ενίσχυση του εκδημοκρατισμού της βουλγαρικής κοινωνίας μέσα από:
  • Τον πολιτικό πλουραλισμό
  • Την Ελευθερία του Τύπου
  • Την οικονομία της αγοράς
  • Την ανοχή
  • Την εκπαίδευση της νεολαίας
  • Τον ανοιχτό διάλογο
  • Στους χρηματοδότες του ιδρύματος, μεταξύ άλλων, συγκαταλέγονται και οι εξής:
  • Η αμερικανική Πρεσβεία της Σόφιας
  • Η βρετανική Πρεσβεία της Σόφιας
  • Το παράρτημα του Ινστιτούτου για την Ανοιχτή Κοινωνία στη Σόφια (του Τζ. Σόρος)
  • Το ίδρυμα Frederick W. Richmond Foundation (ΗΠΑ)
  • Το ίδρυμα George E. Coleman Jr. Foundation (ΗΠΑ)
  • Το ταμείο J. M. Kaplan (ΗΠΑ)
  • Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα

Τόσο οι χρηματοδότες όσο και οι διακηρυγμένες προθέσεις της οργάνωσης αφήνουν ελάχιστα περιθώρια παρανόησης του ευρύτερου ρόλου που διαδραματίζει. Ή μήπως θα ήταν παράλογο να υποθέσουμε, για μια οργάνωση που χρηματοδοτείται από τον Σόρος, τη βρετανική και την αμερικανική πρεσβεία και συγκαταλέγει στις δραστηριότητές της την «εκπαίδευση της νεολαίας», ότι ουσιαστικά εργάζεται για να στήσει τα δίκτυα των αμερικανοτραφών νεο-γιάπηδων, στα πρότυπα της OTPOR και τόσων άλλων οργανώσεων νεολαίας που προετοιμάζουν για μελλοντικούς ηγέτες φανατικούς οπαδούς της ελεύθερης αγοράς και των αμερικανικών αξιών;

Επίλογος

Αναφερθήκαμε σύντομα και επί τροχάδην σε ορισμένες πτυχές της δραστηριότητας και των στρατηγικών που επεξεργάζεται το ΕΛΙΑΜΕΠ, σε μια προσπάθεια να κατανοήσουμε καλύτερα τον ευρύτερο ρόλο που διαδραματίζει στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Δυστυχώς, έτσι όπως έχουν τα πράγματα, φαίνεται πως αυτός ο ρόλος περιορίζεται σ’ ένα είδος διαύλου, μέσα από τον οποίο η πολιτική της Νέας Τάξης Πραγμάτων εκφράζεται και γειώνεται στους όρους της ελληνικής πραγματικότητας. Πρόκειται, βεβαίως, για έναν παράδοξο ρόλο, εάν σκεφτούμε πως το ΕΛΙΑΜΕΠ λειτουργεί ως η κυριότερη δεξαμενή σκέψεως (think tank) για την επίσημη ελληνική εξωτερική πολιτική.

Γιατί το ίδρυμα αυτό δεν είναι μόνο ένας «ανεξάρτητος», «μη-κερδοσκοπικός» οργανισμός. Παρόλο που δεν υπάρχει μία τυπική, άμεση σχέση του ιδρύματος με το υπουργείο Εξωτερικών ή με οποιοδήποτε άλλο υπουργείο, οι επιρροές του είναι σαφείς σε όσα υπουργεία έχουν να κάνουν με την εξωτερική πολιτική. Κατ’ αρχήν, ο ίδιος ο υφυπουργός Εξωτερικών, κ. Βαληνάκης, έχει διατελέσει επί σειρά ετών (1988-1998) γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ, ενώ, σε ό,τι αφορά το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, το ίδιο το ΕΛΙΑΜΕΠ αναλαμβάνει συχνά σεμινάρια επιμόρφωσης των αξιωματικών του ΓΕΕΘΑ.

Γνωρίζουμε, βέβαια, πως η ελληνική κυβέρνηση επηρεάζεται και πολύ συχνά δεσμεύεται από τις τοποθετήσεις του παγκόσμιου αυτοκράτορα. Τούτο θεωρείται δεδομένο στη συνείδηση της κοινωνίας, αποτελεί μόνιμο συμπέρασμα των σφυγμομετρήσεων και είναι ένας από τους βασικούς λόγους –πέρα από τις παγκόσμιες, καταστροφικές συνέπειες του αμερικανικού αυταρχισμού– για τον οποίο η κοινωνία αναπτύσσει ισχυρά αντιαμερικανικά αντανακλαστικά.

Η περίπτωση του ΕΛΙΑΜΕΠ, όμως, είναι αυτή που καταδεικνύει ότι αυτή η δέσμευση συντελείται μέσα από πραγματικά δίκτυα οργανώσεων, ιδρυμάτων και οργανισμών τα οποία αναλαμβάνουν να υλοποιήσουν την ηγεμονία της Νέας Τάξης πραγμάτων σε άμεσο και πρακτικό πολιτικό επίπεδο.

Εξ άλλου ο πραγματικός “ηγέτης” του ΕΛΙΑΜΕΠ, Θ. Κουλουμπής, σύμφωνα με την εφημερίδα ΠΑΡΟΝ (15 Ιουνίου 2003, σελ. 7), σε άρθρο με τίτλο: «Βάζουν αμερικανό πολίτη στο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων!», «είναι αμερικανός πολίτης, έχει υπηρετήσει στον αμερικανικό στρατό και έχει δουλέψει σε κρίσιμες υπηρεσίες του αμερικανικού πενταγώνου». «Είναι πρόκληση η συμμετοχή σ’ ένα τέτοιο όργανο», τελείωνε το ρεπορτάζ του «Π» το 2003. Και όπως γράφει και πάλι το ΠΑΡΟΝ στις 27/11/2005 «η παρούσα κυβέρνηση (του Κ. Καραμανλή) όλως περιέργως τον τοποθέτησε -κάτι που ούτε το ΠΑΣΟΚ τόλμησε να κάνει- τόσο στο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων όσο και στην ακαδημία που εκπαιδεύει τους διπλωμάτες (και Κύριος οίδε πού αλλού μπορεί να βρίσκεται).»



Σημειώσεις:
[1] Ευριπίδης Μπίλλης, Τ. Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ - Πόσα έκανε η κυβέρνηση του ΓΑΠ σε 1,5 χρόνο!!!

Πηγές:
- Άρθρο του Γιώργου Ρακκά στο περιοδικό Άρδην τ. 58 (2010).
- Οι τρεις λέσχες της παγκόσμιας τάξης - άρθρο του Βήματος στις 28/01/2001
- Μυστική εξωτερική διπλωματία, πρόσωπα και συμφέροντα - www.newscode.gr
- Άρθρο απο το ιστολόγιο macedonia-greece με τίτλο ''To ΕΛΙΑΜΕΠ της προδοCIAς απέκτησε τη δική του εκπομπή''



Διαβάστε περισσότερα »