Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Κυριακή, 29 Ιουλίου 2012

Όταν ο Μπαρόζο πουλά προστασία στην Ελλάδα...


Αφού ήρθε και πήρε ότι ζήτησε, ο κ. Μπαρόζο αποχώρησε αφήνοντας πλούσιες νουθετήσεις στους υπεξούσιους ιθαγενείς της αποικίας που λέγεται Ελλάδα. «Ο πρωθυπουργός με διαβεβαίωσε ότι η Ελλάδα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις που προέρχονται από το Β’ Μνημόνιο, αλλά χρειάζονται αποτελέσματα, αποτελέσματα, αποτελέσματα. Δεν αρκούν πλέον τα λόγια. Μετά τη συνάντησή μου με τον κ. Σαμαρά πιστεύω ότι θα υπάρξουν αποτελέσματα» πρόσθεσε ο κ. Μπαρόζο. Ο εν λόγω κύριος δήλωσε ικανοποιημένος από τις διαβεβαιώσεις που έλαβε από τον πρωθυπουργό και εξέφρασε τη χαρά του που τις δεσμεύσεις αυτές απέναντι στους εταίρους μοιράζονται και οι κ.κ Βενιζέλος και Κουβέλης.

Αυτά για να ξέρουμε την αλήθεια περί επαναδιαπραγμάτευσης. Καταλάβατε τώρα γιατί όποιος έχει εμφανιστεί έως σήμερα να διεκδικεί επαναδιαπραγμάτευση μνημονίων ή δανειακών συμβάσεων, δεν αναφέρεται ποτέ συγκεκριμένα τι και ποιους όρους θέλεις να επαναδιαπραγματευθεί. Η επαναδιαπραγμάτευση είναι απλά για λαϊκή κατανάλωση. Όπως είπε κι ο Σαμαράς προσφάτως, την επαναδιαπραγμάτευση την εννοούσε σε βάθος τετραετίας και αφού η χώρα αποδείξει ότι ξέρει να ακολουθεί εντολές και μνημόνια. Όποιος νομίζει ότι επαναδιαπραγμάτευση σημαίνει κάτι άλλο, τότε απλά εθελοτυφλεί, αν δεν κάνει τίποτε άλλο πολύ χειρότερο.
Ωστόσο, το κλου της επίσκεψης του κορυφαίου ευρωπαίου αξιωματούχου ήταν όταν απευθύνθηκε στους Έλληνες πολίτες, λέγοντας: «Ξέρω ότι πολλοί αισθάνονται ότι έχει χαθεί η ελπίδα, πολλοί είναι υποχρεωμένοι να δεχθούν πολύ δύσκολες θυσίες και πάρα πολλοί διερωτώνται γιατί να πρέπει να κάνουν ακόμη περισσότερα». Δεν μπορείτε να φανταστείτε τα δάκρυα ευγνωμοσύνης που κύλησαν από τα μάτια εκατομμύρια ανέργων, αλλά και ακόμη περισσότερων εργαζομένων δίχως παρών και μέλλον.
«Καταλαβαίνω αυτές τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς, και συμφωνώ ότι κάποιες από τις προσπάθειες φαίνονται άδικες, αλλά καλώ τους πολίτες να λάβουν υπόψη το γεγονός ότι άλλες εναλλακτικές δυνατότητες θα είναι πιο δύσκολες για την Ελλάδα και θα επηρεάσουν ακόμη περισσότερο τις πιο ευπαθείς ομάδες της ελληνικής κοινωνίας» τόνισε ο κ Μπαρόζο και πρόσθεσε: «Με τη δική μας υποστήριξη πρέπει να ξαναχτίσετε τη χώρα σας, τις δομές και την οικονομία σας και να αυξήσετε την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας και η καλύτερη ελπίδα για επάνοδος στην ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας βρίσκεται μέσα στην Ευρωζώνη. Η παραμονή στο ευρώ είναι η καλύτερη ευκαιρία για να αποφευχθούν χειρότερα δεινά για τον ελληνικό λαό κυρίως για ευπαθείς ομάδες».
Και για να μας δείξει πόσο μεγάλη κατανόηση τον διακρίνει, μας έταξε και 12 δις ευρώ για την επόμενη τριετία από τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Αν σκεφτεί κανείς ότι μόνο το 2012 το ΑΕΠ της Ελλάδας θα υποχωρήσει τουλάχιστον κατά 14 δις ευρώ, καταλαβαίνει ακόμη κι ο ποιο ανίδεος ότι τα 12 δις ευρώ έχουν μικρότερη αξία για τον πληθυσμό απ’ ότι οι χάντρες και τα κομπολόγια που αντάλλασαν οι παλιοί αποικιοκράτες με τους ιθαγενείς λίγο πριν τους εξοντώσουν μαζικά.
Όμως, αυτό που μας κάθισε στο λαιμό κυριολεκτικά είναι αυτό: «η καλύτερη ελπίδα για επάνοδος στην ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας βρίσκεται μέσα στην Ευρωζώνη». Από πού φαίνεται αυτό; Ποια χώρα έχει ορθοποδήσει μέσα στην ευρωζώνη; Ποια τάξη εργαζομένων έχει κερδίσει το οτιδήποτε μέσα στην ευρωζώνη; Το μόνο που ξέρουν οι εργαζόμενοι και οι πιο αδύναμες τάξεις του πληθυσμού μέσα στην ευρωζώνη είναι να χάνουν. Να χάνουν εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Να χάνουν αμοιβές και επίπεδο ευημερίας. Να χάνουν θέσεις εργασίας γιατί τα μεροκάματα κάπου στην Ανατολική Ευρώπη, ή στην Κίνα είναι φτηνότερα για τις πολυεθνικές. Να χάνουν σε υγεία και παιδεία. Να χάνουν το όποιο κομπόδεμα διέθεταν γιατί οι τράπεζες τους έχουν αλυσοδέσει με δάνεια. Τι έχουν κερδίσει από την ευρωζώνη οι εργαζόμενοι όλα αυτά τα χρόνια; Από την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, έως την Γαλλία και την Γερμανία. Απολύτως τίποτε.
Όμως ο κ. Μπαρόζο μπορεί με θρασύτητα να ισχυρίζεται ότι «η καλύτερη ελπίδα για επάνοδος στην ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας βρίσκεται μέσα στην Ευρωζώνη.» Κι επειδή δεν έχει να επιδείξει ούτε ένα παράδειγμα που μέσα στα χρόνια του ευρώ κάποια από τις πιο ασθενείς τάξεις του πληθυσμού σε κάποια χώρα της ευρωζώνης είδε πραγματικά να βελτιώνεται μαζική η ζωή της, τότε ακολουθεί την γνωστή τακτική Αλ Καπόνε: «Η παραμονή στο ευρώ είναι η καλύτερη ευκαιρία για να αποφευχθούν χειρότερα δεινά για τον ελληνικό λαό κυρίως για ευπαθείς ομάδες».
Έτσι ακριβώς πουλάνε προστασία οι γκάνγκστερ. Αν με πληρώσεις θα είσαι καλύτερα, αλλά αν μου πας κόντρα θα τα βρεις πολύ πιο σκούρα! Αυτό μας λέει κι ο κ. Μπαρόζο. Αλήθεια, ξέρετε τι εστί Μπαρόζο;
Ο κύριος αυτός υπήρξε ο πρώτος πρωθυπουργός της Πορτογαλίας όταν η χώρα του μπήκε στο ευρώ. Εφάρμοσε τόσο άγρια λιτότητα, που από τότε δεν μπόρεσε ποτέ να συνέλθει η οικονομία της Πορτογαλίας. Από τότε πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Μέχρι σήμερα που βρίσκεται υπό διαδικασία χρεοκοπίας.
Ο κ. Μπαρόζο μπορεί να είναι μισητό πρόσωπο στην πατρίδα του γιατί την κατέστρεψε κυριολεκτικά, αλλά εξασφάλισε την πατρωνία των ισχυρών, όταν πρωτοστάτησε στην «συμμαχία των προθύμων» του Τζορτζ Μπους, καθώς ο τελευταίος ξεκινούσε τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο «ενάντια στην τρομοκρατία». Το πόσο πετυχημένος πρωθυπουργός υπήρξε ο Μπαρόζο φαίνεται κι από το γεγονός ότι την κοπάνησε άρον-άρον από την χώρα του με την κάλυψη του προέδρου της Πορτογαλίας και ενόσω ασκούσε τα πρωθυπουργικά καθήκοντα. Ο λόγος ήταν απλός. Η κυβέρνηση και το κόμμα του βρέθηκε μπλεγμένο σε απίστευτα σκάνδαλα διασπάθισης κρατικού χρήματος, προκλητικής εύνοιας υπέρ συγκεκριμένων επιχειρηματικών κυκλωμάτων, κοκ. Η διακυβέρνησή του έχει μείνει ιστορική για τον κυκεώνα σκανδάλων που άφησε ως κληρονομιά και τα οποία απασχολούν την Πορτογαλική δικαιοσύνη ακόμη και σήμερα.
Όμως ένα από τα χειρότερα σκάνδαλα ήταν η μετατροπή των κρατικών ορφανοτροφείων σε πόλους προσέλκυσης της διεθνούς παιδεραστίας. Υπουργοί και στελέχη της κυβέρνησής του βρέθηκαν μπλεγμένα σ’ ένα απίστευτο κύκλωμα διεθνούς παιδεραστίας με θύματα τα παιδιά που φιλοξενούσαν τα κρατικά ιδρύματα. Το σκάνδαλο αυτό είχε τέτοια έκταση που ταρακούνησε συθέμελα την Πορτογαλική κοινωνία. Λίγο πριν οι δικαστικές αρχές της Πορτογαλίας πλησιάσουν κοντά στον τότε πρωθυπουργό Μπαρόζο, ο οποίος για πολλούς φέρεται ότι ήταν ο ιθύνων νους του κυκλώματος, ο ενάρετος αυτός κύριος φρόντισε να την κοπανήσει από τη χώρα του και να γίνει πρόεδρος της Κομισιόν. Με τον τρόπο αυτό γλύτωσε την δικαστική έρευνα και πιθανώς την φυλακή, γιατί απέκτησε ισόβια ασυλία ως αξιωματούχος της ΕΕ.
Αυτός είναι λοιπόν ο κ. Μπαρόζο που θέλει να κάνει νουθετήσεις στους έλληνες και να ζητά «αποτελέσματα, αποτελέσματα, αποτελέσματα και όχι λόγια.»
Μιας και μιλάμε για αυτόν τον κύριο που έχει το θράσος να απευθύνεται στον ελληνικό λαό, αξίζει τον κόπο να υπενθυμίσουμε σε όσους θέλουν να ξεχνάνε, ότι ο κ. Μπαρόζο προεδρεύει ενός από τους πιο παρασιτικούς, γραφειοκρατικούς και απόλυτα διεφθαρμένους μηχανισμούς στην υφήλιο, την Κομισιόν. Από το 1994 το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο, το όργανο που υποτίθεται ότι ελέγχει το καλώς έχειν στις εισπράξεις και στις δαπάνες της Κομισιόν, διαρκώς βρίσκει προβλήματα διαχείρισης στα κονδύλια. Στην τελευταία έκθεση για το οικονομικό έτος 2010 αναφέρει τα εξής: «Το Ελεγκτικό Συνέδριο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, συνολικά, τα συστήματα εποπτείας και ελέγχου είναι μερικώς αποτελεσματικά για τη διασφάλιση της νομιμότητας και
κανονικότητα των πληρωμών στις οποίες βασίζονται οι λογαριασμοί. Οι πολιτικές ομάδες για Γεωργία και Φυσικούς Πόρους και του Ταμείου Συνοχής, Ενέργειας
και Μεταφορών επηρεάζονται σημαντικά από σφάλματα. Η εκτίμηση του Ελεγκτικού Συνεδρίου για το πιθανότερο ποσοστό σφάλματος για τις πληρωμές που βασίζονται οι λογαριασμοί είναι 3,7%.»
Το ποσοστό αυτό δεν είναι μικρό, ούτε αφορά σφάλματα. Δεν μπορεί να εκτιμάς ότι «τα συστήματα εποπτείας και ελέγχου» συνολικά είναι μόνο «μερικώς αποτελεσματικά για τη διασφάλιση της νομιμότητας» και να δίνεις το πράσινο φως, γιατί δήθεν όλα αυτά οφείλονται σε σφάλματα. Με ευγενικό και πολιτικά ορθό τρόπο το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο λέει αυτό που γνωρίζουν όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Ότι τα συστήματα εποπτείας και ελέγχου δεν έχουν κανένα νόημα στις Βρυξέλλες όπου κυριαρχεί το αλισβερίσι πάνω και κάτω από το τραπέζι. Κι αυτό εμμέσως πλην σαφώς το λέει το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο από το 1994. Πέρυσι ο κ. Μπαρόζο είχε υποσχεθεί ότι θα το «κοιτάξει» το όλο ζήτημα, αλλά να που και φέτος τα ίδια και τα ίδια.
Μάλιστα η Κομισιόν μετά την αναγκαστική παραίτηση ολόκληρης της Επιτροπής επί Σαντέρ το 1999, όταν ήρθε στο φως της δημοσιότητας ο κυκεώνας χρηματισμού και σκανδάλων διαχείρισης, φρόντισε να δημιουργήσει εποπτικά όργανα απολύτως ελεγχόμενα και καθόλου ανεξάρτητα.
Επί προεδρίας Ρομάνο Πρόντι, η Κομισιόν κλονίσθηκε συθέμελα όταν η Μάρτα Αντερσεν, η οποία όντας διευθύνων στέλεχος του οικονομικού ελέγχου κατήγγειλε ότι το λογιστικό σύστημα της ΕΕ είναι ανοιχτό στην απάτη. Το 2001 αρνήθηκε να υπογράψει τους λογαριασμούς της Κομισιόν και τον Αύγουστο του 2002, αφού είχε απευθυνθεί με τις καταγγελίες της σ’ όλα τα αρμόδια όργανα της ΕΕ, βγήκε δημόσια. Η Άντερσεν τέθηκε πρώτα σε διαθεσιμότητα και τελικά απολύθηκε από την Κομισιόν γιατί, σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση, «παραβιάζοντας τα άρθρα 12 και 21 των κανονισμών προσωπικού, επειδή επέδειξε μη επαρκή πίστη και σεβασμό». Καταλάβατε γιατί απολύθηκε; Όχι για ψευδείς καταγγελίες, αλλά γιατί δεν έδειξε πίστη και σεβασμό. Σε ποιους; Στο σύστημα κλεπτοκρατίας που κυριαρχεί στην Κομισιόν. Έσπασε την ομερτά που κυριαρχεί στο εσωτερικό της Κομισιόν και έπρεπε να απολυθεί.
Πρόκειται για ένα σύστημα απόλυτα γραφειοκρατικό και διεφθαρμένο που απαρτίζεται από 30 φορές περισσότερους υπαλλήλους και αξιωματούχους απ’ ότι χρειάζεται για να διεκπεραιώσει τις δράσεις της. Οι δουλειές της Κομισιόν θα μπορούσαν άνετα να διεκπεραιωθούν από 1.700 υπαλλήλους, ενώ ο μηχανισμός απασχολεί περισσότερους από 30.000. Ο λόγος απλός. Πρέπει να εξυπηρετηθούν πολλά ρουσφέτια, τόσο με τα κόμματα ευρωπαϊκού προσανατολισμού, ώστε να έχουν άμεσο υλικό συμφέρον από την «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση». Όσο και με τα πολυποίκιλα επιχειρηματικά κυκλώματα που στην πραγματικότητα αυτά κάνουν κουμάντο στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο. Αυτά τα επιχειρηματικά κυκλώματα συντηρούν μια τεράστια βιομηχανία λόμπι δίπλα στην Κομισιόν και στα άλλα όργανα της ΕΕ, η οποία απασχολεί πάνω από 10.000 λομπίστες που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο να κινηθεί η «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» εκτός γραμμής.
Ο πρόεδρος αυτού του μηχανισμού ήρθε να μας πει «με τη δική μας υποστήριξη πρέπει να ξαναχτίσετε τη χώρα σας, τις δομές και την οικονομία σας…» Καλύτερη τύχη θα είχε ο τόπος με τον λήσταρχο Γιαγκούλα, παρά με του λόγου του.
Άλλωστε, με το σόι του Μπαρόζο η χώρα μας δεν διασταυρώνει για πρώτη φορά τις τύχες της στην ιστορία. Ένας κλάδος της οικογένειας Μπαρόζο βρέθηκε στην μεσαιωνική ενετική Κρήτη. Ο κλάδος αυτός, όπως κι όλη η οικογένεια, ήταν πάππου προς πάππου Εβραίοι τοκογλύφοι. Οι Μπαρόζοι που έφτασαν στην Κρήτη και των οποίων το οικόσημο σώζεται στο ιστορικό μουσείο του Ηρακλείου, δεν άφησαν πίσω τους τίποτε άλλο εκτός από ιστορίες ληστείας και συμμορίτικης δράσης για τον προσωπικό τους πλουτισμό. Στα δικά τους χνάρια και ένας από τους σύγχρονους μακρινούς τους επιγόνους, ήρθε στην Ελλάδα με τους ίδιους ακριβώς σκοπούς. Μόνο που αυτή την φορά δεν αφορά μόνο την Κρήτη.
Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 29/7/2012
Διαβάστε περισσότερα »

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012


Παρασκευή, 27 Ιουλίου 2012

Ο Βαξεβάνης για τα αθάνατα λαμόγια και του ς μουλάδες της “αριστεράς”

Του Κώστα Βαξεβάνη

«Ρε η κοπέλα δεν έζησε το ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ το 87. Δεν ξέρει καν ποιός είναι ο Αντρέας Παπανδρέου, είναι παιδί» λέει η Αντιγόνη στο γραφείο. Πραγματικά, η Βούλα Παπαχρήστου γεννήθηκε το 1989. Είναι μια κοπέλα 23 χρονών. Δέκα χρόνια προπόνηση, χαμένα παιδικά χρόνια, ίσως μια αψάδα που καμιά φορά έχουν οι άνθρωποι της...
επιμονής και της θυσίας και σίγουρα επιπολαιότητα.

Ναι, αυτός που γράφει στο τουίτερ μια ανοησία για τα κουνούπια του Νείλου και τους Αφρικανούς στην Ελλάδα, αγνοώντας μάλιστα πως δεν απευθύνεται στην παρέα της αλλά στο δημόσιο χώρο, είναι επιπόλαιος. Έχει ίσως κακό χιούμορ, είναι επηρεασμένος από εξελίξεις στη χώρα που δεν μπορεί και δεν ξέρει να ερμηνεύσει. Αλλά δεν είμαι πεπεισμένος πως είναι ρατσιστής. Ούτε πως φταίει περισσότερο από όλους αυτούς που με την πολιτική τους έστειλαν τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή.

Η Βούλα Παπαχρήστου είναι μια κοπέλα στα 23, χωρίς γνώσεις ίσως, χωρίς πολιτική ωριμότητα, που θέλησε να κάνει πλάκα με κάτι που ήταν πιο σοβαρό απ ό,τι νόμιζε, όπως της αποκάλυψαν οι συνθήκες. Σε χρόνο ρεκόρ, Ολυμπιάδας θα έλεγα, το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, έκανε το δικό του άλμα εις μήκος. Με ένα φοβερό πήδημα, απ’ αυτά στα οποία έχει προπονηθεί μέσα από διάφορες πολιτικές κωλοτούμπες, έφτασε στο ρεκόρ της υποκρισίας του.

Πολιτικοί στον καιρό της τρόικας ένιωσαν την αξιοπρέπειά τους να απειλείται από την Παπαχρήστου. Αντιρατσιστές-χωροφύλακες των διατυπώσεων βρήκαν αντικείμενο. Και ανόητοι, βρήκαν μια μεγαλύτερη ανοησία,αυτή μιας κοπέλας,για να στοιχειοθετήσουν την συγκριτική τους «σοβαρότητα».

Σε όλο αυτό το ξέσπασμα υποκρισίας, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, την μέρα ακριβώς που έφτασε η τρόικα στην Ελλάδα για να τους δώσει εντολές, κοκκίνισαν από ντροπή με τους 140 χαρακτήρες της Παπαχρήστου στο τουίτερ. Ζήτησαν να αποκλειστεί από την Ελληνική Ολυμπιακή Αποστολή. Από κοντά και ο ΣΥΡΙΖΑ, έβαλε το ίδιο αίτημα, θέλοντας να επιβεβαιώσει την θεσμική του υπερευαισθησία σε θέματα ρατσισμού.

Καταλαβαίνω γιατί ο Βενιζέλος θέλει να θεωρεί ρατσισμό τις δηλώσεις Παπαχρήστου. Είναι βολικότερο να μιλάς για τον «ρατσισμό» που εξέφρασε μια κοπελίτσα από αυτόν που έχεις καθιερώσει χωρίζοντας τη χώρα σου σε μια ελιτ και στη μάζα. Καταλαβαίνω γιατί η ΔΗΜΑΡ, πρέπει να δείξει πως διαθέτει αριστερά αντανακλαστικά την ώρα που χάνει κάθε άλλο που τη συνδέει με το λαικό αίσθημα. Δεν καταλαβαίνω γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να απολογείται στη λογική του πολιτικά ορθού, κάνοντας το χωροφύλακα των ευαισθησιών.

Στο πρόσωπο της Βούλας Παπαχρήστου δεν βλέπω καμιά ρατσίστρια αλλά ένα παιδί που δεν ξέρει τι είπε. Ένα παιδί της εποχής με το μπέρδεμα και ίσως τα εύκολα συμπεράσματα. Είναι υποκρισία να βγαίνουν οι παράγοντες των Ολυμπιακών Αγώνων, της ντόμπας και της Κόκα Κόλα, της εμπορευματοποίησης και του θεάματος και να πουλάνε ευθιξία.

Το Ολυμπιακό πνεύμα απειλήθηκε ξαφνικά από τη χαζομάρα,η πολιτική βρήκε το αξιακό της σύστημα όπως η πόρνη ένα κομμάτι ρούχο για να κρυφτεί και οι μικρόψυχοι την ανάλυση περί όνου σκιάς.

Η Βούλα προσπάθησε να σώσει την κατάσταση γράφοντας στο τουιτερ πως δεν ενοούσε ό,τι έγραψε και πως είναι μόνο αθλήτρια. Αλλά οι Αθάνατοι είχαν πάρει τις αποφάσεις τους. Και σίγουρα δεν ξέρουν αυτοί τι σημαίνει να πεθαίνει ένα όνειρο.

Δεν θεωρώ υπερβολική την απόφασή τους.Τη θεωρώ υποκριτική. Δημιούργησαν όλο αυτό, το μεγάλωσαν για να κρυφτούν πίσω του. Αυτοί που έκαναν νόμους για να αμνηστεύονται, για να κλεβουν, για να εξυπηρετούν,να που είναι ηθικοί και άμεμπτοι, πυροβολώντας ένα παιδί.

Σε μια απο τις αναρτήσεις της στο τουιτερ η Βούλα Παπαχρήστου, λίγες ωρες πριν ξεσπάσει η μπόρα, έχει γράψει τους στίχους του φίλου Γιώργου Κλεφτογιώργου «Να κοιμηθούμε αγκαλιά,να μπερδευτούν τα όνειρά μας και στου φιλιού τη μουσική, ρυθμό να δίνει η καρδιά μας». Ανυποψίαστη, τις ώρες της ευτυχίας και του ονείρου. Λίγο αργότερα άρχισαν να την πυροβολούν ως ρατσίστρια. Ευτυχώς, σώσαμε την χαμένη τιμή των Ολυμπιακών. Και της πολιτικής βέβαια. Υποκριτές και με… Βούλα.

ΥΓ. Δεν ξέρω τι προσβάλει περισσότερο την Ολυμπιακή ιδέα, το γεγονός ότι η Βούλα Παπαχρήστου έγραψε μια επιπολαιότητα στο τουίτερ ή ότι ο επικεφαλής της Ολυμπιακής Επιτροπής είχε βγάλει 1 εκατ. ευρώ στο εξωτερικό αδήλωτα;
πηγη
Διαβάστε περισσότερα »

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012


Τρίτη, 24 Ιουλίου 2012

Η ΔΡΑΧΜΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ


Του ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ*

Καμία λύση στην κρίση δημόσιου χρέους δεν μπορεί να δοθεί όσο η Ελλάδα χρησιμοποιεί το ευρώ, ενώ ο καταστρεπτικός ρόλος της ευρωζώνης στην ελληνική κρίση φάνηκε με το PSI, όπου το δημόσιο χρέος κρατικοποιήθηκε για να θωρακιστούν τα συμφέροντα των τραπεζών. Η έξοδος από το ευρώ και η υιοθέτηση εθνικού νομίσματοςυπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, μπορεί να σημάνει τη βελτίωση των όρων ζωής και εργασίας για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, μια μακράς πνοής αντιστροφή της χρόνιας επιδείνωσης του βιοτικού μας επιπέδου.

Δέκα χρόνια μετά τη δημιουργία του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι κάτι θεμελιωδώς σάπιο υπάρχει στο (εφήμερο όπως θα αποδειχθεί) βασίλειο της ευρωζώνης. Προς επίρρωση, η πρόσφατη διεύρυνση του μνημονιακού κλαμπ με μια ακόμη χώρα, την Ισπανία. Έτσι, μετά την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, ο κύκλος των χαμένων περιφερειακών χωρών της ευρωζώνης επεκτείνεται, πλησιάζοντας απειλητικά...
την Ιταλία, ενώ ταυτόχρονα καταρρίπτεται η μυθολογία που σχεδιασμένα αναπτύχθηκε από το Βερολίνο ενοχοποιώντας κάθε ένα λαό της ευρωζώνης ξεχωριστά.

Ο τρόπος με τον οποίο ξέσπασε η δημοσιονομική οικονομική κρίση σε καθεμία από τις παραπάνω χώρες αναγκάζοντάς τη να προσφύγει στον κατ’ ευφημισμό Μηχανισμό Διάσωσης (κατόπιν φυσικά επίμονης απαίτησης της Γερμανίας) παρουσιάζει εμφανείς διαφορές. Ιρλανδία και Ισπανία, για παράδειγμα, αποκλείστηκαν σχεδόν οικειοθελώς  από τις αγορές από τη στιγμή που δέχτηκαν να εκτινάξουν στα ύψη το χαμηλό και διαχειρίσιμο έως τότε δημόσιο χρέος τους (65,1% και 68,5% του ΑΕΠ αντίστοιχα) για να σώσουν τις χρεοκοπημένες τους τράπεζες αντί να τις εθνικοποιήσουν όπως όφειλαν, με κριτήριο τόσο οικονομικού ορθολογισμού όσο και κοινωνικής δικαιοσύνης. Σε Ελλάδα και Πορτογαλία δεν συνέβη κάτι αντίστοιχο. Στα καθ’ ημάς, μπορεί οι τράπεζες να έχουν ευνοηθεί σκανδαλωδώς από τον προϋπολογισμό λαμβάνοντας συνολικά από το Δημόσιο 145 δισ. ευρώ (με το 90% του ποσού να αποτελεί κρατικές εγγυήσεις σε ομολογιακές εκδόσεις) και μόλις πρόσφατα από την κυβέρνηση Παπαδήμου 18 δισ. ως πρώτη δόση της ανακεφαλαιοποίησής τους (ποσό που ισοδυναμεί σχεδόν με την αξία των μετοχών όλων των εισηγμένων εταιρειών στο χρηματιστήριο που ήταν 20 δισ. στις 8 Ιουνίου), εν τούτοις δεν οδηγηθήκαμε στο Μνημόνιο επειδή το δημόσιο ανέλαβε να σώσει τις τράπεζες. Ελλάδα και Πορτογαλία προσέφυγαν στο Μηχανισμό λόγω του ότι οι όροι δανεισμού τους από τις αγορές γίνονταν σταδιακά απαγορευτικοί.

Οι ομοιότητες ωστόσο των τεσσάρων χωρών που βρίσκονται αυτήν τη στιγμή στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής κρίσης δημόσιου χρέους είναι πιο κραυγαλέες από τις διαφορές τους. Συνοπτικά και εν συντομία αφορούν τη θέση τους στην ευρωζώνη και τον ίδιο το χαρακτήρα του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, ενός νομίσματος που σχεδιάστηκε για να εξυπηρετήσει τις επεκτατικές φιλοδοξίες της Γερμανίας στον παγκόσμιο οικονομικό ανταγωνισμό και πιο συγκεκριμένα να περιορίσει το ρόλο του δολαρίου ως διεθνούς
μέσου πληρωμών και αποθεματικού νομίσματος. Αυτός ο ρόλος, που βρίσκεται σε πλήρη αντιστοιχία με την αυξημένη στρατιωτική παρουσία της Γερμανίας στα θερμά μέτωπα του πλανήτη όπως για παράδειγμα στο Αφγανιστάν, δεν μπορούσε να διεκπεραιωθεί από το μάρκο. Όφειλε να εδράζεται σε μια πολύ ευρύτερη οικονομική βάση, δηλαδή την ίδια την ευρωπαϊκή ήπειρο, η οποία προ πολλού αποτελεί εσωτερική οικονομική αποικία της Γερμανίας. Η νομισματική ενοποίηση έδεσε πιο σφιχτά τις υπόλοιπες 16 χώρες στο οικονομικό άρμα του Βερολίνου. Οι παραδοσιακές ωστόσο αποκλίσεις (στην παραγωγικότητα  για παράδειγμα) μεταξύ των χωρών του ευρωπαϊκού κέντρου (Γερμανία, ΑυστρίαΟλλανδία, κ.ά.) και της ευρωπαϊκής περιφέρειας (ΙρλανδίαΠορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και  Ελλάδα) οξύνθηκαν απότομα μετά την υιοθέτηση του ευρώ ως αποτέλεσμα τριών παραγόντων: της αυξημένης εισαγωγικής διείσδυσης των χωρών του κέντρου στην περιφέρεια που αποσάθρωνε σιγά σιγά τις ούτως ή άλλως αδύναμες παραγωγικές υποδομές τους, του ζήλου που επέδειξε η Γερμανία να υιοθετήσει αντεργατικά μέτρα (Ατζέντα 2010 επί καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ ακόμη) μειώνοντας το κόστος παραγωγής και, τέλος, της εθελοντικής παραίτησης των περιφερειακών χωρών από το «όπλο» της ανταγωνιστικής υποτίμησης του εθνικού τους νομίσματος. Διαφορετικά ειπωμένο, η λέξη «κατάρρευση» είναι η προφανής απάντηση στο ερώτημα τι θα συμβεί σε μια οικονομία που επί μισό αιώνα αντεπεξέρχεται στον ανταγωνισμό με τον ισχυρό της γείτονα υποτιμώντας το εθνικό της νόμισμα και την τελευταία δεκαετία το βλέπει να ανατιμάται έναντι του δολαρίου κατά 80%. Αυτό συνέβη στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, κ.α. Τα υπόλοιπα δε, περί «τεμπέληδων του Νότου» ή «παχυλών συντάξεων» ανεπίσημα μεν, συντεταγμένα δε, ήρθαν να επενδύσουν στο ρατσιστικό «βασικό ένστικτο» διεγείροντάς το. Το ζητούμενο ήταν η συγκάλυψη των βαθύτερων δομικών αιτιών της κρίσης χρέους κι επίσης του καθοριστικού ρόλου που έπαιξε σε αυτήν τη μετάσταση το ευρώ. Εκ των υστέρων μπορούμε να πούμε πως το εγχείρημα της Γερμανίας πέτυχε. Αρκεί μια ματιά στην απροθυμία της Αριστεράς, πλην ελαχίστων και τιμητικών εξαιρέσεων, να καταδείξει με συνέπεια το ρόλο του ευρώ ως επιταχυντή αν όχι αιτία της κρίσης και της πλειοδοσίας της σε φιλοευρωπαϊκές κορώνες που μόνιμα συγχέουν την Ευρώπη με την ΕΕ.

Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, καμία λύση στην κρίση δημόσιου χρέους δεν μπορεί να δοθεί όσο η Ελλάδα χρησιμοποιεί το ευρώ, το οποίο αποδείχθηκε γεννήτορας δημόσιου χρέους. Επίσης ο καταστρεπτικός ρόλος της ευρωζώνης στην ελληνική κρίση δημόσιου χρέους φάνηκε κατά την πρόσφατη αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους όταν το τελευταίο επί της ουσίας κρατικοποιήθηκε έτσι ώστε να θωρακιστούν τα συμφέροντα της DeutscheBank, της Société Générale κ.ά. Σε αυτή την ανταλλαγή, αφού επί χρόνια οι ιδιωτικές τράπεζες του κέντρου θησαύρισαν από το ελληνικό δημόσιο χρέος επιβάλλοντας τοκογλυφικά επιτόκια, όταν αυξήθηκαν οι αβεβαιότητες ο κίνδυνος μεταβιβάστηκε στους γερμανούς και άλλους ευρωπαίους φορολογούμενους.

Στο συγκεκριμένο πλαίσιο η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη και η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος αποτελεί όρο εκ των ων ουκ άνευ για την υπέρβαση της κρίσης, υπό μία όμως πολύ αυστηρή προϋπόθεση: να υλοποιηθεί κατόπιν απόφασης του ελληνικού κράτους και απαίτησης του ελληνικού λαού κι όχι της Γερμανίας ή κάποιου δοτού πρωθυπουργού, όπως ο Παπαδήμος, που θα επιβάλει ένα πλαίσιο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της Γερμανίας, ξανά! Μια ενδεχόμενη βίαιη αποπομπή της Ελλάδας από το ευρώ, που είναι πολύ πιθανή και θα αποτελεί απάντηση του Βερολίνου στις αντιφάσεις της ευρωζώνης, αν δεν συνοδεύεται από μια σειρά άλλων μέτρων θα αποδειχθεί εξίσου ολέθρια κοινωνικά με την παραμονή στην ευρωζώνη. Το ζητούμενο δεν είναι επομένως η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος με κάθε κόστος. Η δραχμή δεν αποτελεί πανάκεια.

Η έξοδος από το ευρώ μπορεί να σημάνει τη βελτίωση των όρων ζωής και εργασίας για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, μια μακράς πνοής αντιστροφή της χρόνιας επιδείνωσης του βιοτικού μας επιπέδου, αν ταυτόχρονα συνοδευθεί από τα ακόλουθα μέτρα:

ΣΤΑΘΕΡΗ ΣΥΝΑΛΛΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΟΤΙΜΙΑ

Παρότι η σημερινή ισοτιμία του ευρώ εξυπηρετεί τα συμφέροντα του γερμανικού χρηματοπιστωτικού τομέα και της γερμανικής μεταποίησης και είναι πλήρως αναντίστοιχη με τα θεμελιώδη δεδομένα της ελληνικής οικονομίας (ισχυρή παρουσία για παράδειγμα του τουριστικού τομέα, όπου απασχολείται το 15% του εργατικού δυναμικού, και ο οποίος απαιτεί «μαλακή» ισοτιμία), η ισοτιμία της νέας δραχμής μπορεί και πρέπει να είναι σταθερή για ένα χρονικό διάστημα σε σχέση 1 προς 1 με το ευρώ έτσι ώστε να αποφευχθούν τα απανωτά σοκ. Αυτός ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί αν η νέα δραχμή, με απόφαση της κυβέρνησης, δεν ενταχθεί στις αγορές ξένου συναλλάγματος κι έτσι η ισοτιμία της καθορίζεται με διοικητικές αποφάσεις.

ΕΛΕΓΧΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ

Το σημερινό καθεστώς «ελευθερίας», και επί της ουσίας ασυδοσίας στην κίνηση των κεφαλαίων, παρότι όταν επιβλήθηκε παρουσιάστηκε ως μέσο για τη διευκόλυνση των άμεσων ξένων επενδύσεων και την αύξηση της απασχόλησης, στην πράξη ευνόησε την κερδοσκοπία και τις κάθε λογής επενδύσεις χαρτοφυλακίου, οδηγώντας στην αφαίμαξη των εθνικών οικονομιών. Μάρτυρας, η βεβαιωμένη εκροή 75 δισ. ευρώ από τις ελληνικές τράπεζες την τελευταία τριετία και 100 δισ. ευρώ από τις ισπανικές τράπεζες μόνο κατά το πρώτο τρίμηνο του 2012, που επιτάχυναν την προσφυγή στο Μνημόνιο λειτουργώντας σαν λάδι στη φωτιά. Η επαναφορά επομένως των ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων θα διορθώσει τις στρεβλώσεις που προκάλεσε η νεοφιλελεύθερης έμπνευσης «απελευθέρωση» των προηγούμενων δεκαετιών η οποία στην ήπειρό μας υπηρετήθηκε από την ΕΕ. Κι ο λόγος εδώ φυσικά δεν γίνεται για μικροποσά, όπως το ταξιδιωτικό συνάλλαγμα, το οποίο θα συνεχίσει να παρέχεται ανεμπόδιστα. Επιπλέον, η απαγόρευση εξόδου δραχμών σε φυσική και λογιστική μορφή θα αποτρέψει τυχόν κερδοσκοπικές επιθέσεις που ως στόχο θα έχουν την υποτίμηση της ισοτιμίας της δραχμής. Πρόκειται για μέτρα που προφανώς αντίκεινται στη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία, επιβάλλονται όμως κατά κόρον και μάλιστα επιτυχημένα τα τελευταία χρόνια σε μια σειρά χώρες, όπως η Αργεντινή και η Βραζιλία, που θέλουν να διαφυλάξουν τις οικονομίες τους από τις πλημμυρίδες ρευστού τις οποίες προκαλούν τα μέτρα νομισματικής χαλάρωσης στις ΗΠΑ.

ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Το δημόσιο χρέος αποδεδειγμένα δεν μπορεί να πληρωθεί, στο βαθμό που ισοδυναμεί με κοινωνική γενοκτονία, και δεν πρέπει να πληρωθεί. Η δυνατότητα επίκλησης αρχών του διεθνούς δικαίου, όπως για παράδειγμα της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, παρέχει τα αναγκαία επιχειρήματα για την ανακήρυξη παύσης πληρωμών του δημόσιου χρέους. Από κει και πέρα το χρέος της ναζιστικής Γερμανίας από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ύψους 700 δισ. ευρώ, και η ευκολία με την οποία τα δάνεια της Τρόικας μπορούν να χαρακτηριστούν συλλήβδην παράνομα (ούτε καν ψηφίσθηκε στη Βουλή η πρώτη δανειακή σύμβαση) δίνουν τη δυνατότητα στον λογιστικό έλεγχο να διαγράψει, αν όχι όλο τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους.

ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

Η συνέχιση της λειτουργίας των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων υπό τη σημερινή τους ιδιοκτησία, όταν ζουν χάρη στο δημόσιο χρήμα, αποτελεί οικονομικό και πολιτικό σκάνδαλο. Η πρόσφατη ενίσχυσή τους με18 δισ. στο πλαίσιο της κάλυψης του 100% των ζημιών που υπέστησαν από την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους (τη στιγμή που τα ασφαλιστικά ταμεία, τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ υπέστησαν απώλειες ακόμη και 95% των τοποθετήσεών τους, χωρίς να αποζημιωθούν ούτε στο ελάχιστο) με την κεφαλαιοποίησή τους να υπολείπεται των 4 δισ. ευρώ, δείχνει το μέγεθος των ανισορροπιών που δημιουργεί η υπερτροφική ανάπτυξη των τραπεζών. Η εθνικοποίηση και η λειτουργία τους υπό δημόσιο έλεγχο δεν θα δράσει μόνο διορθωτικά, αλλά θα συμβάλει και στην ανάταξη της οικονομίας.

ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ

Η άσκηση σχεδιασμένης βιομηχανικής πολιτικής αποτελεί όρο για  την αντιμετώπιση της ανεργίας, δεδομένης της αποδιάρθρωσης της παραγωγικής βάσης και της κρίσης απασχόλησης που προκάλεσε η υιοθέτηση πολιτικών ανοιχτών θυρών απέναντι στον διεθνή ανταγωνισμό. Η επαναφορά μέτρων προστασίας της εγχώριας παραγωγής, συχνά παρόμοιων με αυτά που εφαρμόζουν χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Γερμανία, και δασμολογικών φραγμών θα προκαλέσει ρήξη με τις διεθνείς δεσμεύσεις της Ελλάδας και τριγμούς στις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει απέναντι σε διεθνείς οργανισμούς, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και η Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία έχει αναλάβει την επιβολή της φιλελευθεροποίησης στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

ΣΤΗΡΙΞΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΣΦΑΙΡΑΣ ΚΑΙ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΩΝ

Όλα τα παραπάνω μέτρα αποτελούν εργαλεία που θα βελτιώσουν τη θέση της κοινωνίας. Αυτός ο στόχος μπορεί να πάρει υλική μορφή και να πάψει να αποτελεί ευσεβή πόθο αν άμεσα δοθεί προτεραιότητα σε δύο πολιτικές κατευθύνσεις. Πρώτο: στήριξη της δημόσιας σφαίρας, με γενναία χρηματοδότηση της παιδείας, της υγείας, του πολιτισμού, των δημόσιων μέσων μεταφοράς, του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και των υποδομών. Δεύτερο: χορήγηση αυξήσεων σε μισθούς,ημερομίσθιασυντάξεις και επιδόματα ανεργίας. Η δυνατότητα της κεντρικής τράπεζας να τυπώνει χρήμα, σε συνδυασμό με τη δυνατότητα εσωτερικού δανεισμού που θα υποκαταστήσει τον διεθνή δανεισμό, επιτρέπει την άσκηση επεκτατικής πολιτικής, χωρίς την ανάγκη να προσαρμόζεται στα νεοφιλελεύθερα δόγματα της σφιχτής νομισματικής πολιτικής. Από την άλλη, ο χρόνιος υποπληθωρισμός της ελληνικής οικονομίας, λόγω της ακολουθούμενης νομισματικής πολιτικής, αποτρέπει την εμφάνιση των συνηθισμένων παθολογιών, όπως ο πληθωρισμός.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η υιοθέτηση της δραχμής μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα για μια ζωή που δεν θα τσαλαπατιέται από τον οδοστρωτήρα των Μνημονίων και της αιώνιας ευρω-λιτότητας.

*Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Unfollow την Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012
Διαβάστε περισσότερα »

ίτη, 24 Ιουλίου 2012

Παγκόσμιος Αρμαγεδδών το ευρώ (Nexus, Ιούλιος 2012)

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Τα χτυπήματα κάτω από την …ευρωζώνη και τα γερμανικά σχέδια “διάσωσης”

Σε επίκεντρο επικίνδυνων και απρόβλεπτων σεισμικών αναταράξεων που απειλούν όλο τον κόσμο έχει μετατρέψει την ευρωζώνη ο οικονομικός φονταμενταλισμός που εμμονικά κι αψηφώντας έξωθεν κι έσωθεν υποδείξεις εφαρμόζει η Γερμανία η οποία κρατάει στα χέρια της τα οικονομικά ηνία της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης. Οι ενδείξεις ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της ευρωζώνης πληθαίνουν και παρόλα αυτά το Βερολίνο εξακολουθεί να εφαρμόζει με τον πιο άκαμπτο τρόπο την ίδια οικονομική πολιτική που το μόνο που έχει καταφέρει είναι να πετά την μια οικονομία της ευρωζώνης μετά την άλλη στα βράχια. Ο κίνδυνος όμως πλέον δεν αφορά μόνο τα 17 κράτη μέλη της ευρωζώνης…

«Τα πιο πρόσφατα στοιχεία για την απασχόληση στις ΗΠΑ – που δείχνουν ότι δημιουργήθηκαν περίπου οι μισές θέσεις εργασίας απ’ αυτές που αναμένονταν – ερμηνεύθηκαν εν μέρει από το γεγονός ότι οι μεγάλες αμερικανικές εταιρείες επλήγησαν από την εξασθενημένη ανάπτυξη στην...
ευρωζώνη καθώς οι εκεί πωλήσεις τους αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι των εσόδων τους», έγραφε το αμερικανικό περιοδικό Time της 18ης Ιουνίου 2012. Τίτλος του άρθρου, «Το παγκόσμιο οικονομικό σας γεύμα τώρα σερβίρεται», με το αμερικανικό έντυπο να «παίζει» με την διπλή έννοια της λέξης γεύμα (mess) που σημαίνει και …χάος! Η μεγάλη σημασία που διαδραματίζουν οι πωλήσεις στο εξωτερικό για τις προοπτικές ανάκαμψης της αμερικανικής οικονομίας εξηγούνται λόγω του ότι εντός των ΗΠΑ μισθοί και ημερομίσθια εξακολουθούν να είναι καθηλωμένα, με αποτέλεσμα οι ελπίδες να έχουν εναποτεθεί στις εξαγωγές. «Σύμφωνα με to Economic Cycle Research Institute, η αύξηση του εισοδήματος τους προηγούμενους τρεις μήνες ήταν χαμηλότερη απ’ ότι ήταν στην αρχή των 10 προηγούμενων υφέσεων. Αυτή είναι η μορφή που έχει αυτή η “ανάκαμψη”. Το αποτέλεσμα είναι πως η αμερικανική οικονομία “είναι όσο ποτέ άλλοτε ευάλωτη σε εξωτερικά σοκ” υποστηρίζει ο Τζιμ Ο’Νιλ επικεφαλής οικονομολόγος της Goldman Sachs», αναφέρει το αμερικανικό περιοδικό στο ρεπορτάζ του για την παγκόσμια οικονομία.

Οι μειωμένες πωλήσεις των αμερικανικών εταιρειών είναι αποτέλεσμα της προβλεπόμενης συρρίκνωσης του ΑΕΠ της ευρωζώνης (η οποία εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει το 18% της παγκόσμιας οικονομίας) για το τρέχον έτος κατά 0,3%, από 2% που είχε αυξηθεί το 2010. Η πραγματικότητα είναι πως τα τελευταία τρία χρόνια καμία περιοχή του πλανήτη δεν είδε το ΑΕΠ της να αυξάνεται. Κι η συντριβή όμως που παρατηρείται στην ευρωζώνη, με την αναμενόμενη συρρίκνωση του ΑΕΠ για φέτος, δεν έχει όμοιο! Στις τέσσερις «αναδυόμενες» (όπως συνεχίζουν να χαρακτηρίζονται) οικονομίες του πλανήτη για παράδειγμα που περιγράφονται με το αρκτικόλεξο BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία και Κίνα) κι οποίες αντιπροσωπεύουν το 20% της παγκόσμιας οικονομίας οι ρυθμοί μεγέθυνσης του ΑΕΠ θα συρρικνωθούν στο 6% για φέτος, από 8% το 2010. Ενώ στις ΗΠΑ (που αντιπροσωπεύουν το 22% της παγκόσμιας οικονομίας, μεγαλύτερο δηλαδή μέρος απ’ ότι και οι τέσσερις μαζί «αναδυόμενες» οικονομίες) το ΑΕΠ αναμένεται να αυξηθεί κατά 2% από 3% το 2010. Το χειρότερο ωστόσο είναι ότι επανέρχονται δριμύτερες οι ανησυχίες ότι η αμερικανική οικονομία κινδυνεύει από μια διπλή ύφεση. «Όσο ισχυρότερα είναι τα ανησυχητικά σημάδια από το εξωτερικό, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος μια επιπλέον ύφεσης», με τα λόγια του Ελ Εριάν, επικεφαλής της επενδυτικής εταιρείας Pimco, κορυφαίας στον κόσμο στην διαπραγμάτευση ομολόγων.

Δίπλα στο «χαμηλό βαρομετρικό» που παρατηρείται στις ΗΠΑ ας ληφθούν υπ’ όψη δύο ακόμη γεγονότα. Το πρώτο σχετίζεται με την Κίνα όπου ένα επιτυχημένο μοντέλο (από άποψη καθαρής οικονομικής αποτελεσματικότητας κι όχι διατήρησης του περιβάλλοντος, εξασφάλισης δημοκρατικών ελευθεριών και κοινωνικής συνοχής ή διάχυσης των αποτελεσμάτων του στους εργαζομένους) το οποίο επί σχεδόν τριάντα χρόνια παρήγαγε ετήσιους ρυθμούς μεγέθυνσης κατά μέσο όρο της τάξης του 10% πλέον πνέει τα λοίσθια. Και, κατά κοινή ομολογία ζητεί κατεπειγόντως ένα διάδοχο μοντέλο που θα στηρίζεται περισσότερο στην εσωτερική κατανάλωση και την ανάπτυξη της εσωτερικής αγοράς. Επίσης, τα ανησυχητικά σημάδια που παρατηρούνται στην αγορά των βασικών προϊόντων, που ανέκαθεν λειτουργούσε ως μηχανισμός έγκαιρης προειδοποίησης για τα ακραία καιρικά φαινόμενα της διεθνούς οικονομίας. «Κατά τον προηγούμενο μήνα, οι διεθνείς τιμές του πετρελαίου έχουν μειωθεί κατά 12%. Οι τιμές του καλαμποκιού, του κακάο, της βρώμης, του βαμβακιού, του καουτσούκ, του καφέ, του αλουμίνιου, του ασημιού, του ψευδάργυρου και του νικελίου είναι όλες 20% χαμηλότερα σε σχέση με πέρυσι. “Η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται σε κίνδυνο ύφεσης και μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο μειώνονται οι τιμές των εμπορευμάτων” υποστηρίζει ο Αλέν Σινάι επικεφαλής του τμήματος παγκόσμιας οικονομίας της εταιρείας συμβούλων Decision Economics» ανέφερε σε ρεπορτάζ της η International Herald Tribune στις 15 Ιουνίου 2012. Η δυναμική που εμφανίζει η παραπάνω τάση υπογραμμίζεται ειδικότερα από την τιμή του πετρελαίου που παραμένει καθοδική στον αντίποδα μιας σειράς γεγονότων που ωθούν προς την αντίθετη κατεύθυνση: από την αβεβαιότητα στη Συρία μέχρι τις εντεινόμενες κυρώσεις στο Ιράν.

Ειρήσθω εν παρόδω: ας μην τεθεί το ερώτημα γιατί παρότι πέφτουν σταθερά οι τιμές στα χρηματιστήρια εμπορευμάτων, ως καταναλωτές δεν βλέπουμε καμιά διαφορά στις τελικές τιμές πώλησης κι εξακολουθούμε να πληρώνουμε πανάκριβα τα παραγόμενα είδη και τα σχετικά τρόφιμα. Ειδικά στην Ελλάδα η πικρή μας πείρα διαβεβαιώνει ότι ποτέ, ή σχεδόν ποτέ, τέτοιου είδους μειώσεις δεν περνούν στην κατανάλωση. Απλώς διευρύνουν τα περιθώρια κέρδους της μεταποίησης (που χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη αυτά τα εμπορεύματα) ή του εμπορίου.

Τρεκλίζει το ευρώ

Στο παραπάνω, εκρηκτικό τοπίο οι αρνητικές εξελίξεις στην ευρωζώνη, όπως δρομολογούνται με την εγκληματική ευθύνη της Γερμανίας, ενδέχεται να λειτουργήσουν σαν θρυαλλίδα που θα κάνει πραγματικότητα τα πιο απαισιόδοξα σενάρια. Η επέκταση της κρίσης χρέους στις χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης αποτελεί την πιο ατράνταχτη απόδειξη για τον δομικό χαρακτήρα της κρίσης που απειλεί πλέον βάσιμα τη συνέχιση της ύπαρξης του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος, δέκα σχεδόν χρόνια μετά την επίσημη κυκλοφορία του σε φυσική μορφή. Κι αυτή η απειλή είναι εντελώς ανεξάρτητη από την βούληση της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ. Αντίθετα δηλαδή με την ιδεολογική τρομοκρατία που καλλιεργήθηκε την προεκλογική περίοδο, βάσει της οποίας η τύχη του ευρώ κρεμόταν από τα χέρια των ελλήνων ψηφοφόρων, οι αντιφάσεις που έχουν συγκεντρωθεί στη ευρωζώνη είναι τόσο πολλές, περίπλοκες και δυσεπίλυτες ώστε απλές αποφάσεις και προφανείς λύσεις δε χωρούν.

Ιταλικά και ισπανικά ομόλογα που λήγουν μέχρι το 2014 (δισ. ευρώ)

                        2012                 2013                 2014

Ιταλικά              227                   207,4                153,1

Ισπανικά           92,9                  109,6                85,8

Σύνολο              319,9                317                   238,9    Σύνολο: 875,8

Πηγή: Bloomberg

Αν το πρώτο κύμα της κρίσης της ευρωζώνης έριξε στα βράχια Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία, τις τρεις μικρότερες χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης, το νέο δεύτερο κύμα παρασέρνει Ιταλία και Ισπανία, την τρίτη και τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης, απειλώντας με πλήρη ανατροπή τις μέχρι τώρα ισορροπίες. Ενδεικτικό στοιχείο για την ανεπάρκεια των μέχρι σήμερα μηχανισμών να απορροφήσουν τους κραδασμούς της κρίσης, είναι το μέγεθος των απειλών. Ο νέος μηχανισμός (ESM) που δημιουργήθηκε για να παράσχει ρευστότητα κι εξοπλίσθηκε με κεφάλαια ύψους 500 δισ. ευρώ φαντάζει απελπιστικά μικρός, αν δούμε όχι γενικά ότι το δημόσιο χρέος της Ιταλίας (δεύτερο μεγαλύτερο ως ποσοστό του ΑΕΠ μετά της Ελλάδας) ανέρχεται στο ιλιγγιώδες ποσό των 2 τρισ. ευρώ ή γενικά πάλι πως το συνολικό χρέος της Ισπανίας (το δημόσιο δηλαδή μαζί με το ιδιωτικό χρέος που συνήθως παραλείπεται) ανερχόταν στο 363% του ΑΕΠ της, αλλά αν δούμε τα ομόλογα που λήγουν φέτος και τα δύο επόμενα χρόνια. Η αξία τους ξεπερνάει τα 875 δισ. ευρώ, είναι δηλαδή 75% μεγαλύτερη από τα κεφάλαια του μηχανισμού, χωρίς να λάβουμε υπ’ όψη μας ότι 100 δισ. ευρώ από τα 500 έχουν ήδη δεσμευτεί για την αναπλήρωση κεφαλαίου των ισπανικών τραπεζών.

Εκτός υπολογισμών αφήνουμε επιπλέον και τα κεφάλαια που θα απαιτηθούν για την Κύπρο, καθώς η Φρανκφούρτη δεν φαίνεται διατεθειμένη να επιτρέψει στην Λευκωσία την χρηματοδότησή της αποκλειστικά και μόνο από την Μόσχα όπου προσέφυγε για διμερή δανεισμό, μια κι έτσι θα έχανε την «χρυσή ευκαιρία» να επιβάλει τις πολιτικές λιτότητας και περικοπών, για χάρη των οποίων γίνεται όλη η αναστάτωση… Τα χρήματα που θα απαιτηθούν για την Κύπρο δεν θα ξεπεράσουν τα 4 δισ. ευρώ. Σταγόνα στον ωκεανό των δισ. που καταβάλουν οι φορολογούμενοι της ευρωζώνης για να σώσουν τις χρεοκοπημένες τράπεζες, πλήρως ενδεικτική όμως του βαθμού αποτυχίας της συνταγής που ακολουθείται κι ως βασικές παραμέτρους της έχει την στήριξη των τραπεζών με κάθε μέσο και την υιοθέτηση αιματηρών προγραμμάτων λιτότητας. Στην Ισπανία υπήρχε η διάχυτη εντύπωση πως η γενναία πρωτοβουλία της δεξιάς κυβέρνησης του Μαριάνο Ραχόι να εξαγγείλει την αναπλήρωση του κεφαλαίου της τράπεζας Bankia, ύψους 18 δισ. ευρώ, με δημόσιο χρήμα θα δημιουργούσε ένα ανάχωμα στην επέκταση της τραπεζικής κρίσης. Δεν πέρασε ούτε ένας μήνας για να ακολουθήσει η όλο ντροπή και περίσκεψη ομολογουμένως κατάθεση και συζήτηση του αιτήματός του στο συμβούλιο των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης για χρηματοδότηση των ισπανικών τραπεζών με το ποσό των 100 δισ. ευρώ από τον μηχανισμό. Το πιθανότερο δε είναι να βρισκόμαστε μόνο στην αρχή, αν δούμε ότι το Διεθνές Ινστιτούτο Χρηματοοικονομικής, γνωστό κι ως λόμπι των τραπεζιτών, του οποίου προΐσταται ο Τσαρλς Νταλάρα, εκτιμά τις ανάγκες των ισπανικών τραπεζών στα 260 δισ. ευρώ. Όπως λοιπόν απέτυχε η πρώτη επιχείρηση αναπλήρωσης του κεφαλαίου των ισπανικών τραπεζών, με επίκεντρο την Bankia, έτσι είναι πιθανό να αποτύχει κι η δεύτερη αξίας 100 δισ. για να οδηγηθούμε σε μια Τρίτη, ακόμη πιο δαπανηρή.

Η αναδιανομή στόχος της λιτότητας

Αποδεδειγμένα αποτυχημένη μπορεί να χαρακτηριστεί πλέον κι η επιχείρηση λιτότητας, κρίνοντάς την αποτελεσματικότητά της από τους ονομαστικούς της στόχους, κατά πόσο δηλαδή άμβλυνε τις δημοσιονομικές ανισορροπίες τις οποίες υποσχόταν να διορθώσει. Τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ισπανία της τρέχουσας διάσωσης προηγήθηκαν μέτρα περικοπών κοινωνικών δαπανών, τα οποία υποτίθεται θα εξευμένιζαν τις αγορές. Εις μάτην… Σε όλη την περιφέρεια της ευρωζώνης, η λιτότητα έχει αποδειχθεί επιταχυντής κι όχι παράγοντας ανάσχεσης της κρίσης. Η εμμονή επομένως με την οποία την προκρίνουν Βερολίνο, Φρανκφούρτη και Βρυξέλλες πρέπει να αναζητηθεί σε άλλες αιτίες: στην πρωτοφανών διαστάσεων αναδιανομή του πλούτου που προκαλεί. Μπροστά σε αυτό το στόχο η όξυνση της δημοσιονομικής κρίσης, υπ’ αριθμόν ένας κίνδυνος αν πάρουμε στα σοβαρά την κινδυνολογία της πολιτικής ελίτ, ξάφνου θεωρείται παράπλευρη απώλεια ή ανεκτό κόστος…

Σώζοντας την ευρωζώνη

                                    Ισπανία             Πορτογαλία       Ιρλανδία            Ελλάδα

Κόστος                          έως 100 δισ.      78 δισ.              67,5 δισ.           247 δισ.

Χρονολογία                   6ος 2012 5ος 2011 11ος 2010           5ος 2010 & 2ος 2012

ΑΕΠ 2011                      1,1 τρισ.            171 δισ.            156 δισ.            215 δισ.

Πηγή: Financial Times, 11 Ιουνίου 2012

Απέναντι στους συστημικούς κινδύνους που διακρίνονται απειλώντας την ύπαρξη του ίδιου του ευρώ, κι αυτό μάλιστα ομολογείται για πρώτη φορά από φανατικούς οπαδούς κι όχι επικριτές ή πολέμιους του, κάθε εναλλακτικό σχέδιο που έχει κατατεθεί απορρίπτεται πεισματικά από το Βερολίνο. Κι εδώ δεν αναφερόμαστε σε ριζοσπαστικά σχέδια όπως για παράδειγμα η διαγραφή μέρους του δημόσιου χρέους κρατών – μελών της ευρωζώνης, «ενδεχόμενο που γίνεται αναπόφευκτο» όπως αναγνώριζε ακόμη κι ο προβεβλημένος αναλυτής της Financial Times, Βόλγφγκανγκ Μινχάου, σε άρθρο του στις 11 Μαΐου με τίτλο «Πώς να σωθούν οι ισπανικές τράπεζες και η ευρωζώνη».

Το σχέδιο που προτείνεται με την μεγαλύτερη συχνότητα προβλέπει τα κράτη μέλη της ευρωζώνης να αναλάβουν από κοινού εκείνο το μέρος του δημόσιου χρέους που ξεπερνάει το 60% του ΑΕΠ κι ανέρχεται σε 2,3 τρισ. ευρώ. Το αποτέλεσμα όμως, αντιτείνει η Γερμανία, θα ήταν εκείνα τα κράτη μέλη της ευρωζώνης που έχουν χαμηλό ή και μηδενικό κόστος δανεισμού να δουν τα επιτόκια δανεισμού τους να αυξάνονται. Το Βερολίνο για παράδειγμα εκτιμά ότι το ετήσιο κόστος που θα αναλάμβανε από μία τέτοια πρωτοβουλία, η οποία θα ελάφρυνε τις υπερχρεωμένες χώρες, θα ήταν 10 δισ. ευρώ. Γιατί να επωμιστεί τέτοιο βάρος;

Ένα δεύτερο σχέδιο το οποίο έγινε γνωστό το τελευταίο δίμηνο από τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο, περιγράφεται ως «τραπεζική ένωση» και προβλέπει την συγχώνευση των εθνικών τραπεζών σε ένα πανευρωπαϊκό σχήμα. Παρότι ακόμη δεν έχουν δοθεί στη δημοσιότητα επιπλέον λεπτομέρειες, κάτι που αναμένεται να γίνει όσο θα πλησιάζουμε στην κρίσιμη σύνοδο κορυφής της ΕΕ της 28ης – 29ης Ιουνίου, οι Γερμανοί τραπεζίτες το αποκλείουν, υπό το φόβο να αναγκαστούν να χρηματοδοτήσουν τη διάσωση των τραπεζών των περιφερειακών κρατών. «Στο χειρότερο σενάριο οι γερμανοί πολίτες θα αναγκάζονταν να αναλάβουν το κόστος της κατάρρευσης των ισπανικών τραπεζών», δήλωνε ενδεικτικά στο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, αντιπρόεδρος της γερμανικής κεντρικής τράπεζας Μπούντεσμπανκ. Στο καλύτερο για την Γερμανία, συμπληρώνουμε εμείς, όλες οι τράπεζες θα κατέληγαν θυγατρικές της Deutsche Bank…

Εποπτεία και οικονομική κατοχή

Απορρίπτοντας τα παραπάνω σενάρια η Γερμανία φαίνεται να επιμένει στην λύση που έχει ήδη προκρίνει και προβλέπει την στενότερη επίβλεψη των δημόσιων οικονομικών των 27 κρατών μελών της ΕΕ, αποκτώντας ακόμη πιο βαρύνοντα λόγο για τις δημόσιες δαπάνες ειδικά εκείνων των χωρών που αναγκάζονται να προσφύγουν στον μηχανισμό διάσωσης. Κι όσο μάλιστα περνάει ο καιρός ο αριθμός τους θα μεγαλώνει… Η Γερμανία δεν πρόκειται να κάνει πίσω από το στόχο της επιβολής καθεστώτος οικονομικής κατοχής, καθώς κάθε άλλο εναλλακτικό σχέδιο, όπως για παράδειγμα η εγκατάλειψη του ευρώ, κρίνεται επιζήμιο για την Γερμανία. Κι αυτό παρότι εντός της χώρας πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν την έξοδο από το ευρώ της Γερμανίας ή της …Ελλάδας. Χαρακτηριστικό του κλίματος είναι για παράδειγμα πως το βιβλίο που βρίσκεται στα ευπώλητα σταθερά τις τελευταίες εβδομάδες ανήκει σε πρώην μέλος του ΔΣ της Μπούντεσμπανκ κι έχει τίτλο «Η Ευρώπη δεν έχει ανάγκη το ευρώ». Ενώ, σε πρόσφατη έρευνα κοινής γνώμης περισσότεροι από 2 στους 3 Γερμανούς υποστήριξαν πως η Ελλάδα πρέπει να διωχθεί από το ευρώ. Μια γνώμη που δεν μπορεί να ειδωθεί ανεξάρτητα από τις τάσεις που διαμορφώνονται στην καρδιά του γερμανικού κατεστημένου.

Το ίδιο το Βερολίνο πάντως θα κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να διατηρήσει την ευρωζώνη στη σημερινή της έκταση. Κι αυτό όχι για λόγους γοήτρου, αλλά για λόγους καθαρού οικονομικού συμφέροντος. Ειδικότερα, το Ινστιτούτο του Κιέλου για την Παγκόσμια Οικονομία (IfW) έχει εκτιμήσει το ρίσκο από την διάλυση του ευρώ ή την έξοδο της Γερμανίας απ’ αυτό σε 1,5 τρισ. ευρώ. Το μεγαλύτερο δε μέρος αυτού του κινδύνου εντοπίζεται στην γερμανική κεντρική τράπεζα η οποία έχει συσσωρεύσει απαιτήσεις στο πλαίσιο του συστήματος πληρωμών της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που υπερβαίνουν τα 700 δισ. ευρώ. Ελάχιστο μέρος εξ αυτών θα έπαιρνε πίσω σε περίπτωση κατάρρευσης του ευρώ. Σημαντικές ζημιές επίσης θα προέκυπταν για τις γερμανικές τράπεζες, που διατηρούν στα χαρτοφυλάκιά τους ομόλογα της ευρωζώνης αξίας 800 δισ. ευρώ και για τις γερμανικές ασφαλιστικές εταιρείες η έκθεση των οποίων στην ευρωζώνη ανέρχεται στα 300 δισ. ευρώ. Σοβαρό πλήγμα θα δεχόταν επίσης κι η γερμανική βιομηχανία καθώς η επαναφορά του γερμανικού μάρκου θα οδηγούσε στην ανατίμησή του κατά 30% έναντι των ξένων νομισμάτων κατά τον πρώτο χρόνο, με αποτέλεσμα οι εξαγωγές να μειώνονταν κατά 12% και η παραγωγή κατά 7%, σύμφωνα πάντα με δικούς τους υπολογισμούς. Για όλους τους παραπάνω λόγους, στους οποίους πρέπει φυσικά να προσθέσουμε και τα άμεσα οφέλη που δρέπει η γερμανική οικονομία, το Βερολίνο θα καταβάλει κάθε κόστος για να διατηρήσει την ευρωζώνη. Η απόφαση αυτή διευκολύνεται στον βαθμό που η Γερμανία έχει βρει τρόπους να εξωτερικεύει αυτό το κόστος στους λαούς της Ευρώπης και στον υπόλοιπο κόσμο, με την ίδια να συσσωρεύει αποκλειστικά και μόνο τα κέρδη. Το ερώτημα είναι τι θα συμβεί όταν αυτό το κόστος για ορισμένα κράτη – μέλη αρχίζει να γίνεται ασύμφορο ή απαγορευτικό αξιολογώντας το συγκριτικά με τις επιχειρήσεις διάσωσης άλλων κρατών – μελών που έχουν μεγαλύτερη προτεραιότητα. Τότε, η Γερμανία αν πρόκειται να σώσει το ευρώ δεν θα διστάσει να πετάξει έξω από την ευρωζώνη χώρες τις οποίες αφαίμαξε επί δεκαετίες, όπως για παράδειγμα την Ελλάδα!
Διαβάστε περισσότερα »

Τρίτη, 24 Ιουλίου 2012

Τραπεζοκόμοι με ωραία κόμη


του Κώστα Βαξεβάνη

Στην γνωστή ιστορία-ανέκδοτο, δυό μπαγαπόντηδες και μπεκρήδες, αποφασίζουν να γίνουν οι ίδιοι έμποροι κρασιού. Δανείζονται λοιπόν κάποιο ποσό από τον αφελή του χωριού και αγοράζουν ένα βαρέλι με κρασί το οποίο έχουν αποφασίσει να πουλήσουν. Πάνε στην πλατεία του χωριού με το εμπόρευμα και αφού βάζουν μια ταμπέλα “πωλείται κρασί”, περιμένουν τους πελάτες. Καθώς περνά η ώρα, ο ένας από αυτούς ανακαλύπτει πως έχει πενήντα λεπτά στην τσέπη και λέει στον συνέταιρό του “να σου δώσω πενήντα λεπτά να αγοράσω ένα ποτηράκι κρασί”. Ο συνέταιρος συμφωνεί, παίρνει το πενηντάλεπτο και ο φίλος του πίνει το κρασί. Μετά από λίγο όμως έχοντας ο ίδιος πια το πενηντάλεπτο, το επιστρέφει στον συνέταιρό του για να πιεί αυτός ένα ποτήρι κρασί. Έτσι δίνοντας ο ένας στον άλλο το μοναδικό πενηντάλεπτο, οι δύο μπαγαπόντηδες, πίνουν όλο το κρασί και ρίχνουν έξω την ψευτοεπιχείρηση.

Αυτή την εβδομάδα, το πρακτορείο REUTERS με ένα ακόμη δημοσίευμά του για τις ελληνικές Τράπεζες, υποστήριξε πως αυτές λειτουργούν όπως ακριβώς οι μπαγαπόντηδες της ιστορίας. Αποκάλυψε πως ένας Τραπεζίτης έπαιρνε δάνεια από άλλη Τράπεζα για να αγοράσει μετοχές...
στην Τράπεζά του. Αυτό βέβαια έκαναν όλοι. Όπως έχουμε αποδείξει σε αρκετά δημοσιεύματά μας, οι ελληνικές Τράπεζες χωρίς πραγματικό χρήμα, εμφανίζονται να κάνουν αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου με δάνεια που δίνουν σε offshore εταιρείες που τους ανήκουν. Ψεύτικα λεφτά, ψεύτικη ρευστότητα και ψεύτικες επενδύσεις. Χρησιμοποιούν τα λεφτά του καταθέτη, τα στέλνουν στα προσωπικά τους ταμεία και στη συνέχεια το κράτος σώζει τις Τράπεζες για να μην καταρρεύσουν.

Το παιχνίδι γίνεται με την συμμετοχή της Τράπεζας της Ελλάδας η οποία όταν ρωτήθηκε από εμάς (και τώρα από το REUTERS) αρνήθηκε να δώσει στοιχεία γι αυτή την λειτουργία των Τραπεζών, επικαλούμενη το απόρρητο. Δεν υπάρχει κανένα απόρρητο όταν ροκανίζεται κρατικό χρήμα καταρχήν. Οι επιχειρήσεις, ειδικά αυτές που με την εγγύηση του κράτους χρησιμοποιούν χρήμα πολιτών, πρέπει να είναι διαφανείς. Προφανώς και δεν είναι. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της PROTON. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος την χρηματοδότησε με 100 εκατομμύρια ενώ ήταν σε εξέλιξη εισαγγελική έρευνα που αποκάλυψε κατάχρηση 800 εκατομμυρίων. Το Γενικό Λογιστήριο του κράτους ενημέρωσε τον Βενιζέλο πως η χρηματοδότηση είναι παράνομη. Ο Βενιζέλος έβρισε τους υπαλλήλους του Λογιστηρίου του Κράτους, έδωσε τα 100 εκατομμύρια στην Τράπεζα και στη συνέχεια έκανε νόμο με τον οποίο απαλλάσεται από κάθε ποινική ευθύνη για την παρανομία του.
Λίγο πριν το REUTERS βγάλει την Τρίτη κατά σειρά έρευνα για τις Τράπεζες, διάφορα sites και βέβαια blogs (απ’ αυτά που είναι πιστόλια που πληρώνονται από επιχειρηματίες και τραπεζίτες) άρχισαν να κάνουν δημοσιεύματα πως το Διεθνές πρακτορείο σκοπεύει να χτυπήσει τις ελληνικές Τράπεζες τις οποίες μάλιστα εκβιάζει. Και πως κάποια ελληνικά sites θα κάνουν το ίδιο εκβιάζοντας να πάρουν διαφήμιση από Τράπεζες. Όλα αυτά για να απαξιωθεί προκαταβολικά η αποκάλυψη. Η αποκάλυψη έγινε, όπως και οι δύο προηγούμενες. Τα sites και τα blogs με τα μπλοκάκια παροχής υπηρεσιών, έτρεξαν να γράψουν αυτοβούλως διαψεύσεις, χωρίς (για μία ακόμη φορά )να έχουν μεταδώσει τι είναι αυτό που διαψεύδεται.

Οι περισσότεροι βεβαίως δεν έγραψαν λέξη. Οι διάφοροι αναλυτές περί την Οικονομία που ανησυχούν για να σωθεί η Οικονομία, δεν αφιέρωσαν ούτε ένα ερώτημα για το τι γίνεται με τις ελληνικές Τράπεζες και πώς κινδυνεύει η Οικονομία από αυτές. Όχι, οι δημοσιογράφοι αυτοί και οι εκδότες, δεν είναι κακοί. Είναι απλώς χρηματιζόμενοι από τις διαφημίσεις των Τραπεζών. Δεν κατανοούν την πληρωμή τους αυτή ως χρηματισμό. Θεωρούν πως είναι το μεροκάματο «που ταϊζει χιλιάδες εργαζόμενους». Σε αυτή την χώρα, βλέπετε, όλοι οι κλέφτες και οι άτιμοι τους εργαζόμενους πάντα επικαλούνταν.
Λένε προς πάσα κατεύθυνση μπας και το πιστέψουν και οι ίδιοι, πως όλα αυτά που αποκαλύπτονται, δεν είναι στοιχεία, δεν είναι ρεπορτάζ, δεν επαληθεύονται, αλλά είναι μια προσπάθεια να χτυπηθεί η ελληνική Οικονομία.

Καμιά Οικονομία δεν θα χτυπηθεί αν ειπωθεί η αλήθεια για το πώς κατέρρευσε η Οικονομία. Η μόνη οικονομία που χτυπιέται είναι της τσέπης τους. Τα έχω καλά με τους Τραπεζίτες σημαίνει ότι λειτουργεί μεταξύ μας ένα σύστημα αλληλοεκβιασμού. Κλείνω το στόμα και αυτοί μου γεμίζουν την τσέπη. Κάνω έτσι εκπομπές, δημιουργώ sites, εμφανίζομαι ως ένας δυναμικός και ντόμπρος που καταφέρνει να πετυχαίνει. Η αλήθεια είναι πως απλώς τους εκβιάζω κυριλέ για να με χρηματοδοτούν. Βεβαίως και η σιωπή είναι χρυσός.

Ως Κουτί Πανδώρας και HOT DOC, έχουμε ανακοινώσει πως αρνούμαστε να βάλουμε κρατική διαφήμιση ή διαφήμιση Τραπεζών. Και πιστέψτε με, είχαμε πολλές προσφορές. Πριν μερικές μέρες, διαφημιστικές εταιρίες μας ανακοίνωσαν πως δεν μας ξαναδίνουν διαφήμιση γιατί στην εκπομπή μας για την «Κακή επιστήμη στην υπηρεσία της διαφήμισης» (μπορείτε να τη δείτε εδώ http://www.koutipandoras.gr/?p=19671) λέγαμε την αλήθεια για την εξαπάτηση του καταναλωτικού κοινού. Δεν είμαστε ήρωες. Απλώς θεωρούμε ότι η δημοσιογραφία πρέπει να καθορίζει την διαφήμιση και όχι η διαφήμιση την δημοσιογραφία. Εν ολίγοις, είμαστε δημοσιογράφοι και όχι υπάλληλοι διαφημιζόμενων και διαφημιστικών εταιρειών. Και δεν θα γίνουμε ποτέ τραπεζοκόμοι με ωραία κόμη. Όσο αντέξουμε.
Διαβάστε περισσότερα »

Οι ρακοσυλλέκτες κυβερνούν ακόμη σε μια χώρα παλιατζίδικο…


Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Η χώρα χρειάζεται πολιτικούς και όχι ρακοσυλλέκτες για να μην καταλήξει από τον γύψο που την τοποθέτησαν επιτήδεια χέρια «τεχνοκρατών» σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και τάφο της δημοκρατίας υπό την «κάνη» στρατοκρατών. Πολιτικοί ασφαλώς δεν είναι αυτοί που συγκυβερνούν, τούτοι μοιάζουν με ρακοσυλλέκτες ιδεών και πολιτικών τεχνικών χειραγώγησης, όπως και οικονομικών μεθόδων. Παλιατζήδες κυβερνούν τη χώρα που εμπνέεται από παλιάτσους ξένους και ντόπιους, εμφανίζοντας κάθε είδους παλιατζούρα ως νεωτερισμό και σωτήρια λύση για την παραμονή της χώρας στο ευρώ.

Σε καμία περίπτωση η εμπορία της ανήθικης πολιτικής που αποκρυσταλλώνουν τα μνημόνια με την τρόικα, δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί πρόοδος και εκσυγχρονισμός, όπως διατείνεται η διαπλοκή και φορείς της παλιατσαρίας που καμώνεται την αστική τάξη της Ελλάδας, ως δήθεν φορέας ευρωπαϊσμού. Φορέας μεταπώλησης παλιών και κακομεταχειρισμένων νεοφιλελεύθερων ιδεών, προσώπων και φθαρμένων, χιλιοαποτυχημένων οικονομικών μεθόδων είναι η ελληνική ελίτ, αλλά άντε τώρα να κάνεις τέτοια κουβέντα και να γίνεις καλοκαιριάτικα αντιληπτός μέσα στον πανικό και την μικροπολιτική αχρειότητα που επικρατούν στο «Παλιατζίδικο – Ελλάς»!

Ο ρακοσυλλέκτης είναι πολύ πρακτικός άνθρωπος και ξέρει να ξεχωρίζει την αξία των...
φθαρμένων, νομίζουν και διαλαλούν οι πελάτες του καθεστώτος, και τον υμνούν, έχοντας μάλλον την αίσθηση ότι σαν σκουπίδια θα διατηρήσουν και οι ίδιοι κάποια αξία χρήσης αυτή την περίοδο της γενικευμένης κατάρρευσης αξιών στον τόπο μας. Στο επίπεδο αυτό αναπτύσσεται και ο δημόσιος διάλογος: σε επίπεδο παλιατζίδικου. Κουβεντιάζουμε με αφήγηση παλιατσαρίας για την «ανάπτυξη», από την στιγμή κατά την οποία οι συγκυβερνώντες υιοθέτησαν την ύφεση ως οικονομικό μοντέλο «αναζωογόνησης» της αγοράς!!

Είναι παλιάτσοι όσοι συνεχίζουν να εξαπατούν το πόπολο, ομνύοντας στο μνημόνιο ή σαχλαμαρίζοντας ότι δήθεν αποσκοπούν στην αναθεώρηση αυτού του κειμένου που ήρθε για να αντικαταστήσει την συνταγματική τάξη της χώρας, όπως και η τρόικα την πολιτική της τάξη αντίστοιχα. Θέση σε αυτό το νέο καθεστώς έχουν αποκλειστικά ρακοσυλλέκτες και όχι πολιτικοί… και έτσι μην απορείτε που τα σκουπίδια που δομούν συνολικά το ελληνικό καθεστώς, αψηφώντας τον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής, «τραγουδούν» ακόμη! Επιχειρούν να κλείσουν την ελληνική οικονομία στον γύψο και να προκαλέσουν «αντι-εντροπικές» συνθήκες για ένα διάστημα, ώστε να επιτευχθεί ανάπτυξη σε σημαντικά χαμηλότερο επίπεδο, μετά από δήθεν δημοσιονομική εξυγίανση!

Είναι ή δεν είναι παλιάτσος ο ρακοσυλλέκτης μας που στοχάζεται και πολιτεύεται έτσι καθώς γνωρίζει ότι η οικονομία της Ελλάδας δεν αποτελεί ένα κλειστό σύστημα και ότι σε συνθήκες παρατεταμένης ύφεσης, δομικής ως προς το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, καμία απολύτως δημοσιονομική εξυγίανση δεν μπορείς να επιφέρεις, εκτός ίσως από περιορισμένες περικοπές εξόδων, που μέσα σε αυτό το περιβάλλον πιθανότατα θα απορρυθμίσουν περισσότερο την λειτουργία του ευρύτερου δημόσιου τομέα; Είναι τόσο αστοιχείωτοι οι συγκυβερνώντας που αγνοούν αυτό που μοιάζει επίσης να μην καταλαβαίνει η τρόικα; Δεν μπορείς να δημιουργήσεις συνθήκες ανάπτυξης πλέον στην Ελλάδα με αντιπληθωριστική πολιτική (Σύμφωνο Σταθερότητας, μνημόνιο), διότι τα προγράμματα ακραίας λιτότητας σε συνδυασμό με τον περιορισμό της ρευστότητας στην αγορά, εξαιτίας της χρεοκοπίας και της δανειακής σύμβασης, επιχειρούν το αδύνατο: να προκαλέσουν κέρδος/μείωση του ελλείμματος σε συνθήκες αρνητικής εντροπίας.

Όμως το κέρδος με μορφή αρνητικής εντροπίας δεν είναι πραγματοποιήσιμο, παρά μόνο σε βάρος του ευρύτερου συστήματος (ευρωζώνη), μόνον σε βάρος ενός πλεονάσματος εντροπίας που θεωρούμε ότι υπάρχει κάπου αλλού. Υπάρχει σήμερα κάπου αλλού στην Ευρωζώνη, πλεόνασμα εντροπίας; Δυστυχώς, αξιόλογο μόνον στην Γερμανία, καθώς έτσι στήθηκε το σύστημα (παραγωγικό μοντέλο) στην Ευρωζώνη.

Άρα, φίλε, όπως καταλαβαίνεις, τούτοι οι ρακοσυλλέκτες που κυβερνούν στην Ελλάδα, βάλθηκαν με λογιστικές αλχημείες να διαψεύσουν το δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα, το οποίο ισχύει στην οικονομία αναλογικά με την φυσική επιστήμη… και στην πολιτική, όπως θα μπορούσα να διαβεβαιώσω,

Μα, θα μου πείτε, όλοι οι άλλοι από τα διεθνή κέντρα ηλίθιοι είναι και δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει στην Ελλάδα και πού οδηγείται η κατάσταση: σε έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη, ή σε έξοδο της Γερμανίας από το καθεστώς παραγωγής πλεονάσματος που έχει υιοθετήσει και το οποίο υπηρετεί την παραγωγική της δομή και το σύστημα παραγωγής κέρδους;

Καθόλου ηλίθιοι δεν είναι, θα έλεγα, εννοώντας αυτούς που διευθύνουν το γενικότερο καζινοκαπιταλιστικό σύστημα σήμερα, ή το γερμανικό μοντέλο νεοφιλελευθερισμού. Πόλεμο έχουμε μεταξύ της κεντρικοευρωπαϊκής ελίτ και του χρηματοπιστωτικού λόμπυ, με την Ελλάδα να χρησιμοποιείται ως αποσταθεροποιητικός παράγοντας, όπως από την αρχή της κρίσης έχω εξηγήσει μάλλον αναλυτικά.

Στο πλαίσιο αυτό η τρόικα με τα μνημόνια προσέφερε μια ορθολογική προσέγγιση του ανορθολογικού (με όρους εθνικής οικονομίας) και οι ρακοσυλλέκτες του πολιτικού μας συστήματος φρόντισαν, υιοθετώντας την θέση του ανορθολογιστή-εφαρμοστή να προπαγανδίζουν μέτρα σαφώς ανορθολογικά ως μονόδρομο ορθολογικότητας. Μην με ρωτήσεις αν τούτοι είναι οι παλαβοί της υπόθεσης! Στην πραγματικότητα δεν ξέρω, αν και πιστεύω ότι δεν έχει σημασία. Στο βαθμό που είσαι παλιάτσος που ευημερείς υποστηρίζοντας ένα μεταπρατικό καθεστώς, και ηλίθιος να μην είσαι, γίνεσαι. Παρακολουθήστε την αφήγηση Σαμαρά τα τελευταία δυόμιση χρόνια και θα αντιληφθείτε τι εννοώ.

Η φοβική κυβερνώσα ελίτ της Ελλάδας, υπό την ουσιαστική ηγεσία όσων ο Καραμανλής – και άλλοι πριν από αυτόν – αποκαλούσε Νταβάδες, διέπραξε το μοιραίο λάθος. Αντί να δώσει λύση στο κοινωνικοπολιτικό αδιέξοδο που παρήγαγε την ελληνική οικονομική κρίση, ενώ διογκώνεται σήμερα από αυτήν, προτίμησε να στηριχθεί στους ρακοσυλλέκτες και όχι στους πολιτικούς. Η Ελληνική ελίτ, δηλαδή, απολύτως ανίκανη να δρα δημιουργικά, αντί να προωθήσει δυνάμεις που θα μπορούσαν να αναγεννήσουν το αστικό καθεστώς στην χώρα μέσω του εκδημοκρατισμού και της παραγωγικής ανασυγκρότησης, προτίμησε να βασιστεί στο κλειστό σύστημα της διαπλοκής, μέσω της ανακύκλησης ρακών, φοβούμενη την περιπέτεια μέσω του αναπροσδιορισμού των σχέσεων ηγεμονίας στην χώρα. Οι τελευταίες περνούν πλέον μέσω της αμφισβήτησης της ΕΕ. Και τούτο δεν πρόκειται για κλασικό ευρωσκεπτικισμό, αλλά μάλλον για μια πολιτική επιχείρηση ευρωπαϊκής αναγέννησης (δημοκρατικό ευρωπαϊσμό), την οποία υπονομεύει, εκτός από τη Γερμανία και το χρηματοπιστωτικό λόμπι και ο Μεγάλος Συνασπισμός των παλιατζήδων στην Ελλάδα, καθώς αποτελούν πιόνι επί του οποίου παλεύει το χέρι του τραπεζίτη με το χέρι του σύγχρονου κεντροευρωπαίου βιομήχανου.

Τι πέτυχαν μέχρι τώρα οι ρακοσυλλέκτες μας; Να οδηγήσουν την Ελλάδα ένα βήμα πριν από την έξοδο από την ευρωζώνη, αφού φρόντισαν πρώτα να καταστήσουν τη χώρα εμπόλεμη ζώνη και να στεγνώσουν την αγορά, μεταφέροντας τεράστιους και ζωτικούς πόρους στους Νταβάδες και το τραπεζικό σύστημα. Το πρακτικό αποτέλεσμα είναι να ζεις σε καθεστώς πτώχευσης με σκληρό νόμισμα και οικονομική ασφυξία, που σε επίπεδο αξιών ισοδυναμεί με «δραχμοποίηση» της οικονομίας, δίχως τα αναπτυξιακά/πολιτικά οφέλη που θα είχες με την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος μετά την απομάκρυνση σου από την χρηματαγορά. Έτσι είδες τον μισθό σου να μειώνεται κατά μέσο όρο 30%, εσύ ασφαλώς που δεν έχασες την δουλειά σου, το μέσο οικογενειακό εισόδημα σου, Έλληνα, να μειώνεται σε σχέση με το 2008 κατά 50%, ενώ η αγοραστική σου δύναμη να πέφτει σε επίπεδα που βιώσαμε μετά την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών και πριν αρχίσει η ροή κονδυλίων από την ΕΟΚ. Ο μέσος καθαρός μηνιαίος μισθός στην Ελλάδα το 2008 ανερχόταν στα 1.200 ευρώ,. Τώρα βρίσκεται σαφώς κάτω από τα 700! Και όλα αυτά για να αυξηθεί η παραγωγικότητα, όπως σου έλεγαν τα ΜΜΕ της διαπλοκής και οι ρακοσυλλέκτες του πολιτικού συστήματος.

Την πάτησες, όμως και εδώ – όπως σε είχαμε προειδοποιήσει από την αρχή. Παρόλο που το μισθολογικό κόστος στην Ελλάδα μειώθηκε κατά 8%, η ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας δεν αυξήθηκε, ενώ ο όγκος της συνολικής παραγωγής μειώθηκε κατά 12%». Το μόνον που βελτιώθηκε μέσα σε αυτό το κλίμα είναι ο ρυθμός συσσώρευσης, η αναδιανομή από κάτω προς τα επάνω με άλλα λόγια, ενώ ο δείκτης Gini που απεικονίζει την ανισότητα, τράβηξε και αυτός την ανηφόρα. Μάλιστα το περίεργο για τον εργαζόμενο είναι να παρατηρεί το εισόδημά του να μειώνεται ταχύτατα, ενώ οι τιμές εξακολουθούν να αυξάνονται και επιπλέον να αναγκάζεται να πληρώνει ακόμα περισσότερους φόρους. Που θα πάει αυτή η κατάσταση, αναρωτιέται. Μα, στην πρόσθεση εξωτερικής υποτίμησης στην εσωτερική, μια και δεν υπάρχει άλλο λίπος να αντληθεί από τα νοικοκυριά! Αυτό βέβαια προϋποθέτει και την ρευστοποίηση των ενεργητικών του δημοσίου!

Τούτο επιχειρούν τώρα, έτσι ώστε να μην έχει η χώρα οικονομικές προϋποθέσεις να ασκήσει αυτοδύναμη πολιτική, όταν οι παλιάτσοι οδηγήσουν την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης. Τότε, σε λίγο δηλαδή, δεν θα έχεις καμία άλλη επιλογή εκτός από την επαναστατική πολιτική ή την απόλυτη εγκατάλειψη σαν σκουπίδι στα χέρια του ρακοσυλλέκτη, μήπως καταφέρει να σου δώσει αξία με τον μεταπρατικό τρόπο που αυτός γνωρίζει. Και μια και η επαναστατική πολιτική προϋποθέτει εντελώς διαφορετικά διεθνή περιβάλλοντα και εσωτερικές σχέσεις ηγεμονίας, ο ρακοσυλλέκτης μέσω της ανακύκλησης των ίδιων μεθόδων και προσώπων, θα επαναδομήσει αυτό το κράτος πατρωνίας που εκ των πραγμάτων κατέρρευσε. Με τα φθαρμένα υλικά του οικοδομήματος του 1974 θα επιχειρήσει να στήσει το νέο «φτωχικό» των Ελλήνων, οδηγώντας την κοινωνία άλλα δέκα-δεκαπέντε χρόνια πιο πίσω, εκεί κάπου στα μέσα του ’50.

Άρα δεν υπάρχει ελπίδα; Υπό φυσιολογικούς, πολιτικούς όρους, όχι. Η τελευταία ελπίδα χάθηκε πριν από λίγες εβδομάδες, στις εκλογές. Τώρα η θετική πιθανότητα συνδέεται με το θαύμα. Με το εξαιρετικό και απίθανο που θα μεταβάλει ριζικά το εντροπικό περιβάλλον στην ΕΕ, αποδυναμώνοντας ριζικά την Γερμανία, αλλάζοντας τον ρόλο του τραπεζικού συστήματος και αποκαθηλώνοντας το αντιπληθωριστικό δόγμα. Αν δεν συμβεί αυτό ή κάτι παρόμοιο, η Ελλάδα θα βιώσει, όχι απλώς τα αποτελέσματα μιας μείζονος διπλωματικής ήττας της αστικής της τάξης στο πλαίσιο του διεθνούς ανταγωνισμού, αλλά μία καταστροφή που με πραγματικούς οικονομικούς όρους θα ξεπερνά την «ζημιά» μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μόνον η αναβίωση της δημοκρατικής πολιτικής στην θέση του παραπλανητικού εθνικισμού και του καθεστώτος των παλιατζήδων, θα μπορούσε ίσως να διαμορφώσει την εσωτερική δυναμική για απελευθέρωση από τον τραγέλαφο της τρόικας και την διεθνή απομόνωση που ευνοεί κάθε είδους ρακοσυλλέκτη, ο οποίος, ενσαρκώνοντας την απόλυτη φάρσα, παριστάνει τον ευρωπαϊστή.
Διαβάστε περισσότερα »

Τρίτη, 24 Ιουλίου 2012

Πόσο είναι τελικά το δημόσιο χρέος της Ελλάδας;


Υπό την βαριά σκιά της τρόικας βρίσκεται για ακόμη μια φορά η Ελλάδα. Υπό το κλίμα των ασφυκτικών -όπως είθισται πλέον- πιέσεων διεθνώς, αρχίζουν σήμερα, Τρίτη, οι διαπραγματεύσεις κυβέρνησης και τρόικας, οι οποίες θα κρίνουν την εκταμίευση της δόσης των 31 δισ. Ευρώ τον Σεπτέμβριο. Στο επίκεντρο των διαβουλεύσεων θα βρεθεί το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής της περιόδου 2013 - 2016 και συγκεκριμένα οι περικοπές δαπανών ύψους 11,5 δισ. ευρώ για τη διετία 2013 - 2014.

Τη Δευτέρα, σε πολύωρες συσκέψεις ο υπουργό Οικονομικών Γ. Στουρνάρας και ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας, προσδιόρισαν μέρος των δαπανών των 11, 5 δισ. ευρώ που δεν είχαν εξευρεθεί ακόμη. Αξιοποιώντας  την έκθεση του ΚΕΠΕ, τις προτάσεις των υπουργείων, εκθέσεις που έχει εκπονήσει το ΔΝΤ, αλλά και παρατηρήσεις της Ομάδας Δράσης της ΕΕ για την Ελλάδα κάλυψαν τα 9,5 δισ. ευρώ από τις εξοικονομήσεις ύψους 11,5 δισ. ευρώ που ζητά η τρόικα σε μεσοπρόθεσμη βάση.
Αυτά αφήνει να διαρρεύσουν το υπουργείο οικονομικών και τα παπαγαλάκια της συγκυβέρνησης.
Από πού θα τα βρουν αυτά τα ποσά είναι λίγο ως πολύ γνωστό. Δεν θα αφήσουν τίποτε να στέκεται όρθιο, ότι μπορεί να κοπεί θα κοπεί, ενώ ότι μπορεί να πουληθεί, θα πουληθεί. Την ίδια ώρα η φοροεπιδρομή ήδη δεν γνωρίζει κανένα ηθικό, κοινωνικό και οικονομικό φραγμό. Αρκούν αυτά τα 11,5 δις ευρώ, ακόμη κι αν σκεφτεί κανείς ότι μπορούν να αντληθούν από μια οικονομία και κοινωνία που πνέει τα λοίσθια; Ούτε κατά διάνοια. Ακόμη κι αν βρεθούν είναι σίγουρο ότι στην επόμενη επίσκεψη του το κλιμάκιο της τρόικας θα ζητήσει κι άλλα, πρόσθετα μέτρα.
Ήδη το πρωτογενές έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού στο εξάμηνο Ιανουαρίου-Ιουνίου 2012 έφτασε στο 2,3 δις ευρώ, όσο δηλαδή ήταν ο ετήσιος στόχος που είχε τεθεί εξαρχής από την τρόικα. Ενώ οι πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις που υπάρχουν ανεβάζουν το πρωτογενές έλλειμμα στο τέλος του χρόνου σε πάνω από 6 δις ευρώ, δηλαδή γύρω στο 3% του ΑΕΠ. Αν προσθέσουμε σ’ αυτό και τα 9 περίπου δις ευρώ που συνιστούν τους πληρωτέους τόκους του δημοσίου χρέους για το 2012, τότε το δημοσιονομικό έλλειμμα θα ανέλθει τουλάχιστον στα 15 δις ευρώ. Και σ’ αυτά δεν έχουν μπει τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα και έντοκα γραμμάτια που πρέπει να πληρώσει το ελληνικό κράτος έως το τέλος του 2012.
Σύμφωνα με το Δελτίο Δημοσίου Χρέους (Νο 65, Μάρτιος 2012) το χρονοδιάγραμμα λήξης χρέους της κεντρικής διοίκησης υποδηλώνει ότι μέχρι το τέλος τις 31/12/2012, το ελληνικό δημόσιο έχει να πληρώσει 14,9 δις ευρώ σε βραχυπρόθεσμους τίτλους και 8,6 δις ευρώ σε ομόλογα και δάνεια. Σύνολο 23,5 δις ευρώ ληξιπρόθεσμοι τίτλοι χρέους έως το τέλος του 2012.
Αν προσθέσουμε και το εκτιμώμενο δημοσιονομικό έλλειμμα των 15 δις ευρώ, τότε το συνολικό άνοιγμα του ελληνικού δημοσίου στο τέλος του 2012 θα είναι τουλάχιστον 38,5 δις ευρώ. Πόσο απ’ αυτό το ποσό μπορεί να καλυφθεί με πρόσθετα μέτρα και πόσο με νέο δανεισμό θα το δούμε στην πορεία. Πάντως η νέα δόση των 31 δις ευρώ που προβλέπεται για τον Σεπτέμβριο, δεν έχει καμιά σχέση με την κάλυψη αυτών των δανειακών αναγκών του ελληνικού δημοσίου. Τα 25 από αυτά προορίζονται για νέα ανακεφαλαιοποίηση των εγχώριων τραπεζών, ενώ τα υπόλοιπα πρόκειται να καλύψουν ανοίγματα των εγχώριων τραπεζών προς την ΕΚΤ που έχει καλύψει το ελληνικό δημόσιο με δικές του εγγυήσεις.
Προσέξτε τα νούμερα: το δημοσιονομικό έλλειμμα θα είναι τουλάχιστον 15 δις ευρώ στα τέλη του 2012 και οι τροϊκανοί με τους ντόπιους ομολόγους τους ψάχνουν για 11,5 δις ευρώ για την επόμενη διετία. Μαζί με τα ληξιπρόθεσμα θα φτάσει τα 38,5 δις ευρώ το άνοιγμα του ελληνικού δημοσίου στο τέλος του 2012. Θέλει μεγάλη φαντασία για να καταλάβει κανείς ότι είτε θα χρειαστούν πρόσθετα μέτρα περικοπών και μειώσεων, είτε θα πρέπει να βρεθούν πρόσθετοι πόροι δανεισμού του ελληνικού κράτους;
Αλήθεια πόσο είναι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας σήμερα;
Σε απόλυτα νούμερα το δημόσιο χρέος της Ελλάδας μειώθηκε από τα 368,0 δισ. ευρώ στο τέλος του 2011 (165,3% του ΑΕΠ) στα 280,4  δισ. ευρώ στο πρώτο τρίμηνο του 2012, λόγω της αναδιάρθρωσης. Για να δούμε πώς έχει διαμορφωθεί:
Τον Απρίλιο του 2012 προστέθηκαν 31,6 δις ευρώ νέα δάνεια του ελληνικού δημοσίου.
Το ποσό αυτό αφορά στο δανεισμό του δημόσιου τομέα από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF). Από το συνολικό ποσό τα 25 δις ευρώ δόθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τα 3,3 δις ευρώ για την ανταλλαγή ομολόγων και τα 3,3 δις ευρώ για δανεισμό σε μετρητά. Επομένως στο τέλος Απριλίου το συνολικό δημόσιο χρέος της χώρας αυξήθηκε τουλάχιστον στο ποσό των 312 δις ευρώ.
Τον μήνα Μάιο προστέθηκαν άλλα 4,2 δις ευρώ, τα οποία αφορούν το δανεισμό του δημόσιου τομέα από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF). Με αυτά συμπληρώθηκε το ποσό δεδουλευμένων τόκων ύψους 4,8 δις ευρώ, που καταβλήθηκαν με τη μορφή βραχυχρόνιων τίτλων του EFSF, για τα ομόλογα που συμμετείχαν στο PSI. Με άλλα λόγια πρόκειται για πρόσθετο χρέος του ελληνικού δημοσίου.
Συνεπώς στα τέλη Μαΐου το συνολικό δημόσιο χρέος του ελληνικού κράτους διαμορφώθηκε στα 316,2 δις ευρώ. Αν σ’ αυτό συμπεριλάβουμε και την δόση του Σεπτεμβρίου, η οποία – όπως είπαμε – θα πάει να καλύψει ανάγκες πρόσθετου χρέους του ελληνικού δημοσίου που προκύπτει από την στήριξη των τραπεζών, τότε το συνολικό δημόσιο χρέος θα διαμορφωθεί στα 347,2 δις ευρώ, ήτοι πάνω από το 165% του ΑΕΠ. Αν βέβαια υποθέσουμε ότι θα επαληθευθεί η πρόβλεψη για μόλις 5% ύφεση το 2012, που ήδη φαντάζει πολύ αισιόδοξη.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι μέσα σ’ ένα χρόνο εξανεμίστηκαν σχεδόν τα όποια οφέλη από την εικονική απομείωση του δημόσιου χρέους λόγω του «κουρέματος» δια του PSI. Και πάλι το δημόσιο μένει μ’ ένα άνοιγμα τουλάχιστον 15 δις ευρώ που θα πρέπει να καλύψει με πρόσθετα σκληρά μέτρα, ή με νέο δάνειο. Κι αυτό αν υποθέσουμε ότι τα 23,5 δις ευρώ ληξιπρόθεσμα μέχρι το τέλος του 2012 θα καλυφθούν με την έκδοση εντόκων γραμματίων του ελληνικού δημοσίου.
Πόσο θέλει κανείς για να καταλάβει τον βάναυσο φαύλο κύκλο που μας έχει εγκλωβίσει η πληρωμή των χρεών και η αναγωγή του πρωτογενούς πλεονάσματος σε υπέρτατο εθνικό στόχο; Το λέμε αυτό γιατί ορισμένοι – ακόμη κι από τους λεγόμενους αντιμνημονιακούς – θεωρούν ότι το πρόβλημα είναι ο τρόπος υλοποίησης των στόχων που θέτει η τρόικα και όχι οι στόχοι αυτοί καθ’ αυτοί. Ακούσαμε μάλιστα τον κ. Τσίπρα να αποδέχεται ότι εθνικός στόχος είναι ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός. Γιατί; Από πού κι ως πού; Όποιος θεωρεί ότι πρώτο μέλημα της δημοσιονομικής πολιτικής του κράτους είναι ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός, τότε είτε δεν ξέρει τι του γίνεται, είτε απλά τον έχει τυφλώσει η νεοφιλελεύθερη θεολογία. Ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός είναι επιτεύξιμος σαν στόχος μόνο σε συνθήκες ανόδου της οικονομίας, αλλιώς οι πολιτικές ισοσκελισμού βαθαίνουν την κρίση και την ύφεση. Σε συνθήκες όπου οι επενδύσεις ανά τρίμηνο έχουν φτάσει να κυμαίνονται γύρω στα 5 δις ευρώ, ποσό που σε τρέχουσες τιμές μας γυρίζει πίσω στα 1995, τότε το πρώτιστο μέλημά σου είναι η τόνωση τους. Αν βέβαια σ’ ενδιαφέρει να καταπολεμηθεί η ανεργία και να αυξηθεί η σταθερή απασχόληση που θα σηκώσει ολόκληρη την οικονομία.
Σ’ αυτά τα πλαίσια είσαι υποχρεωμένος από τον ίδιο τον χαρακτήρα της ύφεσης να προχωρήσεις σ’ έναν ελεγχόμενα ελλειμματικό προϋπολογισμό για μερικά χρόνια με σκοπό να ενισχυθεί εξαιρετικά το δημόσιο πρόγραμμα επενδύσεων. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούν να δημιουργηθούν πραγματικές θέσεις εργασίας, αλλά και να δοθεί κίνητρο για ιδιωτικές επενδύσεις, όχι βέβαια του ληστρικού είδους που επιδοτεί ο κρατικός κορβανάς τόσα χρόνια.
Για να γίνει αυτό θα πρέπει οπωσδήποτε να σταματήσουμε να πληρώνουμε τους δανειστές και να κηρύξουμε το δημόσιο χρέος παράνομο. Όσοι ανησυχούν για το πώς θα πληρώνουμε τον ελλειμματικό προϋπολογισμό, θα πρέπει να τους θυμίσουμε ότι υπό τις υπάρχουσες συνθήκες το ελληνικό δημόσιο εκδίδει έντοκα γραμμάτια αξίας 15-20 δις ευρώ κάθε χρόνο για να καλύψει τρύπες του. Αντί λοιπόν να δανείζεται για να πληρώνει τοκογλυφικά και να καλύπτει τρύπες που προκαλεί η ασυδοσία των κυβερνώντων, θα μπορεί να δανείζεται για να κάνει επενδύσεις σε υποδομές και παραγωγή. Το υψηλό κόστος δανεισμού θα εξισορροπείται από τους ρυθμούς ανόδου της οικονομίας και των εισοδημάτων που θα προκαλεί το εκτεταμένο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι θα έχει επιβληθεί ένα αυστηρό καθεστώς ελέγχου της κίνησης κεφαλαίου, αλλά και ο ουσιαστικός εξορθολογισμός του δημόσιου τομέα που ξεκινά πάντα από την πολιτική κεφαλή.
Ισοσκελισμένο προϋπολογισμό σε συνθήκες ύφεσης και υπερχρέωσης ζητά μόνο όποιος πρακτορεύει τα συμφέροντα των δανειστών και δεν νοιάζεται στο ελάχιστο για το αν θα μπορέσει ποτέ να ορθοποδήσει η οικονομία και η κοινωνία. Όλα τα άλλα είναι απλά κούφια λόγια και προφάσεις εν αμαρτίαις όσων παίζουν με το πόνο ενός ολόκληρου λαού.
Διαβάστε περισσότερα »