.
( Για τα επεισόδεια
Τα επεισόδια στις Σκουριές της Χαλκιδικής
που προκάλεσαν οι τραμπούκοι του «εθνικού εργολάβου» Μπόμπολα και της
Καναδικής Eldorado Gold είναι μια εικόνα από το μέλλον. Είναι η εικόνα
μιας Ελλάδας – Eldorado, μιας λεηλασίας χωρίς αρχή και τέλος, που στους
κατοίκους των πόλεων γίνεται αντιληπτή από τις πινακίδες των χιλιάδων
«ανταλλακτηρίων χρυσού», που αγοράζουν κοψοχρονιά από τις βέρες του
πατέρα ως τα χρυσά δόντια του παππού, από τους πολίτες μιας χώρας που
βυθίζεται στην απόγνωση.
Αυτοί οι άνθρωποι ξεχνούν πολλά. Ξεχνούν πως όταν καταστρέφεις τα τοπία
μέσα στα οποία μεγάλωσες καταστρέφεις την ίδια την ρίζα σου, τη
συνέχεια σου, την πατρίδα σου. Όταν σηκώνεις χέρι ή ρόπαλο ενάντια στον
γείτονα της διπλανής πόρτας σπιλώνεις την ίδια την παράδοση του επικού
αγώνα των πατεράδων σου στο Μαντέμ Λάκκο, έναν αγώνα που μπόρεσε να
πάρει τις διαστάσεις που πήρε γιατί τον αγκάλιασε και τον στήριξε ηθικά
και υλικά όλη η τοπική κοινωνία, που τα παιδιά της στέλνουν σήμερα στο
νοσοκομείο οι υπάλληλοι της εταιρίας. Με τους ανθρώπους αυτούς θα πρέπει
να συνεχίσουν να ζουν όταν ο πυρετός του χρυσού περάσει κι οι
χρυσοθήρες της αρπαχτής αποδημήσουν για άλλα μέρη, αφήνοντας πίσω τους
τα σημάδια της λεηλασίας πάνω στα βουνά, τα νερά και τους ανθρώπους.
Σιγά να μην διστάσουν μπροστά στο
περιβάλλον, μπροστά στην ζωή δεκάδων χιλιάδων που έτυχε να γειτονεύουν
με τις περιοχές, που για ένα κομμάτι ψωμί, δόθηκαν στις ακρίδες που
συνωθούνται σ την πατρίδα μας. Κι ας είναι πρόσφατο το «ατύχημα» μιας
αντίστοιχης μονάδας στη Ρουμανία (Μπάγια Μάρε) που γέμισε κυάνιο τον
Δούναβη. Κι ας είναι γνωστά τα αποτελέσματα την εξορυκτικής φρενίτιδας
των Μποδοσάκηδων που γέμισαν αρσενικό τα νερά αλλά και τις φλέβες των
κατοίκων της περιοχής.
Βέβαια τα αφεντικά δεν λερώνουν ποτέ τα χέρια τους, πάντα βρίσκουν κάποιους αρκετά πρόθυμους ή αρκετά απελπισμένους για να κάνουν την βρώμικη δουλειά. Χθες αυτός ο ρόλος ανήκε στους «εργαζόμενους» (τα εισαγωγικά δηλώνουν την απορία για το ποια είναι τελικά η δουλειά τους) της «Ελληνικός Χρυσός».
Βέβαια τα αφεντικά δεν λερώνουν ποτέ τα χέρια τους, πάντα βρίσκουν κάποιους αρκετά πρόθυμους ή αρκετά απελπισμένους για να κάνουν την βρώμικη δουλειά. Χθες αυτός ο ρόλος ανήκε στους «εργαζόμενους» (τα εισαγωγικά δηλώνουν την απορία για το ποια είναι τελικά η δουλειά τους) της «Ελληνικός Χρυσός».
Όσο για τους (κατά την εταιρία) «μεταφερόμενους ακτιβιστές», είναι
αφελής όποιος νομίζει ότι με τέτοια τρυκ θα απομονώσει τον αγώνα των
κατοίκων της Χαλκιδικής από την συμπαράσταση που κερδίζει. Εξ’ άλλου τα
ίδια έλεγε κι ο Μποδοσάκης την αλησμόνητη δεκαετία του’ 70. Και τώρα
όπως και τότε, κοινωνικά ευαίσθητοι πολίτες θα είναι στο πλευρό αυτών
που αγωνίζονται για την ζωή και το δίκιο. Είτε είναι, όπως τότε, οι
απεργοί μεταλλωρύχοι του Μαντέμ Λάκκο, είτε όπως σήμερα, οι κάτοικοι που
ξεσηκώνονται να εμποδίσουν μια εγκληματική και ληστρική μεταλλευτική
«επένδυση»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου