Και πρόθεση και αμέλεια…

Και πρόθεση και αμέλεια…

Η στάση του Βερολίνου απέναντι στην Ισπανία και την Ελλάδα ή με πρόθεση ή εξ αμελείας έκθεση της Γαλλίας στην πίεση των αγορών και των οίκων αξιολόγησης, η παρελκυστική γερμανική τακτική στις διαβουλεύσεις για την τραπεζική ένωση, έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Καμία μη αντιστρέψιμη και συνολική λύση πριν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2013 στη Γερμανία, καμιά συνολική διαπραγμάτευση για δημοσιονομική και πολιτική ενοποίηση της Ευρωζώνης πριν εκμηδενισθούν και οι τελευταίες δυνατότητες αντίστασης όλων των εταίρων της και κυρίως του Παρισιού.

Η Γερμανία δεν θέλει τη διάλυση της Ευρωζώνης, αλλά συνειδητά ή ασυνείδητα την διακινδυνεύει και εκθέτει την παγκόσμια οικονομία στον κίνδυνο όχι μόνον μιας νέας βουτιάς στην ύφεση αλλά...
μιας ανεξέλεγκτης αποσταθεροποίησης.

Τον Αύγουστο του 1939 στην κορύφωση της κρίσης Γερμανίας-Πολωνίας για τον διάδρομο του Ντάντσιχ, το Βερολίνο δεν σχεδίαζε ούτε περίμενε την έκρηξη του πολέμου. Περίμενε απλά την επανάληψη του σκηνικού του Μονάχου, του Σεπτεμβρίου του 1938, όταν η Βρετανία και η Γαλλία εξανάγκασαν την Τσεχοσλοβακία να παραδοθεί χωρίς αντίσταση.

Το ατύχημα, η έναρξη του πολέμου την 1 Σεπτεμβρίου του 1939, προήλθε από δύο παράγοντες:

Την αδυναμία της Πολωνίας να υποταγεί χωρίς να φανεί δημόσια ότι πιέζεται ασφυκτικά από το Λονδίνο και το Παρίσι.

Την εσωκομματική εξέγερση στο Συντηρητικό Κόμμα της Βρετανίας κατά της κυβέρνησης Τσάμπερλεν, στη λογική του ότι η αντίσταση πρόβαλε να έχει ισοδύναμο αν όχι λιγότερο κόστος για τα ζωτικά συμφέροντα του Λονδίνου.

Ετσι, αντί μιας δεύτερης αναίμακτης νίκης για τη Γερμανία, άρχισε μια πολεμική σύγκρουση, στην οποία σύρθηκαν την τελευταία στιγμή το Λονδίνο και το Παρίσι, όταν κατάλαβαν ότι το εσωτερικό κόστος της παράδοσης και της υποταγής δεν είναι διαχειρίσιμο.

Το παιχνίδι με τον χρόνο είναι ασφυκτικό: Δέκα μήνες μας χωρίζουν από τις γερμανικές εκλογές, με όλες τις αναλύσεις και προβολές στατιστικών στοιχείων να δείχνουν ότι η Ισπανία θα έχει πρόβλημα χρηματοδότησης στις αρχές του 2013, η Ιταλία δημοσιονομική και πολιτική κρίση τον Μάρτιο όπου οι εκλογές είναι η ημερομηνία λήξης της κυβέρνησης Μόντι, ενώ στον ίδιο χρονικό ορίζοντα αναμένεται ραγδαία επιδείνωση των δημοσιονομικών μεγεθών της Γαλλίας.

Ο χρονικός ορίζοντας είναι ξεκάθαρος: Οι εμβαλωματικές λύσεις και το παιχνίδι καθυστέρησης τελειώνουν τον Μάρτιο με ένα εξάμηνο κενό μέχρι τις γερμανικές κάλπες του Σεπτεμβρίου να επικρέμαται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από την Ευρωζώνη.

Στα παραπάνω δεν έχουν συνυπολογισθεί η Δαμόκλειος Σπάθη της κοινωνικής έκρηξης και πολιτικής αποσταθεροποίησης στον Νότο της Ευρωζώνης, ένας σοβαρός κίνδυνος που δεν ξορκίζεται με πολιτική υποστήριξη χωρίς χειροπιαστό αντίκρισμα σαν τις επισκέψεις Μέρκελ στην Αθήνα και στη Λισαβόνα.

Η Γερμανία δεν θέλει το ατύχημα αλλά με την τακτική της επιβολής ισχύος στο «παρά πέντε» αυξάνει δραματικά την πιθανότητά του και είναι βέβαιο ότι δεν διαθέτει σενάρια διαχείρισής του.

Υπάρχει, βέβαια, μια άγνωστη βαρύνουσα μεταβλητή: Οι ΗΠΑ και η Κίνα που θα είναι οι πρώτες παράπλευρες απώλειες μιας ασύντακτης κατάρρευσης της Ευρωζώνης, αλλά και θεσμικά όργανα και άτυπες ομάδες, όπως το ΔΝΤ και οι G-20, θα παρακολουθήσουν ως μοιραίοι και άβουλοι θεατές την αυτοβύθιση της Γηραιάς Ηπείρου;

Είναι βέβαιο ότι η μόνη ελπίδα σωτηρίας είναι να τεθεί η κρίση της Ευρωζώνης με όρους παγκόσμιας απειλής οικονομικής αποσταθεροποίησης.

Με άλλα λόγια, για τρίτη φορά μέσα σε έναν αιώνα μια ευρωπαϊκή σύγκρουση να γίνει παγκόσμια.

από το "inprecor.gr"